Μέσα σέ μιά δωδεκαετία ἡ ὑπογεννητικότητα «ἐξαφάνισε» 27.000 παιδιά ἀπό τά θρανία - Κράτος καί κοινωνία μετατρέπουν τήν χώρα σέ ἕνα ἀπέραντο γηροκομεῖο.
Ἀδειάζουν τά θρανία ἀπό παιδιά: Τό δημογραφικό πρόβλημα ἦταν καί παραμένει τό μεγαλύτερο ἔγκλημα εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδας. Δέν πρέπει νά σταματήσουμε νά τό λέμε. Ὁ ἑλληνισμός πεθαίνει ἀπό ἀκατάσχετη αἱμορραγία καί τίποτε δέν φαίνεται νά κλείνει τήν πληγή του. Τά τελευταῖα στοιχεῖα τῆς ΕΛΣΤΑΤ, ἔρχονται νά ἐπιβεβαιώσουν τό τεράστιο μέγεθος τοῦ ζητήματος, ἐντοπίζοντας τήν χειρότερη πτυχή του, τόν ἐξαφανισμό... τῶν παιδιῶν.
Σύμφωνα μέ τήν ΕΛΣΤΑΤ λοιπόν, ἀπό τό 2019 ὡς τό 2021, ὁ ἀριθμός τῶν ἐγγεγραμμένων μαθητῶν ἔχει σημειώσει μιά ἀπελπιστική «βουτιά», ἀποκαλύπτοντας μιά τρομακτική συρρίκνωση τοῦ πληθυσμοῦ τῶν παιδιῶν. Συγκεκριμένα, τό 2010 οἱ ἐγγεγραμμένοι μαθητές στά δημοτικά ἦταν 633.291, καί τό 2021 ἦταν 606.400. Σχεδόν 27.000 μαθητές «χάθηκαν» ἀπό τίς σχολικές αἴθουσες. Μέσα σέ μιά δωδεκαετία ἐξαφανίστηκε μιά ὁλόκληρη «πόλη» παιδιῶν, ὅσο εἶναι ὁ πληθυσμός τῆς πόλης τῆς Μυτιλήνης ἤ τῆς Χίου!
Ἄν ἀναλογιστοῦμε δέ, πώς ἕνα σημαντικό ποσοστό τῶν ἐγγεγραμμένων μαθητῶν καλύπτεται ἀπό παιδιά μεταναστῶν πού μετέχουν τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, καταλαβαίνει κανείς πού ἔχουν φτάσει τά ἐπίπεδα δημογραφικοῦ μαρασμοῦ στή χώρα μας. Οὔτε κἄν ἡ ἀντικατάσταση πληθυσμῶν πού προωθοῦν οἱ ἀνθέλληνες διεθνιστές, δέν μπορεῖ νά «φρενάρει» τήν πληθυσμιακή ἀποψίλωση πού συντελεῖται στήν Ἑλλάδα.
Τά παιδιά «θυσία» στόν ἀτομικισμό
Τά παιδικά χαμόγελα σβήνουν καί χάνονται στόν βωμό τοῦ φιλοτομαρισμοῦ μας. Οἱ χαρούμενες παιδικές φωνές γίνονται ἕνας ἀπόηχος τοῦ παρελθόντος, γιατί ἕνα κράτος ἀδιαφορεῖ νά ἐπενδύσει στό μέλλον τῆς χώρας. Μαζί μέ τά παιδιά, σβήνει καί ἡ ἐλπίδα, ἡ αἰσιοδοξία, ἡ προσμονή γιά μιά ἀναλαμπή τοῦ ἑλληνισμοῦ, ἡ προσδοκία γιά μιά ἀναγέννηση τοῦ ἔθνους μέ φρέσκα μυαλά καί νέες ἰδέες.
Ἐάν δέν ὑπολογίζαμε κάποιοι καί στή θεϊκή βοήθεια γιά τούτη τήν ἔρμη χώρα, θά ἔπρεπε ἤδη νά ἔχουμε προεξοφλήσει τόν ἀφανισμό της.
Ἡ κοινωνία μας φαίνεται πώς δέν εἶναι μόνο ἀνάξια νά προστατέψει τά παιδιά ἀπό τήν τοξικότητα τοῦ ἠθικοῦ ξεπεσμοῦ της, ἄλλα δέν μπορεῖ οὔτε κἄν νά συντηρήσει τή νέα γενιά στήν ὕπαρξη. Μιά ὁλόκληρη χώρα ὁδηγεῖται πρός τήν σύνταξη, γιατί ἐχθρεύεται τό δῶρο τῆς ζωῆς.
Ἐνδεικτικό τῆς κατάστασης στήν ὁποία ἔχουμε περιέλθει, εἶναι πώς τά τελευταῖα χρόνια, πολύ συχνότερα γίνεται λόγος στή δημόσια συζήτηση γιά τά δικαιώματα τῶν ζώων, ἀπ' ὅτι γίνεται γιά τά δικαιώματα τῶν παιδιῶν, καί δή τῶν ἀγέννητων.
Φτάνουμε σέ μιά διεστραμμένη ἐποχή πού περισσότερα γενέθλια γιορτάζονται γιά σκυλιά, παρά γιά παιδιά. Περιουσίες δίνονται γιά τήν διατροφή κατοικίδιων πού χρησιμοποιοῦνται ὡς ψυχολογικά «ὑποκατάστατα», γιά νά μήν προτιμηθεῖ ἡ ἀνατροφή παιδιῶν. Καί αὐτό διότι τό κατοικίδιο ἀπαιτεῖ πέντε - δέκα θυσίες καί τό παιδί χιλιάδες. Τό κατοικίδιο συντηρεῖ μιά χαρά τό θεοποιημένο «ἐγώ» μας, ἄλλα τό παιδί ὑποβάλλει τόν ἀτομικισμό μας σέ πλῆθος δοκιμασιῶν καί προκλήσεων. Ὁπωσδήποτε πολύτιμη ἡ συντροφιά τῶν κατοικίδιων, ἀλλά ἐμεῖς φτάνουμε σέ σημεῖο νά μετατρεπόμαστε σέ τετράποδο γένος.
Τό κράτος ἐπενδύει στήν ἐπιβίωση τοῦ καπιταλισμοῦ - ὄχι τοῦ ἔθνους
Ἀπό τήν ἄλλη ἔχουμε ἕνα αὐτιστικό κράτος πού ὑπολογίζει μόνο στά δολάρια τῶν ξένων «ἐπενδυτῶν», ἔχοντας ἐγκαταλείψει πλήρως τήν ἐπένδυση στήν πληθυσμιακή ἀνασύσταση τῆς χώρας. Δέν ὑπάρχουν οὐσιαστικές παρεμβάσεις πού νά ἀφοροῦν τήν οἰκονομική ἐνίσχυση τῶν οἰκογενειῶν. Δέν ὑπάρχει καμία σοβαρή κάλυψη στίς δαπάνες τῆς προσχολικῆς ἡλικίας καί τῆς πρωτοβάθμιας ἐκπαίδευσης. Δέν ὑπάρχει κάλυψη στήν ἰατροφαρμακευτική παρακολούθηση της ἐγκυμονούσας μητέρας. Οἱ λιγοστές κοινωνικές παροχές πού ἔχουν ἀπομείνει, συνεισφέρουν ἐλάχιστα στίς ἀπαιτήσεις μιᾶς οἰκογένειας καί προσεγγίζουν ἐντελῶς ἐπιδερμικά τό πρόβλημα.
Ὁ τοκετός ἔχει καταντήσει ἕνα χρυσοφόρο ἐμπόρευμα (κυρίως) τῶν ἰδιωτικῶν ὑπηρεσιῶν Ὑγείας, ἀντί τό κράτος νά θέσει ὡς ὕψιστη προτεραιότητα τό νά δημιουργήσει ἕνα ὑποστηρικτικό πλαίσιο ὥστε οἱ ἐγκυμονοῦσες μητέρες ἀπό τήν πρώτη στιγμή κύησης ὡς τόν τοκετό, νά μποροῦν νά ἀπευθυνθοῦν δωρεάν σέ ὁποιαδήποτε δομή Ὑγείας (δημόσια ἤ ἰδιωτική), χωρίς κανένα προαπαιτούμενο.
Οἱ δαπάνες πού ἐγκρίνονται γιά κοινωνική πολιτική ἔχουν περιοριστεῖ σέ ψηφοθηρικές ἐπιδοτήσεις «τοῦ ποδαριοῦ» πού ἔχουν νά κάνουν μόνο μέ τήν ἄμεση ἐπιβίωση του κάθε ἀτόμου, καί καμία σχέση δέν ἔχουν μέ τήν συλλογική συνείδηση τοῦ ἔθνους, τήν προκοπή τῆς κοινωνίας ὡς σύνολο οἰκογενειῶν.
Οἱ νέοι ἀφήνονται ἐγκαταλελειμμένοι σέ μιά θάλασσα ἀβεβαιότητας καί μέ τήν οἰκονομική ἐξαθλίωση πού προωθεῖται στόν τομέα τῆς ἐργασίας, μοιάζει ὅλο καί περισσότερο σάν ἆθλος ἡ δημιουργία μιᾶς οἰκογένειας.
Ὁ νόμος τῆς κοινωνικῆς ζούγκλας πού προωθεῖ ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων, δέν ἐπιτρέπει ἕναν κοινωνικό ἱστό πού ἀποτελεῖται ἀπό οἰκογένειες, ἄλλα προτιμᾶ εὔκολα διαχειρίσιμες «ἀτομικότητες » ἤ πληθυσμιακές «ἀγέλες» πού μάχονται γιά φθηνές ἰδεολογίες καί κίβδηλα δικαιώματα.
Ἡ εὐλογία τῶν παιδιῶν ἐγκαταλείπει τόν ἑλληνισμό, γιατί δέν τήν ἀξίζουμε ὡς ἔθνος. Τό ὅτι λιγοστεύουν σέ αὐτή τή χώρα οἱ παιδικές ψυχές, εἶναι διότι λιγοστεύει ἡ πίστη, λιγοστεύει ἡ ἀγάπη, λιγοστεύει ἡ ἀνθρωπιά, λιγοστεύει ἡ φιλοπατρία καί ἡ ὑγιής πολιτική σκέψη. Μέ δυό λόγια, εἴμαστε πολύ «λίγοι» γιά νά εἴμαστε πολλοί...
Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
