Ο Γκασπάρ, σαράντα χρονών σήμερα αφιέρωσε εικοσιπέντε χρόνια στον βίαιο αριστερισμό. Τον εγκατέλειψε όταν αυτός υποτάχθηκε στον ισλαμισμό
Jérémy GARAMOND για το LE FIGARO MAGAZINE
Αφιέρωσε είκοσι πέντε χρόνια στην υπόθεση της άκρας αριστεράς, συμμετέχοντας στις ομάδες του μαύρου μπλοκ. Ήταν βίαιος, λεηλατούσε, κατέστρεφε, πεπεισμένος ότι πολεμούσε τον καπιταλισμό. Η ιδεολογική διολίσθηση και οι υπαναχωρήσεις απέναντι στον ισλαμισμό ανέτρεψαν την αφοσίωσή του. Αφηγείται αυτό το θλιβερό παρελθόν, το οποίο έχει παραδεχτεί.
Η συνάντηση λαμβάνει χώρα στους απομονωμένους τοίχους ενός μπαρ σε ένα διακριτικό μέρος της πρωτεύουσας. Φτάνει ντυμένος στα μαύρα, όπως συνήθιζε για πολύ καιρό, παγωμένος από την ποδηλασία στην κακοκαιρία. Εμφανίζεται τόσο ειλικρινής όσο και συγκινημένος. Η συζήτηση αρχίζει σχεδόν σαν εξομολόγηση, αυτή ενός ανθρώπου που μετανοεί για το παρελθόν του. Είκοσι πέντε χρόνια συνολικά. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μέρος της βίαιης ενήλικης ζωής του. Ο Γκασπάρ*, που σήμερα είναι σαραντάρης, ήταν κάποτε μέλος του Μαύρου Μπλοκ, μιας υπερβολικά βίαιης και εξαιρετικά ευέλικτης ακροαριστερής ομάδας, γνωστής για τις αφηνιασμένες επιθέσεις της. Αυτά τα άτομα με κουκούλες ντυμένα στα μαύρα κάνουν εισοδισμό σε διαδηλώσεις και καίνε μαγαζιά και δημόσια περιουσία. Αλλά πάνω απ’ όλα, είναι διαβόητοι για το ότι πετούν πέτρες και άλλα όπλα εναντίον της αστυνομίας.
Το Γκασπάρ είναι ένα ψευδώνυμο που έδωσε στον εαυτό του για τις ανάγκες αυτής της συνέντευξης. Όχι χωρίς μια δόση χιούμορ και σαρκασμού, κάνει αναφορά στους πρώην συντρόφους του στον «αγώνα». «Μόνο ένας Αντίφα ή ένα μαύρο μπλοκ θα ονομαζόταν Γκασπάρ», γελάει. Σε όλα τα χρόνια που βρίσκομαι σε αυτό το περιβάλλον, έχω συναναστραφεί σχεδόν αποκλειστικά με Γκασπάρ, παιδιά της αστικής τάξης. Οι υπόλοιποι είναι γόνοι πρώην 68άρηδων, δασκάλων και συνδικαλιστών. Ζουν με άνεση και προσπαθούν να επιδειχθούν παριστάνοντας τους επαναστάτες. Καίνε τις προσόψεις των McDonald’s, αλλά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πάνε για ένα Big Mac μόλις απαλλαγούν από τις στολές τους για σπασίματα… Όλοι οι αριστεροί», γελάει, «τρώνε McDonald’s»!
Ο Γκασπάρ δεν γεννήθηκε με ασημένιο κουτάλι στο στόμα. Μεγάλωσε σε ένα συγκρότημα κατοικιών στα προάστια. Περιγράφει την προσήλωσή του στον αντικαπιταλιστικό αγώνα ως ειλικρινή, κληρονομημένη από μια οικογένεια με βαθιά ριζωμένη αριστερή πολιτική συνείδηση. «Αυτό είναι το μόνο που γνώρισα ποτέ. Έπεσα στην άκρα αριστερά όταν ήμουν πολύ νέος. Ήταν ένα αναπόφευκτο βήμα. Περνούσα πολύ χρόνο με τον παππού μου, ο οποίος συνήθιζε να μας διηγείται την ιστορία του Λαϊκού Μετώπου στις οικογενειακές συγκεντρώσεις. Σε κάθε κυριακάτικο γεύμα, το μόνο για το οποίο μιλούσαμε ήταν η Αριστερά- αν δεν λέγαμε και μια προσευχή για τον Λεόν Μπλουμ. Δεν υπήρχε καμία συζήτηση για εκλογές. Έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο κόκκινες. Αν κάποιος είχε την ατυχία να πει ότι η Δεξιά μπορεί να έχει κάποιες καλές ιδέες, ήταν εγγυημένο ότι θα έπαιρνε τα παϊδάκια στα μούτρα!
Γαλουχημένος με αυτές τις αξίες, ο έφηβος μεγάλωσε πεπεισμένος για την ανάγκη να συμμετάσχει στον αγώνα κατά του καπιταλιστή δυνάστη. Στην αρχή ψαχνόταν, χωρίς να ξέρει πώς να εμπλακεί σε αυτό το νεφελώδες κίνημα που δεν γνώριζε πολύ καλά. Ξεκίνησε βανδαλίζοντας τοίχους και βιτρίνες καταστημάτων με γκράφιτι, και στη συνέχεια συνόδευσε μερικούς από τους ακτιβιστές για να λεηλατήσουν τις ταμειακές μηχανές. Τελικά, βρέθηκε να φοράει μπαλακλάβα (σ. Ά. κουκούλα φουλ φέις) σε διαδηλώσεις. «Η μετάβαση από τη μία δράση στην άλλη έγινε πολύ αργά», εξηγεί. Ξεκίνησε όταν ήμουν 14 ετών και άρχισα να γίνομαι λίγο πιο ιδεολογικά και πολιτικά συγκροτημένος. Ήμουν στο μαύρο μπλοκ και η αποστολή μου από τότε ήταν να επιδιώκω την καταστροφή συμβόλων του καπιταλισμού ή τη δημιουργία ΠAZ (Προσωρινές Αυτόνομες Ζώνες) με την κατάληψη χώρων. Το έκανα αυτό για είκοσι πέντε χρόνια και ήμουν ειλικρινά πεπεισμένος για την ορθότητα της δέσμευσής μου».
Ο Γκασπάρ αποσύρθηκε από αυτό το περιβάλλον πριν από σχεδόν ένα χρόνο. Περιγράφει τον εαυτό του σαν να ξύπνησε απότομα από μια κατάσταση λήθαργου, σαν να βρισκόταν στη μέγγενη μιας σέχτας. Τα συναισθήματα τον κατακλύζουν. Για πολλά λεπτά, δυσκολεύεται να συγκρατήσει τα δάκρυά του.
Κατά την άποψή του, η ένταση του σοκ του χωρισμού ισοδυναμούσε με «προδοσία». «Την επομένη της 7ης Οκτωβρίου και των επιθέσεων της Χαμάς στο Ισραήλ, έπεσα πάνω σε ένα τείχος αντισημιτισμού. Το πιο ανησυχητικό πράγμα είναι η υποταγή στον ισλαμισμό. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια ειδυλλιακή εικόνα για το τζιχάντ, με τα μάτια τους να λάμπουν από γοητεία. Είναι τρελοί. Το να τους ακούω να λένε ότι αυτές οι πράξεις βαρβαρότητας είναι παρόμοιες με αυτές της Αντίστασης ήταν ανυπόφορο».
Ένα βίαιο ξύπνημα
Το σοκ ήταν τέτοιο που η αποχώρησή του από αυτό το βίαιο νεφέλωμα της άκρας αριστεράς δεν ήταν αρκετή. Ένιωσε την ανάγκη να κάνει μια ενδοσκόπηση για να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Για τον Γκασπάρ, αυτό δεν σημαίνει να αρνηθεί το παρελθόν του. Αντιθέτως, το κοιτάζει κατάματα προκειμένου να προχωρήσει μπροστά. Η ειλικρίνειά του είναι ταυτόχρονα συγκινητική και ανησυχητική. Δεν κάνει καμία προσπάθεια να υποβαθμίσει τις πράξεις βίας στις οποίες συμμετείχε κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων. Στην πραγματικότητα, περιγράφει με μεγάλη λεπτομέρεια τον τρόπο με τον οποίο οργανωνόταν κάθε δράση. Δεν ήμουν αντίφα», επιμένει ο Γκασπάρ, «η ειδικότητά τους είναι να κυνηγούν ακροδεξιούς φασίστες. Αυτοί οι τύποι είναι επικίνδυνοι και πάντα με τρόμαζαν. Είναι ικανοί να ακολουθήσουν κάποιον προκειμένου να τον στριμώξουν και να τον χτυπήσουν δέκα άτομα. Αυτό το αντιπαγκοσμιοποιητικό, αντικαπιταλιστικό νεφέλωμα είναι στην πραγματικότητα χωρισμένο σε διάφορες ομάδες: οι αντίφα, οι τροτσκιστές, το μαύρο μπλοκ, οι ριζοσπάστες οικολόγοι κ.λπ.».
Και συνεχίζει: «Εγώ ανήκα στο μαύρο μπλοκ. Με το να καταστρέφω πράγματα και να παίρνω τον εαυτό μου για τον Τσε, βρέθηκα στις συνόδους κορυφής της G20, όπου συναντιόντουσαν ομάδες από όλη την Ευρώπη. Οι επιχειρήσεις σε αυτές τις εκδηλώσεις είναι ιδιαίτερα οργανωμένες. Γίνεται ανίχνευση εκ των προτέρων. Οι ηγέτες, οι οποίοι δεν είναι ποτέ πάνω από τριάντα ετών, συναντώνται σε ένα ζηλότυπα φυλασσόμενο μέρος. Όλες οι στρατηγικές αποφάσεις λαμβάνονται εκεί. Αποφασίζουν ποιον και πού θα στοχεύσουν. Συχνά αναρωτιέμαι για την πιθανότητα να υπάρχουν διαρροές από πολιτικούς κύκλους. Είναι πολύ καλά ενημερωμένοι. Ξέρουν πολύ καλά πού μένουν ορισμένοι σημαντικοί άνθρωποι. Στοχεύουν τα ξενοδοχεία τους ώστε να φτάσουν εκεί πριν από αυτούς, να μαρκάρουν το μέρος ή μερικές φορές να του βάλουν φωτιά. Γι’ αυτούς είναι θέμα συμβολικής σήμανσης της περιμέτρου». Ο Γκασπάρ μιλάει επίσης για το πώς η ζωή ενός μαύρου μπλοκ απαιτεί μια ορισμένη υλικοτεχνική και ενδυματολογική οργάνωση.
Για να επιτευχθεί αυτό, η λεηλασία των καταστημάτων είναι απαραίτητη, αλλά όχι αναρχική. Ενώ οι πολυτελείς μπουτίκ συχνά καταστρέφονται κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων, δεν λεηλατούνται. Αυτή η δεύτερη διαδικασία, πιστεύει ότι είναι έργο χούλιγκαν. «Αν ένα μέλος του μαύρου μπλοκ φεύγει με μια τσάντα Vuitton κάτω από τη μασχάλη του, αυτό γίνεται για να την πυρπολήσει, να βιντεοσκοπήσει τη σκηνή και να την αναρτήσει στα κοινωνικά δίκτυα. Οι άνδρες με τα μαύρα», λέει, «λεηλατούν, αλλά με έναν κώδικα τιμής. Η κλοπή πρέπει να εξυπηρετεί τον σκοπό. Στοχεύουμε αθλητικά καταστήματα για ρούχα, επειδή κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων φοράμε πολλά ρούχα το ένα πάνω στο άλλο, ώστε να μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτά και να μην μας αναγνωρίσει η αστυνομία. Μπορεί να ληστέψουμε ένα σούπερ μάρκετ επειδή θα χρειαστούμε τα τρόφιμα. Πηγαίνουμε σε καταστήματα με είδη κιγκαλερίας για να πάρουμε τα εργαλεία που χρειαζόμαστε, όπως σφυριά και πένσες . Οι πυροσβεστήρες είναι επίσης πολύ χρήσιμοι. Αν τους αδειάζουμε σε κάθε τόπο επεισοδίων , αυτό δεν γίνεται για πλάκα ή για να σβήσουμε φωτιές, αλλά για να καθαρίσουμε τον τόπο από δακτυλικά αποτυπώματα ή DNA».
Όλοι ξεφορτώνονται τα ρούχα τους για να μην αναγνωριστούν από την αστυνομία ή να μην παγιδευτούν από τα ίχνη χρωμάτων που ρίχνουν οι μπάτσοι για να μαρκάρουν τους ταραξίες.
Πίσω από τις σκηνές χάους και βίας που μεταδίδονται ξανά και ξανά από τα ειδησεογραφικά κανάλια όταν υπάρχουν συγκρούσεις, ο Γκασπάρ περιγράφει μια καλολαδωμένη μηχανή, μια μεθοδολογία, ακόμη και μια πειθαρχία. Αφού σπάσουν, χτυπήσουν, λεηλατήσουν και πυρπολήσουν οι διαδηλωτές, υπακούουν στους ηγέτες όταν οι τελευταίοι αποφασίζουν ότι η επιχείρηση τελείωσε. Το μήνυμα μεταφέρεται με μια κραυγή που μόνο αυτοί αναγνωρίζουν. «Σε αυτό το σημείο, όλοι ξεφορτώνονται τα ρούχα τους για να μην αναγνωριστούν από την αστυνομία ή παγιδευτούν από τα ίχνη από paintball που πετάνε οι μπάτσοι για να σημαδέψουν τους χούλιγκαν. Καίμε τα πάντα. Περπατάς αθόρυβα και βρίσκεσαι, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, δίπλα στους τύπους της CGT που ψήνουν λουκάνικα. Ως την έσχατη υπέρβαση στο δρόμο του προς τη λύτρωση και την απόρριψη αυτής της ακροαριστερής ιδεολογίας, ο Γκασπάρ έχει στήσει μια επιχείρηση. Έχει γίνει, όπως το λέει με χιούμορ, «ένας απαίσιος καπιταλιστής» και αποδέχεται πλήρως την απόφασή του να ξεφύγει. «Η άκρα αριστερά, με επικεφαλής την Ανυπότακτη Γαλλία έσπασε τα αναχώματα της εκκοσμικευσης, συμμαχώντας με τους ισλαμιστές. Αυτοί οι τύποι αποτελούν κίνδυνο για τη χώρα. Δεν θα τους συγχωρήσω ποτέ γι’ αυτή την προδοσία».
