Κάθε φορά που διεξάγονται στην Κύπρο προεδρικές εκλογές, υποτίθεται είναι οι σημαντικότερες, αν και είναι γνωστό τοις πάσι πως στο νησί δύσκολα ανατρέπονται καταστάσεις, ειδικά σ’ ό,τι έχει να κάνει με το εθνικό ζήτημα. Αυτή τη φορά, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, όχι επειδή άλλαξε κάτι στην ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, μα γιατί Τουρκία και κατοχική πλευρά θέτουν πλέον ως ξεκάθαρο στόχο τη λύση δύο κρατών. Φυσικά, όταν η Τουρκία λέει «δύο κράτη» δεν εννοεί δύο ανεξάρτητα κράτη, μα αξιώνει απόλυτο έλεγχο στην κατεχόμενη Κύπρο και λόγο στην ελεύθερη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Οι προεδρικές εκλογές
του 2023, λοιπόν, είναι σημαντικές για το μέλλον του τόπου, ειδικά αν
προστεθούν τα σκάνδαλα που ρεζιλεύουν την Κύπρο διεθνώς και έχουν να
κάνουν με τον νυν πρόεδρο, Νίκο Αναστασιάδη, τα «χρυσά»
διαβατήρια, τα «Pandora Papers» και τα αμφιβόλου ποιότητας αλισβερίσια
του. Οι προεδρικές εκλογές του 2023 χρειάζεται να είναι εκλογές αρχών
και οι όποιοι υποψήφιοι να έχουν απαντήσεις τόσο για το Κυπριακό όσο και
για τη δημοκρατία, τη διαφθορά, την ταυτότητα, την παιδεία, τον
πολιτισμό, την εσωτερική και εξωτερική πολιτική.
Προς το παρόν, δεν
αχνοφαίνεται κάποια αλλαγή. Ο κυβερνών Δημοκρατικός Συναγερμός δείχνει
να παίζει χωρίς αντίπαλο, κάτι που του επιτρέπει να καθορίζει την
ημερήσια διάταξη, ενώ το αντιπολιτευτικό ΑΚΕΛ δείχνει ανίκανο να
προτάξει κάποια αλλαγή και έτσι να καταλάβει την εξουσία. Τον πρώτο λόγο
έχει ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Αβέρωφ Νεοφύτου, ο οποίος
φαίνεται να διατηρεί παρασκηνιακά τις πρωτοβουλίες και να μετρά τις
δυνάμεις του πριν ανακοινώσει την υποψηφιότητά του. Από αυτόν θα
εξαρτηθεί, μάλιστα, αν υποψήφιος της δεξιάς θα είναι τελικά ο υπ.
Εξωτερικών, Ν. Χριστοδουλίδης.
Στο ΑΚΕΛ ψάχνουν τα
πόδια τους, όπως λέει και μια κυπριακή παροιμία. Η βαριά ήττα στις
βουλευτικές εκλογές του Μαΐου δεν τους επιτρέπει να κάνουν μεγάλα
όνειρα, την ώρα μάλιστα που δεν έχουν απάντηση στα σκάνδαλα που
βαραίνουν τον Αναστασιάδη. Καθώς είναι θεμελιώδες στοιχείο της διαφθοράς
και της διαπλοκής, η κυπριακή αριστερά δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι και
να καλέσει τον λαό να την εμπιστευτεί ξανά –νωπές είναι οι μνήμες από
την καταστροφική διακυβέρνηση του Δημήτρη Χριστόφια. Η εκτίμηση, λοιπόν, που κυριαρχεί είναι ότι το ΑΚΕΛ θα στηρίξει τελικά έναν ανεξάρτητο υποψήφιο, όπως τον νομικό Αχιλλέα Δημητριάδη και θα υπομείνει για άλλα πέντε χρόνια, μήπως και κατορθώσει να κάνει κάτι το 2028, αν μέχρι τότε υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία.
ΔΗΣΥ
και ΑΚΕΛ, ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ δεν προτάσσουν κάτι καινούργιο, πέραν της
άρρωστα πια εμμονής στη νεκρή Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Επιμένουν
σε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, έστω κι αν έχει αποτύχει παταγωδώς η
ενδοτική πολιτική και ζουν –προφανώς– στον κόσμο τους. Από κει και πέρα
το χάος. Το Δημοκρατικό Κόμμα (ΔΗΚΟ) και ο Νικόλας Παπαδόπουλος
επιβεβαιώνουν με δηλώσεις τους πως θα επιδιώξουν συμμετοχή στην όποια
εξουσία είτε με τον ΔΗΣΥ είτε με το ΑΚΕΛ και έτσι, ένα μεγάλο κενό
δημιουργείται για όποιον τολμήσει να αντισταθεί στο δικέφαλο τέρας του
ΔΗΣΑΚΕΛ.
Μια τρίτη, επομένως, υποψηφιότητα, δεν θα έρθει από τον χώρο
του ΔΗΚΟ, όπως έγινε το 2018. Θα είναι, όπως όλα δείχνουν, μια
υπερκομματική υποψηφιότητα, υποχρεωμένη να έρθει σε πλήρη ρήξη με το
παλιό και να δημιουργήσει έναν τρίτο δρόμο στο Κυπριακό και στην
εσωτερική διακυβέρνηση. Υποχρεωμένη να εμφανιστεί ως συλλογική, ώστε να
πείσει πως δεν έχει σχέση με το πολιτικό κατεστημένο που δείχνει
ανήμπορο να προλάβει τα σημεία των καιρών. Υποχρεωμένη να απαντήσει αν
θα δουλέψει για την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού, με κάθε πολιτικό
κόστος ή για τη διατήρηση της εξουσίας. Υποχρεωμένη να παρουσιάσει
θέσεις αρχών, που πραγματικά θα ανατρέπουν το σάπιο και κωματώδες
πολιτικό τοπίο της Κύπρου. Υποχρεωμένη να προφυλάξει τα ανθρώπινα
δικαιώματα, τη δημοκρατία, την ταυτότητα, την παιδεία του κυπριακού
Ελληνισμού, τον οποίο θα υποχρεώσει να μετάσχει στον τρίτο δρόμο της
επόμενης πενταετίας, τουλάχιστον
