Έδωσε ρέστα η Αννίτα Δημητρίου χτες. Κάλεσε δημοσιογραφική διάσκεψη για να εκφράσει με έναν πανηγυρικό λόγο το ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πήρε απόφαση «να υιοθετήσει μια κεντρική πολιτική μας θέση. Και τον καλούμε να συνεχίσει να προχωρά στην υλοποίηση της με τόλμη». Είναι «η συμπόρευσή μας με τις δυτικές χώρες και το ΝΑΤΟ».
Διότι, είναι «ένας δρόμος που μπορεί να αποδειχθεί σωτήριος και για την επίλυση του Κυπριακού, καθώς πιο εύκολα λύνονται τα θέματα ασφάλειας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ παρά έξω από αυτό», έλεγε.
Πρέπει να κάνουν λίγο κράτει, όμως, και η Πρόεδρος της Βουλής και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με αυτή την ιστορία του ΝΑΤΟ. Διότι τις τελευταίες μέρες με τόσους πανηγυρικούς είναι ως να βρίσκονται στην εξώπορτα του ΝΑΤΟ και περιμένουν να τους ανοίξουν από στιγμή σε στιγμή. Άλλοι φτανοί οι Τούρκοι άρχισαν στην Άγκυρα να απειλούν θεούς και δαίμονες και να δηλώνουν ότι διεύρυνση του ΝΑΤΟ γίνεται ομόφωνα και δεν πρόκειται να δεχτούν την Κύπρο.
Κουβέντα να γίνεται, όμως. Απλώς, υπάρχουν συγκυρίες που ευνοούν την προσέγγιση της Κυπριακής Δημοκρατίας από τους Αμερικάνους και καλά κάνει η ηγεσία να τις εκμεταλλευτεί. Ήταν δεδομένος ο δυτικός προσανατολισμός της Κύπρου από χρόνια, αλλά πριν από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ακολουθούμε ως κράτος – μέλος, κρατούσαμε και κάποια παράθυρα ανοικτά προς τη ρωσική κατεύθυνση.
Μετά την εισβολή έπρεπε να τα κλείσουμε αυτά τα παράθυρα. Ακολούθησε η κρίση της Μέσης Ανατολής και πάλι η συγκυρία (οι τριμερείς, τα καλώδια, η ενέργεια) μας τοποθέτησε στην αμερικανική πλευρά της ιστορίας, δηλαδή, στην ισραηλινή. Είναι και τα τερτίπια του Ερντογάν που δεν εφάρμοσε κυρώσεις κατά της Ρωσίας, κι από την άλλη στηρίζει τη Χαμάς και απειλεί το Ισραήλ, και θέλουν οι Αμερικάνοι να του στείλουν μήνυμα, μας ευνόησε κι αυτό.
Αυτές οι συγκυρίες μπορεί να ανατραπούν ξαφνικά, όπως ξαφνικά δημιουργήθηκαν. Να τις αξιοποιήσουμε τώρα, μπας και κερδίσουν κι εμείς κάτι στο Κυπριακό, αλλά μην κάνουμε και πανηγύρια με τον νου μας. Αυτές οι απανωτές θριαμβολογίες μπορεί στο τέλος να εξελιχθούν σε ένα πολύ κακόγουστο ανέκδοτο.
Προχτές έλεγε ο Πρόεδρος ένα κατεβατό για να εξηγήσει τι κάνει σε σχέση με το ΝΑΤΟ (προετοιμάζει το έδαφος, λέει) και τις ΗΠΑ, για τις ευκαιρίες που θα εκμεταλλευτεί, για τις υποδομές που θα ενισχύσουμε και θα αναβαθμίσουμε, για την αποτρεπτική ισχύ της Κυπριακής Δημοκρατίας… Και στο τέλος έριξε και μια σοβαρότητα για να υπάρχει: «Όσο πιο λίγα λέμε για αυτό το θέμα τόσο πιο κοντά είμαστε στον στόχο». Ε, κόψετε τα λόγια για να σας πάρουμε στα σοβαρά. Αλλιώς, είναι ως να γίνονται όλα για το σόου. Και είναι κρίμα, διότι όντως οι συγκυρίες ευνοούν να βρούμε και την ουσία που θα βοηθήσει τον τόπο.
Όπως και η Αννίτα χτες. Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι, έλεγε. «Από τη μία ο ευρωπαϊκός, ο δυτικός δρόμος της ασφάλειας, της ελευθερίας και της ελπίδας. Που περνά μέσα από την ενίσχυση της ευρωπαϊκής άμυνας και από την ένταξή μας στο ΝΑΤΟ. Από την άλλη οι αναζητήσεις των αδεσμεύτων, η ανακύκλωση της ψυχροπολεμικής μιζέριας, τα αντιδυτικά σύνδρομα και το εμπόριο του φόβου».
Τι παραμύθια κι αυτά! Πού θυμήθηκαν τώρα τους αδέσμευτους και τη ψυχροπολεμική μιζέρια; Επειδή διαφωνεί το ΑΚΕΛ με την ένταξη στο ΝΑΤΟ, που ούτως ή άλλως δεν υφίσταται; Ή, μήπως, υπήρχε περίπτωση να στραφεί στους αδέσμευτους (ούτε αυτοί υπάρχουν πια) ο Χριστοδουλίδης και επειδή στράφηκε στη δύση, πρέπει να ανοίξουμε σαμπάνιες. Άσε, δηλαδή, που όταν τους έλεγε ότι θα πάει στην ΕΕ να ζητήσει τον ενεργό της ρόλο στο Κυπριακό τα Συναγερμικά στελέχη ήταν τα πρώτα που τον ειρωνεύονταν. Γι΄ αυτό λέω, να δουν και την ουσία όλοι, να κάτσουν σοβαρά να διαχειριστούν τις εξελίξεις για το καλό του τόπου, να μην είναι όλα για το σόου.
Υ.Γ. Πάντως, για να έχουμε και λίγη αυτοσυγκράτηση, θυμίζω ότι Ελλάδα και Τουρκία είναι ιστορικά μέλη του ΝΑΤΟ, αλλά οι διεκδικήσεις της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας δεν σταμάτησαν ποτέ. Θα σταματήσουν στην Κύπρο;
του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
