Αξιοπρέπεια… μικροί άνθρωποι, μικρές χώρες

του Στέφανου Μανώλη

Προ ημερών, στις 8 Αυγούστου, επέτειο του βομβαρδισμού της Τηλλυρίας (ορεινή χερσόνησος στα ΒΔ της Κύπρου) το 1964 από την Τουρκική αεροπορία, ακούω στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων κυπριακού καναλιού: 

“Και φέτος γιόρτασαν οι Τούρκοι την επέτειο του βομβαρδισμού της Τηλλυρίας, με 50 λεωφορεία να μεταφέρουν Τουρκοκύπριους για το σκοπό αυτό από τις κατεχόμενες περιοχές προς τον τουρκοκυπριακό θύλακα Κόκκινα, με ελεύθερη διακίνηση τους από και προς τις ελεύθερες περιοχές από πλευράς Κυπριακής Δημοκρατίας”. Την ίδια μέρα είχαν ξεσπάσει πυρκαγιές στα κατεχόμενα, και ακούω πάλι στις ειδήσεις ότι “η Κυπριακή κυβέρνηση έδωσε ρεύμα στα κατεχόμενα για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση με τις πυρκαγιές”. Στο ίδιο δελτίο ειδήσεων ακούω ότι “ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας συνεχίζει την προσπάθεια για να σπάσει το αδιέξοδο στις συνομιλίες για το κυπριακό πρόβλημα, τονίζοντας ότι το κλειδί της λύσης το κρατά η Τουρκία, η οποία πρέπει να αφήσει τους αναχρονιστικές τακτικές…”    

Βεβαίως μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, όπως πιστεύω και του κάθε συμπατριώτη μου με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Η κυβέρνηση της χώρας μου που είναι ημι-κατεχόμενη εδώ και 51 χρόνια, που απειλείται με όλα τα μέσα διαρκώς από την Τουρκία όπως και ο υπόλοιπος ελληνισμός, επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση στους υποτελείς της Τουρκίας ανεμπόδιστα, χωρίς κανέναν έλεγχο, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς ίχνος ντροπής, να περάσουν μέσα από τις ελεύθερες περιοχές για να πάνε στον τουρκοκρατούμενο θύλακα των Κοκκίνων για να γιορτάσουν τους βομβαρδισμούς με βόμβες ναπάλμ, τον πολυβολισμό και κάψιμο στόχων της Εθνικής Φρουράς και αμάχων. Οι νεκροί Κύπριοι και Ελλαδίτες, τότε, ήταν 60, και εκατοντάδες οι τραυματίες. Δηλαδή η καινούργια κυβέρνηση της Κύπρου, ο σχετικά νέος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τις φρέσκες ιδέες, επιτρέπει όπως και οι προκάτοχοι  του να περάσουν 50 λεωφορεία με 50 περίπου Τούρκους το καθένα, δηλαδή 2500 άτομα να το γιορτάσουν, επειδή μας έκαψαν με εμπρηστικές βόμβες ναπάλμ, καθώς το εύφλεκτο υλικό που περιέχουν κολλάει στο δέρμα και προκαλεί σοβαρά εγκαύματα όταν καίγεται. Επίσης την ίδια μέρα η σημερινή Κυβέρνηση της Κύπρου δίνει ρεύμα στα κατεχόμενα των 40.000 και πλέον Τούρκων στρατιωτών και των υποτελών της Τουρκίας, ως ανθρωπιστική πράξη λόγω πυρκαγιών. Με άλλα λόγια, ενισχύει  το κατοχικό καθεστώς. Επίσης την ίδια μέρα ο κ. Χριστοδουλίδης επαναλαμβάνει μονότονα αυτό που έλεγαν οι προκάτοχοι του, ότι “το κλειδί της λύσης το κρατά η Τουρκία”. Ακόμα και να ήταν έτσι, αυτό δεν το λες – πιότερο όταν έχεις αξιοπρέπεια, στόχους εθνικούς, είσαι πραγματικός πατριώτης, και με συγχωρείται που το γράφω,  έχεις εθνική συνείδηση, έχεις κότσια, και εν τέλει είσαι γνήσιος Έλληνας – δεν πας να πεις ότι “το κλειδί της λύσης το κρατά η Τουρκία”.

Με συγχωρείτε κύριοι Χριστοδουλίδη, Μητσοτάκη, Αναστασιάδη, και αρκετοί προηγούμενοι, αλλά δεν  αντέχεται άλλο ο ενδοτισμός σας, η ηττοπάθεια σας, η ανικανότητα σας σε τελική ανάλυση να σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων. Τα μηνύματα που εκπέμπετε εδώ και δεκαετίες είναι ότι δεν μπορούμε να τα βάλουμε με την Τουρκία γιατί είναι μεγάλη. Όχι κύριοι, αν το θέλατε, αν δεν θέλατε να άγεστε και να φέρεστε από τις ξένες πρεσβείες, αν είχατε εθνική συνείδηση και κότσια, τα πράγματα, θα μπορούσαν, και μπορούν να αντιστραφούν τελείως. Δεν μπορεί ο ισχυρότερος στρατός της Ευρώπης σε συμβατικά όπλα, δηλαδή ο ελληνικός, να αφήνεται να σαπίζει επειδή μικροί άνθρωποι επιλέγουν η Κύπρος και η Ελλάδα να συμπεριφέρονται κα να λογίζονται μικρές χώρες.

Δεν είναι η Τουρκία που είναι μεγάλη. Είναι οι ηγέτες της και κατ’ επέκταση ο λαός της που την καθιστούν με το έτσι θέλω μεγάλη. Και είναι ο ελληνισμός συνεχώς που συρρικνώνεται και μικραίνει, διότι οι ηγέτες του είναι μικροί, αδύναμοι, ευάλωτοι, και βεβαίως ο λαός που τους ανεβάζει εκεί που βρίσκονται και τους ανέχεται.

Τις λίγες φορές που αποφασίσαμε να αντισταθούμε τα πρόσφατα χρόνια ως ελληνισμός, τα καταφέραμε. Η τουρκική αεροπορία μπορεί να βομβάρδισε και να έκαψε την Τηλλυρία, αλλά οι 60 νεκροί Έλληνες και οι εκατοντάδες τραυματίες του 1964, στάθηκαν και θυσιάστηκαν, και οι Τούρκοι δεν μπόρεσαν να επεκτείνουν το προγεφύρωμα στην περιοχή του θύλακος των Κοκκίνων.

Δρ. Στέφανος Μανώλης

Πανεπιστήμιο Εδιμβούργου

s.manolis@sms.ed.ac.uk