“Γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων : Από την ένωση των θυμάτων στην στρατηγική αναγνώρισης”

 

Η Ένωση Ποντιακής Νεολαίας Αττικής στα πλαίσια των πρωτοβουλιών της   για την ανάδειξη του ζητήματος της Γενοκτονίας οργάνωσε εκδήλωση στην Αθήνα υπό την αιγίδα του Συνδέσμου Ποντιακών Σωματείων Ν. Ελλάδος και Νήσων, της Π.Ο.Ε.  με τίτλο “Γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων : Από την ένωση των θυμάτων στην στρατηγική αναγνώρισης”

Στη γεμάτη αίθουσα του ξενοδοχείου Hilton παραβρέθηκαν εκπρόσωποι της Ρωσικής πρεσβείας και της Αρμενικής πρεσβείας, καθώς και εκπρόσωποι συλλόγων και φορέων.

Την εκδήλωση χαιρέτησαν ο πρόεδρος της   Πανελλήνιας Ένωσης Ασσυρίων, η εκπρόσωπος της  Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής Ελλάδος και ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Ποντιακών Σωματείων Νότιας Ελλάδας & Νήσων.

Οι ομιλίες των κ.Θεοφάνη Μαλκίδη "Η τεκμηρίωση της Γενοκτονίας: Ελληνικά και διεθνή κείμενα" και κ.Γεωργίου Φίλη "Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου: Οι γεωπολιτικές προεκτάσεις ενός εγκλήματος του 20ου αιώνα στον 21ο" ήταν ουσιαστικές και ωφέλιμες για όσους τις παρακολούθησαν και προσεχώς θα “αναρτηθούν” στo youtube.

Τις ομιλίες ακολούθησε συζήτηση, τοποθετήσεις και διάλογος που προσέφεραν στο ζήτημα ανάδειξης της Γενοκτονίας και ιδιαίτερα στον προγραμματισμό και σχεδιασμό των επόμενων ενεργειών γύρω από την προσπάθεια της διεθνοποίησης της γενοκτονίας.



Ένωση Ποντιακής Νεολαίας Αττικής

 

Παρουσίαση βιβλίου Π. Νικολαϊδη για την Σάντα του Πόντου

Παρουσίαση βιβλίου Π. Νικολαϊδη για την Σάντα του Πόντου 1ο Μέρος



Παρουσίαση βιβλίου Π. Νικολαϊδη για την Σάντα του Πόντου 2ο Μέρος

Για την πολιτική του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ ΤΗΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΊΔΑ  «ΧΡΟΝΟΣ» ΤΗΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ   Το Τουρκικό Προξενείο, τα Σεπτεμβριανά του 1955 και η Ειδική Οικονομική Ζώνη

Ήρθε καιρός να συζητήσουμε για το ρόλο των προξενικών αρχών και κατά πόσο ορισμένες ενέργειες εμπίπτουν στις διεθνείς συμβάσεις, αλλά και στην πολιτική ηθική, ανέφερε ο Θεοφάνης Μαλκίδης «Διπλωματικές και πολιτικές συνιστώσες της δραστηριότητας του γενικού προξενείου της Τουρκίας στην Κομοτηνή», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γόρδιος

Θυμίζοντας το ρόλο του Τουρκικού Προξενείου στα Σεπτεμβριανά του 1955 στην Κωνσταντινούπολη και επικρίνοντας σήμερα την ανάμειξή του σε θέματα οικονομικά της χώρα μας με την προσπάθεια να ηγηθεί στο εγχείρημα εδραίωσης στη Θράκη,   Ειδικής Οικονομικής Ζώνης, ο Θεοφάνης Μαλκίδης υπογράφει το πρώτο βιβλίο για την προξενική αρχή με έδρα την Κομοτηνή. «Διπλωματικές και πολιτικές συνιστώσες της δραστηριότητας του γενικού προξενείου της Τουρκίας στην Κομοτηνή» είναι το πρώτο βιβλίο που αφορά στο προξενείο της Τουρκίας στην πόλη μας, το οποίο γράφτηκε για συγκεκριμένους λόγους για τους οποίους μίλησε στο «ΧΡΟΝΟ» ο κ. Μαλκίδης. «Το πρώτο ζήτημα είναι το γεγονός ότι παρότι αναφερόμαστε σε μία προξενική αρχή, εντούτοις υπάρχουν προβλήματα που όπως ξέρετε και εσχάτως αναδείχθηκαν μέσα στο Κοινοβούλιο και μας προβληματίζουν. Θυμίζω την πρώτη ερώτηση των 12 βουλευτών και ακολούθησε ακόμα μία από 32 βουλευτές, οι οποίοι ζητούσαν απαντήσεις σε ορισμένα πράγματα όχι μόνο για την ενημέρωσή τους, αλλά και για τις κινήσεις που έχουν γίνει από το αρμόδιο υπουργείο. Έχουν γίνει κατά καιρούς ανάλογες ερωτήσεις, αλλά φαίνεται ότι πλέον το ζήτημα έχει ωριμάσει και υπάρχουν ενέργειες που υπερβαίνουν τα οριζόμενα από τις διπλωματικές και προξενικές συνθήκες, αλλά και γενικότερα τις διεθνείς συνθήκες. Ήρθε καιρός να συζητήσουμε για το ρόλο των προξενικών αρχών και κατά πόσο ορισμένες ενέργειες εμπίπτουν στις διεθνείς συμβάσεις αλλά και στην πολιτική ηθική». ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟΥ Η πολιτική που ακολουθεί, για πολλές δεκαετίες, η Τουρκία για τη Θράκη, μέσω του Γενικού της προξενείου στην Κομοτηνή, είναι ξεκάθαρα εθνικιστική. Η λειτουργία της Τουρκικής προξενικής αποστολής και ο προκλητικός τρόπος επέμβασής της σε οποιοδήποτε θέμα, πέρα του δεδομένου ότι αμφισβητεί την Ελληνική εθνική κυριαρχία, επιδρά καταλυτικά και στη στάση των μουσουλμανικών μειονοτήτων. Το Τουρκικό Προξενείο αποτελεί ένα μηχανισμό που παρεμβαίνει σε κάθε πτυχή της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, θρησκευτικής, ζωής στη Θράκη, και διαμορφώνει ένα διχαστικό περιβάλλον στην περιοχή. Το βιβλίο αναλύει ποιες είναι βάσει του Διεθνούς Δικαίου και των κανόνων της Διπλωματίας, οι αρμοδιότητες και οι υποχρεώσεις και του Γενικού Προξενείου της Τουρκίας στην Κομοτηνή, αλλά και τους πλήρεις και ποικίλους λόγους για τους οποίους θα έπρεπε από καιρό να έχει επαναπροσδιοριστεί η θέση του, εξαιτίας της σταθερά από το 1923 και εξής, εξωθεσμικής και υπονομευτικής του δράσης για την ελληνική εθνική κυριαρχία. Μιλώντας στο «ΧΡΟΝΟ» ο συγγραφέας έκανε μία αναδρομή στο παρελθόν αναφερόμενος στο ρόλο του προξενείου στα Σεπτεμβριανά του 1955, τονίζοντας πως «ο εκρηκτικός μηχανισμός που χρησιμοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη κινήθηκε μέσα από το προξενικό αυτοκίνητο της Κομοτηνής και στη συνέχεια ο δράστης διέφυγε με διπλωματικό αυτοκίνητο στην Τουρκία». 90 χρόνια εδρεύει στην Κομοτηνή το Τουρκικό Προξενείο αρχικά ως προξενικό γραφείο και στη συνέχεια ως γενικό προξενείο και εν έτη 2012 έχει επικεντρώσει τις ενέργειες του όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στην οικονομία, επιχειρώντας μία άνευ προηγουμένου ανάμειξη στα εσωτερικά της χώρας μας. Ειδικότερα ο κ. Μαλκίδης αναφέρθηκε στη δημιουργία των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στη Θράκη και στην προσπάθεια του προξενείου να έχει λόγο σε αυτήν. Με αφορμή μάλιστα στην επίσκεψη τον περασμένο Ιανουάριο επιχειρηματικών φορέων της Θράκης στην Ειδική Οικονομική Ζώνη στο Τσόρλου της Τουρκίας στην οποία ηγήθηκε ο προηγούμενος Τούρκος πρόξενος Μουσταφά Σαρνίτς, ο κ. Μαλκίδης είπε πως «αυτή είναι μία στάση που πρέπει να μας παραξενέψει αλλά και να μας ενοχλήσει γιατί οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες όπου και αν λειτούργησαν όχι μόνο δε προασπίζουν τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά πολλές φορές λειτουργούν με έναν περίεργο τρόπο αναφορικά με την εθνική κυριαρχία». Καταλήγοντας ο συγγραφέας είπε με νόημα ότι υπάρχουν εκείνοι οι μηχανισμοί στο κράτος για να διασφαλίσει ότι το Τουρκικό Προξενείο λειτουργεί στο νόμιμο πλαίσιο όπως αυτό ορίζεται από τις συμβάσεις της Βιέννης 1961 και 1963 για τις διπλωματικές  και προξενικές σχέσεις, θυμίζοντας τη στάση της Γερμανίας που ζήτησε την ανάκληση Τούρκου διπλωμάτη στο Ντίσελντορφ γιατί λειτουργούσε διχαστικά. Δήμος Μπακιρτζάκης

Никос Сидиропулос. Россия. Москва. Νίκος Σιδηρόπυλος. ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΚΕΣΣΙΔΗΣ (1920-2009)

ΘΕΟΧΑΡΗΣ  ΚΕΣΣΙΔΗΣ (13.03.1920 – 23.12.2009)

ΜΕΓΑΛΟΣ  ΕΛΛΗΝΑΣ  ΚΑΙ  ΠΟΛΙΤΗΣ

«…Он честно выполнил свой долг,

распространяя по свету эллинскую мудрость и свободу»

Он был абсолютно свободным человеком – гражданином России, Эллады, Вселенной

...Τρία  χρόνια χωρίς μεγάλο Έλληνα και Πολίτη Θεοχάρη Κεσσίδη

 Памяти великого Грека и Гражданина философа Феохариса Кессиди

Kίνηση Αλληλεγγύης

 

Mαζί με τις ευχές μας για τον νέο χρόνο θα θέλαμε να κάνουμε και έναν μικρό απολογισμό για το 2012. Ο αριθμός των αποστολών προς τους συμπολίτες μας ανήλθε σε πάνω από 800(!). Πάνω από 250 άτομα βοηθήθηκαν από την Κίνησή μας με τον α΄ή με τον β΄ τρόπο (κυρίως με τρόφιμα μακράς διαρκείας αλλά πολλές φορές και με νωπά). Αρκετές περιπτώσεις συνανθρώπων μας στηρίχθηκαν σε μόνιμα σταθερή περιοδική βάση από την Κίνηση Αλληλεγγύης. Δεν λείψανε και οι περιπτώσεις παροδικής και μεμονωμένης βοήθειας. Τα οικονομικά μας βασίστηκαν και εξασφαλίστηκαν αποκλειστικά από τις προσφορές φίλων και γνωστών ή από τις εκδηλώσεις τις οποίες πραγματοποιήσαμε. Η συνέχιση της προσπάθειας επαφίεται στην ευαισθησία των συμπολιτών μας (ιδιωτών και επαγγελματιών). Το μόνο που μπορούμε να υποσχεθούμε για το 2013 είναι πως θα συνεχίσουμε την προσπάθεια για να αποδείξουμε πως οι πράξεις μετρούνε κι όχι τα λόγια. Με ελάχιστα μέσα, χωρίς εμπειρία και χωρίς καμμιά θεσμική ή επιχειρηματική χρηματοδότηση, με μόνο εφόδιο την πίστη μας στον συνάνθρωπο και στον Θεό, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε κάτι το καινούργιο το οποίο θα αντικαταστήσει το παλιό φθαρμένο και αναποτελεσματικό μοντέλο της ιδιωτείας (φιλοτομαρισμού θα λέγαμε) που μέχρι πρότινος κυριαρχούσε στην κοινωνία μας και το οποίο κατέτρωγε την ανθρωπιά μας, την αξιοπρέπειά μας και την υπόστασή μας. Θέλουμε να πείσουμε πρώτα απ΄όλα τους ίδιους τους εαυτούς μας και μετά τους συμπολίτες μας πως δεν χρειάζονται πακτωλοί χρημάτων, ΜΚΟ, επιτελεία και γραμματείες για να παραχθεί κοινωφελές έργο. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις, περγαμηνές ή "πλούσια βιογραφικά". Το μόνο που χρειάζεται είναι να πιστέψεις ανιδιοτελώς σε κάποιον στόχο και με συλλογικότητα-μεθοδικότητα να τον επιτύχεις. Οι προθέσεις μετράνε. Αν οι προθέσεις είναι καθαρές και υγιείς τότε το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρα θετικό. Προχωράμε για όσο αντέξουμε και για όσο θα μας στηρίζετε. Ευχαριστούμε για ακόμη μιά φορά όσους μας βοήθησαν, είτε λίγο είτε πολύ, ξανατονίζοντας πως επ'ουδενί δεν πρόκειται η δράση μας να γίνει ανταγωνιστική με οποιονδήποτε άλλον φορέα ή θεσμό. Άλλωστε θα αυτοαναιρούμασταν για το αγαθό των προθέσεών μας.

 

Χρόνια πολλά και καλή δύναμη σε όλους.

 

 

Τις τελευταίες ημέρες εκπλαγήκαμε ευχάριστα από την κινητοποίηση του κόσμου ο οποίος, παρά την κρίση, απέδειξε για ακόμη μιά φορά πως η αλληλεγγύη και η θέληση για προσφορά δεν έχει να κάνει τόσο με την οικονομική ευρωστία αλλά όσο με την κατανόηση και το φιλότιμο. Γίναμε αποδέκτες αρκετών προσφορών οι οποίες θα καλύψουν, έστω και προσωρινά, τις ανάγκες πολλών οικογενειών. Η αξία της εκάστοτε προσφοράς είναι σημαντική διότι σε αυτές τις δύσκολες εποχές το να δίνεις κάτι από το υστέρημά σου είναι πραγματικά αξιέπαινο.

 

Το πρώτο βιβλίο για το Προξενείο της Τουρκίας στην Κομοτηνή

 

Θεοφάνης Μαλκίδης

Διπλωματικές και πολιτικές συνιστώσες της δραστηριότητας του γενικού προξενείου της Τουρκίας στην Κομοτηνή .

Εκδόσεις Γόρδιος Kατακουζηνού 12 - 106 81 Aθήνα

Tηλ: 210 8252279 e-mail: gordiosbooks@yahoo.gr  

ISBN 978-960-6826-32-0

 

Η πολιτική που ακολουθεί, για πολλές δεκαετίες, η Τουρκία για τη Θράκη, μέσω του Γενικού της προξενείου στην  Κομοτηνή, είναι ξεκάθαρα εθνικιστική. Η λειτουργία της Τουρκικής προξενικής αποστολής και ο  προκλητικός τρόπος επέμβασής της σε οποιοδήποτε θέμα, πέρα του δεδομένου ότι αμφισβητεί την ελληνική εθνική κυριαρχία, επιδρά καταλυτικά και στη στάση των μουσουλμανικών μειονοτήτων. 

Το Τουρκικό Προξενείο αποτελεί ένα μηχανισμό που παρεμβαίνει σε κάθε πτυχή της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, θρησκευτικής,  ζωής στη Θράκη, και διαμορφώνει ένα διχαστικό περιβάλλον στην περιοχή.

Το βιβλίο αναλύει ποιες είναι βάσει του Διεθνούς Δικαίου και των κανόνων της Διπλωματίας,   οι αρμοδιότητες και οι υποχρεώσεις και του Γενικού  Προξενείου της Τουρκίας στην Κομοτηνή, αλλά και τους πλήρεις και ποικίλους λόγους για τους οποίους θα έπρεπε από καιρό να έχει επαναπροσδιοριστεί η θέση του, εξαιτίας της σταθερά από το 1923 και εξής,  εξωθεσμικής και υπονομευτικής του δράσης για την Ελληνική εθνική κυριαρχία.

 

Παρουσίαση του βιβλίου «Μνήμες του ποντιακού έπους 1913-1922»,

Εκδήλωση, όπου  παρουσιάστηκε το βιβλίο «Μνήμες του ποντιακού έπους 1913-1922», οργάνωσε  ο Πολιτιστικός Σύλλογος Μυλοποτάμου Δράμας, σε συνεργασία με τη ΔΕΚΠΟΤΑ του Δήμου Δράμας. Ένας από τους δύο ομιλητές της εκδήλωσης, ήταν  ο Θεοφάνης Μαλκίδης. Star Tv Δράμας



Α΄ Μέρος




Β' Μέρος

Για την κρίση και το καθήκον του ελληνικού λαού

Στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της τηλεόρασης του ΘΡΑΚΗΝΕΤ μίλησε ο Θεοφάνης Μαλκίδης, ο οποίος απάντησε στο ερώτημα αν υπάρχει λύση για την κρίση και επιπρόσθετα υπογράμμισε την ανάγκη οι πολίτες να καταστούν πιο ενεργοί και δραστήριοι στις επιλογές τους.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ "ΠΕΥΚΩΝ ΡΙΖΕΣ. ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΣΑΝΤΑ ΣΤΑ ΠΕΥΚΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ".

Την παρουσίαση του βιβλίου του αείμνηστου Πολυχρόνη Νικολαϊδη "Πεύκων Ρίζες, από την αιώνια πατρίδα μου Σάντα στα Πεύκα Αλεξανδρούπολης", διοργάνωσε ο πολιτιστικός σύλλογος του οικισμού.

Πρόκειται για το τελευταίο χειρόγραφο του Πολυχρόνη Νικολαϊδη που προσέφερε τα μέγιστα στην πολιτιστική κληρονομιά της περιοχής.

Την εκδήλωση συντόνισε ο δημοσιογράφος Νίκος Πετρίδης ενώ για το βιβλίο μίλησαν ο Μιχάλης Νικολαίδης πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου "οι ρίζες" και ο Φάνης Μαλκίδης.

Πηγή: Δέλτα Τηλεόραση www.deltatv.gr

 

Πεύκων Ρίζες. Από την αιώνια πατρίδα μου Σάντα στα Πεύκα της Αλεξανδρούπολης».

Πολυχρόνης Νικολαίδης «Πεύκων Ρίζες. Από την αιώνια πατρίδα μου Σάντα στα Πεύκα της Αλεξανδρούπολης».

Πρόλογος: Πόπη Τσακμακίδου-Κωτίδου

Πρόλογος – Επιμέλεια: Παντελής Σοφιανός

Εισαγωγή -Επιμέλεια: Θεοφάνης Μαλκίδης

Εκδότης: Πολιτιστικός Σύλλογος Πεύκων «ΟΙ ΡΙΖΕΣ» Δεκέμβριος 2012
Τηλ: 2551061405 www.santasmotos.gr e-mail : rizes@santasmotos.gr

Το βιβλίο του Πολυχρόνη Νικολαίδη αποτελεί μία σημαντική ιστορική καταγραφή, που φέρνει στο προσκήνιο ιδιαίτερες στιγμές του Ποντιακού Ελληνισμού και ιδιαίτερα της περιοχές Σάντας, όπως αυτές αποτυπώθηκαν από ένα πρόσφυγα αυτής της περιοχής. Οι αναμνήσεις από την Σάντα, μέσα από το λόγο και το έργο του Δημήτρη Ψαθά και του αντάρτη Αλέκου Ευφραιμίδη, η διαδρομή των προσφύγων και εγκατάστασή τους στο Τσάμερεν (Πεύκα), η καθημερινότητα της πρώτης γενιάς, είναι μερικές από τις καταγραφές του Πολυχρόνη Νικολαίδη. Καταγραφές που εκτός από συγκίνηση «για τα παλαιά», αναδεικνύουν τη λογική της επιβίωσης αλλά και της αλληλεγγύης.

Η κατάθεση του Πολυχρόνη Νικολαίδη αποτελεί ένα γραπτό δείγμα της γνώσης, της κουλτούρας και της αντίστασης που δείχνουν οι Πόντιοι και ειδικότερα οι Σανταίοι, στην αφομοίωση και την ισοπέδωση. Τέτοιες γραπτές παρεμβάσεις όπως το βιβλίο του Πολυχρόνη Νικολαίδη αποτελούν σημαντική συμβολή στην ανάδειξη της ιστορικής και πολιτισμικής αξίας του Ποντιακού Ελληνισμού και συνιστούν περιουσιακό στοιχείο κληρονομιάς, το οποίο οφείλουμε να παραδώσουμε αλώβητο στις επόμενες γενιές.

Ο Πολυχρόνης Νικολαίδης είχε κάνει έργο ζωής την ανάδειξη του Πόντου, τόσο με τη δραστηριότητά του στον προσφυγικό σύλλογο των Πεύκων, όσο και με τις άλλες του συμβολές. Ο Πολυχρόνης Νικολαίδης αναδεικνύει ακόμη περισσότερο, το αυτονόητο για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων του Πόντου. Ότι το Ποντιακό ζήτημα, δεν έληξε το 1922 -1923 ή το 1924 με την καταστροφή και την έλευση των ανταρτών από τον Πόντο. Ήταν και παραμένει ένα ζήτημα με πολλές διαστάσεις, που έχει σημαδέψει ανεξίτηλα την πορεία του Ελληνικού έθνους.

Ο Πολυχρόνης Νικολαίδης, γεννήθηκε στο χωριό Πεύκα Αλεξανδρούπολης από γονείς Πόντιους πρόσφυγες με καταγωγή από την Σαντά του Πόντου και συγκεκριμένα από τον οικισμό Ισχανάντων, τον Απρίλιο του 1939. Το 1963, παντρεύτηκε με την Αντωνία Παπαδάκη από τα Λουτρά Τραιανούπολης Έβρου και απέκτησε τρία παιδιά.
Η συμμετοχή του στα πολιτιστικά και ποντιακά κοινά σημειώνεται από τα νεανικά του χρόνια, ωστόσο το 1987 με την ίδρυση του πολιτιστικού συλλόγου Πεύκων ‘ ΟΙ ΡΊΖΕΣ’, του οποίου διετέλεσε πρόεδρος έως και το 2008, τοποθετείται δίπλα στους πολίτες προσφυγικής καταγωγής της Αλεξανδρούπολης με σημαντική προσφορά.

Αξίζει να αναφερθεί ότι μετά από δικές του ενέργειες και άλλων Σανταίων ξεκίνησε να τιμάται η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων στην περιοχή του νομού Έβρου και ιδιαίτερα στην Αλεξανδρούπολη. Μάλιστα η πρώτη τιμητική εκδήλωση έγινε από τον σύλλογο « ΟΙ ΡΙΖΕΣ», στα Πεύκα, όπου και το μνημείο της Γενοκτονίας.
Επί της προεδρίας του στον σύλλογο ανεγέρθηκε το εντευκτήριο, με σημείο αναφοράς την πέτρα την οποία δούλεψαν για χρόνια οι Σανταίοι μάστορες, καθιερώθηκαν οι ετήσιοι ποντιακοί χοροί στην περιοχή και δημιουργήθηκε η βιβλιοθήκη του συλλόγου στην οποία υπάρχει μέρος της βιβλιοθήκης του μεγάλου συμπατριώτη μας Γ. Κανδηλάπτη (Κάνις), ο οποίος μετά τη Γενοκτονία εγκαταστάθηκε στην Αλεξανδρούπολη.

Επίσης, με προτροπή και οργάνωση του Πολυχρόνη Νικολαίδη οργανώθηκαν αρκετές εκδρομές στην Ελλάδα και στον Πόντο και πλήθος άλλων πολιτιστικών εκδηλώσεων. Σημαντική στιγμή της προσφοράς του αποτέλεσε η εκπομπή που παρουσίαζε στην ΔΕΛΤΑ Τηλεόραση της Αλεξανδρούπολης, η οποία με σαφήνεια και τεκμηριωμένα αναδείκνυε τον Ποντιακό πολιτισμό και ιστορία. Οι Ποντιακοί σύλλογοι και κυρίως οι Σανταίοι τον τίμησαν βραβεύοντας τον για το έργο του.

Ο Πολυχρόνης Νικολαίδης απεβίωσε στην Αλεξανδρούπολη στις 18 Φεβρουαρίου 2011.


Η παρουσίαση του βιβλίου του Πολυχρόνη Νικολαίδη θα γίνει την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012 και ώρα 11: 00 πμ στο κτίριο του Πολιτιστικού Συλλόγου «Οι Ρίζες», στα Πεύκα Αλεξανδρούπολης.





Το αφιέρωμα της Δέλτα Τηλεόρασης για τον Πολυχρόνη Νικολαίδη

Μικρασιατική Εστία Πέλλας

 

Παρουσίαση

Μικρασιατική Εστία Πέλλας. Ελένη Μαυροκεφαλίδου (επιμέλεια) Ημερολόγιο 2013  -Στις Γειτονιές των προσφύγων Δήμου Πέλλας. Γιαννιτσά 2012

Όπως σημειώνεται στον πρόλογο του βιβλίου,  η Μικρασιατική Εστία Πέλλας αποφάσισε να αφιερώσει το ημερολόγιο του 2013  στη Μνήμη των ανώνυμων ηρώων που σήκωσαν το βάρος μίας εθνικής τραγωδίας, αποδίδοντας έτσι τιμή στους απλούς ανθρώπους που βρήκαν τη δύναμη να χαράξουν νέα χωριά, να ξαναχτίσουν σπίτια, να δημιουργήσουν χωράφια παραγωγικά ….. να αποκτήσουν νέες οικογένειες ….. ώστε να ανθίσει το χαμόγελο στα παιδικά χείλη.

 Ο Δ. Αιγίδης στο σημαντικότατο βιβλίο που έγραψε για το προσφυγικό ζήτημα που προέκυψε μετά το 1922, τονίζει ότι «1.200.000 ψυχές αποτελούν τον τραγικόν εις ανθρώπινας απώλειας απολογισμόν του αγώνος . …».  Παρά το γεγονός ότι η Μικρά Ασία, η Ιωνία, ο Πόντος,  η Θράκη, η Καππαδοκία,  αποτέλεσε  το χώρο μαρτυρίου χιλιάδων Ελλήνων, υπήρξε για αιώνες έναν κεντρικό χώρο, χρειάστηκαν μόνο λίγα χρόνια στρατιωτικής δράσης από τους Οθωμανούς και από τους Κεμαλικούς για να εξαφανιστεί βιολογικά και λίγες δεκαετίες λήθης από την επίσημη Ελλάδα, για να καταργηθεί  και ηθικά. Όπως αναφέρει εύστοχα πάλι ο Αιγίδης «ο τραγικός δ΄  αυτός αριθμός των θυμάτων εστερήθη της παρηγορίας….».

          Αρχικώς η βία εξαφάνισε την ιστορία του ελληνικού πληθυσμού στη Ιωνία, στη Θράκη, στον Πόντο και οδήγησε άγνωστο αριθμό ανθρώπων στο θάνατο και εκατομμύρια στην προσφυγιά στην Ελλάδα και αλλού.  Στη συνέχεια, η   τραγωδία, ενός σημαντικού και ιδιαίτερης αξίας μέρους του ελληνικού λαού με την Καταστροφή, συνδυάστηκε και με τον ακρωτηριασμό της μνήμης και της ταυτότητας. Οι  πρόσφυγες του 1922-1923 οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο αντιμετώπισαν πολλά  προβλήματα που δυσχέραναν την ήδη τραγική  πορεία τους κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας.

Όσοι σώθηκαν από τον εδαφικό ακρωτηριασμό, μαζί με τους συγγενείς τους, τις προαιώνιες εστίες τους, τις εκκλησίες και τα σχολεία τους, τις ανθηρές κοινότητές τους, έχασαν και το δικαίωμα στην ιστορική αναφορά, στην προέλευση και τη μνήμη. Παρά την αγωνία τους για την επιβίωση, προσπάθησαν να συγκρατήσουν, μέσα από τις συλλογικές οργανώσεις τους, τα σωματεία και τους συλλόγους τους, την ιδιαίτερη πατρίδα τους. Ωστόσο, αυτό που αντιμετώπισαν  ήταν η εχθρική στάση και ο πόλεμος, αυτή τη φορά όχι με ανθρώπινα θύματα αλλά πολιτιστικά.    Έτσι το προσφυγικό ζήτημα σε όλες τις συνιστώσες του παρέμεινε για πολλά χρόνια στο περιθώριο.

Η νέα δυναμική της δεκαετίας του 1980 και 1990 συνδυάστηκε με την επιστροφή της  προσφυγικής ιστορίας στο προσκήνιο, με το αίτημα για την μνήμη, με τις νέες διεκδικήσεις των σωματείων, των συλλόγων και των ομοσπονδιών. Οι παλιοί πρόσφυγες συνάντησαν τις νέες γενιές, οι οποίες αναζήτησαν μία νέα σχέση με την ιστορία και την παράδοση, περνώντας σε νέες οδούς αναζήτησης της ταυτότητας. Και εν μέρει το έχουν πετύχει αν αναλογιστούμε το πρόσφατο παρελθόν της λήθης, και το συγκρίνουμε με το παρόν της ενεργοποίησης και του μέλλοντος της δημιουργικής και της παραγωγικής μνήμης. Μία ανάλογη προσπάθεια είναι και αυτή που για πολλά έτη   πραγματοποιεί η  Μικρασιατική Εστία Πέλλας. Με επιμέλεια της Ελένης Μαυροκεφαλίδου  το ημερολόγιο  του 2013, είναι αφιερωμένο στις Γειτονιές των προσφύγων Δήμου Πέλλας. Εκεί όπου εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από τη Ανατολική Θράκη και την Ανατολική Ρωμυλία, την Καππαδοκία και τον Πόντο και την υπόλοιπη Μικρά Ασία. Μαζί με τα κείμενα και τις φωτογραφίες, αδημοσίευτες αρκετές από αυτές,   από την προσφυγική ιστορία του Δήμου Πέλλας, σημειώνονται δεκάδες ονόματα, τα οποία από μόνα τους αποτελούν ιστορικές ψηφίδες  του μεγάλου ελληνικού ψηφιδωτού που καταστράφηκε το 1922:  Στράντζα, Μάδυτος, Αραβησσός, Αξός, Τραποεζούντα, Σεβάστεια, Σαμψούντα, Αργυρούπολη, Καβακλή, Καλλίπολη, Κερασούντα, κ.ά. Ταυτόχρονα τα νέα κομμάτια της ιστορίας που αναδείχθηκαν στην προσφυγιά: Γιαννιτσά, Κρύα Βρύση, Νέος Μυλότοπος. Νέα Πέλλα, Παραλίμνη, Αξός, Καρυώτισσα, Αραβησσός, Ραχώνα κ. ά.

Το ημερολόγιο της Μικρασιατικής Εστίας Πέλλας είναι για ακόμη μία χρονιά ένα κόσμημα. Όπως ανέφερα  σε παρουσίαση πριν λίγα χρόνια ενός άλλου ημερολογίου της Εστίας είναι μία διαρκής γραπτή υπόμνηση που έχει θέση στη βιβλιοθήκη μας για όλη  τη ζωή. Για να διαβάζεται ως βιβλίο, για να βοηθά έναν πρόσφυγα και έναν άνθρωπο,  που θα είναι αναγκασμένος να βλέπει  τα πίσω για να βαδίσει προς τα εμπρός.

Θεοφάνης Μαλκίδης  

 

 

 

Αγία Βαρβάρα

 

-Η ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ και η Βυζαντινή-Ρωμαίικη- Θρακιώτικη Συνταγή «Βαρβάρα».

-Η προσφορά «Βαρβάρας» από την Κίνηση Αλληλεγγύης Πολιτών Αλεξανδρούπολης

Η Αγία Βαρβάρα, ήταν θυγατέρα του φανατικού εθνικού Διόσκουρου, που το μίσος του για τους Χριστιανούς ήταν πολύ μεγάλο και τον οδηγούσε σε πράξεις εγκληματικές. Αντίθετα, η Βαρβάρα ήταν κρυφή Χριστιανή και όταν χρειάστηκε δεν δίστασε να φανερώσει το μυστικό της στον πατέρα της, αψηφώντας την οργή του. Ο Διόσκουρος, τυφλωμένος από τον φανατισμό του και μη μπορώντας να την συγχωρέσει, την παρέδωσε στον έπαρχο για να την τιμωρήσει. Ο έπαρχος θαμπωμένος από την ομορφιά της, τη σοφία της, αλλά και τον θαυμάσιο χαρακτήρα της νέας, θέλησε να την σώσει. Προσπάθησε να την κάνει να αλλάξει ιδέες, αλλά μάταια. Την βασάνισε αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τότε την έστειλε πίσω στον πατέρα της. Αυτός τυφλωμένος από το μίσος του για τους χριστιανούς, δεν μπόρεσε πια να δει τη Βαρβάρα σαν κόρη του. Κατά την κρίση του, αφού ήταν Χριστιανή, ήταν άσπονδος εχθρός και έπρεπε να εξοντωθεί.

Έτσι αποφάσισε να αποκεφαλίσει με τα ίδια του τα χέρια την Βαρβάρα. Ενώ το ξίφος του πατέρα της έκοβε το κεφάλι της, η Θεία Δίκη, με μορφή κεραυνού έκαψε τον άσπλαχνο πατέρα. Αυτόν τον τιμωρό κεραυνό, συμβολίζουν τα πυρά του πυροβολικού μας, κι έχουν ως προστάτιδα την Αγία Βαρβάρα.

Επίσης η Αγία Βαρβάρα είναι προστάτιδα και των παιδιών και τα φυλάει από τις παιδικές αρρώστιες, όπως την ανεμοβλογιά και άλλες. Για να την "γλυκάνουν" σε πολλά μέρη του τόπου μας την ημέρα της γιορτής της προσέφεραν μελόπιτες ή κολυβόζουμο, που στην ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (Βυζάντιο) το ονόμαζαν «ασουρέ» και στη Θράκη ονομάστηκε "ΒΑΡΒΑΡΑ". Στους Χριστιανούς η παρασκευή της "Βαρβάρας" καθιερώθηκε από το εξής περιστατικό.

Ο σατανικός νους του Διόσκουρου, είχε συλλάβει ένα αποτρόπαιο σχέδιο για την εξόντωση των Χριστιανών της περιοχής του. Κάλεσε όλους τους αρτοποιούς της περιοχής του και τους έδωσε εντολή να βάλουν δηλητήριο στο ψωμί που θα παρασκεύαζαν και οι πωλητές τροφίμων στα τρόφιμα που θα πωλούσαν.

Το μυστικό αυτό το έμαθε η κόρη του η Βαρβάρα, και ειδοποίησε τους χριστιανούς να μην αγοράσουν ψωμί και τρόφιμα, και να πορευτούν με τα υπολείμματα που είχαν στα σπίτια τους. Έτσι κάθε Χριστιανική οικογένεια μαγείρεψε ότι πρόχειρο της βρέθηκε στο σπίτι. Επειδή όμως τα τρόφιμα που τους είχαν απομείνει ήταν πολύ λίγα και κάθε είδος από μόνο του δεν έφτανε για μια σωστή μαγειριά, έβαλαν στην κατσαρόλα λίγο από όλα. Δηλαδή, λίγο στάρι, μερικά φασόλια, κουκιά, σταφίδες και ότι άλλο σχετικό είχαν, κι όλα μαζί τα μαγείρεψαν. Έτσι χάρη στη Βαρβάρα σώθηκαν και από τότε σε ανάμνηση αυτού του περιστατικού καθιερώθηκε στη γιορτή της να μαγειρεύουν  το παρασκεύασμα  που είναι γλυκό και φαγητό μαζί.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Κίνηση Αλληλεγγύης Πολιτών Αλεξανδρούπολης παραμονή της εορτής της Αγίας Βαρβάρας, όπως αναφέρει το έθιμο, ετοίμασε «Βαρβάρα» και τη μοίρασε σε πάνω από τριάντα (30) οικογένειες, μαζί με ψωμί και φαγητό.


(Φωτό από την διαδικασία παρασκευής)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ευχαριστούμε το φίλο που θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του που προσέφερε το σιτάρι, το φίλο Τάσο που ετοίμασε τη «Βαρβάρα» και όλους που προσέτρεξαν για να συνεχιστεί το έθιμο αυτό, αλλά και για να μοιραστεί το φαγητό στις οικογένειες που υποφέρουν.



Η ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗ προσπάθειά μας συνεχίζεται και θα συνεχιστεί παρόλα τα εμπόδια.

Έχουμε μαζί μας το Θεό και το λαό!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Για να φτιάξετε τη "ΒΑΡΒΑΡΑ" ακολουθήστε τα παρακάτω βήματα:

ΥΛΙΚΑ

Μισό κιλό σιτάρι
2.5 λίτρα ζεστό νερό
1 κούπα ζάχαρη
4 κουταλιές αλεύρι καβουρντισμένο ή νισεστέ
200γρ σταφίδες ξανθές
300γρ σουσάμι
300γρ καρύδια
300γρ αμύγδαλα λευκά

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Πλένετε το σιτάρι και το βάζετε από βραδύς σε ζεστό νερό να
φουσκώσει. Την επόμενη το βράζετε με το ίδιο νερό μέχρι να σκάσει το σιτάρι και να χυλώσει το ζουμί. Το στραγγίζετε και μετράτε τον χυλό. Πρέπει να είναι 7 κούπες. Ρίχνετε και 1 κούπα βρασμένο σιτάρι και το αφήνετε να πάρει μια βράση. Καβουρντίζετε το αλεύρι στο τηγάνι και αφού κρυώσει το διαλύετε σε λίγο νερό και το ρίχνετε στο χυλό. Προσθέτετε την ζάχαρη, σπάτε στο γουδί το σουσάμι, χοντροκόβετε τα καρύδια και τα αμύγδαλα και τα ρίχνετε στο χυλό και ανακατεύετε να πάρουν μια βράση. Ο χυλός να μην είναι ούτε πολύ πηχτός, ούτε πολύ αραιός. Σερβίρετε σε μπολάκια και πασπαλίζετε με σουσάμι, καρύδια και κανέλα.

Η 4η του Δεκέμβρη είναι η ημέρα της Αγίας Βαρβάρας της μεγαλομάρτυρος (και του Αγίου Δαμασκηνού). Στη Θράκη η συγκεκριμένη ημέρα αποτελεί ξεχωριστή ημέρα στο συλλογικό υποσυνείδητο των ντόπιων. Πέρα από το ότι είναι ορόσημο για την είσοδό μας στον «κανονικό» χειμώνα και την έναρξη της αντίστροφης μέτρησης για τις γιορτές των Χριστουγέννων, αποτελεί την ημέρα κατά την οποία λαμβάνει χώρα το έθιμο της «βαρβάρας» (που οι απαρχές του χάνονται στα βάθη των αιώνων). Από την παραμονή ετοιμαζόταν η «βαρβάρα» ούτως ώστε την επομένη το πρωί να μοιραστεί από πόρτα σε πόρτα. Όλες οι γειτόνισσες γύριζαν από σπίτι σε σπίτι για να προλάβουν να μοιράσουν την «βαρβάρα» πρίν ξεκινήσουν τα παιδιά για το σχολείο.

 

Πιστεύεται ότι δίνει δύναμη και υγεία, ιδίως στα παιδιά, και μεταδίδει την χάρη της Μεγαλομάρτυρος. Βασισμένο σε αρχαιοελληνικό έθιμο για την πανσπερμία, «έδεσε» κατάλληλα από την τακτική τηςΒαρβάρας, η οποία τότε (ως κόρη ευγενούς ειδωλολάτρη) συνέστησε τους χριστιανούς της περιοχής της (προκειμένου να αποφύγουν την επικείμενη δηλητηρίασή τους από ένα σχέδιο εξοντώσεώς τους με δηλητηριασμένο ψωμί), να φτιάξουν μόνοι τους από σιτάρι (κι άλλους καρπούς που παρήγαγαν οι ίδιοι) κάτι βρώσιμο για τις υπόλοιπες ημέρες (εξ’ού και η συγγένεια με την πανσπερμία της αρχαιότητος).

 

Έτσι, στή μνήμη της, τιμάται αυτή η ημέρα με την παρασκευή της «βαρβάρας». Η Θράκη είναι η μοναδική περιοχή, πλέον, που διατηρείται αυτό το έθιμο. Η λήθη και η απαξίωση των πάντων, είναι ο μόνος της εχθρός. Ας προσέξουμε να το παραδώσουμε και στα παιδιά μας για να συνεχιστεί αυτό το υπέροχο έθιμο.

Άγιος Σπυρίδωνας- Άγιος Νικόλαος

Άγιος Σπυρίδων Τριμυθούντος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

 

Ο Άγιος Σπυρίδων, Επίσκοπος Τριμυθούντος ο Θαυματουργός (περ. 270-348) είναι Άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ήταν επίσκοπος της κωμοπόλεως Τριμυθούντος (ονομαστική: Τριμυθούς), το σημερινό χωριό Τρεμετουσιά στην Κύπρο.
Bίος

Γεννήθηκε περί το 270 στο τώρα κατεχόμενο χωριό Άσσια (Άσκια) της Κύπρου. Στα νεανικά του χρόνια ζούσε ως απλός αλλά ενάρετος βοσκός. Παντρεύτηκε και απόκτησε μια κόρη, την Ειρήνη. Μετά τη χηρεία του ασπάσθηκε το μοναχικό βίο, μελέτησε πολύ, απόκτησε μεγάλη σοφία και χάρη στις θρησκευτικές του αρετές έγινε Επίσκοπος της Τριμυθούντας και υπήρξε πολέμιος του Αρειανισμού. Έλαβε μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο το 325. Πέθανε το 348.
Ο Άγιος Σπυρίδων τιμάται ως άγιος από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 12 Δεκεμβρίου στην Ανατολική Ορθόδοξη ekklhsia

Ο ομώνυμος ναός στην Κέρκυρα [Επεξεργασία]

Ο ναός ο οποίος στεγάζει σήμερα το σκήνωμα του αγίου, κτίστηκε στα 1589 και ανήκει στο ρυθμό της μονόκλιτης βασιλικής. Το ψηλό και πυργωτό καμπαναριό, ως συμπλήρωμα του ναού, κτίστηκε το 1620. Το σημερινό τέμπλο του ναού, κατασκευασμένο από μάρμαρο της Πάρου, κατασκευάστηκε το 1864 και είναι έργο του αυστριακού αρχιτέκτονα Μάουερς. Η ουρανία είναι ζωγραφισμένη από τον Κερκυραίο ζωγράφο Νικόλαο Ασπιώτη το 1852, ενώ οι εικόνες του τέμπλου είναι φτιαγμένες από τον επίσης Κερκυραίο ζωγράφο, Σπύρο Προσαλένδη. Η σημερινή λάρνακα φτιάχτηκε στη Βιέννη το 1867. Είναι από σκληρό, πολυτελές ξύλο με εξωτερική ασημένια επένδυση. Βρίσκεται τοποθετημένη μέσα στην κρύπτη, η οποία δημιουργήθηκε ειδικά για να δεχθεί το λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνα, το οποίο επισκέπτονται χιλιάδες ξένοι και ντόπιοι επισκέπτες. Είναι ένα από τα τρία άφθορα λείψανα στο Ιόνιο, του Άγιου Σπυρίδωνα, του Άγιου Γεράσιμου και του Αγίου Διονυσίου.
Στην Κέρκυρα το σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνος λιτανεύεται τέσσερις φορές το χρόνο. Την Κυριακή των Βαΐων για την απαλλαγή του νησιού από επιδημία πανώλης το 1629. Το Μεγάλο Σάββατο γιατί το έτος 1533 το νησί επλήγη από μεγάλη καταστροφή της σοδιάς των σιτηρών. Την 11η Αυγούστου για την διάσωση του νησιού από σφοδρή επιδρομή των Τούρκων το 1716 και την πρώτη Κυριακή του μηνός Νοεμβρίου για δεύτερη επιδημία πανώλης το 1673.
Ο Άγιος Σπυρίδων απέθανε το 348 μ.Χ. Το λείψανο τοποθετήθηκε σε μαρμάρινη λάρνακα δίπλα στην είσοδο του Ναού της Τριμυθούντος της Κύπρου και παρέμεινε τριακόσια χρόνια μετά τον θάνατό του. Η λάρνακα παραμένει ακόμα και σήμερα στο ίδιο ακριβώς μέρος. (Βιογράφος του Αγίου Σπυρίδωνος ο επίσκοπος Πάφου Θεόδωρος).
Τα 648 μ.χ. η Κύπρος αντιμετώπιζε μεγάλες επιδρομές από τους Σαρακηνούς και το λείψανο μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Τοποθετήθηκε σε ναό μαζί με το λείψανο της Αυγούστας Θεοδώρας. Παρέμεινε στην βασιλίδα των πόλεων μέχρις ότου ο ιερέας Γρηγόριος Πολύευκτος λίγες μέρες πριν την πτώση πήρε τα δύο λείψανα και τα μετέφερε μέσω Σερβίας, Θράκης και Μακεδονίας στη Παραμυθιά της Ηπείρου. Τρία χρόνια περιπλανήθηκε από τόπο σε τόπο μέχρις ότου φτάσει στην Κέρκυρα. Όλο αυτό το διάστημα είχε τοποθετήσει τα λείψανα σε σακιά με άχυρα και όποιος τον ρωτούσε τους έλεγε πως είναι τροφή για το υποζύγιό του. Το 1456 έφτασε στην Κέρκυρα γιατί πίστευε πως τα λείψανα θα ήταν ασφαλισμένα. Τα Επτάνησα εκείνη την εποχή βρίσκονταν κάτω από την εξουσία των Ενετών. Ο ιερέας Γρηγόριος Πολύευκτος βρήκε ένα συμπολίτη του πρόσφυγα τον ιερέα Γεώργιο Καλοχαιρέτη και του κληροδότησε το λείψανο του Αγίου.
Μετά τον θάνατο του ο Γεώργιος Καλοχαιρέτης άφησε κληρονομιά στους γιούς του στο Λουκά και Φίλιππο το λείψανο του Άγιου Σπυρίδωνα Οι δύο αδελφοί θέλησαν να μεταφέρουν το λείψανο στην Βενετία. Η υπόθεση μάλιστα εκδικάστηκε από την Ενετική Γερουσία. Το ανώτατο δικαστικό όργανο του κράτους αποφάσισε ότι το λείψανο αποτελεί ιδιοκτησία των αδελφών, άρα διατηρούν το αναφαίρετο δικαίωμα να το μεταφέρουν όπου εκείνοι επιθυμούν. Τελικά όμως η μεταφορά δεν πραγματοποιήθηκε διότι υπήρξαν έντονες αντιδράσεις από τον Κερκυραϊκό λαό και το ανώτατο δικαστικό όργανο δεν επέμεινε και επικράτησε η σκέψη ότι δεν έπρεπε να δημιουργούνται δυσαρέσκειες στους λαούς οι οποίοι βρίσκονται κάτω από τη Βενετική σημαία. Το 1512 συντάχθηκε στην Άρτα δωρητήριο συμβόλαιο στο όνομα της Ασημίνας Καλοχαιρέτη, κόρη του Φιλίππου, η οποία παντρεύτηκε τον Σταμάτιο Βούλγαρι(η) και η οποία με τη σειρά της άφησε διαθήκη που χρονολογείται από τις 25 Νοεμβρίου 1571 και ορίζει πως το Ιερό Λείψανο του Αγίου παραμένει ως κληρονομιά στους γιούς της και στους απογόνους τους.

Ναοί

Στην Κύπρο υπάρχουν πολλοί ναοί αφιερωμένοι στον Άγιο Σπυρίδωνα, ο οποίος τιμάται ιδιαίτερα μια και κατάγεται απ΄ αυτήν. Μερικοί απ΄αυτούς τους ναούς είναι οι ομώνυμοι ναοί στο Συνοικισμό Προσφύγων Στρόβολος ΙΙ, στο κέντρο της Λευκωσίας και στην περιοχή της Ομόνοιας στη Λεμεσό. Κοντά στους ναούς στο Στρόβολο και τη Λεμεσό έχουν χτιστεί και δημόσια δημοτικά σχολεία και νηπιαγωγεία που φέρουν το όνομα του Αγίου Σπυρίδωνα. Από τη σχολική χρονιά 2008-2009 τα σχολεία αυτά έχουν ως επίσημη αργία τις 12 Δεκεμβρίου, ημέρα εορτής του αγίου.

Τροπάρια του Αγίου Σπυρίδωνα

Απολυτίκιο (ήχος α΄)
Της συνόδου της πρώτης ανεδείχθεις
υπέρμαχος και θαυματουργός
Θεοφόρε Σπυρίδων, πατήρ ημών,
διό νεκρά σύ εν τάφω προσφωνείς
και όφιν εις χρυσούν μετέβαλες,
και εν τω μέλπειν τας αγίας σου ευχάς
αγγέλους έσχες συλλειτουργούντας σοι, Ιερώτατε.
Δόξα τω σε δοξάσαντι, δόξα τω σε στεφανώσαντι,
Δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ίασιν.
Κοντάκιο (ήχος β΄)
Τω πόθω Χριστού τρωθείς, ιερώτατε
τον νουν πτερωθείς, τη αίγλη του Πνεύματος,
πρακτική θεωρία την πράξιν εύρες, Θεόπνευστε,
θυσιαστήριον θείον γενόμενος
αιτούμενος πάσι θείαν έλλαψιν
Μεγαλυνάριον του Αγίου
Χαίρε Τριμυθούντος η καλλονή,
χαίροις Κερκυραίων ο σοφώτατος ιατρός
χαίροις της Τριάδος ο θείος μυστολέκτης,
Πατέρων μέγα κλέος, Σπυρίδων Άγιε

Άγιος Νικόλαος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

    

Ο Άγιος Νικόλαος, φορητή εικόνα του 15^ου αιώνα, Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών

Ο Άγιος Νικόλαος (270 - 6 Δεκεμβρίου 343) είναι άγιος της Ανατολικής Ορθόδοξης, αλλά και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Έζησε τον 4^ο αιώνα μ.Χ. στα Μύρα της Λυκίας.

Η ζωή του

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε το 270 μ.Χ. στα Πάταρα της Λυκίας, από γονείς ευσεβείς και πλουσίους και έτυχε επιμελημένης μόρφωσης. Όμως, σε νεαρή ηλικία έμεινε ορφανός και κληρονόμος μιας μεγάλης περιουσίας. Από πολύ νωρίς είχε αφιερωθεί στα Θεία, μετά την μετάβασή του στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό και τον Πανάγιο Τάφο. Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του χειροτονήθηκε ιερέας. Στην αρχή αφιερώθηκε στον ασκητικό βίο κι έγινε ηγούμενος της Μονής Σιών στα Μύρα της Λυκίας. Όταν απεβίωσε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, οι επίσκοποι, δια θεϊκής αποκαλύψεως, αναγόρευσαν Αρχιεπίσκοπο τον Νικόλαο.

Από την θέση αυτή ανέπτυξε έντονη δράση και επεξέτεινε τους αγώνες του για την προστασία των φτωχών και των απόρων ιδρύοντας νοσοκομεία και διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Προικισμένος με υψηλό χριστιανικό φρόνημα, θάρρος και ζωτικότητα εμψύχωνε τους διωκόμενους από τους Ρωμαίους χριστιανούς διωκόμενος και εξοριζόμενος και ο ίδιος για τη στάση του αυτή.
Κατά τους διωγμούς του Διοκλητιανού υπέστη βασανιστήρια. Όταν όμως ανήλθε στον αυτοκρατορικό θρόνο ο Μέγας Κωνσταντίνος ελευθερώθηκαν όλοι οι χριστιανοί και έτσι ο Νικόλαος επανήλθε στο αρχιεπισκοπικό θρόνο. Σύμφωνα με την παράδοση, ήταν προικισμένος με το χάρισμα της θαυματουργίας και έσωσε πολλούς ανθρώπους, και όσο ήταν εν ζωή αλλά και μετά την κοίμησή του.
Αναφέρονται πλείστα θαύματα του Αγίου όπως η απελευθέρωση των τριών στρατηλατών, θεραπείες νοσούντων και αποκαταστάσεις φτωχών.

Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος

Το 325 μ.Χ έλαβε μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, και καταπολέμησε τις διδασκαλίες του Αρείου. Λέγεται ότι κατά τη Σύνοδο χαστούκισε τον Άρειο και ο Μέγας Κωνσταντίνος τον φυλάκισε. Όταν επέστρεψε από τη Σύνοδο, συνέχισε το ποιμαντικό του έργο μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Η κοίμησή του

Ο άγιος Νικόλαος απεδήμησε ειρηνικά στις 6 Δεκεμβρίου του έτους 343. Μετά την κοίμησή του ονομάστηκε «μυροβλύτης», καθώς τα λείψανά του άρχισαν να αναβλύζουν άγιο μύρο, όπως και άλλων αγίων. Τα λείψανά του διατηρήθηκαν στα Μύρα της Λυκίας έως και τον ενδέκατο αιώνα, όπου το 1087 κάποιοι ναύτες τα αφαίρεσαν και τα μετέφεραν στην Ιταλία, στην πόλη Μπάρι, όπου τοποθετήθηκαν στο Ναό του Αγίου Στεφάνου. Λέγεται ότι κατά την τέλεση της θείας λειτουργίας άρχισε να αναβλύζει τόσο πολύ μύρο από τα ιερά λείψανα, που οι πιστοί το μάζευαν σε δοχεία για θεραπεία από διάφορες αρρώστιες, ενώ αρκετοί λιποθυμούσαν από την ευωδία του μύρου αυτού.
Η μνήμη του γιορτάζεται στις 6 Δεκεμβρίου τόσο από την Ορθόδοξη, όσο και από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Υμνολογία

Απολυτίκιο Αγίου Νικολάου (ήχος δ΄)

"Κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος

εγκρατείας διδάσκαλον ανέδειξέ σε

τη ποίμνη σου η των πραγμάτων αλήθεια

δια τούτω εκτείσω τη ταπεινώσει τα υψηλά

τη πτωχεία τα πλούσια.

Πάτερ ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ

σωθήναι τας ψυχάς ημών".

Κοντάκιο Αγίου Νικολάου (ήχος γ΄)

"Εν τοις Μύροις Άγιε, ιερουργός ενεδείχθης,

του Χριστού γαρ όσιε, το ευαγγέλιο πληρώσας,

έθηκας την ψυχήν σου υπέρ λαού σου,

έσωσας τους αθώους εκ του θανάτου,

δια τούτο ηγιάσθεις,

ως μέγας μύστης του Θεού της χάριτος".

Μεγαλυνάριο του Αγίου Νικολάου

"Μύρων ιεράρχης προχειρισθείς

μυριπνόοις έργοις κατεμύρισας

αληθώς Μύρων επαρχίαν,

διό και μύρα βλύζειν,

Νικόλαε τρισμάκαρ,

όντως ηξίωσαι.

Εξέταση λειψάνων για ανάπλαση προσώπου

Σύγχρονη εικόνα του Αγίου Νικολάου από μέταλλο, έργο του Βούλγαρου καλλιτέχνη Γκεόργκι "Τσάπα" Τσαπκάνοβ, που εικονίζει τον προστάτη των αλιέων να κρατά ψάρια. Gilbert House, Στάνλεϊ, Νήσοι Φώκλαντ.

Ο νέος τάφος του αγίου Νικολάου στο Μπάρι ανοίχτηκε τη νύχτα της 5^ης προς την 6^η Μαΐου του 1953, επειδή έπρεπε να γίνουν αναστηλωτικά και αναπαλαιωτικά έργα στη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου. Με την ευκαιρία αυτή έγινε αναγνωριστικός έλεγχος και καταμέτρηση των οστών που βρέθηκαν στον τάφο από τον καθηγητή της Ανατομίας του Πανεπιστημίου του Μπάρι Luigi Martino, με τη βοήθεια του Δρ. Venezia Luigi. Μετά, τα λείψανα τοποθετήθηκαν σε γυάλινη κάψα και τέθηκαν σε προσκύνημα στη Βασιλική του Αγίου.
Το 1957, ο ίδιος καθηγητής, με τον ίδιο βοηθό πραγματοποίησαν μια δεύτερη εξέταση των λειψάνων, τα οποία αμέσως μετά τοποθετήθηκαν στη σαρκοφάγο από όπου τα είχαν βγάλει αρχικά. Επρόκειτο για μια «ανατομική ανθρωπολογική μελέτη, που απέβλεπε στον προσδιορισμό και την αποτύπωση της εικόνας και των χαρακτηριστικών των οστών και κυρίως στην ανασύνθεση της φυσικής εμφάνισης ή ακόμη και της εικονογραφικής μορφής του ατόμου, στο όποιο άνηκαν τα υπό εξέταση οστικά λείψανα».^[1]
Η εξέταση απέδειξε ότι πολλά τμήματα των οστών έλειπαν, και ότι η κάρα είχε διατηρηθεί καλύτερα από τα υπόλοιπα. Παράλληλα, όταν ανοίχτηκε ή σαρκοφάγος, τα οστά βρέθηκαν βουτηγμένα σ’ ένα υγρό διαυγές, άχρωμο και άοσμο, σαν νερό που βγαίνει από βράχο. Όσα οστά βρίσκονταν πάνω από τη στάθμη του υγρού, που έφτανε στα 2-3 εκ. μ. από τον πυθμένα της σαρκοφάγου, ήταν υγρά όπως και τα εσωτερικά τοιχώματα της. Επίσης από αυτό το υγρό ήταν γεμάτες οι μυελοκυψέλες των σπογγωδών οστών. Η εξέταση του υγρού στα Ινστιτούτα Χημείας και Υγιεινής του Πανεπιστημίου του Μπάρι έδειξε ότι επρόκειτο για νερό καθαρό, ελεύθερο από άλατα και στείρο από μικροοργανισμούς. Οι ρωμαιοκαθολικοί του έχουν δώσει τη χαρακτηριστική ονομασία «Manna». Τα σχετικά Αγιολογικά κείμενα αναφέρουν ότι και όταν οι ναυτικοί από το Μπάρι έσπασαν την πλάκα, του τάφου του Αγίου στα Μύρα, για να πάρουν τα λείψανα, τα βρήκαν μέσα σε «Θείο μύρο», (άλλοι γράφουν Sanctus liguor ή oleum). Σύμφωνα με τον ερευνητή καθηγητή, η ύπαρξη του υγρού αυτού στη σαρκοφάγο επέδρασε ευεργετικά στην καλύτερη συντήρηση των οστών όλους αυτούς τους αιώνες που πέρασαν. Η μελέτη των οστών έδειξε ότι ο κάτοχός τους έπασχε από αγκυλωτική σπονδυλαρθρίτιδα και διάχυτη ενδοκρανιακή υπερόστωση. Θεωρείται ότι αυτά πρέπει να κληροδοτήθηκαν στον Άγιο από κάποια υγρή φυλακή, όπου θα πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής του και μάλιστα σε προχωρημένη ηλικία, όπως μαρτυρούν τα σχετικά αγιολογικά κείμενα. Ο ίδιος καθηγητής εκτέλεσε ανάπλαση της μορφής του αγίου Νικολάου με βάση τα οστά της κάρας του, και το αποτέλεσμα έμοιαζε με τη μορφή του αγίου όπως εικονίζεται στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Ισιδώρου της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου Βενετίας.^[1]
== Προστάτης ναυτικών - Λαογραφία

Η εικόνα του Αγίου Νικολάου του ομώνυμου Ι. Ναού στον Πειραιά

Ο Άγιος Νικόλαος θεωρείται ο κατ' εξοχήν προστάτης των Ναυτικών καθώς και του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού και Λιμενικού Σώματος, γιατί στον βίο του αναφέρονται θαύματα που έχουν σχέση με τη θάλασσα. Για το λόγο αυτό, όλα τα πλοία του πολεμικού ναυτικού, καθώς και όλα τα εμπορικά, φέρουν την εικόνα του [1]. Επίσης θεωρείται και προστάτης της πόλης του Αγίου Νικολάου Κρήτης όπου τιμάται με την ημέρα που εορτάζεται (6 Δεκεμβρίου) ως επίσημη αργία σε όλη την πόλη. Παρεκκλήσια που φέρονται επί πλοίων είναι αφιερωμένα στον Άγιο Νικόλαο, όπως και εκείνο στο ιστορικό Θ/Κ Γ. Αβέρωφ. Επίσης πολλά πλεούμενα παίρνουν το όνομά του και ως προστάτης των ναυτικών αναφέρεται και σε πολλά νησιώτικα τραγούδια.

• Η ημέρα τιμής του Αγίου Νικολάου είναι επίσημη αργία σε όλα τα ελληνικά πλοία, λιμένες, Υπηρεσίες λιμένων και ναυτιλιακές εταιρείες. Επίσημη επίσης αργία είναι για το Πολεμικό Ναυτικό, το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και το Λιμενικό Σώμα.

Ο Ιστορικός Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου Ψαρών

Ο σημαντικότερος ναός του Άγιου στον Ελλαδικό χώρο βρίσκεται στα Ψαρά.Ο ναός του Αγίου Νικολάου Ψαρών, ένα «σπίτι» μεγαλόπρεπο για τον προστάτη των Ναυτικών και «η Μητρόπολη του Αιγαίου» όπως έχει χαρακτηριστεί, άρχιζε να κτίζεται από το 1785. Χρόνια της μαύρης σκλαβιάς , αλλά και χρόνια που η ναυτιλία των Ψαρών, άρχιζε να αναπτύσσεται. Κουβαλούσαν οι Ψαριανοί τα μάρμαρα από τα Θυμιανά της Χίου, από νησιά του Αιγαίου, αλλά και από πιο μακριά: από τη Μάλτα και τη Μασσαλία! Κουβαλούσαν και οι Ψαριανές τα κεράσματα στους εργάτες μέσα στα πιο όμορφα πιάτα που είχαν στο νοικοκυριό τους. Κι όταν τελείωσε το χτίσιμο τα πήραν οι εργάτες και τα εντοίχισαν στο εξωτερικό του ναού και μένουν μέχρι σήμερα μαρτυρία της ευλάβειας και της προσφοράς...!
Το μήκος του ναού είναι 28 μέτρα, 14 το πλάτος και φτάνει μέχρι τα 24 μέτρα ύψος. Για το φωτισμό του είχαν σχεδιαστεί 67 παράθυρα και 8 πόρτες. Σήμερα υπάρχουν 51 και 7 αντίστοιχα. Είναι ναός τρισυπόστατος, ανακάτεμα Βασιλικής μετά τρούλου με μαρμάρινο τέμπλο, με κολώνες που καταλήγουν σε χρυσό στεφάνι πριν αρχίσει το κιονόκρανο. Το κωδωνοστάσιο (καμπαναριό) αντικατέστησε το παλιό που γκρεμίστηκε. Τα σκεύη του ναού, όλα τα αφιερώματα μεγάλης αξίας, όπως και τα ιερά σκεύη που είχε δωρίσει ο Βαρβάκης, κρυστάλλινοι πολυέλαιοι, καντήλια αργυρά και επίχρυσα, εικόνες από καθαρό ασήμι, όλα λεηλατήθηκαν στην καταστροφή του νησιού το 1824. Από αυτά, μόνο το ιερό ευαγγέλιο σώζεται σήμερα.
Τη χρονιά που γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος Κανάρης (1793) ολοκληρώθηκε ο ναός. Καταστράφηκε το 1824 και ανακαινίστηκε το 1863, όταν μετά την Καταστροφή οι Ψαριανοί άρχισαν να ξαναμαζεύονται στο νησί τους. Αξίζει ν' ανεβεί κανείς τα 60 σκαλοπάτια και να επισκεφτεί την εκκλησία που προσκύνησε ο Κανάρης πριν να ξεκινήσει για το μεγάλο του κατόρθωμα.

Άγιος Σάββας ο αγιασμένος (5 Δεκεμβρίου)

Γιορτάζει σήμερα ένας πολύ, πάρα πολύ μεγάλος άγιος. Ο άγιος Σάββας ο ηγιασμένος. Σπλάχνο της Καππαδοκίας. Γεννήθηκε εκεί ο άγιος τον 4ο αιώνα, το 431. Ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός. Σε ηλικία 8 ετών πήγε στο μοναστήρι των Φλαβιανών, εκεί κοντά, και έμεινε μέχρι 18 ετών, που έμαθε όλα τα γράμματα, το Ψαλτήρι απ’ έξω, και απέκτησε μεγάλη χάρη και φήμη. Δεκαοκτώ χρονών πήγε στην αγία πόλη της Ιερουσαλήμ, προσκύνησε τους Αγίους Τόπους κι ύστερα πήγε στην έρημο της Ανατολής. Στον άγιο Ευθύμιο τον μεγάλο, εκείνος τον έστειλε στον άγιο Θεόκτιστο, και έμεινε εκεί αρκετά χρόνια, ασκήθηκε πολύ, κι ανέβηκε ψηλά. Έλαμψε το πρόσωπο του. Η χάρη του Θεού τον είχε από κοντά. Κι ύστερα πήγαινε και στην έρημο και προσευχόταν κι αγωνιζόταν κι αργότερα έφτιαξε και τη μονή του αγίου Σάββα, απέκτησε πολλούς, αναρίθμητους μοναχούς. Ήταν πολύ ταπεινός. Και φρόντιζε την ψυχή του και έλαμψε τόσο πολύ από τη Θεία Χάρη κι ανέβαινε, όλο κι ανέβαινε κάθε μέρα στην αγιοσύνη. Γι’ αυτό κι ονομάσθηκε και αγιασμένος. Αγιασμένος. Από παιδάκι, μέχρι που εκοιμήθη, αγωνιζόταν να γίνει και πιο άγιος κατά το «άγιοι γίνεσθε».

Έκανε θαύματα μεγάλα. Έβγαζε δαιμόνια. Θεράπευε αρρώστους. Θεράπευε καρκίνους. Έβγαζε από τις ξερές πέτρες και τις ερημιές νεράκι δροσερό, πήγε δύο φορές στην Ιερουσαλήμ ως πρέσβης για  υποθέσεις της περιοχής του στους αυτοκράτορες Αναστάσιο τον Α’ και Ιουστινιανό τον Μέγα, τον Α’, και τα κατάφερε θαυμάσια. Εκοιμήθη το 532  στις 5 Δεκεμβρίου. Ετάφη το λείψανό του στη μονή του, το πήραν αργότερα οι Βενετοί, το πήγαν στην Ιταλία, και στα 1965 το επανέφεραν οι πατέρες στη μονή του κι είναι εκεί τώρα, πλήρης χάριτος και κάνει μεγάλα θαύματα.

(Αρχιμ. Ανανία Κουστένη, «Χειμερινό συναξάρι», τ.Α΄, εκδ. Ακτή-Λευκωσία 2008)

 

«Τουρκικές παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης: Ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, Ίμβρος – Τένεδος, Οικουμενικό Πατριαρχείο»

Μαλκίδης Θ.- Σιεκέρσαββας Ι. (επιμέλεια). 

«Τουρκικές παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης: Ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, Ίμβρος – Τένεδος, Οικουμενικό Πατριαρχείο».

 

Πρακτικά Ημερίδας    ISBN 978-9963-7628-4-2.

«Αδούλωτη Κερύνεια» Λευκωσία 2012.

 

Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Κωνσταντινουπολίτη Καθηγητή Νεοκλή Σαρρή

 

Πόσο αξιόπιστη και συνεπής είναι η Τουρκική Ηγεσία έναντι Συμφωνιών που υπογράφει και μάλιστα Διεθνών;

Πόσο μπορεί να την εμπιστευθεί η Κύπρος και ο Λαός της, να υπογράψει συμφωνία για λύση του Κυπριακού και μάλιστα με συμβιβασμό στη βάση των κατοχικών δεδομένων που δημιούργησε η Τουρκική στρατιωτική εισβολή και κατοχή, από το 1974 μέχρι σήμερα;

Το Σωματείο «Αδούλωτη Κερύνεια» υπό το φώς της κλιμακούμενης πίεσης για λύση του Κυπριακού επιχείρησε μέσα από μια Επιστημονική Ημερίδα να δώσει απαντήσεις στα πιο πάνω ερωτήματα, με στόχο την πληροφόρηση και αφύπνιση των πολιτών και σοβαρό προβληματισμό των διαχειριστών του Κυπριακού.

Η ημερίδα διοργανώθηκε σε συνεργασία με το Κυπριακό Κέντρο Μελετών την   21^η  Σεπτεμβρίου 2010,  στην αίθουσα Εκδηλώσεων του Σωματείου «Αδούλωτη Κερύνεια» στη Λευκωσία .

Την ημερίδα την οποία συντόνισε ο δημοσιογράφος Γιάννης Νικολάου, την παρακολούθησαν μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων, ξένοι διπλωμάτες,  εκπρόσωποι σωματείων και φορέων,    καθώς και πολίτες, οι οποίοι μέσα από τις εισηγήσεις και τη συζήτηση που ακολούθησε, ενημερώθηκαν για τις τουρκικές παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης, στην Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο και στο  Οικουμενικό Πατριαρχείο.

 Το μεγάλο ενδιαφέρον που υπήρξε για   την ημερίδα,  επιβεβαιώθηκε και από την μεγάλη  προσέλευση των πολιτών. Οι τρεις εισηγητές ανέλυσαν  μέσα από γεγονότα και αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία, την αναξιοπιστία της Τουρκίας να τηρήσει συμφωνίες και μάλιστα διεθνούς κύρους και υπόστασης, καθώς και την ωμότητα με την οποία η Τουρκία εφαρμόζει την πάγια επεκτατική της πολιτική  αγνοώντας και παραμερίζοντας συμφωνίες, αρχές και αξίες και κυρίως  ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο Νικόλαος Ουζούνογλου καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, ανέπτυξε το θέμα «Οι παραβιάσεις της Συνθήκης της  Λωζάνης και των Διεθνών Συμβάσεων Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που υπέστει ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης από το 1923».

Ο Χρήστος Ιακώβου, Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ) πραγματοποίησε την εισήγηση  «Η Τουρκική πολιτική στην Ίμβρο και την Τένεδο από τη Συνθήκη της Λωζάνης μέχρι σήμερα. Η αναίμακτη γενοκτονία».

Τέλος η εισήγηση του  Θεοφάνη Μαλκίδη, Διδάκτορα  κοινωνικών επιστημών,  είχε ως  θέμα  «Το Οικουμενικό Πατριαρχείο από τη Συνθήκη της Λωζάνης μέχρι σήμερα και η πολιτική της Τουρκίας».

Το Οθωμανικό Δόγμα είτε εκτουρκισμού είτε εξόντωσης των μη Οθωμανών Εθνοτήτων, εφαρμόσθηκε πιστά από το Κεμαλικό Καθεστώς που διαδέχθηκε τους Σουλτάνους και εξακολουθεί να εφαρμόζεται μέχρι σήμερα.

Το βίωσαν οι Έλληνες της Ίμβρου και Τενέδου, της Κωνσταντινούπολης παρά τις Διεθνείς Συμφωνίες που υπέγραψε η Τουρκία, συνεχίζουν να το ζουν τα ελάχιστα μέλη της ελληνικής μειονότητας που ζει στην Τουρκία, ενώ είναι έντονο το ζήτημα του Οικουμενικού Πατριαρχείου με τις πολυποίκιλες διαστάσεις του.

Τα ίδια γεγονότα έζησαν οι Έλληνες στην Κύπρο το 1974 παρά τις δεσμεύσεις που επιβάλλει στα κράτη -μέλη του ΟΗΕ,  ο Καταστατικός Χάρτης του διεθνούς αυτού οργανισμού.  Το βίωσαν οι εγκλωβισμένοι μας στις κατεχόμενες περιοχές μετά την υπογραφή της σχετικής Συμφωνίας («τρίτη Βιέννη») που υπέγραψε η Τουρκία με την Κυπριακή Δημοκρατία.

Το γενικό συμπέρασμα της ημερίδας είναι πώς, η Ιστορία παρέχει στην  Κυπριακή Δημοκρατία όλα τα δεδομένα που χρειάζεται για να αποφύγει παρόμοια μοίρα για τον Κυπριακό Ελληνισμό  νομιμοποιώντας το αποτέλεσμα της Τουρκικής εισβολής και κατοχής υπό το μανδύα λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα της Τουρκοκυπριακής μειοψηφίας του 18%  με την πλειοψηφία του 82% του υπόλοιπου πληθυσμού της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

Η ΑΠΟΔΟΧΗ «ΛΥΣΗΣ» ΑΥΤΗΣ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ. ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΣΤΑΔΙΑΚΟ ΑΛΛΑ ΒΕΒΑΙΟ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ.