Ο ελβετικής καταγωγής Έρμαν Σπίρερ ήταν ήδη μεγάλος καπνοβιομήχανος στη Σμύρνη όταν ξέσπασε ο διωγμός των Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους που κατέληξε στην τραγωδία της Μικρασιατικής καταστροφής. Χάρη στα ανθρωπιστικά του αισθήματα πολλοί Έλληνες σώθηκαν από τη σφαγή καθώς ο Σπίρερ τους προσέφερε άσυλο στις καπναποθήκες του, που προστατεύονταν από την ελβετική σημαία. Στη συνέχεια ναύλωσε καράβια, φυγαδεύοντας έτσι μεγάλο αριθμό διωκόμενων στην Ελλάδα.

Για τους περισσότερους η δράση του Έρμαν Σπίρερ ήταν άγνωστη. Η κυκλοφορία του βιβλίου του κ. Γεωργίου Σούρλα «Έρμαν Σπίρερ – ο Εθνικός Ευεργέτης» (εκδ. Ταχυδρόμος), και η εκδήλωση που έγινε στο Βόλο, από την εκεί Ισραηλιτική Κοινότητα και Συλλόγους Μικρασιατών, για την παρουσίασή του έφεραν στην επιφάνεια όχι μόνον το έργο του Εβραίου φιλέλληνα και φιλάνθρωπου, αλλά και πολλά μηνύματα για τη σύγχρονη εποχή. Η επιτυχία της εκδήλωσης –που έγινε στην κατάμεστη αίθουσα του Μεταξουργείου Νέας Ιωνίας, στις 6.6.11- η ευρεία προβολή της στην πόλη μας αλλά και τα επαινετικά σχόλια των συμπολιτών μας, κατέδειξαν ότι παρόμοιες πρωτοβουλίες είναι ο καλύτερος τρόπος για την  προαγωγή των ιδεών της συναδέλφωσης και της αλληλεγγύης.

Το βιβλίο του Γ. Σούρλα, όπως ανέφερε στην παρουσίαση ο πρόεδρος της Ι.Κ. Βόλου κ. Μαρσέλ Σολομών, χωρίζεται σε τρεις ενότητες: Η πρώτη εξετάζει τη δράση και το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας Σπίρερ, καθώς και τις ενέργειες του Έρμαν Σπίρερ για τη διάσωση των Ελλήνων Μικρασιατών. Η δεύτερη αναφέρεται σε διακεκριμένους Έλληνες Εβραίους που προσέφεραν στην ανάπτυξη του τόπου σε διάφορους τομείς. Η τρίτη ενότητα –και η πιο συγκλονιστική κατά τον κ. Σολομών- με τίτλο «Όταν οι μοίρες των λαών συνδέονται κατά τραγικό τρόπο…», αναλύει και παραλληλίζει τη γενοκτονία των Ποντίων και το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων Εβραίων ακολουθώντας την ιστορική πορεία των γεγονότων, σε συνάρτηση με το κοινωνικό πλαίσιο και τη διεθνή πολιτική.

Το θέμα της γενοκτονίας και του σχετικού διεθνούς νομικού καθεστώτος ανέλυσε κατά την ομιλία του στην εκδήλωση ο κ. Φάνης Μαλκίδης, ο οποίος είναι πρόσφυγας τρίτης γενιάς. Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο ομιλητής σε μία άλλη εβραϊκή φυσιογνωμία τον Ραφαήλ Λέμκιν, ο οποίος αφιέρωσε το νομικό του έργο στον ορισμό και την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας. Με βάση την πρόταση του Λέμκιν, ο οποίος στηρίχθηκε στις μαζικές σφαγές των Ελλήνων και των Αρμενίων και στα εγκλήματα των Ναζί κατά το Ολοκαύτωμα, θεσμοθετήθηκε η Διεθνής Σύμβαση για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας από τον ΟΗΕ το 1948. Ο κ. Μαλκίδης πρότεινε, μάλιστα, να διοργανωθεί ένα διεθνές συνέδριο αφιερωμένο στον Ρ. Λέμκιν. Ο ομιλητής αναφέρθηκε επίσης στη δράση του Έρμαν και του αδελφού του Κάρολου Σπίρερ, ο οποίος με το ίδιο πνεύμα αλτρουϊσμού, βοήθησε ελληνικές οικογένειες της Καβάλας κατά τους βαλκανικούς πολέμους. Για το φιλανθρωπικό του έργο ο Κάρολος Σπίρερ έχει παρασημοφορηθεί από το ελληνικό κράτος με: τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος, τον Σταυρό των Ταξιαρχών του Τάγματος του Φοίνικος, τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος και το Διάσημο Τιμής του Ερυθρού Σταυρού. Σημαντική ήταν η παρουσία στην εκδήλωση του Τσάρλς Σπίρερ, εγγονού του Κάρολου. Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η παράδοση των παρασήμων του Κάρολου Σπίρερ στην Ισραηλιτική Κοινότητα Βόλου από τον εγγονό του.

Η επιτυχημένη εκδήλωση που έγινε στο Βόλο δεν ήταν απλώς η παρουσίαση ενός αξιόλογου βιβλίου δεδομένου ότι μέσα από αυτή αναδείχθηκαν τα κοινά χαρακτηριστικά των δύο λαών, του ελληνικού και του εβραϊκού, κατά την ιστορική τους πορεία, τους διωγμούς και τις προκλήσεις αλλά και τα ιδεώδη και τη σκέψη.

 

 

 

Ο Ερμαν Σπήρερ. Ένα ακόμη δείγμα φιλελληνισμού και φιλανθρωπίας στη Μικρά Ασία.

Η ομιλία του  Φάνη Μαλκίδη στην εκδήλωση μνήμης και απόδοσης τιμής και παρουσίασης βιβλίου για τον Έρμαν Σπήρερ για τη συμβολή του στη διάσωση των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

Ο 20ος αιώνας αποτελεί αναμφισβήτητα μία φάση όπου το έγκλημα της γενοκτονίας εμφανίστηκε και επανεμφανίστηκε συνεχώς και με μεγάλη συχνότητα. Η γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Ελλήνων, το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα, υπήρξαν ενέργειες από ανελεύθερα καθεστώτα που παραβίασαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, αφαιρώντας εκατομμύρια ζωές και εξαφανίζοντας ιστορία και πολιτισμό χιλιάδων ετών.



Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετέπειτα, η γενοκτονία αποτελεί εγκληματική μορφή συμπεριφοράς, η οποία τιμωρείται, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, διώκεται και επισύρει την ατομική ποινική ευθύνη κάθε προσώπου, που την τελεί.



Το σύγχρονο διεθνές νομικό καθεστώς σε ό,τι αφορά την καταστολή και δίωξη του εγκλήματος αυτού, περιλαμβάνει μία σειρά από διεθνείς πράξεις, όπως η Σύμβαση για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, η οποία τιμώρησε τους Ναζί και στηρίχθηκε από τον εμπνευστή της Εβραικής καταγωγής Ραφαήλ Λέμκιν, στις μαζκές σφαγές εναντίον των Ελλήνων και των Αρμενίων. Επίσης σχετικές θεσμικές πρωτοβουλίες είναι το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για τη Δίωξη Προσώπων, που είναι Υπεύθυνα για Σοβαρές Παραβιάσεις του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου στο Έδαφος της πρώην Γιουγκοσλαβίας από το 1991 και μετέπειτα, το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για τη Δίωξη Προσώπων, που είναι Υπεύθυνα για Γενοκτονία και Άλλες Σοβαρές Παραβιάσεις του Διεθνούς, Ανθρωπιστικού Δικαίου στο έδαφος της Ρουάντα και για πολίτες της Ρουάντα που είναι υπεύθυνοι για γενοκτονία και άλλες τέτοιες παραβιάσεις σε γειτονικά Κράτη, από 1 Ιανουαρίου μέχρι 31 Δεκεμβρίου 1994, και το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.



Παρά το γεγονός ότι στη δίκη της Νυρεμβέργης, οι υπεύθυνοι για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων δικάστηκαν και καταδικάστηκαν και ψηφίστηκε η διεθνή σύμβαση για τη γενοκτονία (1948), και άλλες σχετικές όπως αναφέραμε διεθνείς συμβάσεις, δυστυχώς πολλές άλλες γενοκτονίες δεν τιμωρήθηκαν, ενώ σημειώθηκαν και άλλες μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα οι θύτες αρνούνται τη διάπραξη των μαζικών εγκλημάτων και συνεχίζουν να διαπράττουν νέες.



Η Γενοκτονία των Ελλήνων που ζούσαν στη Μικρά Ασίας, στον Πόντο, στη Θράκη, στην Καππαδοκία, είναι από τα πρωτοφανή εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία.

Η γενοκτονία των Ελλήνων μία από τις πρώτες γενοκτονίες του 20ου αιώνα ενάντια σε μεγάλο και ιστορικό κομμάτι του ελληνικού έθνους, είναι ένα από τα μεγάλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τα οποία παραμένουν ατιμώρητα, αφού ένα σημαντικό τμήμα ενός έθνους που ζούσε στα εδάφη του οθωμανικού κράτους δολοφονήθηκε. Οι Έλληνες που επέζησαν, εκτοπίσθηκαν μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες, οι οποίες είχαν προετοιμασθεί για την εξόντωσή του, χιλιάδες άλλοι εξισλαμίσθηκαν και παρέμειναν στην Τουρκία, ενώ τα υπολείμματα της μαζικής δολοφονίας έγιναν πρόσφυγες σε όλον τον πλανήτη.



Οι ελάχιστοι διασωθέντες που ζουν σήμερα και οι απόγονοί τους ζουν σήμερα σε πάρα πολλές χώρες, αποτελούν την Διασπορά και συνεχίζουν να συντηρούν τη διάλεκτο, την ιδιαίτερη παράδοσή τους, τον πολιτισμό τους. Από την άλλη η Τουρκία, αρνείται το μαζικό έγκλημα, αμφισβητεί την ύπαρξη των θυμάτων και ενεργοποιεί μηχανισμούς στο εσωτερικό της και σε όλον τον κόσμο για να διαστρεβλώσει την ιστορική αλήθεια και να συνεχίσει να ζει σε καθεστώς ατιμωρησίας.



Σε αυτές τις δύσκολες ημέρες για το Ελληνισμό σημαντική και ανιδιοτελή αρωγή προσέφεραν Φιλέλληνες που συνέχισαν τη μεγάλη παράδοση του Φιλελληνισμού, συνεισφέροντας στη σωτηρία διωκόμενων ανθρώπων, γυναικών, παιδιών, ηλικιωμένων.



Μία σημαντική μορφή που συνετέλεσε στη σωτηρία των Ελλήνων ήταν ο Ελβετός εβραϊκής καταγωγής Έρμαν Σπήρερ καπνέμπορος στη Σμύρνη. Η παρουσία του Κ. Σπήρερ στην εκδήλωση αποτελεί μία υπόμνηση της παρουσίας της οικογένειας η οποία δεν πρόκειται ποτέ να λησμονηθεί από τους Έλληνες, μίας οικογένειας με μεγάλη προσφορά των μελών της, ως φιλέλληνες και ως ανθρώπων.Η εκδήλωση μας δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε Φιλέλληνες που έμειναν στο περιθώριο της ιστορίας παρότι την ουσιαστική προσφορά τους, διέσωσαν τους συμπατριώτες μας 89 χρόνια πριν στη Σμύρνη.

Τότε που ο Σπήρερ ναύλωσε πλοία για να παραλάβει συμπατριώτες μας προκειμένου να τους σώσει από τους διώκτες τους.Οι προσπάθειες αυτές που συνετέλεσαν ώστε να μη αφανισθούν περισσότεροι Έλληνες αποτελούν μαρτυρίες ανθρώπινης ψυχής και μεγαλείου, αλλά και παραδείγματα για πολλούς Φιλέλληνες που συνεχίζουν τη μεγάλη αυτή παράδοση σε όλο το κόσμο, συμβάλλοντας στην προώθηση και την αναγνώριση της γενοκτονίας. Είναι αυτοί που έχοντας τέτοια πρότυπα έχουν αναγνωρίσει τη γενοκτονία στις ΗΠΑ και προωθούν ανάλογες αναγνωρίσεις και αλλού.

Η Μικρασιατική παράδοση, ο πολιτισμός της Ιωνίας, της Θράκης και του Πόντου, της Καππαδοκίας είναι παρά πολύ πλούσιος. Το διαπιστώνουμε καθημερινά σε διάφορες εκφάνσεις της πολιτισμικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Με τέτοιες όμως μορφές και ενέργειες γίνεται πλουσιότερος, συμβάλλοντας και στην πολιτισμική εξέλιξη και άλλων λαών.

Κύριε Σπήρερ, σας ευχαριστούμε θερμά για τη βοήθεια στους προγόνους μας, σας ευχαριστούμε για τη συμπαράστασή σας στον αγώνα για διεθνοποίηση και αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων, ζήτημα το οποίο έμεινε στο περιθώριο για λόγους και συμφέροντα έξω από την ιστορική αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Ωστόσο μία νέα διεθνής κοινωνία δεν μπορεί να βασίζεται στην αποσιώπηση, στη συγκάλυψη, στην υποκρισία και στην απόκρυψη ενός εγκλήματος, αλλά στην αναζήτηση της ιστορικής πραγματικότητας.



Η γενοκτονία των Ελλήνων, όλες οι Γενοκτονίες ζητήματα τα οποία παρέμειναν στο περιθώριο για πολλά χρόνια. Είναι ένα ό ζήτημα και η διεθνής του προέκταση αναφέρεται στην υποχρέωση όλων των θεσμών της διεθνούς κοινότητας, στα κράτη και τους διεθνείς οργανισμούς, να αναγνωρίσουν το αδίκημα της γενοκτονίας που διαπράχθηκε εις βάρος των Ελλήνων και να αποκαταστήσουν με αυτόν τον τρόπο, την τεράστια ηθική βλάβη που υπέστησαν. Επίσης η γενοκτονία αποτελεί σύμφωνα με τις βασικές αρχές του Διεθνούς Δικαίου ένα έγκλημα που στόχευε στην καταστροφή της ελληνικής παρουσίας σε όλα τα εδάφη υπό τουρκική διοίκηση.



Το διεθνές δίκαιο για την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας ορίζει τις υποχρεώσεις όχι μόνο στο κράτος που διέπραξε τη γενοκτονία αλλά σε ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα,



α) να μην αναγνωρίσει ως νόμιμη μία κατάσταση που δημιουργείται από ένα διεθνές έγκλημα



β) να μη βοηθήσει τον εκτελεστή ενός διεθνούς εγκλήματος να διατηρήσει την παράνομη κατάσταση και



γ) να βοηθήσει άλλα κράτη στην εφαρμογή των υποχρεώσεων που αναφέρθηκαν. Επιβάλλει δηλαδή στη διεθνή κοινότητα μία υποχρέωση να μην αναγνωρίσει μία παράνομη κατάσταση ως αποτέλεσμα μίας γενοκτονίας.



Η προοπτική οικοδόμησης μίας νέας Ευρώπης και ενός νέου ειρηνικού πλανήτη που θα είναι περισσότερο δημοκρατικός και αληθινός, κρίνεται σήμερα στη δημιουργία ενός περισσότερου ελευθέρου, δίκαιου, ισότιμου, αρμονικού κόσμου. Αυτή η Ευρώπη αλλά και ο πλανήτης ολόκληρος που προσδοκούμε να οικοδομήσουμε δεν μπορούν να παρουσιάζονται αδιάφοροι, υποκριτικοί, ως προς τον ίδιο τον εαυτό τους και την ιστορία.



Ένας οικουμενικός αγώνας αναζήτησης και ανάδειξης της αλήθειας θα βρει πολλούς λαούς σύμφωνους. Tα εγκλήματα για να μην επαναληφθούν πρέπει να αποκαλυφθούν οι υπεύθυνοι, και οι λόγοι που τους οδήγησαν σ' αυτές τις πράξεις. Nα αναζητηθεί η αλήθεια, και να παρουσιαστεί στην παγκόσμια κοινή γνώμη, που ξέρει να δικάζει και να καταδικάζει χωρίς ιδιοτέλειες. Σήμερα που άλλοι λαοί υφίστανται από ρατσιστικά κράτη νέες γενοκτονίες πρέπει να γίνει το πρώτο βήμα για την αναγνώριση του εγκλήματος της γενοκτονίας των Ελλήνων.



Σ΄ αυτό το πλαίσιο προτείνουμε να πραγματοποιηθεί ένα διεθνές συνέδριο προς τιμήν του Ραφαήλ Λέμκιν του εμπνευστή του όρου γενοκτονία και της σχετικής σύμβασης του ΟΗΕ για την πρόληψη και την καταστολή της.



Ο Λέμκιν όπως αναφέραμε για να στηρίξει το κατηγορητήριο για την καταδίκη των Ναζί που αφάνισαν εκατομμύρια Εβραίους πριν και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αναφέρθηκε στις σφαγές εναντίον των Αρμενίων και των Ελλήνων. Και κατόρθωσε να τοποθετήσει το Ολοκαύτωμα στη διάστασή του. Η πρόταση αυτή έρχεται να συναντήσει τις αντίστοιχες ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη που αναζητούν την αλήθεια και παλεύουν για την αναγνώριση της Γενοκτονίας. Η ευθύνη είναι όλων μας.

Έκδοση στη Ρωσική γλώσσα για το Λ. Κατσώνη

Μόσχα,

Αγαπητοί συμπατριώτες, εκλεκτοί φίλοι,

Το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού (Κ.Ε.Π.) είναι στην ευχάριστη να ενημερώσει ότι πρόσφατα κυκλοφόρησε το αφιερωμένο στη θρυλική φυσιογνωμία του Έλληνα ναυάρχου του ρωσικού ναυτικού, ιππότη και ήρωα του απελευθερωτικού κινήματος του 1787 Λάμπρου Κατσώνη πόνημα του διδάκτορα ιστορικών επιστημών, καθηγητή Γιούρι Ντμίτριεβιτς ΠΡΙΑΧΙΝ με τίτλο: «Λάμπρος Κατσώνης: προσωπικότητα, βίος και δράση, αρχειακό υλικό».

Πρόκειται για ιστορική μελέτη, που βασίζεται σε πλούσιο αρχειακό υλικό, ενώ στο παράρτημα του βιβλίου γίνεται καταγραφή 165 αρχειακών πηγών, πολλές εκ των οποίων για πρώτη φορά καθίστανται κτήμα της επιστημονικής κοινότητας.

Όσοι ενδιαφέρονται να προμηθευτούν το βιβλίο του καθηγητή Γ.Ν. Πριάχιν, το κόστος του οποίου ανέρχεται σε 300 ρούβλια, μπορούν να επικοινωνήσουν απευθείας μαζί του στα εξής στοιχεία: tel: + 7 812 299-86-49, e-mail: i.meteleva@yandex.ru




Με εκτίμηση,



Δώρα Γιαννίτση,

διευθύντρια Κ.Ε.Π.

Москва,

Дорогие друзья, дорогие соотечественники!



Греческий культурный центр (ГКЦ) рад представить Вашему вниманию новый научный труд ведущего российского ученого-эллиниста доктора исторических наук Ю.Д. Пряхина



"Ламброс Кацонис: личность, жизнь и деятельность, архивные документы"

Книга Ю.Д. Пряхина - это историческое исследование, посвященное жизни и деятельности Ламброса Кацониса – грека на русской военно-морской службе, создателя и бессменного командующего легкой российской флотилией в Средиземном море в ходе русско-турецкой войны 1787-1791 гг. За боевые заслуги, мужество и храбрость, умелое руководство флотилией, ставшего полковником российского императорского флота и Кавалером, национальным героем своей Родины – Эллады. В приложении приводится содержание 165 архивных документов, многие из которых впервые введены в научный оборот и будут интересны всем любителям истории.



Всем заинтересованным в приобретении книги рекомендуем заказать необходимое количество экземпляров непосредственно у автора. Стоимость 1 экз. книги составляет 300 руб.



Связаться с Ю.Д. Пряхиным Вы можете, позвонив по телефону (812)-299-86-49 или обратившись по электронной почте: i.meteleva@yandex.ru



В приложенном файле направляем более подробную информацию о книге от самого автора.

Искренне Ваша,



Теодора Янници,

директор ГКЦ

Γενοκτονίες και στρατηγική

 

Γενοκτονίες και στρατηγική



Ν. Λυγερός



Οι γενοκτονίες ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας απαιτούν μια οργάνωση για να υλοποιήσουν μια συστηματική καταστροφή, καθώς το όρισε ο Raphael Lemkin με την επινόησή του. Αυτός ο δομικός χαρακτηρισμός, που αποτελεί από μόνος του μια στρατηγική ένδειξη, δεν χρησιμοποιείται επαρκώς από τους μαχητές της ειρήνης, που παλεύουν για την αναγνώριση των γενοκτονιών. Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης στον ψυχολογικό τομέα, η αδιαφορία της κοινωνίας κι η αναποτελεσματικότητα του εθελοντισμού συμβάλλουν στη μη στρατηγική αντιμετώπιση των γενοκτονιών. Επιπλέον, ο γλωσσολογικός εκφυλισμός δεν διευκολύνει τον αγώνα. Στην πραγματικότητα, η έλλειψη ειδικού λεξιλογίου αποτελεί στρατηγικό λάθος, ενώ η επινόηση της λέξης γενοκτονία από τον Lemkin έδειχνε το δρόμο, που πρέπει να ακολουθηθεί. Οι μεμονωμένες προσπάθειες βοηθούν όχι μόνο τους γενοκτόνους αλλά και τους γενοκτόνους της μνήμης. Τα θύματα δεν υπάρχουν πια, οι επιζήσαντες δεν είναι οργανωμένοι κι οι δίκαιοι είναι σπάνιοι. Ενώ το αντίπαλο καθεστώς σε κάθε περίπτωση οργανώνεται ήδη από την τελική φάση της γενοκτονίας, καθώς ορίζεται από τον Stanton. Ως επιζήσαντες και δίκαιοι έχουμε την τάση να χρησιμοποιούμε ένα συμβατικό λεξιλόγιο, δίχως να αντιληφθούμε ότι αυτό συμβάλλει στον αγώνα των γενοκτονιών, για να κρύψουν την αλήθεια. Το διεθνές νομικό πλαίσιο είναι ξεκάθαρο: η καταγγελία βασίζεται μόνο και μόνο πάνω στη λέξη γενοκτονία. Όλες οι άλλες είναι κοινωνικές ή πολιτιστικές, δεν έχουν, όμως, νομική ισχύ. Γι’ αυτό το λόγο δεν φοβούνται οι γενοκτόνοι να μιλήσουν για θύματα και μακελειό. Ακόμα και τα ρήματά μας παραμένουν ουδέτερα και δεν αποτελούν στρατηγικά εργαλεία. Τα θύματα μιας γενοκτονίας δεν εκτελέστηκαν, δεν δολοφονήθηκαν, αλλά γενοκτονήθηκαν. Καμμιά άλλη λέξη δεν μπορεί να αποδώσει την πραγματικότητα της γενοκτονίας και τη βαρβαρότητά της. Είναι στρατηγικά σημαντικό να κάνουμε χρήση όλων των δυνατοτήτων του λεξιλογίου. Κι αν δεν υπάρχουν, πρέπει να τις κατασκευάσουμε. Είναι λοιπόν απαραίτητο να έχουμε στο αγωνιστικό μας οπλοστάσιο τις λέξεις: γενοκτονία, γενοκτονημένοι και το ρήμα γενοκτονώ στην παθητική και την ενεργητική διάθεση. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι φράσεις γίνονται βαρυσήμαντες με ελάχιστες λέξεις:


Π.χ. Οι Αρμένιοι γενοκτονήθηκαν από τους Τούρκους.

Οι Εβραίοι ως γενοκτονημένοι των Ναζί.



Οι Πόντιοι δεν πέθαιναν στο κρύο, γενοκτονήθηκαν.

Οι Ουκρανοί δεν πέθαναν από πείνα, γενοκτονήθηκαν.


Όμως το πραγματικό έργο έπεται. Διότι με αυτό το λεξιλόγιο, η σκέψη μπορεί να εκφραστεί πιο ελεύθερα κι αποτελεσματικά. Έτσι μπορούμε πλέον να κατανοήσουμε βαθύτερα τους λόγους των γενοκτονιών και της ύπαρξης γενοκτονίας. Διότι στην ουσία η μελέτη των γενοκτονιών είναι: γενοκτονώ, άρα υπάρχω. Με αυτούς που σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο έχουμε να κάνουμε στον αγώνα των γενοκτονιών. Δεν φοβούνται μόνο για την ποινικοποίηση και τις επιπτώσεις της, αλλά για την ίδια τους την ύπαρξη, διότι αγγίζουμε τα θεμέλια του κράτους και για αυτό είναι τόσο φανατικοί εναντίον των γενοκτονημένων.

Η Σμύρνη

Η ΣΜΥΡΝΗ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ....wp3




http://youtu.be/mwhpSexH14U

ЦИХИСДЖВАРИ - 150 ЛЕТ! ЮБИЛЕЙ ГРЕЧЕСКОГО СЕЛЕНИЯ В ГРУЗИИ. 15ο χρόνια του ελληνικού χωριού Tsihisdzvari στη Γεωργία

ЮБИЛЕЙ ГРЕЧЕСКОГО СЕЛЕНИЯ В АЛЬПИЙСКОЙ ГРУЗИИ


ЦИХИСДЖВАРИ – 150 ЛЕТ!

Отзвуки нашей памяти: “ΟΛΛ ΕΛΑΤΕΝ ΣΟ ΧΟΡΟΝ!”

*****************************************************

«У подножья молочных облаков Не нужны нам эти чудеса

Среди гор и сказочных лесов Чужда их поддельная краса

Далеко на севере есть село Ниспослал нам Бог свои дары:

Цихисджвари называется оно Это яблоки и груши-дикари

Это райский уголок в тиши Свежий воздух и здоровое тепло

Краше в целом мире не ищи А под вечер прохладное вино,

Не растет здесь ни банан, и ни кокос Чтобы дали путнику приют,

Зато в гости к вам всегда придет мороз Даже если в гости и не ждут»

(Стихотворение – посвящение родному селу Дмитрия Алексеевича Зурелиди)

Παρχάρια στον Οικισμό Κοίλα του Νομού Έβρου

Το πανάρχαιο ελληνικό έθιμο των Ελλήνων του Πόντου, τα Παρχάρια, αναβίωσαν για πρώτη φορά στο νομό Έβρου, η αντιδημαρχία Φερών του Δήμου Αλεξανδρούπολης και ο Σύλλογος Ποντίων Φερών, ενώ οι εκδηλώσεις στηρίχτηκαν από το σύλλογο των Κοίλων ο «Άγιος Γεώργιος», ποντιακούς συλλόγους και άλλους φορείς της περιοχής. Τα Παρχάρια είναι βοσκότοποι σε οροπέδια, και τόποι εξοχικοί. Η λέξη είναι σύνθετη από το "παρά' και το "χωρίον" και στον Πόντο σηματοδοτούσε τη μετακίνηση των κτηνοτρόφων από τα χαμηλά στα ορεινά οροπέδια για να αποφύγουν οι κάτοικοι της περιοχής την υγρασία και τις υψηλές θερμοκρασίες, αλλά και για να βρουν βοσκή για τα ζωντανά τους. Η θερινή διαδρομή στα Παρχάρια ξεκινούσε τέλη Απριλίου και τελείωνε στα τέλη Σεπτεμβρίου, ενώ η αρχή και το τέλος αυτής της περιόδου συνοδεύονταν από εκδηλώσεις με ψυχαγωγικό, αλλά και εμπορικό χαρακτήρα, καθώς οι κτηνοτρόφοι πωλούσαν τα προϊόντα τους. Σήμερα, το παρχάρεμα, αποτελεί για τον σύγχρονο άνθρωπο ένα προσκύνημα στη Φύση και η αναβίωση του εθίμου των Παρχαρίων σημαίνει πολλά για τους ανθρώπους με ποντιακή καταγωγή.

Τα Παρχάρια ξεκίνησαν το πρωί της Κυριακής 21 Αυγούστου 2011, με λειτουργία στον ναό του Αγίου Γεωργίου, στον οικισμό των Κοίλων της δημοτικής ενότητας Φερών, χοροστατούντος του Μητροπολίτη Αλεξανδρούπολης κ. Ανθίμου. Αμέσως μετά η εκδήλωση άνοιξε χαιρετισμούς και ομιλίες του αντιδημάρχου Νίκου Γκότση, ο οποίος αναφέρθηκε στους ακατάλυτους δεσμούς της περιοχής με τον Πόντο, του προέδρου του συλλόγου Ποντιακής Νεολαίας Ροδόπης Γιάννη Νικολαίδη που μίλησε για τα Παρχάρια, του στιχουργού, καταγόμενου και κατοίκου Κοίλων Λευτέρη Χαψιάδη, που τόνισε τη σημασία που έχουν για το χωριό τα Παρχάρια, του προέδρου του συλλόγου των Κοίλων ο «Άγιος Γεώργιος» Α. Χατζηλάζαρου , που ζήτησε τη συμμετοχή των κατοίκων, ενώ ο Φάνης Μαλκίδης αναφέρθηκε στην πρόταση που είχε κάνει στον αντιδήμαρχο Φερών τον περασμένο Μάιο σε σχετική εκδήλωση, για πραγματοποίηση των Παρχαρίων στα Κοίλα. Μία πρόταση που αναβιώνει το έθιμο στο Νομό Έβρου και δίνει μία άλλη πορεία για την παράδοση και τον πολιτισμό.

Αμέσως μετά οι Σύλλογοι Ποντίων «Αλέξιος Κομνηνός» Αλεξανδρούπολης, Χηλής, Δωρικού, Παλαγίας, Πεύκων από το νομό Έβρου και Φερών και εκατοντάδες πολίτες της περιοχής και επισκέπτες χόρεψαν και τραγούδησαν στον ενιαίο χώρο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου και του δημοτικού σχολείου. Σε όλους θα προσφέρθηκαν ποντιακά και άλλα εδέσματα από το Σύλλογο Ποντίων Φερών. Τα Κοίλα αποτελούν έναν οικισμό με δείγματα ζωής ήδη από τον 6ο π. Χ και στην ιστορική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου ορκίστηκαν αγωνιστές της Επανάστασης.

Τα Κοίλα κατοικήθηκαν αποκλειστικά από Πόντιους πρόσφυγες που έφτασαν από τα Σούρμενα και τη Σαμψούντα, ενώ στη δεκαετία του 1970 το χωριό εγκαταλείφθηκε. Τα Παρχάρια αποτελούν μία προσπάθεια να γνωρίσει ο νομός Έβρου τα Παρχάρια και να αναδειχθεί μία πανέμορφη τοποθεσία όπως είναι τα Κοίλα. Στα Κοίλα του δήμου Αλεξανδρούπολης έδωσαν το ραντεβού τους κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής προκειμένου να παρακολουθήσουν τα Παρχάρια τα οποία πραγματοποιούνται για πρώτη φορά στον ορεινό οικισμό των κοίλων. Στα Παρχάρια συμμετείχαν Ποντιακοί σύλλογοι από τον Έβρο και την Ροδόπη ενώ στόχος των διοργανωτών είναι τα Παρχαρια να γίνουν θεσμός. Παρχάρια στον οικισμό Κοίλα του Νομού Έβρου

Η Γενοκτονία των Ελλήνων

Μαρία Παπαδοπούλου: “Η γενοκτονία των Ελλήνων

ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΠΑΝΤΟΥΡΚΙΣΜΟΥ”

Η ΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ της έννοιας της «γενοκτονίας»[1] από τον ΟΗΕ ως έγκλημα που τιμωρείται με βάση το Διεθνές Δίκαιο, επέτρεψε να έρχονται στο φως αποτρόπαια κρούσματα που έπληξαν και εξαφάνισαν κατά καιρούς διάφορους αδύναμους λαούς και κοινωνικές ομάδες, ανά τη υφήλιο. ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ αποδεικνύεται δυστυχώς ότι έχει το έγκλημα αυτό. Οργανώνεται από την αναζωπύρωση αρρωστημένων ιδεολογιών, γι’ αυτό έδρασε και δρα σε χρόνους που προηγούνται αλλά και σε χρόνους δυστυχώς που έπονται την, από 1951 ισχύος, σύμβαση ΟΗΕ του 1948[2] για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας. Προκαλούν φρίκη, τόσο οι απάνθρωπες μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν όσο και ο αριθμός των ανθρώπων κάθε ηλικίας που εξοντώθηκε.

Οι Εβραίοι, οι Τσιγγάνοι (Ρομ), οι Ρώσοι, οι Ουκρανοί, οι Έλληνες, οι Σέρβοι, και άλλες ομάδες, θρηνούν συνολικά 30.000.000 θύματα –χωρίς να συνυπολογίσουμε σε αυτούς τα θύματα της γενοκτονίας των Αρμενίων, Ασσυροχαλδαίων ασιατικών λαών και λαών άλλων ηπείρων. Συγκριτικά δε, τα μαζικά εγκλήματα συνοδεύονται κυρίως με βασανισμούς σε στρατόπεδα θανάτου, ενώ οι Εβραίοι με τα 6.000.000 θύματα θρηνούν τους περισσότερους νεκρούς. ΣΤΟΝ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΧΩΡΟ, πρωτοκορυφαίοι «αυτόχειρες» γενοκτονιών που φαίνεται να εισέπραξαν τον μεγαλύτερο «Φόρο» Θανάτου ήταν: Γερμανοί Ναζί, Σοβιετικοί της ΕΣΣΔ, Οθωμανοί Τούρκοι. Πρέπει να τονιστεί αυτό, διότι η υπόσταση και η ισχύς των σημερινών κρατών τους, ούτε την ανθρωπιστική «ανωτερότητα του πολιτισμού» τους απέδειξε, ούτε την ασφάλεια της ανθρωπότητας εγγυάται. Σ

Ε ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΑ, το ελληνικό στοιχείο υπέστη μορφές γενοκτονίας. Από τις υποχρεωτικές γλωσσοκοπίες και τα Τάγματα εργασιών, ως το μεθοδευμένο κι αποτρόπαιο σχέδιο που εφάρμοσαν οι Νεότουρκοι εξολοθρεύοντας 353.000 αθώους Έλληνες Πόντιους και συνεχίστηκε και σε άλλες εθνότητες στη Μικρά Ασία, με το σχέδιο της «εθνοκάθαρσης». Τα δυο άρθρα που θεσμοθετεί το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο(ΔΠΔ), περιλαμβάνουν νομικά όλες τις μορφές: «Γενοκτονία σημαίνει οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις οι οποίες διαπράττονται με την πρόθεση καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μίας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας: α) Ανθρωποκτονία με πρόθεση μελών της ομάδας. β) Πρόκληση βαριάς σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας. γ) Με πρόθεση επιβολής επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμών, να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει. δ) Επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας. ε) Δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα». Επίσης αναφέρονται ως αξιόποινες πράξεις: η συνωμοσία προς διάπραξη γενοκτονίας, έμμεσα ή άμεσα, η απόπειρα διάπραξης γενοκτονίας και η συμμετοχή σε γενοκτονία»[3].

ΙΣΤΟΡΙΚΑ, Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ,διακρίνεται χρονικά σε τρεις φάσεις. Οι μαρτυρίες και τα ντοκουμέντα για τη Γενοκτονία που υπέστησαν εθνολογικά οι Έλληνες είναι αδιάψευστα[4] [5][6] και αναφέρθηκα σε προηγούμενα άρθρα σε τέτοια συγκαιρινά ντοκουμέντα και γραπτές μαρτυρίες. Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ, απέναντι σε όλα αυτά τα στυγερά εγκλήματα, προσπαθεί να «φτιάξει» δικά της επιχειρήματα, λ.χ. ότι δήθεν απειλούνταν η «εθνική ασφάλεια» της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ότι αμφισβητείται ο αριθμός των Ελλήνων που ζούσαν στο οθωμανικό κράτος, ότι η Ανατολία δεν ήταν πατρίδα των Ελλήνων κι ότι δεν ήταν προσχεδιασμένο το έγκλημα αλλά οι δολοφονίες έγιναν από άτακτα σώματα χωρίς τις διαταγές των Νεότουρκων κ.λπ. ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΟΜΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΥΛΟΠΟΙΗΘΗΚΕ και τα λόγια της Gulan Avci (μέλους του Σουηδικού Κοινοβουλίου που ψήφισε την αναγνώριση της γενοκτονίας τον Μάρτιο του 2010) είναι μνημειώδη[7]: «…κάθε φορά που ακόμα μία χώρα αναγνωρίζει τη γενοκτονία η αλήθεια πλησιάζει λίγο πιο κοντά στην Τουρκία. Δεν είναι πλέον δυνατόν να ξεφεύγει ή να παραμένει σιωπηλή για το παρελθόν. Ήρθε η ώρα η Τουρκία να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία….Το τελευταίο στάδιο της Γενοκτονίας είναι η άρνησή της και δυστυχώς σήμερα η Τουρκία βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το στάδιο. Ήρθε η ώρα να συμφιλιωθεί η Τουρκία με την Κεμαλική της κληρονομιά…αυτό που συνέβη ήταν Γενοκτονία. Οι επιφανέστεροι επιστήμονες και ιστορικοί του κόσμου έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για γενοκτονία….Η άσκηση πίεσης στο τουρκικό κράτος προκειμένου αυτό να αποδεχθεί μία ξεκάθαρη συζήτηση σχετικά με τη Γενοκτονία και να επιτρέψει την πρόσβαση του έξω κόσμου στα αρχεία ελπίζουμε ότι θα οδηγήσει στην αναγνώριση της Γενοκτονίας….η μη αναγνώρισή της αποτελεί πλήγμα για τη δικαιοσύνη…Η δικαιοσύνη πρέπει να εφαρμοστεί στην Τουρκία…».

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΚΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟ της Τουρκίας μέχρι σήμερα ακρωτηριάζονται από τη διαιώνιση μιας ρατσιστικής ιδεολογίας η οποία δεν έπαψε να επιβιώνει και να αναπαράγει τις σχέσεις εξουσίας στο εσωτερικό και εξωτερικό της χώρας. Σύμφωνα με τους αναλυτές της ιδεολογίας αυτής, ο παντουρκισμός-παντουρανισμός[8] είναι ένα πολιτικό φαινόμενο με ιστορικό βάθος. «ΕΠΙΝΟΗΘΗΚΕ» από το οθωμανικό και το κεμαλικό καθεστώς προκειμένου να αποτραπεί ο εκδημοκρατισμός του πολιτικού συστήματος. ΤΑ ΜΕΣΑ για την επίτευξη των πολιτικών στόχων των παντουρκιστών ήταν η εξαφάνιση των χριστιανικών ομάδων ή ο εκτουρκισμός τους μέσω του εξισλαμισμού, και ο εκτουρκισμός των μουσουλμανικών πληθυσμών. Ανάλογη της φιλοσοφίας του Ναζισμού και του Σταλινισμού, δεν είναι τυχαίο ότι ο βασικός πυρήνας στον οποίο καλλιεργήθηκαν και διαδόθηκαν οι απόψεις αυτής της ιδεολογίας ήταν οι αξιωματικοί του οθωμανικού στρατού. Το κράτος ταυτίζεται οντολογικά με ένα κυρίαρχο καθεστώς όπου κάθε δημοκρατικό δικαίωμα των πολιτών συνιστά απειλή για την ασφάλεια του συστήματος. Η ιδεολογία προϋποθέτει χειραγώγηση, πηγάζει από τον ιδεοληπτικό ρατσισμό, και εκμεταλλεύεται τη θρησκευτική συνείδηση των μουσουλμάνων εκφυλίζοντάς τους σε πολιτικό εργαλείο.

Μέσω του φανατισμού ασκεί επιρροή πρώτα στον εκτουρκισμένο κόσμο. Παρότι ο ρατσισμός της ενδύεται το πρόσχημα της «μουσουλμανικής πίστης», η τελεολογία είναι αυτή του ισλαμισμού για την πολιτική που υπηρετεί την ιθύνουσα τάξη. Οι διεθνείς συγκυρίες άλλοτε συνέβαλλαν στην περιθωριοποίηση κι άλλοτε στην ενίσχυση του παντουρκισμού. Όσο συντηρούνται οι υψηλά ιστάμενοι κύκλοι που επιδιώκουν την «εθνοκάθαρση» του «τουρκικού» κόσμου και την ανάδειξή του σε παγκόσμια δύναμη, θα είναι ενδεικτική η περιφρόνηση προς το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η πάγια αντίληψη ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι δυνατόν να «συνιστούν απειλή για την ασφάλεια» του κράτους.

ΤΕΤΟΙΕΣ ΑΞΙΟΠΡΟΣΕΚΤΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ απεικονίζει και η έρευνα που διεξήχθη(2008) σε Τούρκους δικαστές και εισαγγελείς[9] από το TESEV[10] στην Κωνσταντινούπολη. ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΙΓΜΑ ωστόσο αποτελεί η γενοκτονία που εκτελέστηκε εις βάρος των ελληνικών πληθυσμών της Ανατολίας, όσο δεν βρίσκει επίσημη Πράξη ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ από τα νεότερα τουρκικά καθεστώτα. Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΟ των Εγκλημάτων Πολέμου και Εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας επιδιώκει την πρόληψη και καταστολή τέτοιων εγκλημάτων στο μέλλον. Το Απαράγραπτο συνάγει, μεταξύ άλλων, ότι το ξεπάγωμα του «παντουρκισμού» δεν μπορεί σήμερα να αποθεώνεται ως «ανώτερος πολιτισμός», ούτε για την Ιστορία ούτε για την ειρήνη των λαών ούτε για το μέλλον της ανθρωπότητας.

[1] Ο καθηγητής της Νομικής του Πανεπιστημίου του Γέιλ, Ραφαήλ Λέμκιν, εισήγαγε τον όρο «γενοκτονία» το 1944. Ο όρος του Λέμκιν αποτέλεσε τη βάση της ορολογίας που χρησιμοποίησαν ο ΟΗΕ για να συνταχθεί η «Συνθήκη περί Γενοκτονίας» της 9ης Δεκεμβρίου του 1948. Τότε κωδικοποιήθηκε το συγκεκριμένο έγκλημα και ορίστηκαν ακόμα και τιμωρίες για τους εγκληματίες, αλλά αυτό δεν σταμάτησε την άσκηση βίας εναντίον ομάδων ανθρώπων με διαφορετικότητα από τους θύτες τους. Για την έννοια της γενοκτονίας και ιδιαίτερα στην περιοχή του σημερινού τουρκικού κράτους. βλ. Lemkin R. Axis Rule in Eyrope. Laws of Occupation. Analysis of Government. Proposals for readers. Garnegie Endowment for International Peace. Division of International Law, Washington 1944. Βλ. επίσης Διαρκές Δικαστήριο των Λαών. Το έγκλημα της σιωπής. ΗγενοκτονίατωνΑρμενίων. Αθήνα, Ηρόδοτος, 1988.

 [2] Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide (CPPCG). General Assembly Resolution 260 a (III) of 9/12/1948. UNTS, No 1021, vol. 78, 1951, p.228. Αξίζει να αναφερθεί ότι πολλές χώρες που διέθεταν αποικίες δηλώσαν εγγράφως τις επιφυλάξεις τους, οι οποίες έγιναν μερικώς δεκτές, και απεδέχθησαν τα περί γενοκτονίας με επιφύλαξη.

[3] Περράκη Σ., Η διεθνής προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου, Αθήνα, εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα, 2000. [

4] Eνεπεκίδης Π., Γενοκτονία στον Εύξεινο Πόντο. Διπλωματικά έγγραφα από τη Βιέννη (1908-1918). Θεσσαλονίκη 1996, σ. 131-132.

[5] Βικιπαίδεια, Γενοκτονία των Ελλήνων http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD [6] Παπαδοπούλου Μαρία, Άρθρο Οι Ίωνες «Γιουνάν» ζουν στις καρδιές μας, Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Σάββατο 18/9/2010 http://files.eleftheria.gr/pdf/%7BEA864D10-CCAB-487A-8CD9-A32AE4B85CAF%7D_18-9-2010-FYLLO.pdf Ηλεκτρονική ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ http://www.eleftheria.gr/viewarticle.asp?aid=22407&pid=19&CategoryID=19&txt Πλήρες στο «Διπλωματικό Περισκόπιο» http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=618:--lr----

[7] Μαλκίδης Θεοφάνης, Η γενοκτονία των Ελλήνων σήμερα, ομιλία, http://malkidis.blogspot.com/2011/05/blog-post_6078.html [

8] Sonmezoglu, Faruk, Ανάλυση Τουρκικής Εξωτερικής Πολιτικής: Μύθος και Πραγματικότητα, Τόμος Β', Ο παντουρκισμός ως εργαλείο εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής στις τουρκογερμανικές σχέσεις κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εκδόσεις ινφογνώμων 2001.

 [9] Προετοιμασία για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και αλληλοσυγκρουόμενες σχετικές απόψεις δικαστών και εισαγγελέων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις αλλαγές της νομοθεσίας και τις διεθνείς δεσμεύσεις http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+WQ+E-2007-6338+0+DOC+XML+V0//EL Η Επιτροπή για την έρευνα που διεξήχθη από το TESEV στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ τούρκων δικαστών και εισαγγελέων, η οποία αποκάλυψε μεταξύ άλλων τις παρακάτω αξιοπρόσεκτες αντιλήψεις: α. Ποσοστό 51 % θεωρεί ότι το συμφέρον του κράτους προηγείται του ατομικού συμφέροντος και ότι, για τον λόγο αυτόν, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι δυνατόν να συνιστούν απειλή για την ασφάλεια του κράτους. β. Ποσοστό 45 % θεωρεί ότι για τους συναδέλφους τους τα εγκλήματα κατά του κράτους είναι σημαντικότερα από τα εγκλήματα που διαπράττονται από κυβερνητικούς υπαλλήλους. γ. Ποσοστό 63 % θεωρεί ότι οι μεταρρυθμίσεις που επιβάλλει η ΕΕ στην Τουρκία δεν την ωφελούν. δ. Ποσοστό 16 % πιστεύει ότι πρέπει να καταργηθεί το άρθρο 301 του τουρκικού ποινικού κώδικα που τιμωρεί την προσβολή της τουρκικής ταυτότητας και αποτελεί αντικείμενο έντονης αντιπαράθεσης. ε. Ποσοστό 69 % μιλά απροκάλυπτα περιφρονητικά για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που το θεωρούν προκατειλημμένο σε βάρος της Τουρκίας. στ. Ποσοστό 49 % θεωρεί ανεπιθύμητη τη μεταρρύθμιση του ποινικού δικαίου βάσει των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. ζ. Ποσοστό 53 % δεν λαμβάνει ποτέ υπόψη κατά την έκδοση απόφασης τις διεθνείς συμβάσεις για τα θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες, διότι θεωρούν ότι συνιστούν επέμβαση στην ανεξαρτησία της Τουρκίας και ανάμιξη στις εσωτερικές της υποθέσεις. 2. Πώς αξιολογεί η Επιτροπή το γεγονός ότι προφανώς για τους τούρκους δικαστές οι διεθνείς δεσμεύσεις και οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι ήσσονος σημασίας κατά την έκδοσή των αποφάσεών τους και ότι οι περισσότεροι δικαστές απορρίπτουν την τροποποίηση νόμων που έχει ως στόχο την επιβεβλημένη ενίσχυση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και κατά πάσα πιθανότητα δεν πρόκειται να τις εφαρμόσουν αφού θεσπιστούν; 3. Με ποιον τρόπο συμπεριλαμβάνονται αυτές οι πληροφορίες στη διαδικασία προετοιμασίας σχετικά με τη μελλοντική ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και με την απαραίτητη προς τούτο εκπλήρωση των κριτηρίων της Κοπεγχάγης; 4. Ποιες ενέργειες πραγματοποιούνται για να επηρεαστεί η στάση όλων των δημοσίων λειτουργών που έχουν σχέση με νομικές υποθέσεις στην Τουρκία έτσι ώστε να διορθωθούν σε εύθετο χρόνο αυτές οι σοβαρές ελλείψεις; Πηγή: Ολλανδική ημερήσια εφημερίδα «De Volkskrant» της 30.11.2007.

[10]The Turkish Economic and Social Studies Foundation [ www.tesev.org.tr ] http://www.google.gr/url?sa=t&source=web&cd=2&sqi=2&ved=0CC0QFjAB&url=http%3A%2F%2Fwww.tesev.org.tr%2Fdefault.asp%3FPG%3DANAEN&ei=62HGTZC-LMnOswatz62FDw&usg=AFQjCNHnU_cQOz4eFL6hduu4mPxi6qiU7Q&sig2=hb3qf0D5zXiM2PhvgIHeNQ [Πηγές: http://mariapapadopoulou.blogspot.com/2011/05/blog-post_08.html]

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ , ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ ΚΑΙ ΚΟΝΙΤΣΗΣ

«Ὡδαῖς εὐφημήσωμεν ... Κοσμᾶν τὸν ἀοίδιμον» Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

-Α- Εἶναι, πραγματικά, ἀξιοθαύμαστο τὸ γεγονός, ὅτι ἕνας ἁπλὸς ἱερομόναχος, ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, πέτυχε νὰ ἀφυπνίσῃ τὸ Ἔθνος καὶ νὰ τοῦ δώσῃ αὐτὰ ποὺ σχεδὸν τοῦ εἶχαν ἀφαιρέσει οἱ Τοῦρκοι κατακτητές: τὴν Ἐθνικὴ καὶ τὴν Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ συνείδησή του. Καὶ τώρα μέν, εὔκολα τὸ λέμε αὐτό. Ἄν, ὅμως, σκεφθοῦμε σὲ ποιὰ ἐποχὴ ἔζησε ὁ Ἅγιος καὶ ποιὲς ἦταν οἱ συνθῆκες κάτω ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἔδρασε, τότε, πραγματικὰ θὰ ἀναφωνήσουμε μὲ βαθειὰ συγκίνηση : «μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου». Γιατὶ μόνο μὲ τὴν χάρη τοῦ Χριστοῦ μπόρεσε ὁ θεοφώτιστος καλόγηρος Κοσμᾶς νὰ πραγματοποιήσῃ τόσες περιοδεῖες καὶ νὰ ἐκφωνήσῃ τόσες ὁμιλίες, μὲ περιεχόμενο ὄχι ἁπλῶς τολμηρό, ἀλλὰ θὰ μποροῦσε νὰ πῇ κανεὶς ἐπαναστατικό.

-Β- Δέκα ἐννιὰ χρόνια (1760-1779) περιώδευε ὁ Ἅγιος τοῦ Θεοῦ στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο, ἰδιαίτερα δὲ στὴν Βορειοηπειρωτικὴ Γῆ, ποὺ τότε ἐδοκίμαζε πολὺ περισσότερα δεινὰ ἀπὸ ἄλλες περιοχές, μὲ ὁρατὸ τὸν κίνδυνο νὰ ἐξισλαμισθῇ καὶ νὰ χάσῃ τὴν Ἑλληνικότητά της. Δέκα ἐννιὰ χρόνια μὲ λιοπύρια, μὲ βροχὲς καὶ χιόνια, μὲ ὑποτυπώδεις δρόμους γεμάτους πέτρες, σκόνες καὶ λάσπες. Δέκα ἐννιὰ χρόνια, μὲ τοὺς Τούρκους πάντοτε καχύποπτους, μὲ τοὺς ἑβραίους νὰ βάζουν συχνὰ παγίδες, μὲ τοὺς σκληροὺς καὶ ἀδίστακτους ληστὲς νὰ παραμονεύουν. Δέκα ἐννιὰ χρόνια νὰ πεζοπορῇ σὲ βουνὰ καὶ σὲ λαγκάδια, νὰ περνάῃ ρέματα καὶ ποτάμια, ἀκούραστος, φλογερός, γιὰ νὰ μεταφέρῃ τὸ μήνυμα ὅτι ὁ Χριστὸς σώζει καὶ ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔπρεπε νὰ σωθῇ καὶ νὰ ἐλευθερωθῇ. Στὸν Ἅγιο Κοσμᾶ ἰδιαίτερα βρίσκει ἐφαρμογὴ ὁ λόγος τοῦ προφήτου Ἠσαΐα: «Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τὰ ἀγαθά» (Ρωμ. ι΄ 15). ·/· -2- -

Γ- Αὐτὰ τὰ εὐλογημένα πόδια τοῦ Ἁγίου μας εἶχε ὑπ’ ὄψει του καὶ ὁ φοβερὸς Ἀλῆ πασᾶς τῶν Ἰωαννίνων, ὁ ὁποῖος, ὅταν κάποιοι Τοῦρκοι τὸν εἰρωνεύτηκαν πὼς τιμᾷ καὶ προσκυνάει ἕνα γκιαούρη, ἐκεῖνος ἀπάντησε : «βρέστε μου δέκα μουσουλμάνους σὰν κι’ αὐτὸν τὸν γκιαούρη, κι’ ἐγὼ νὰ τοὺς φιλήσω τὰ πόδια». Ἄν σκεφθοῦμε, χριστιανοί μου, ὅτι σήμερα ποὺ ταξιδεύουμε ἄνετα μὲ τὰ μέσα μεταφορᾶς τῆς ἐποχῆς μας, κουραζόμαστε εὔκολα, πόσο ἐξαντλητικὲς ἦταν οἱ περιοδεῖες τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, μὲ συνακόλουθους τοὺς κινδύνους ποὺ πρωτύτερα ἀναφέραμε. Ὅμως, αὐτὸς ὁ κόπος ὁ ἀνιδιοτελὴς καὶ γεμᾶτος ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ ἀγάπη, προκαλοῦσε ἀληθινὸ συναγερμὸ στὸν λαό, ποὺ ἔσπευδε νὰ ἀκούσῃ τὸ φλογερὸ κήρυγμά του. -

Δ- Καὶ τὸ κήρυγμα αὐτό, ξαναζωντάνευε τὰ ὅσα ἔλεγε στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του ὁ ἀπόστολος Παῦλος, στὸ ιβ΄ κεφάλαιο καὶ στοὺς στίχους 9 μέχρι 21. Ἐπειδὴ τὸ Γένος μας, τότε, «ἀγρίανε», κατὰ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ, εἶχε δηλαδὴ ἀγριέψει μὲ τὶς ἐκδικήσεις καὶ τὶς ἀντεκδικήσεις, τὸ σύνθημα τοῦ ἀποστόλου Παύλου «μὴ νικῶ ὑπὸ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τὸ κακόν» (Ρωμ. ιβ΄ 21), ἦταν τὸ ἐπιστέγασμα σὲ ὅλες σχεδὸν τὶς Διδαχὲς τοῦ Κοσμᾶ, κάτι πού, χωρὶς ἀμφιβολία, τὸ ἔχουμε μεγάλη ἀνάγκη καὶ στὴν ἐποχή μας.

Ἡ Μητρόπολή μας, ποὺ τιμᾷ ἰδιαίτερα τὸν Ἐθναπόστολό μας, ἔχοντας ἀνιδρύσει καὶ περίλαμπρο Ναὸ στὴν ἀκριτικὴ Κόνιτσα, ὀργανώνει καὶ φέτος τὶς σχετικὲς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις, κατὰ τὸ ἀκόλουθο Πρόγραμμα:

α) Τὴν παραμονὴ τῆς Ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου, Τρίτη, 23 Αὐγούστου 2011, θὰ ψαλῇ Μέγας Πανηγυρικὸς Ἑσπερινὸς στὸν ὁμώνυμο Ναό, ὁ ὁποῖος θὰ ἀρχίσῃ στὶς 7 μ.μ. Στὴν συνέχεια θὰ ἐπακολουθήσῃ ἡ καθιερωμένη Λιτανεία τῆς Εἰκόνος καὶ τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου.

β) Τὴν κυριώνυμη ἡμέρα τῆς ἑορτῆς, Τετάρτη, 24 Αὐγούστου 2011, 7-10 π.μ., θὰ τελεσθῇ πολυαρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία. Ὁ Κύριος, διὰ πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, νὰ σᾶς χαριτώνῃ ὅλους καὶ νὰ σᾶς εὐλογῇ.

Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Παναγία Σουμελά Πόντος 15 Αυγούστου 2011

ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ Α.Θ.ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ (15 Αὐγούστου 2011) * * *

 Ἱερώτατοι ἀδελφοί, Ἱεράρχαι καί λοιποί εὐλαβέστατοι κληρικοί,

Ἐξοχώτατοι, Sn. Maçka Belediye Başkanı, Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,

Ἐλλογιμώτατοι κ. Καθηγηταί,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Ἐκ περάτων συνέδραμον ἀποστόλων οἱ πρόκριτοι, θεαρ¬χίῳ νεύματι τοῦ κηδεῦσαί σε». Καί μαζί μέ τούς προκρίτους τῶν ἀποστόλων, συνήλθαμε καὶ ἡμεῖς εἰς τὸ παλαίφατον τοῦτο κατοικητήριον τῆς Παμμακαρίστου Θεοτόκου, εὐγενεῖ ἀδείᾳ καὶ φιλόφρονι συνεργασίᾳ τῶν ἐντίμων τοπικῶν ἀρχῶν τῆς Τουρκίας, πρὸς τὰς ὁποίας καὶ ἐκφράζομεν τὴν εὐγνωμοσύνην καὶ τὰς εὐχαριστίας μας, διὰ νὰ ἑορτάσωμεν καὶ ἐφέτος τὴν πάνσεπτον Κοίμησιν καὶ τὴν εἰς οὐρανοὺς μετάστασιν αὐτῆς. Ἀνήλθαμε εἰς τό ὄρος τῆς Θεομητορικῆς παρουσίας, διὰ νὰ τιμήσωμεν κατὰ χρέος τό «ὄρος τό πῖον καὶ τετυρωμένον ἐν Πνεύματι». Ἀνήλθαμε εἰς τό ὄρος τοῦ Μελᾶ, ὄχι διὰ νὰ ἀποχαι¬ρετίσουμε τὴν εἰς οὐρανοὺς αἰρομένην Μητέρα τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἀλλὰ διὰ νὰ τήν ὑμνήσουμε ὡς τὴν μεθόριον μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ὡς τὴν μεθισταμένην εἰς τὰ ἄνω ἀλλ᾽ οὐδέποτε ἀφισταμένην τοῦ κόσμου, ὡς ἀεὶ παροῦσαν ἐν αὐτῷ, καὶ διηνεκῶς δεομένην ὑπὲρ τῆς τῶν ἀνθρώπων ζωῆς καὶ σωτηρίας.

Ἀνήλθαμε εἰς τὸ ὄρος τοῦτο τὸ ἅγιον, τὸ καθηγιασμένον διὰ τῆς ἐπὶ αἰῶνας παρου¬σίας τῆς ἱερᾶς καὶ θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Κυρίας τοῦ Πόντου, τῆς Ἀθηνιώτισσας Παναγίας, τῆς Παναγίας Σουμελᾶ, ἀλλὰ καὶ διὰ τῶν ἀσκητικῶν πόνων καὶ τῶν δακρύων τῶν ἐνταῦθα ἰσαγγέλως βιωσάντων πατέ¬ρων, τῶν ὁποίων ἀσφαλῶς αἱ ψυχαὶ ἀοράτως παρίστα¬νται συναγαλλόμεναι καὶ συνοδεύουσαι τοὺς ἀναπληροῦντας αὐτοὺς σήμερον εὐλαβεῖς προσκυνητάς, διὰ νὰ ἀνυψωθοῦμε καὶ ἡμεῖς μετ᾽ αὐτῆς ἀπό τὰ ἐγκόσμια καὶ ἐφήμερα εἰς τὰ πνευματικὰ καὶ οὐράνια, διὰ νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἔστω καὶ ἐπ᾽ ὀλίγον ἐκ τῶν λυπηρῶν ἐπαγωγῶν τῆς ἀνθρωπίνης καθημερινότητος. Ἀνήλθαμε ἐκπληροῦντες τὴν μύχιον ὑπόσχεσίν μας, ἡ ὁποία μετεποιήθη εἰς καρδιακὴν προσευχήν, νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ Παναγία ἡ Σουμελιώτισσα, νὰ τὴν πανηγυρίσουμε καὶ πάλιν εἰς τὸν ἱερὸν βράχον της, εἰς τὸν στενὸν τοῦτον ἀλλ᾽ ὄντως εὐρύχωρον, ὅπως αὐτή, καὶ ἡλιοστάλακτον θρόνον της, εἰς τὸν ὁποῖον κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος ἐψάλαμε διὰ πρώτην φορὰν μετὰ πολυετῆ σιωπὴν, καὶ μὲ βαθυτάτην συγκίνησιν, τὸ «νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι», καὶ ἠκούσαμε νὰ ἠχοῦν μυστικῶς «τὰ τριανταπέντε σήμαντρα καὶ οἱ δεκαοχτὼ καμπάνες» τῆς Σουμελιώτισσας. Καὶ ἰδού, ἀδελφοί καὶ τέκνα, «πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ», μᾶς ὑποδέχεται καὶ ἐφέτος ἡ πανύμνητος Θεοτόκος, παλαιοὺς καὶ νέους προσκυνητάς, ἐξ Ἑλλάδος καὶ Ρωσίας καὶ Γεωργίας καὶ Οὐκρανίας καὶ Κύπρου καί ἐκ τῆς βασιλίδος τῶν Πόλεων, καὶ ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων, Ποντίους καὶ φιλοποντίους, καὶ ὅλα τὰ πιστὰ τέκνα της, καὶ μᾶς ἀσπάζεται ὅλους μητρικῶς, χαίρουσα διὰ τό προσκύνημά μας, καὶ ἐπισκιάζουσα ἡμᾶς μέ «τήν φωτοφόρον καὶ θείαν» αὐτῆς χάριν.

Μαζί της μᾶς ὑποδέχονται πανηγυρίζοντες οἱ κτίτορες τῆς ἱερᾶς ταύτης Μονῆς Βαρνάβας, Σωφρόνιος καὶ Χριστοφόρος, καὶ οἱ μετὰ τῶν ἀποστόλων παρεπιδημοῦντες σήμερον ἐνταῦθα οὐράνιοι ἔνοικοι τῆς Τραπεζοῦντος καὶ τῆς Κερασοῦντος, τῆς Σινώπης καὶ τῆς Ματσούκας, τοῦ Βαζελῶνος καί τοῦ Περιστερεώτα. Μαζί της καὶ ἡ χορεία τῶν εὐλαβῶν τέκνων της, τὰ ὁποῖα ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ἐστή¬ριξαν, ἐνίσχυσαν, ἐκραταίωσαν καὶ ἐμεγάλυναν τὸ ἱερὸν αὐτό Σταυροπήγιον. Μαζί της καὶ τὰ πλήθη τῶν Ποντίων, τὰ ὁποῖα ἐπὶ δεκαέξ αἰῶνας ἄναβαν ἐνώπιον τῆς θαυ¬μα¬τουργοῦ εἰκόνος της τὴν λαμπάδα τῆς προσκυνήσεως καὶ τῆς ἀγάπης των πρὸς τὴν Δέ¬σποιναν τοῦ Κόσμου, τὴν Πλατυτέραν τῶν οὐρανῶν, τὴν ἰδικήν των Παναγίαν, τὴν Σου¬μελιώτισσαν. Μαζί της καὶ μαζί μας σήμερον καὶ τὰ πλήθη τῶν Ποντίων, τὰ ὁποῖα τὴν τιμοῦν εἰς τὴν ἐν Βερμίῳ Ἱερὰν Μονήν της, ἀλλὰ καὶ τὰ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς τέκνα της, τὰ ὀρθοδόξως τιμῶντα τήν ἔνδοξον Κοίμησίν της, τὰ ὁποῖα νοερῶς καταστέφουν ἐν ᾄσμασι τὴν Πανύμνητον Μητέρα τοῦ Κυρίου, καί τῆς προσφέρουν, δῶρον ταπεινόν ἀλλά ἐγκάρδιον, τὸ θυμίαμα τῆς εὐλαβείας των, τὸ ἔλαιον τῆς ὑπομονῆς των, τὸ μῦρον τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς ἀγάπης των. «Ἐκ περάτων συνέδραμον ἀποστόλων οἱ πρόκριτοι θεαρχίῳ νεύματι τοῦ κηδεῦσαί σε», ψάλλει διὰ τὴν σημερινὴν ἑορτὴν ἡ εὔλαλος γλῶσσα τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου. Ὅμως, ὁ λόγος του δὲν διακόπτεται εἰς τὴν λέξιν «κηδεῦσαι», ἀλλὰ συνεχίζει, καθὼς συνεχίζει καὶ ἡ ἱστορία τῆς Παναχράντου Παρθένου, καθὼς συνεχίζει καὶ ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου. Συνέδραμον οἱ ἀπόστολοι διὰ νὰ κηδεύσουν τὴν Παναγίαν Μητέρα, ἀλλ᾽ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔγιναν μάρτυρες ἑνὸς ἀπερινοήτου θαύματος, «θεώμενοι» αὐτὴν «ἀπὸ γῆς αἰρομένην πρὸς ὕψος», ὁρῶντες πρὸς ζωὴν μεταβαίνουσαν τὴν κυήσασαν τὴν ζωὴν, καὶ ἀνατρέπουσαν διὰ μίαν εἰσέτι φορὰν τοὺς ὅρους τῆς φύσεως.

Ὁ θάνατος μεταποιεῖται μὲ τὴν Κοίμησίν της εἰς ζωὴν, καὶ ὁ τάφος εἰς κλίμακα μετάγουσαν πρὸς οὐρανόν. Ὄντως, «νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι». Ἰδοὺ τὸ θαῦμα! Ἰδοὺ τὸ ἀκατάληπτον «καὶ ἀγγέλοις καὶ βροτοῖς», ἐπί τῇ Θεοτόκῳ τελούμενον μυστήριον! Ἰδοὺ τὸ οὐράνιον μήνυμα τῆς ἐλπίδος καὶ τῆς αἰσιοδοξίας, τὸ ὁποῖον μᾶς δίδει ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος κατὰ τὴν πανευφρόσυνον αὐτὴν ἡμέραν τῆς ἐνδόξου Κοιμήσεώς της. ῞Οσοι προσήλθαμε ἐδῶ, δὲν ἤλθαμε διὰ νὰ τὴν κηδεύσουμε, δὲν ἤλθαμε διὰ νὰ κλαύσουμε καὶ νὰ θρηνήσουμε τὴν ἀπώλειάν της, ἀλλὰ διὰ νὰ τὴν τιμήσουμε ὡς ἀεὶ ζῶσαν Μητέρα τῆς Ζωῆς. Ὅσοι προσήλθαμε ἐδῶ, ἤλθαμε διὰ νὰ γίνουμε καὶ ἡμεῖς θεαταὶ τοῦ θαύματος τῆς Θεομήτορος• θεαταὶ τοῦ θαύματος τῆς μεταλλαγῆς τοῦ θανάτου εἰς ζωήν, τῆς μεταλλάξεως τῶν λυπηρῶν ἐπὶ τὰ θυμηδέστερα. Ἐδῶ «σὲ πιάνουν κλάματα – καὶ ὅποιος δὲν τό᾿ χει αἰσθανθεῖ, δὲν ξέρει ἀπὸ θαύματα». Ὅσοι προσήλθαμε ἐδῶ, δέν ἤλθαμε διὰ νὰ θρηνήσουμε ἀπωλείας, ἀλλὰ διὰ νὰ ἀνανεώσουμε τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν πίστιν ὅτι καὶ ἐκ τοῦ θανάτου εἶναι δυνατὸν νὰ ὁδηγηθοῦμε εἰς τὴν ζωήν, ἀρκεῖ νὰ πιστεύσουμε εἰς τὴν Παναγίαν Μητέρα μας εἰλικρινῶς καὶ ἀκραδάντως• ἀρκεῖ νὰ ἐμπιστευθοῦμε, ἐν ἑνότητι πίστεως καὶ πνεύματος, «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν» εἰς τὴν μητρικήν της ἀγάπην, καὶ εἰς τὴν ἀνύστακτον πρὸς τὸν Πανοικτίρμονα Υἱόν της μεσιτείαν της.

Ὅσοι προσήλθαμε ἐδῶ, ἂς μὴ περιορισθοῦμε νὰ τήν ἀτενίζουμε «αἰρομένην πρὸς ὕψος», ἂς μὴ ἀρκεσθοῦμε εἰς τὸ φυσικὸν αὐτὸ ὕψος, τὸ ὄρος Μελᾶ, εἰς τὸ ὁποῖον ἀνεβήκαμε σήμερα διὰ νὰ προσκυνήσουμε τὴν Χάριν της καὶ νὰ ἑορτάσουμε τὴν ἔνδοξον Κοίμησίν της. Ἂς ἀξιοποιήσουμε τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ὡς ὄντως κλίμακα, διὰ νὰ ἀνέλθουμε καὶ ἡμεῖς πρὸς οὐρανὸν. Ἂς μὴ ἀρκεσθοῦμε μόνον εἰς τὴν ἄνοδόν μας πρὸς «τὸ θεῖον τοῦτο ὄρος καὶ ἅγιον» τῆς Θεομήτορος, ἀλλὰ ἂς φροντίσουμε νὰ παραμερίσουμε «πᾶν ὄρος καὶ βουνόν», τὸ ὁποῖον παρακωλύει τὴν ἐπικοινωνίαν μας μὲ τὸν Θεὸν καὶ τὴν Παναγίαν Μητέρα μας. Ἂς ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ δεσμεύοντα τὴν ψυχήν μας ποικιλώνυμα πάθη, ἂς ἀποκηρύξουμε τὸν ἐγωϊσμόν καὶ τὴν φιλαυτίαν, τὰ ὁποῖα δημιουργοῦν μὲν εἰς τὸν ἄνθρωπον προσωρινῶς τὴν ψευδαίσθησιν τῆς ἰσχύος καὶ τῆς αὐταρκείας, ὁδηγοῦν ὅμως αὐτὸν τελικῶς εἰς τὴν αὐτοκαταστροφήν.

Ἂς προκρίνουμε ἀντ᾽ αὐτῶν τὴν ἀνυπέρβλητον δύναμιν τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης καὶ τὴν ἀκατανίκητον ἰσχύν τῆς ὑψοποιοῦ ταπεινώσεως, αἱ ὁποῖαι ἐστόλιζαν τὴν Παναγίαν Παρθένον εἰς τοιοῦτον βαθμόν, ὥστε νά ἀξιωθῇ νὰ γίνῃ ἡ Χώρα τοῦ ἀχωρήτου Θεοῦ, καὶ νὰ μακαρίζεται ὡς ἡ Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν καὶ ὡς Κυρία τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν ἀνθρώπων. Εἰς αὐτὴν τὴν ἐπιλογὴν καλοῦμεν μέ πολλήν ἀγάπην ὅλους ἐσᾶς, εὐλαβεῖς προσκυνηταί, ὥστε ἡ συγκίνησις ἐκ τῆς ἱερᾶς αὐτῆς ἀποδημίας εἰς τὴν Μονὴν τῆς Παναγίας Σουμελᾶ, νὰ μὴ ἀποτελέσῃ προσωρινὸν μόνον συναίσθημα συντόμως ἐξατμιζόμενον, ἀλλά ἀφορμὴν ριζικῆς ἀλλαγῆς καὶ μεταστροφῆς τοῦ ἔσω ἡμῶν ἀνθρώπου σέ κατὰ Θεὸν κτισθέντα καινὸν ἄνθρωπον.

Τοιουτοτρόπως, θὰ ζήσουμε καὶ ἐμεῖς τὸ θαῦμα, τὸ ὁποῖον ἐβίωσαν οἱ ἀπόστολοι, καὶ θὰ αἰσθανθοῦμε τὸ στοργικὸ χέρι τῆς πανυπερευλογημένης Θεοτόκου νά σφογγίζῃ τὰ δάκρυά μας, καί νὰ μᾶς ἐνθαρρύνῃ διὰ νὰ ἀγωνισθοῦμε ἔτι πλέον τὸν καλὸν ἀγῶνα, νὰ διατηροῦμεν ἄσβεστον τὴν κανδήλαν τῆς πρὸς αὐτὴν ἀγάπης καὶ πίστεως καὶ εἰς τὸ μέγα αὐτὸ Μοναστήρι της τοῦ Πόντου ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς ψυχάς μας.

Ἀδελφοὶ Πόντιοι, σεῖς ποὺ εἶσθε ἐδῶ παρόντες καὶ σεῖς ποὺ μᾶς βλέπετε καὶ μᾶς ἀκοῦτε εἰς ὅλον τὸν κόσμον χάρις εἰς τόν δορυφόρον HELLAS SAT, τόν ὁποῖον καί θερμῶς εὐχαριστοῦμεν, σᾶς στέλνομε πολλὰ χαιρετίσματα, καὶ τὴν Πατριαρχικὴν μας εὐλογίαν ἀπὸ τὴν Παναγία Σουμελᾶ, ἀπὸ τὸ μοναστήρι της ποὺ σᾶς μιλᾶ, μιλᾶ εἰς τὰ τρίσβαθα τῆς ψυχῆς σας, καὶ συγκλονίζει τὴν ὕπαρξίν σας - ὅπου καὶ ἄν εὑρίσκεσθε. Σᾶς χαιρετοῦμε ἀπὸ τὸν τόπον ὅπου εὑρίσκονται οἱ ρίζες σας. «Παρχαρομάνα ἐλάλεσεν» καὶ ἐμεῖς, ἀνταποκρινόμενοι εἰς τὸ κάλεσμά της, ἤλθαμε ἐδῶ ἐκ μέρους ὅλων σας, τῶν ἁπανταχοῦ Ποντίων.

Ὁ μακαριστός προκάτοχός μας Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἔλεγε διά σᾶς ἐπί λέξει: «Σεῖς οἱ Πόντιοι εἶσθε ὑπέροχος λαός, λαμπρός λαός, εἰς τάς θρησκευτικάς σας ἐκδηλώσεις. Σᾶς θαυμάζω, καί αἱ εὐχαί μου σᾶς συνοδεύουν εἰς τό θεάρεστον ἔργον σας». Καί ὁ σημερινός Οἰκουμενικός Πατριάρχης ὁμοίως σᾶς θαυμάζει, σᾶς ἀγαπᾶ, σᾶς ἐκτιμᾷ καί σᾶς εὐλογεῖ ἐξ ὄλης καρδίας. Χρόνια πολλά εἰς ὅλους!

Sümela Manastırı’ndaki Konuşmaları

İstanbul Rum Patriği I. Bartholomeos’un Sümela Manastırı’ndaki Konuşmaları (15 Ağustos 2011)

Sevgili Müslüman Kardeşlerimiz, Tarihi Sümela Manastırı’na bu sene de gelip dua etmeyi bize nasip eden Yüce Allah’a hamdolsun. Yine bu konudaki anlayış ve hassasiyetleri için, hükümetimize ve özellikle Sayın Başbakanımıza ve Sayın Kültür ve Turizm Bakanımıza şükranlarımızı sunmayı bir borç biliyoruz. Hazreti Meryem, hem Müslümanlar hem de Hristiyanlar için özel bir anlam ifade etmektedir. O, Âl-i İmrân Sûresi’nde belirtildiği gibi, Allah’ın seçtiği, tertemiz ve bütün kadınlardan üstün kıldığıdır.(3:42) Geçen sene idrak etmiş olduğumuz ayin, müstesna güzelliğe sahip bu mekânda sevgi ve dostluk hisleri ile buluşmamız, ve, bir ve tek olan Allah’a dua etmiş olmamız, eminiz ki herkes için bir mutluluk vesilesi olmuştur.

Dolayısıyla, hükümetimi-zin bu meyandaki kararının ne kadar doğru ve gerçekçi olduğu ispatlanmış oldu. Biz, bu toprakları paylaşan Müslümanlar ve Hristiyanlar ve de yurtdışından gelen çok sayıda Ortodoks misafirlerimiz geçen sene de bu sene de Meryem Ana’nın yüksek huzurunda toplandık ve memleketimizde ve dünyada daimî barışın ve dayanışmanın ve hüsn-ü niyetin tesisi için dua ettik. Bu özlediğimiz barış, özellikle bu günlerde çok, ama çok elzemdir, sevgili kardeşlerimiz. Norveç’teki trajik olayların şokunu üzerimizden atamadık ve uzun bir zaman atamayacağız. Komşu ülkelerde kanın akması devam ediyor.

Ülkemizde analar evlâtları için ağıt yakıyor. Birkaç gün sonra, New York’taki vahim olayların onuncu yıldönümü vesilesiyle, bütün dünya için çok acı hatıralar tazelenmiş olacaktır. Bütün bunlardan dolayı; göklere değen yüksek Sümela Dağı’ndan, kadınların en hayırlısı olan Meryem Ana’nın ayaklarının önünden, Karadeniz’den, Türkiye’den, burada toplanmış olan biz Hristiyan ve Müslümanlar, bütün dünyaya bir çağrıda bulunalım; kendimiz için, gelecek nesiller için, insanlığın iyiliği için, ebediyet için, selâmet için.

Bu çağrı ancak bir kelime olabilir: Barış, barış, barış. Karşılıklı sevgi, karşılıklı saygı. Bunlar; tek amacımız, tek duamız ve müşterek gayretimiz ve çabamız olmalı. Sözlerimize son verirken, Sayın Trabzon Valisi’ni, Sayın Maçka Belediye Başkanı’nı, Maçka halkını ve tüm hazır bulunanları muhabbetle selâmlıyor, hayır dualar eyliyoruz. Allah’ın inayeti ve bereketi, bütün Karadenizlilerin üzerine olsun! Hayırlı Ramazanlar ve iyi Bayramlar. Yüce Allah, orucunuzu ve ibadetinizi yüksek katında kabul etsin. Amin.

ΠΑΡΧΑΡΙΑ ΣΤΟΝ ΟΙΚΙΣΜΟ ΚΟΙΛΑ ΝΟΜΟΥ ΕΒΡΟΥ

Το πανάρχαιο ελληνικό έθιμο των Ελλήνων του Πόντου, τα Παρχάρια, αναβιώνουν για πρώτη φορά στο νομό Έβρου, η αντιδημαρχία Φερών του Δήμου Αλεξανδρούπολης και ο Σύλλογος Ποντίων Φερών, ενώ στηρίζεται από το σύλλογο των Κοίλων ο «Άγιος Γεώργιος» και άλλους φορείς της περιοχής.

Τα Παρχάρια είναι βοσκότοποι σε οροπέδια, και τόποι εξοχικοί. Η λέξη είναι σύνθετη από το "παρά' και το "χωρίον" και στον Πόντο σηματοδοτούσε τη μετακίνηση των κτηνοτρόφων από τα χαμηλά στα ορεινά οροπέδια για να αποφύγουν οι κάτοικοι της περιοχής την υγρασία και τις υψηλές θερμοκρασίες, αλλά και για να βρουν βοσκή για τα ζωντανά τους. Η θερινή διαδρομή στα Παρχάρια ξεκινούσε τέλη Απριλίου και τελείωνε στα τέλη Σεπτεμβρίου, ενώ η αρχή και το τέλος αυτής της περιόδου συνοδεύονταν από εκδηλώσεις με ψυχαγωγικό, αλλά και εμπορικό χαρακτήρα, καθώς οι κτηνοτρόφοι πωλούσαν τα προϊόντα τους. Σήμερα, το παρχάρεμα, αποτελεί για τον σύγχρονο άνθρωπο ένα προσκύνημα στη Φύση και η αναβίωση του εθίμου των Παρχαρίων σημαίνει πολλά για τους ανθρώπους με ποντιακή καταγωγή.




Τα Παρχάρια θα ξεκινήσουν το πρωί της Κυριακής 21 Αυγούστου 2011, με λειτουργία στον ναό του Αγίου Γεωργίου, στον οικισμό των Κοίλων της δημοτικής κοινότητας Φερών και θα πραγματοποιηθούν στον ενιαίο χώρο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου και του δημοτικού σχολείου. Στα Παρχάρια θα συμμετάσχουν Ποντιακοί Σύλλογοι από τον νομό Έβρου και το νομό Ροδόπης, ενώ αναμένεται και η συμμετοχή και πολιτών της περιοχής, που θα πάρουν μία γεύση της ζωής στα Παρχάρια, που για χιλιάδες χρόνια γινόταν αλλά και εξακολουθούν να γίνονται στον Πόντο και όπου υπάρχουν Πόντιοι. Σε όλους θα προσφερθούν ποντιακά και άλλα εδέσματα.

Τα Κοίλα αποτελούν έναν οικισμό με δείγματα ζωής ήδη από τον 6ο π. Χ και στην ιστορική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου ορκίστηκαν αγωνιστές της Επανάστασης. Τα Κοίλα κατοικήθηκαν αποκλειστικά από Πόντιους πρόσφυγες που έφτασαν από τα Σούρμενα και τη Σαμψούντα, ενώ στη δεκαετία του 1970 το χωριό εγκαταλείφθηκε. Τα Παρχάρια αποτελούν μία προσπάθεια να γνωρίσει ο νομός Έβρου τα Παρχάρια και να αναδειχθεί μία πανέμορφη τοποθεσία όπως είναι τα Κοίλα.

Για να φτάσετε στα Κοίλα τα οποία βρίσκονται 48 χλμ. βορειοανατολικά της Αλεξανδρούπολης, ακολουθείστε την παλιά εθνική οδό Αλεξανδρούπολης- Συνόρων, μόλις φθάσετε στις Φέρες ακολουθείτε την πινακίδα για Πυλαία, και μετά τη Μελία βρίσκονται τα Κοίλα. Για κάθε πληροφορία επικοινωνήστε με τον αριθμό 6973569217 Σύλλογος Ποντίων Φερών, κα Θεοδωρίδου.

Ένας χρόνος από τη δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα στη Χιμάρα - Περιοδικό Στρατηγική

Η παραδοχή από όλους τους εμπλεκόμενους (κράτη και εταιρείες) ότι η λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου αποτελεί στο μεγαλύτερο μέρος της ένα τεράστιο κοίτασμα φυσικού αερίου, αλλά και υδρογονανθράκων, αλλάζει ολόκληρη τη μορφή του γεωστρατηγικού παιγνίου όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα. Όπως αποκαλύπτεται στην ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ που κυκλοφορεί, η τουρκική απειλή στην περίπτωση αυτή παίρνει άλλη διάσταση: Δημιουργεί κινδύνους ακύρωσης της μείζονος ευκαιρίας κάθετης εθνικής οικονομικής ανάπτυξης και ενεργειακής απεξάρτησης της χώρας από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων αυτών στην ελληνική ΑΟΖ.

Η απόκτηση των κατάλληλων μέσων και τακτικών από την Πολεμική Αεροπορία και το Πολεμικό Ναυτικό για επιχειρήσεις ελέγχου και προβολής ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο προκειμένου να ανατραπεί το τουρκικό πλεονέκτημα που τείνει να δημιουργηθεί, αποκτά πλέον ζωτική σημασία προκειμένου να καταστεί δυνατή η απόδραση της χώρας από έναν φαύλο κύκλο «οικονομικής ανεπάρκειας» δεκαετιών. Η απόκτηση συνολικά 6 φρεγατών FREMM και 6 υποβρυχίων Type 214, αποτελούν κρίσιμους σταθμούς σε αυτή την προσπάθεια, αλλά δεν αρκούν: Η απόκτηση αεροσκαφών-τάνκερ, υποθαλάσσια εκτοξευόμενων βλημάτων SCALP Naval, ικανού αεροσκάφους ναυτικής συνεργασίας, συστήματος έγκαιρης προειδοποίησης «over the horizon» στην ανατολική Κρήτη και μιας σειράς άλλων συστημάτων και αισθητήτων, αποτελούν στρατηγικές κινήσεις «οχύρωσης-κατοχύρωσης» μιας περιοχής που ιστορικά μπορεί να αποτελούσε ανέκαθεν χώρο υψηλού στρατηγικού ενδιαφέροντος για την Ελλάδα, λόγω Κύπρου, αλλά πλέον μετά την βεβαίωση ύπαρξης του ενεργειακού «θησαυρού», αποτελεί χώρο ζωτικής αξίας που μπορεί να αλλάξει τον ρου της ελληνικής ιστορίας.

Συγκεκριμένα στην ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ που κυκλοφορεί μπορείτε να διαβάσετε: Η κούρσα για το ενεργειακό «Ελ Ντοράντο» της Ανατολικής Μεσογείου – Πόσο έτοιμες είναι οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις;


Εθνική Ασφάλεια: Κρίσιμη ανάγκη θεσμικών αλλαγών Η περίοδος οικονομικής κρίσης στην οποία έχει εισέλθει η χώρα, προβλέπεται μακρά και επώδυνη. Εκτός από τη μεγάλη δημοσιονομική προσπάθεια που πρέπει να καταβάλουμε κατά την επόμενη πενταετία, θα υπάρξουν εντάσεις, τόσο στη συνοχή της κοινωνίας μας, όσο και στα γενικότερα εθνικά μας συμφέροντα.

Η νεο-Οθωμανική Τουρκία και οι ισλαμιστικές οργανώσεις της Κεντρικής Ασίας Οι εξελίξεις των τελευταίων ετών στη διεθνή πολιτική σκηνή έχουν διαμορφώσει ένα περιβάλλον στο οποίο ο μουσουλμανικός κόσμος και οι αλλαγές που λαμβάνουν χώρα μέσα σε αυτόν έχουν αποκτήσει ιδιαίτερη βαρύτητα. Πόσο κοντά βρίσκονται οι νεο-Οθωμανοί και οι ισλαμιστικές οργανώσεις της Κεντρικής Ασίας που οι πρώτοι θεωρούν ως «σφαίρα επιρροής» τους;

Ο αλβανικός εθνικισμός και η ελληνική μειονότητα: Τσάμηδες εθνική ασφάλεια Η πρόσφατη δολοφονία του Έλληνα Αριστοτέλη Γκούμα στη Χιμάρα και οι εθνικιστικές κινήσεις των κομμάτων των Τσάμηδων αποτελούν μία πραγματικότητα, η οποία απειλεί την εθνική ασφάλεια και τη διαβίωση ενός σημαντικού μέρους του ελληνικού λαού, της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία, αλλά και της Ελλάδας. Διαβάστε πως διαμορφώνεται σήμερα μετά από είκοσι χρόνια ουσιαστικής εγκατάλειψης από το ελληνικό κράτος η κατάσταση στην Βόρειο Ήπειρο.

Επίσης στην ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ που κυκλοφορεί μπορείτε να διαβάσετε δεκάδες άλλα πρωτογενή θέματα και αναλύσεις για τον συσχετισμό ένοπλης ισχύος και την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή, τις ελληνικές και τουρκικές ένοπλες δυνάμεις κλπ.

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

«Η Παναγία αγαπά την Ελλάδα»

Για την Παναγία

Του Λευτέρη Θεοδωρακόπουλου



Στα σπίτια μας στις πιο ξεχωριστές και ιδιαίτερες γωνιές υπάρχει πάντα μια εικόνα της Παναγιάς. Όταν το βλέμμα σου πέφτει πάνω στην εικόνα αυτή η ψυχή σου γαληνεύει, χωρίς ποτέ να καταφέρεις να εξηγήσεις το γιατί και το πώς συμβαίνει αυτό Στο Άγιο Όρος μου είχε πει κάποτε ένας γέροντας πως η Παναγία αγαπά την Ελλάδα, γιατί σε αυτό το σημείο της γης λατρεύεται και αγαπιέται όσο πουθενά αλλού.Τα έβαλα κάτω μετά από μέρες αυτά που μου είπε ο γέροντας και διαπίστωσα πόσο δίκιο είχε. Πόσες μεγάλες και ιστορικές στιγμές της Ελλάδας έχουν συνδεθεί με τη χάρη της. Από τον Ακάθιστο Ύμνο στο Βυζάντιο, στην Επανάσταση του 21, στις εικονίτσες με τη φιγούρα της που έδιναν οι μάνες των φαντάρων πριν φύγουν για το πόλεμο του 40 και πολλές ακόμη, μέχρι και τις ημέρες μας. Η μορφή της πάντα γαλήνια και στοργική και ίσως η γέφυρα του Θεού για να έρθει σε εμάς. Δεν ξέρω πως και τι μπορώ να γράψω σήμερα για τη Θεοτόκο μας, που λίγα 24ωρα μένουν για να τη γιορτάσουμε όπως της αξίζει. Δεν είναι ότι φοβάμαι να γράψω, αλλά το τι πιστεύει ο καθένας μας είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό για εκείνον/ην και τη ψυχή του/της. Ωστόσο όπως προανέφερα πάνω η Παναγίτσα μας είναι κομμάτι όχι μόνο της πίστης μας αλλά και της ιστορίας και της παράδοσης μας. Πέρυσι συνέβη ένα ιστορικό γεγονός, επαναλειτούργησε η Παναγιά των Ποντίων η Σουμελά. Ήχησαν οι καμπάνες της μετά από 87 χρόνια. Ζήτησα από το Φάνη Μαλκίδη να μου στείλει ένα κείμενο, το οποίο ακολουθεί, για την Παναγία Σουμελά, που εκπροσωπεί τον ελληνισμό που ξεριζώθηκε από τη γη του, το Πόντο και κοντεύει να σβηστεί από τις σελίδες των βιβλίων αλλά και από τις μνήμες μας δυστυχώς.



Η Σουμελά των Ποντίων


Οι εκδηλώσεις προς τιμήν της Παναγίας Σουμελά αποτελούσαν πάντοτε σημαντικό κομμάτι της κοινωνικής ζωής του Ποντιακού Ελληνισμού για χιλιάδες χρόνια. Η Παναγία των Ποντίων ήταν στην πατρίδα η αρχή και το τέλος της ζωής, η πίστη, η αγάπη και η στήριξη. Το αγίασμα του μοναστηριού και οι θεραπευτικές του ιδιότητες έκαναν πασίγνωστη τη μονή όχι μόνο στους χριστιανούς, αλλά και στους μουσουλμάνους που ακόμη συνεχίζουν να το επισκέπτονται και να ζητούν τη χάρη της Παναγίας. Η θέση που είχαν δώσει οι Κομνηνοί και η αυτοκρατορία τους στην Παναγία Σουμελά, φανερώνει τη σημασία της, ενώ ακόμη και οι σουλτάνοι είχαν προσωπικές εμπειρίες των θαυμάτων που επιτελούσε η Παναγία Σουμελά, αφού αναφέρεται η περίπτωση του σουλτάνου Σελήμ A΄ που θεραπεύτηκε από σοβαρή ασθένεια με τη βοήθεια του αγιάσματος της μονής. Παράλληλα το μοναστήρι αποτελούσε και χώρο διαφύλαξης της παράδοσης και της ελληνικότητας. Πολύτιμα έγγραφα και πολλά αρχαία χειρόγραφα φυλάγονταν στη βιβλιοθήκη του μοναστηριού, μέχρι το 1922, ενώ μέσα στη βιβλιοθήκη της μονής βρήκε το 1868 ο ερευνητής Σάββας Iωαννίδης το πρώτο ελληνικό χειρόγραφο του Διγενή Aκρίτα.



Η καταστροφή, το μαζικό έγκλημα, η γενοκτονία, στέρησε τη συνέχεια αυτής της μεγάλης θρησκευτικής παράδοσης για πολλά χρόνια. Tο 1922 οι κεμαλικοί κατέστρεψαν ολοσχερώς το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά και αφού πρώτα λήστεψαν όλα τα πολύτιμα αντικείμενα, μετά έβαλαν φωτιά, για να σβήσουν τα ίχνη των εγκλημάτων τους, τα οποία σε όλον τον Πόντο στοίχισαν της ζωή συνολικά σε 353.000 Έλληνες. Ένα έγκλημα, αυτό της γενοκτονίας, το οποίο έμεινε μαζί με την εικόνα της Παναγίας για πολλά χρόνια στο σκοτάδι και όχι στο φως. Η Παναγία Σουμελά, μαζί με το ευαγγέλιο του Oσίου Xριστοφόρου και τον σταυρό του αυτοκράτορα της Tραπεζούντας Mανουήλ Kομνηνού, θα περιμένουν τριάντα περίπου χρόνια στον Πόντο, μέχρι να έλθουν στον ελλαδικό χώρο. Οι μοναχοί είχαν την πρόνοια να τα κρύψουν στην εκκλησία της Aγίας Bαρβάρας και να τα διασώσουν. Δυστυχώς όλα τα άλλα μνημεία του Πόντου έχουν καταστραφεί και ο Πόντος από χώρος όμορφος και γεμάτος παλάτια, σχολεία και εκκλησίες, έχει γίνει τόπος ερειπίων και τσιμέντου.




Η ζωή των Ποντίων προσφύγων στην Ελλάδα όπως όλοι γνωρίζουμε την πρώτη περίοδο ήταν δύσκολη. Ωστόσο ο δυναμισμός τους κατόρθωσε να τους βοηθήσει και να αποκατασταθούν στον ελλαδικό χώρο ή όπου άλλού έγιναν ξανά πρόσφυγες στη συνέχεια (Ευρώπη, ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, ΕΣΣΔ). Η Παναγία τους όμως είχε μόνο στον Πόντο, και μόνο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έγινε αυτό κατορθωτό. Όπως έγραψε και ο Λεωνίδας Iασωνίδης: «Eν Eλλάδι υπήρχαν οι Πόντιοι, αλλά δεν υπήρχεν ο Πόντος. Το 1951 στη Βέροια Mε την εικόνα της Παναγίας Σουμελά ήλθε και ο Πόντος». Το 1951 ο Φίλων Kτενίδης έκανε πράξη την επιθυμία όλων των Ποντίων, με τη θεμελίωση της μονής της Παναγίας Σουμελά στην Καστανιά της Βέροιας, όπου και βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα την οποία, εικονογράφησε ο Eυαγγελιστής Λουκάς. Έχει μεγάλη σημασία ότι οι Πόντιοι σε όλον τον κόσμο τιμούν την Παναγία τους και δημιουργούν δεσμούς με αυτήν, όπου και εάν βρίσκονται. Έτσι αντίστοιχες εκκλησίες και ιερά ιδρύματα της Παναγίας Σουμελά έχουν δημιουργηθεί από Πόντιους των ΗΠΑ και της Αυστραλίας, τιμώντας και αυτοί την Παναγία Σουμελά, την Παναγία των Ελλήνων του Πόντου. Η Παναγία Σουμελά και η συνέχεια….σήμερα



Η λειτουργία στην Παναγία Σουμελά τον 15αυγουστο αποτελεί μία ιστορική στιγμή για όλους, Έλληνες και μη. Είναι ένα γεγονός που λίγοι πριν μερικά χρόνια μπορούσαν να το σκεφθούν και να το υλοποιήσουν και πολλοί, οι περισσότεροι, δεν το πίστευαν. Όμως η Παναγία έκανε το θαύμα της, και μάλιστα το είδαν όλοι για να μπορέσουν να πιστέψουν. ‘Όμως, «μακάριοι οι μη ειδόντες και μη πιστεύσαντες». Όταν μηχανισμοί και άνθρωποι με κάθε μέσο, αρχικά στην Τουρκία προσπάθησαν να εξαφανίσουν την ελληνική πολιτισμική, θρησκευτική παρουσία, την ανθρώπινη παρουσία γενικά, νόμιζαν ότι μπορούσαν να εξαφανίσουν τα πάντα. Νόμιζαν ότι με τη βιολογική καταστροφή θα έδιωχναν μία ιστορικής σημασίας δραστηριότητα των δικών μας ανθρώπων. Αυτό δεν έγινε γιατί εκτός των ερειπίων, γιατί έτσι κατάντησαν τα μνημεία μας, υπήρχαν και άνθρωποι, η σάρκα από τη σάρκα μας.

Αυτοί που έμειναν εκεί, στον Πόντο, και μιλούν τη γλώσσα μας. Παράλληλα στην Ελλάδα, στα πλαίσια μίας σχιζοφρένειας, η ελληνική παρουσία στην Ανατολή, στον Πόντο και στη Μικρά Ασία, δέχτηκε μία πολεμική που όμοια της εμφανίζεται μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα. Ωστόσο η δυναμική είναι τόση μεγάλη που δεν μπορεί να κρυφτεί, να εξαφανιστεί. Για αυτό και το ρεύμα παρέσυρε τα σκουπίδια και τα εμπόδια. Πριν λίγα χρόνια κανείς δεν μπορούσε να περιμένει μία τέτοια εξέλιξη. Όπως και κανείς δεν περίμενε, μετά από ένα πόλεμο εναντίον της μνήμης, χιλιάδες άνθρωποι να ταξιδεύουν για να βρεθούν σε ένα σημαντικότατο σταθμό της ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας. Όχι για να συγκινήσουν και να συγκινηθούν, αλλά για να νιώσουν αυτό που ένιωσαν οι προγονοί τους, ως ζωντανή μαρτυρία, ως συνέχεια, φως, δημιουργία και μέλλον. Η λειτουργία στην Παναγία Σουμελά, μετά από χρόνια σιωπής εντός και εκτός του Πόντου, μετά από τη βίαιη μαζική δολοφονία και εκδίωξη χιλιάδων Ελλήνων, χιλιάδων ανθρώπων αποτελεί ένα ορόσημο στην ιστορική μας πορεία. Το άμεσο πλέον μέλλον έχει ενδιαφέρον και κυρίως συνέχεια.

Εκδηλώσεις για την Παναγία Σουμελά στις ΗΠΑ

Περιοδικό Στρατηγική

Στη νέα ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ: Project 1221 - Eλληνικό "μυστικό όπλο"

23-07-2011 19:42:51



11Share



Εξαιρετικά προηγμένες αμυντικές τεχνολογίες άμεσα εφαρμόσιμες στο πεδίο της μάχης αναπτύσσονται αθόρυβα, απόρρητα θα λέγαμε, από ελληνικές εταιρείες του χώρου. Τεχνολογίες που αλλάζουν το «DNA» μαχητικών αεροσκαφών, αρμάτων μάχης, σκαφών επιφανείας και έχουν εφαρμογή ταυτόχρονα και στον πολιτικό τομέα.



Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ θεωρεί ότι ειδικά σε αυτή την δύσκολη εποχή πρέπει ορισμένες από αυτές τις προσπάθειες ελληνικών εταιρειών, παρά την «σφικτή» πολιτική που έχει επιβάλει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας στην παροχή πληροφοριών αναφορικά με αυτές τις προσπάθειες να αναδειχθούν όσο επιτρέπει το απόρρητο του χαρακτήρα του έργου τους, για ένα και μόνο λόγο: Ελλάδα δεν είναι μόνο αυτός ο βόθρος και η καταστροφή που βλέπουμε γύρω μας.



Υπάρχουν Έλληνες επιστήμονες, πατριώτες, που εργάζονται άκοπα για να δώσουν ποιοτική υπεροχή στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.



Αλλά προχωρούμε στην παρουσίασή τους και για να καταδείξουμε ότι αυτές οι τεχνολογίες πρέπει να μείνουν εντός των ελληνικών συνόρων, τουλάχιστον σε πρώτη φάση.



Γιατί, ναι, έχει και η Ελλάδα τα δικά της «μυστικά όπλα» και, πιστέψτε μας, είναι άκρως εντυπωσιακά...



Τεχνολογία που μετατρέπει τον κινητήρα ενός F-16 και του δίνει την δυνατότητα υπερηχητικής πτήσης χωρίς μετάκαυση με ένα απλό κιτ, ή που δίνει κινητήρες στο 15% του βάρους του νυν κινητήρα του Μ1Α1 Abrams και δίνει επιπλέον 30% ισχύ στην ιπποδύναμή του, είναι ελληνική και είναι εδώ, πιστοποιημένη και άμεσα εφαρμόσιμη.







Ακόμα στην ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ που κυκλοφορεί μπορείτε να βρείτε:







ΑΕΡΟΚΙΝΗΣΗ ΣΤΟΝ Ε.Σ.: Μεγάλες ανάγκες – Μικρές δυνατότητες



«Άμεση προτεραιότητα για εμάς και παράλληλα επιτακτική ανάγκη αποτελεί η δημιουργία ενός ισχυρού στόλου μεταφορικών ελικοπτέρων, ικανού να μεταφέρει τις αναγκαίες ενισχύσεις σε οποιοδήποτε σημείο της ελληνικής επικράτειας, ανά πάσα στιγμή, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών».



Δεκαπέντε χρόνια μετά την δήλωση αυτή από κορυφαίο στέλεχος του ΥΕΘΑ, ελάχιστους μήνες μετά την κρίση των Ιμίων, οι δυνατότητες αεροκίνησης του Ελληνικού Στρατού βρίσκεται σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα, παρά την προμήθεια επιπλέον CH-47DGR Chinook, δεδομένου του γεγονότος ότι η διαθεσιμότητα των ελικοπτέρων UH-1D/H είναι περίπου η μισή!



Για πρώτη φορά στον ελληνική ειδικό τύπο επιχειρείται μια ολοκληρωμένη προσέγγιση του προβλήματος της αεροκίνησης, κάνουμε μια μεσοπρόθεσμη μελλοντική αναγωγή στο κατά πόσο θα βελτιωθεί η κατάσταση με την εισαγωγή σε υπηρεσία των ΝΗ-90 από τώρα μέχρι και το 2016 και επιχειρείται ανάλυση των αεροκίνητων επιχειρήσεων που πιθανόν να χρειαστεί να ανταποκριθεί ο Ελληνικός Στρατός.









ΟΛΛΑΝΔΙΚΑ AS 532 U2 COUGAR MKII: Οικονομική λύση ανάγκης για την Π.Α.;



Ενώ το πρόγραμμα των ελικοπτέρων έρευνας και διάσωσης (SAR) και Έρευνας και Διάσωσης Μάχης (CSAR) της Πολεμικής Αεροπορίας καρκινοβατεί λόγω έλλειψης κονδυλίων και περικόπτεται συνέχεια (από 15 ελικόπτερα τώρα συζητούν για 8 ή 10 ελικόπτερα) εμφανίσθηκε η υπόθεση της πώλησης «αντί πινακίου φακής» των ολλανδικών AS 532 U2 COUGAR MKII, τα οποία είναι πρακτικά τα ίδια με τα ΑS 332 Super Puma.



Το άρθρο αναλύει τα «συν» και τα «πλην» μιας τέτοιας επιλογής που θα μπορούσε να εξασφαλίσει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα με κλάσμα των χρημάτων που έχουν προϋπολογιστεί, άμεσα, ένα αριθμό ελικοπτέρων κατά 50% μεγαλύτερο από αυτόν που αγοράζουμε με τα περιορισμένα κονδύλια.









ΕΛΛΑΔΑ–ΤΟΥΡΚΙΑ: Οι αυτόχειρες των Αθηνών...



Μια ανάλυση της μέχρι στιγμής ελληνικής αμυντικής πολιτικής σε σύγκριση και σε σχέση με την αντίστοιχη τουρκική και όλα αυτά υπό το πρίσμα της επεκτατικής και αναθεωρητικής πολιτικής της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας.



Ουσιαστικά πρόκειται για μια πρόβλεψη «εθνικού αυτοχειριασμού» σε περίπτωση που εξακολουθήσει η ίδια αμυντική πολιτική, με σειρά τεκμηρίων που δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν αδιάφορο ή δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν πολιτικό να ισχυριστεί μελλοντικά ότι «Δεν ήξερα».









ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ «Σ» ΣΤΙΣ ΗΠΑ: Αποκλειστική παρουσίαση του νέου F/A-18IR



Πήγαμε στις ΗΠΑ, είδαμε το νέο μαχητικό F/A-18IR Ηornet που θα είναι υποψήφιο στον ελληνικό διαγωνισμό Nέου Μαχητικού Αεροσκάφους και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας. Στο αεροσκάφος εφαρμόζονται τεχνολογίες απόκρυψης ίχνους (40% χαμηλότερη RCS σε σχέση με το «απλό» Super Hornet είναι το αποτέλεσμα) που επιτυγχάνουν αυτό που μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει να αποκαλούμε Silent Hornet.



To νέο μαχητικό F/Α-18ΙR προορίζεται να αποτελέσει την βασική υποψηφιότητα της Boeing στην ελληνική αξιολόγηση του Νέου Μαχητικού Αεροσκάφους και θα έχει να ανταγωνιστεί το F-35, τα ρωσικά υπερμαχητικά Su-35 και MiG-35, αλλά και το EF-2000 Typhoon. Είναι η πρώτη παρουσίαση του F/A-18IR στο ελληνικό κοινό, ενώ μαζί με το νέο μαχητικό παρουσιάζουμε και όλη την παραγωγή της Boeing, όπως την είδαμε.









FREMM : Η ιταλική «φωτοβολίδα» που έπεσε στο κενό



Η ιταλική πλευρά μέσω της Fincantieri προβάλλει τη δυνατότητα απόκτησης από το Π.Ν. σκαφών κλάσης FREMM της διαμόρφωσης που αποκτά το ιταλικό Ναυτικό ή την ενσωμάτωση χωρίς κόστος (;) του συστήματος AEGIS στις FREMM.



Στην ανάλυση που ακολουθεί, παρουσιάζεται με στοιχεία το αδιέξοδο και το ανέφικτο της εν λόγω πρότασης και το γιατί απορρίφθηκε από το Π.Ν.











OΡΥΚΤΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ & ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΕΣ ΣΤΗΝ ΑΟΖ: Μπορούν να σώσουν την Ελλάδα;



Στη χώρα μας, εκτός του άφθονου ήλιου (που κάποιοι δανειστές μας αλλά και οφειλέτες θέλουν να αξιοποιήσουν προς όφελός τους) υπάρχει ένα υπέδαφος που όχι μόνο θα μας απαλλάξει από τους τοκογλύφους που εκμεταλλεύονται την τραγική μας κατάσταση, αλλά θα μας καταστήσει και ρυθμιστή στην ευρύτερη περιοχή και σε ολόκληρο τον κόσμο.



Είναι ευρέως γνωστό πως η Ελλάδα ήταν ανέκαθεν μια πλούσια σε ορυκτό πλούτο χώρα.











LE BOURGET 2011: Η αποθέωση του αεροπορικού Όπλου!



Η 49η Διεθνής Αεροδιαστημική έκθεση «Le Bourget» στο ομώνυμο αεροδρόμιο του Παρισιού αποτέλεσε αναμφισβήτητα το αεροπορικό γεγονός της χρονιάς και ίσως την πιο επιτυχημένη έκθεση στην ιστορία της διοργάνωσης, αφού φέτος φιλοξενήθηκαν 2.113 διεθνείς εκθέτες από 45 χώρες.



Για την ιστορία, το 2009 είχαν συμμετάσχει στην έκθεση 2.000 εκθέτες. Επιπλέον, την έκθεση επισκέφτηκαν 145.000 επισκέπτες για επαγγελματικούς λόγους, ενώ το 2009 ο αριθμός αυτός ήταν 138.000 άτομα. Το φωτορεπορτάζ πλούσιο και οι ειδήσεις που βγήκαν από την έκθεση, πολλές…











ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΡΩΣΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ: Πώς κατέληξε παράγοντας εσωτερικής πολιτικής αποσταθεροποίησης



Πως οι ελληνορωσικές σχέσεις από το ιδανικό επίπεδο του 2008 έφτασαν στο να μην γίνεται δεκτός στη Μόσχα ο υπουργός Εξωτερικών Σταύρος Λαμπρινίδης σήμερα;



Η ακμή των ελληνορωσικών σχέσεων που διήρκεσε μια 15ετία και η σημερινή παρακμή τους που έχει οδηγήσει την Ρωσία για πρώτη φορά στην ιστορία της σε πολιτική και οικονομική προσέγγιση με την Τουρκία. Περιγράφεται το ναυάγιο της ελληνορωσικής αμυντικής συνεργασίας και τα προβλήματα που έχουν ανακύψει από αυτό.




ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑ: Η πολιτική ταυτότητα των νέων αραβικών επαναστατικών κινημάτων



Επαναστατικά κινήματα και εξεγέρσεις κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, δημιουργώντας νέα δεδομένα. Στην Τυνησία και την Αίγυπτο οδήγησαν σε καθεστωτική αλλαγή. Στη Λιβύη μαίνεται εμφύλιος πόλεμος, στην Υεμένη και τη Συρία η κατάσταση είναι επικίνδυνα ρευστή, ενώ στο Μπαχρέϊν οι αντιδράσεις έχουν προς στιγμήν κατασταλεί.



Ποια είναι όμως η πολιτική ταυτότητα αυτών των νέων επαναστατικών κινημάτων και πώς διαμορφώνεται το πολιτικό και διεθνοπολιτικό σκηνικό στη μετα-επαναστατική Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική;



ΑΛΒΑΝΙΑ: Εκλογές και ελληνική μειονότητα



Ένα κομμάτι του Ελληνισμού, βασανισμένο και ταλαιπωρημένο μέχρι την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού εξακολουθεί να καταπιέζεται από την εθνικιστική πολιτική κύκλων της κυβέρνησης των Τιράνων. Ποιο είναι το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση στην ελληνική μειονότητα;



Αυτά και δεκάδες άλλα θέματα, αναλύσεις, ρεπορτάζ, παρασκήνιο και πάνω απ΄όλα ειδήσεις στο κορυφαίο σε ποιότητα και κυκλοφορία περιοδικό άμυνας και ασφάλειας.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

IAGS Conference 2011

Lasting Impressions from 2011 IAGS Conference









BY DR. RUBINA PEROOMIAN


http://www.asbarez.com/
Genocide has long been a topic, or rather, one of the topics at academic conferences. The Association of Genocide Scholars (AGS), as founding member Roger Smith put it, was created to “have its own conferences with the possibility of an in-depth consideration of all facets of genocide.” The first conference was held in Williamsburg, Virginia, in 1995, with 45 scholars participating. From then on the AGS, known today as the IAGS (International Association of Genocide Scholars), has held biennial conferences in various locations in the United States, but also in Galway, Ireland, in Sarajevo, Bosnia-Herzegovina, and this year, July 19–22, in Buenos Aires, Argentina. This conference, the Ninth Biennial, boasted more than 200 participants, and unlike the initial conferences limited to discussion of the Holocaust, the Armenian Genocide, and some other well-known genocides, participants brought their knowledge on all the genocidal acts and massive violations of human rights in the world, past or ongoing, to share, to discuss, to take a position. This is certainly indicative of the expansion of the field of genocide studies. Indeed, the scope of the subjects, with multifaceted approaches, has become much wider than before, revealing a somber landscape of the deplorable state of human rights in the world.



I have been a member of the IAGS since 1999 and have participated in each and every conference by presenting a theme or a subject of my ongoing research on the Armenian Genocide. This year, I was presenting in a panel titled “Memory, Representation, and Working Through,” and of course my focus was on the Truth of the Armenian Genocide violated by falsehood and outraged by Silence in Turkey. My fellow panelist Annie Pohlman was presenting a paper, co-authored by Deborah Mayersen (both of the University of Queensland, Australia), on “Truth and Recovery in the Aftermath of Genocide,” comparing Armenia and Indonesia. The panel was moderated by our own Dr. Khatchik Der Ghougassian, university professor and a leader of the Argentinean Armenian community.



Besides our own fields of expertise, we the participants in these conferences have come to know about lesser-known mass destructions and human rights violations around the world and, most emphatically, about the IRA and the Irish struggle for justice when in Galway and about the Bosnian war and the Srebrenica massacres when in Sarajevo. This year’s venue brought us face to face with another forgotten crime in the heart of the city hosting the conference, and the driving force behind this was Professor Daniel Feierstein, director of the Genocide Studies Center at the Univercidad Nacional de Tres de Febrero in Buenos Aires and the co-chair (together with Alex Hinton) of the Academic Committee of the IAGS, 2011.



Before the conference I had only a sketchy idea about the terrors of the 1976–1983 military dictatorship in Argentina. The presentations discussing the missing men and women and the appropriation of children during that period were eye-openers for me. I also had the opportunity to present a paper on the problem of identity or the sense of Armenianness of the Armenian minority in Turkey in a special panel, “Silenced or Truncated Identities,” organized by the Armenian National Committee of South America. My fellow panelists were two Argentinean women, Alicia Lo Giudice, psychologist, and Antonella Di Vruno, human rights activist, both members of the organization, “Abuelas de Plaza de Mayo,” speaking about the search for the identity of the dispersed persons in Argentina. What I learned was shocking. And I felt an obligation to share it with my readers.



Asociación Civil Abuelas de Plaza de Mayo (meaning Organization of the Grandmothers of Mayo Square) was formed in 1977 by the parents of intellectuals, young men and women, who had disappeared in the “Dirty War” as part of the effort to eradicate the opposition to the military dictatorship. The organization took its name from the main square in downtown Buenos Aires where these women held demonstrations. Estela Barnes de Carlotto, president of the organization and the mother of a disappeared daughter and a missing grandson, described the brutalities. Thousands of men and women simply disappeared without a trace. Young women were raped, and those who became pregnant were kept alive until their baby was born. The mothers were then killed and the babies were distributed among families trusted by the junta. The young children of these “subversive guerillas” were also kidnapped and given away to be raised under false identities.



Grandparents began searching for these children in order to return them to their biological families. After the return of democracy in Argentina, these women intensified their activities. Their efforts inspired the creation of the Argentine Forensic Anthropology Team and the National Genetic Data Bank which collected genetic samples from relatives of the missing children in order to prove the true identity of these children when they were found. And they have not stopped their struggle in 34 years. Of an estimated 500 children, 104 have so far been found and returned to their families. Estela Carlotto concluded her emotionally laden presentation by saying that, “What the perpetrators did during the dictatorship was not only against us but against all of Argentina! Nunca más, Never again!” She has not found her grandson yet, but she has not given up hope. Her daughter was pregnant when she was arrested. She was tortured, but allowed to live until her baby was born. The junta promised to give the baby boy to the Carlottos, but two months later they murdered the daughter and returned her body to her parents. The newborn boy was never seen again.



Touching was the case of Victoria Montenegro, a missing granddaughter discovered by the efforts of the organization. She was a newborn baby when her parents were persecuted in 1976. She was renamed Maria Sol and adopted by Herman Tetzlaff, a military man who was put on trial in 1992 for his war crimes. Maria Sol was raised to hate the opposition and to crave revenge against those who had accused her (adopted) father and convicted him for his wrongdoings. She was devastated by her discovery in 2000 by Estela Carlotto and her organization. She could not imagine being the daughter of subversive guerillas. More than a decade after her discovery, she is still working on her recovery and reconciliation with her true identity. “It was a terrorist state, and we were distributed like candies among the appropriator families. We were raised to hate our origin and our roots,” Victoria maintained. It had been most painful for her to accept the truth that the father she loved so much was her appropriator and the killer of her true parents; to accept that she had been deceived and taught to hate her parents as “subversive elements” and to feel ashamed of any relation with them. And now, although she is not sure if her lifetime will be long enough for her full recovery, she is a consultant who helps others like herself to find their place in this world.



The Argentinean government supports the movement and has helped establish a center for the psychological treatment of struggling grandmothers and discovered grandchildren. Especially painful is when the saved granddaughters become mothers. A psychological click occurs and they begin to feel overly anxious: what if their babies are kidnapped? If they have been kidnapped themselves and if they are startled by a sound in the dark, the psychiatrists may presume that their parents were kidnapped and they were stolen during the nighttime, and that then and there they lost the warmth of their parents for good.



Although I attended very interesting panels in other sessions throughout the three days of the conference, it was the narratives of the victimization of disappeared children and the sufferings of their grandparents, especially with the emphasis they were given in this conference, that attracted me the most. Listening to these well-articulated case studies, I kept thinking about the thousands of children kidnapped and Turkified during the Armenian Genocide, about the young girls who were raped over and over as sex-slaves in Muslim households, about the children these girls bore, half-Armenian, half-murderers of the race. All were lost without a trace. The postwar search to locate and retrieve them was cut short with the demise of the independent Armenian state. Surviving remnants did not have the luxury or the strength and stamina to launch a systematic search, and the Soviet rulers of Armenia did not care, did not dare to care. The modern Turkish state that replaced the Ottoman Empire, on the other hand, did not have the will or the courage to judge its past.



I bow my head to the Grandmothers of the Plaza de Mayo and their tireless efforts to discover the rest of the 500 missing children and restore their true identity, and to press for the total victory of democracy in all of Argentina. But I cannot help think of the loss of tens of thousands of Armenians and the distorted or falsified identities they had to live with. I cannot help think of this falsification extending from generation to generation to work as the explosive shattering the “monolithic” Turkish society and the idea of “Turkishness.”

Πόντοσ

Ελλάδα

Δεν θα γονατίσει ο ελληνικός λαός




Ν. Λυγερός

Δεν θα γονατίσει ο ελληνικός λαός.

Ακόμα και οι γενοκτονίες δεν κατάφεραν να μας καταστρέψουν ούτε και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Οι δυσκολίες υπάρχουν, αλλά υπήρχαν πάντα. Απλώς δεν πρέπει να ξεχάσουμε την ικανότητά μας να φωνάζουμε παρόν σε κάθε καταμέτρηση ανά τους αιώνες. Ξέρουμε από πληγές και γνωρίζουμε τον τρόπο να τις προσπερνάμε. Δεν θα περάσουν οι προπαγάνδες της ηττοπάθειας, διότι ο καθένας μας δεν είναι παρά μια κορυφή ενός δέντρου που έχει τις ρίζες του βαθιά καρφωμένες μέσα στο χρόνο. Και δεν είναι τα φαινόμενα της μόδας που μπορούν να μας κατασπαράξουν. Άνθρωποι σαν τον Μίκη μας, μάς δείχνουν τον δρόμο. Όσο έχουμε μαζί μας γίγαντες τέτοιου βεληνεκούς δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Μπορεί για τους άλλους να είμαστε μια λεπτομέρεια πάνω στο γεωπολιτικό σκηνικό, αλλά αυτή η λεπτομέρεια είναι πάντα εδώ, παρούσα ακόμα κι αν είναι καταπατημένη μερικές φορές. Δεν είμαστε μόνο θύματα. Ο ελληνικός λαός μπορεί να δέχεται αμφισβητήσεις, συνεχίζει να παράγει το έργο του. Ξέρει να αντιστέκεται, όταν υπάρχει κίνδυνος κι έχει τους δικούς του που βρίσκονται πάντα σε ετοιμότητα. Επιπλέον, ακόμα και μέσα στα δεινά δεν φοβάται να κάνει καινοτομίες οι οποίες δεν είναι μόνο προς όφελος του, αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Άνθρωποι σαν τον Ελ Γκρέκο δεν περίμεναν τίποτα από τους άλλους και τα έδωσαν όλα. Ο Ελύτης κι ο Σεφέρης δεν έγραψαν μόνο για την Ελλάδα. Μέσω του ελληνισμού άγγιξαν όλη την Ανθρωπότητα. Και στον επιστημονικό τομέα, άνθρωποι σαν τους Καραθεοδωρή, Παπακυριακόπουλο και Παπανικολάου δημιούργησαν έργο με παγκόσμια εμβέλεια ακόμα κι αν δέχτηκαν κατηγορίες από την ίδια τους την πατρίδα. Ξεπέρασαν όλοι τους την κοινωνική μιζέρια, για να προσφέρουν με την αντίστασή τους, με τη θυσία τους. Αυτοί οι άξιοι, θέλουν δεν θέλουν οι άλλοι που μας υποσκάπτουν, ήταν Έλληνες, όπως κι ο Μητρόπουλος κι η Κάλλας. Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να ξεχάσει τα επιτεύγματα και τα κατορθώματα των δικών του, επειδή δέχτηκε κριτικές. Δεν περίμενε ποτέ βοήθεια παρά μόνο στα μυθιστορήματα και κατάφερε να επιζήσει και μετά από μεγάλες καταστροφές. Ναι είναι ένας μικρός λαός με ελάχιστο πληθυσμό. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Παραμένει ικανός όχι μόνο να επιβιώσει κάτω από αντίξοες συνθήκες, αλλά μπόρεσε να αποτελέσει και παράδειγμα προς μίμηση λόγω της αντίστασής του. Δεν είναι μικρό πράγμα το να είσαι Έλληνας, όχι για λόγους εθνικιστικούς και γελοίους, αλλά γιατί το βήμα έχει το βάρος της μνήμης ακόμα και σε χώρους της λήθης. Και δεν είναι τυχαίο, αν επινοήσαμε ως λαός μέσω της γλώσσας μας μα και της σκέψης μας έννοιες τόσο αφαιρετικές όσο είναι τα μαθηματικά, η μουσική κι η στρατηγική. Είμαστε εδώ για να δώσουμε, όχι για να πάρουμε!

Ελλάδα και οικονομική κρίση

Αγανακτισμένη ή απλά άλλη 1 «χαμένη» (γενιά);


της Αθηνάς Τσακαλίδου
22 Ιουνίου 2011

Αθηνά Τσακαλίδου

Μεταπτυχιακή φοιτήτρια, Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε., Α.Π.Θ.

Υπότροφος Ι.Κ.Υ.

Θεσσαλονίκη

site: http://www.tsakalidou.com

athina@tsakalidou.com


Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο

 http://www.pressinaction.gr/koinonia/item/1852-aganaktismeni-i-apla-alli-1-xameni-genia  

Η φωτογραφία του κειμένου λήφθηκε από το http://doragiannaki.blogspot.com/2010/06/m.html

Εδώ και μέρες, πάνω από τρεις βδομάδες, τα δελτία αναφέρουν τις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων». Εδώ και μήνες, πάνω από 16, γίνεται λόγος για την επερχόμενη κι αργότερα υπάρχουσα οικονομική κρίση, το μηχανισμό στήριξης, το μνημόνιο, τα spreads, την τρόικα και πλέον για το Μεσοπρόθεσμο.

Ο κόσμος στην καθημερινότητά του συζητά για το μέλλον, γι’ αυτούς που το ορίζουν, οι οποίοι για άλλους είναι οι πολιτικοί, για άλλους οι οικονομικοί κύκλοι, για τους πιο ρομαντικούς ο ελληνικός λαός κι αποτέλεσμα προς το παρόν κανένα.

Οι Έλληνες επαναπροσδιορίζουν τις σκέψεις, τις προτεραιότητες, τα όνειρά τους. “ΌΝΕΙΡΑ” -τι περίεργα που ηχεί αυτή η λέξη πλέον. Άραγε υπάρχει χώρος για όνειρα σήμερα; Αντιστρέφοντας την ερώτηση: υπάρχει αύριο δίχως αυτά;

Στις συζητήσεις που κάνω με συνομήλικούς μου, με νέους, οι προβληματισμοί απλά επαναλαμβάνονται από διαφορετικά χείλη: Ποιον να εμπιστευτείς; Ποιος είναι ο Καλός και ποιος ο Κακός αυτής της ιστορίας; Υπάρχει κάποιος από τους πολιτικούς που να λέει την αλήθεια κι αν ναι, ποιος είναι αυτός; Ποιοι είναι οι σωστοί χειρισμοί; Τους υιοθετεί η κυβέρνηση; Πότε θα τελειώσει όλο αυτό; Τι θα γίνει με τις καταθέσεις; Τι θα γίνει με τις δουλειές; Τι θα γίνει με τις ζωές; Γιατί όσοι μας κυβερνάνε δεν κάνουν μία συλλογική δήλωση ότι θα αποποιηθούν των όποιων προνομίων τους (βλέπε σουίτες, λιμουζίνες, τηλέφωνα, κόκ), ότι θα παραχωρήσουν στο δημόσιο ακόμη και μέρος της περιουσίας τους, για να απαλύνουν έστω συμβολικά το λαό; Ακόμη δεν μπορώ να αποβάλλω από τη μνήμη μου ένα παλαιότερο ρεπορτάζ στο «Πρώτο Θέμα» (24/1/2010) του Φρίξου Δρακοντίδη, όπου αναφερόταν ότι ο Κώστας Καραμανλής «αγόρασε το 18ο ακίνητό του». Προκλητικά για το κοινό αίσθημα είναι ακόμη τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν σε άρθρο της «Καθημερινής» (26/9/2010) σε σχέση με την ελληνική Βουλή, μετά από έρευνα του Νίκου Βαφειάδη. Για όσους δεν έτυχε να το διαβάσουν, ακολουθήστε το σύνδεσμο.

Το μόνο που οι άνωθεν ανακοινώνουν προς το λαό είναι τα διάφορα μέτρα: περικοπές μισθών, δώρων, συντάξεων, αύξηση της φορολογίας, μείωση των επιδομάτων. Επιπλέον, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, οι πολιτικοί δεν κουράστηκαν ακόμη να πετάνε το μπαλάκι, όσον αφορά στο ποιος φταίει για το αδιέξοδο. Τι θα κάνανε ΑΥΤΟΙ καλύτερα αν ήταν στην κυβέρνηση. Πότε κι αν χρειάζεται να γίνουν εκλογές. Την ίδια στιγμή που η ανεργία ανεβαίνει κι η υπομονή εξαντλείται.

Σήμερα κανείς δεν είναι σίγουρος για τίποτα και κανέναν. Ανασφάλεια, μελαγχολία, στιγμές χαράς και πάλι επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση.

Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι οι αντιδράσεις βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος δεν έγιναν για επικοινωνιακούς λόγους, ως απόρροια της τροπής των πραγμάτων; Για να κατευνάσουν κάπως, δηλαδή, το κοινό αίσθημα; Ποιος άραγε πιστεύει σήμερα στη ρομαντική προοπτική ότι οι άνθρωποι αυτοί πολιτεύονται για να φτιάξουν τα πράγματα στον τόπο μας; Το κακό με τους πολιτικούς μας είναι ότι εκτός των άλλων δεν έχουν ούτε πειθώ.



Εκλογές: αίτημα του λαού ή μήπως των κομμάτων;

Από την άλλη κι ο λαός όταν ψηφίζει δεν τους καταδικάζει. Προσωπική απορία που ακόμη δεν έχει απαντηθεί είναι η εξής: Ποιο θα αποτελούσε πιο ξεκάθαρο μήνυμα από το να ψηφίσουν μαζικά οι Έλληνες «άκυρο»; Χωρίς να γνωρίζω τι προβλέπεται από το Σύνταγμα σε αυτήν την περίπτωση, θεωρώ ότι κάτι τέτοιο θα μαρτυρούσε πιο έντονα τις διαθέσεις των ψηφοφόρων από την αποχή των τελευταίων ψηφοφοριών. Από την άλλη χθες μόλις μου ανέφεραν το σενάριο για τη «δύναμη της λευκής ψήφου». Αυτό το κομμάτι του Συντάγματος, αν και καίριο για τους ψηφοφόρους, δυστυχώς παραμένει ασαφές. Τα Μ.Μ.Ε., κυρίως η τηλεόραση, θα μπορούσαν να συμβάλουν προς αυτήν την κατεύθυνση καλώντας συνταγματολόγους που θα ενημέρωναν για τα δικαιώματα και τις επιλογές του εκλογικού σώματος, αντί να αναλώνουν το χρόνο τους στη φιλοξενία πολιτικών, οι οποίοι παραθέτουν τις υπέροχες προεκλογικές μπαρούφες τους.

Ποιον να πιστέψεις και γιατί; Τα δελτία ειδήσεων για παράδειγμα αρκούνται στην ερμηνεία ενός κομματιού της πραγματικότητας και δεν συναρμολογούν το πάζλ, η παρουσίαση των εξελίξεων συνεπώς χαρακτηρίζεται από αποσπασματικότητα, εκτός από λίγες εξαιρέσεις. Μία ενδιαφέρουσα, ακριβώς επειδή ήταν ερμηνευτική προσέγγιση στο θέμα της Κρίσης βρίσκεται διαδικτυακά στο http://vimeo.com/23053033 (πρώτο μέρος) και http://vimeo.com/23054664 (δεύτερο μέρος). Ομιλών σε αυτήν την εκπομπή είναι ο Θεοφάνης Μαλκίδης, διδάκτωρ Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, Λέκτορας του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης στο Τμήμα Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξείνιων Χωρών. Ξεχώρισε επίσης η εκπομπή της «Μηχανής του Χρόνου» (Δεκέμβριος 2010, ΝΕΤ) για την πρώτη πτώχευση της Ελλάδας επί Χαρίλαου Τρικούπη, που έθεσε το θεατή στη διαδικασία να σκεφτεί μήπως η ιστορία στη χώρα μας επαναλαμβάνεται.

Όσον αφορά στο πρόσφατο ενδεχόμενο σχηματισμού οικουμενικής κυβέρνησης και τον τρόπο ματαίωσής του, λίγα μπορεί να πει κανείς: «ΚΡΙΜΑ» και «τα χειρότερα έρχονται». Η ανασχηματισμένη κυβέρνηση κατά πάσα πιθανότητα απλά θα παρατείνει το πρόβλημα, φοβάμαι πως δεν θα το λύσει.



«Το Παράπονο»: Το άκουσα στην περσινή συναυλία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη με την Τάνια Τσανακλίδου στο Φράγμα της Θέρμης (1/9/2010). Δεν ξέρω γιατί έγραψε αυτά τα λόγια ο Οδυσσέας Ελύτης, αλλά σιγοτραγουδώντας το εκείνο το βράδυ ο νους μου πήγαινε στα δικά μας. Στους νέους που κάνανε όνειρα, που σπούδασαν, που επιθύμησαν, που προσπάθησαν και τώρα εκτός ορισμένων εξαιρέσεων στη χειρότερη «ανεργούν», στην καλύτερη κάνουν μια δουλειά που δεν σχετίζεται με τις σπουδές τους. Κι επειδή δεύτερη ζωή δεν έχει, ας ζήσουμε όσο πιο όμορφα μπορούμε, με αξιοπρέπεια, ΑΥΤΗΝ. Δικό σας!