Οι μεραρχίες του Χίτλερ, με ορμητήριο την Βουλγαρία, επιτίθενται εναντίον της Πατρίδας μας. Νέες σελίδες ηρωισμού, αυτοθυσίας και δόξας γράφονται στην πολεμική Ιστορία μας από τους υπερασπιστές των συνόρων μας.
Το έπος των μαχών στα Οχυρά της Γραμμής Μεταξά.
Άφθαστες στιγμές ηρωισμού και δόξας. Διεξήχθησαν μάχες σώμα με σώμα, μέσα στην φωτιά και τα καπνογόνα, στα υπόγεια οχυρών, τα οποία προσεπάθησαν να καταλάβουν οι Γερμανοί μετά από σφοδρό βομβαρδισμό. Οι Έλληνες Μαχητές πολέμησαν πραγματικά μέχρις εσχάτων και κρατούσαν ακόμα, μετά από τρεις ημέρες, όταν οι Γερμανοί, παρακάμπτοντας τα Οχυρά των Ε/Β συνόρων, εισήλθαν στην Ελλάδα μέσω Γιουγκοσλαβίας (την οποία συνέτριψαν σε τρεις μόνο μέρες) και έφτασαν στην Θεσσαλονίκη, οπότε και εδόθη εντολή συνθηκολογήσεως στις (περικυκλωμένες πλέον) Μονάδες των Οχυρών.
Αξίζει να διαβάσει κανείς περιγραφές από τις ηρωικές εκείνες μάχες. Ο ηρωισμός των Ελλήνων ήταν τέτοιος που κατέπληξε και τους Γερμανούς. Ας δούμε τι είπαν οι τελευταίοι.
Ο Γιόζεφ Γκαίμπελς, στο ημερολόγιό του, στις 8 Απρ. 1941, δύο ημέρες μετά την γερμανική επίθεση: «Προχωρούμε αργά στην Ελλάδα… Οι Έλληνες είναι γενναίοι μαχηταί… Τα καταληφθέντα χαρακώματα είναι γεμάτα πτώματα… Και αυτός ο Φύρερ θαυμάζει ιδιαιτέρως το θάρρος των Ελλήνων. Ίσως υπάρχει ακόμη ένα ίχνος της παλαιάς ελληνικής καταγωγής σ’ αυτούς.»
Ο Αδόλφος Χίτλερ, σε ομιλία του στο Ράιχσταγκ, 4 Μαΐου 1941:
«Ενώπιον της Ιστορίας είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσω ότι, από τους μέχρι τώρα αντιπάλους μας, ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με εξαιρετική γενναιότητα και δεν παραδόθηκε παρά όταν κάθε αντίστασή του ήταν αδύνατη. Ως εκ τούτου, απεφάσισα να μην κρατηθεί κανένας Έλληνας στρατιώτης αιχμάλωτος και οι αξιωματικοί να διατηρήσουν τα προσωπικά όπλα τους.»
[Σημ. Φ.Μ.: Οι αρχικές πάντως συμφωνίες της συνθηκολογήσεως, μετετράπησαν προς το χειρότερο, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ιταλικές απαιτήσεις· οι Ιταλοί ήθελαν να αναγνωριστούν ως… νικητές.]
Γράφει ο Νικόλαος Μάρτης, «Η σημαντική επέτειος της 6ης Απριλίου 1941», στην «Στρατιωτική Επιθεώρηση», Μαρ.-Απρ. 2000:
«Οι μαχητές των Οχυρών δεν παρεδίδοντο και μόνο όταν έλαβαν διαταγή της Στρατιάς παρεδόθησαν. Οι Γερμανοί παρουσίαζαν όπλα στις εγκαταστάσεις, ως ένδειξη τιμής για τον ηρωισμό τους και η Γερμανική σημαία ανυψούτο μόνον όταν χανόταν και ο τελευταίος Έλλην στρατιώτης εις τον ορίζοντα. Χαρακτηριστικό περιστατικό του πνεύματος αυτοθυσίας, αποτελεί το γεγονός ότι ένα μεμονωμένο πολυβόλο, εκτός των οχυρών, αντιστάθηκε όλη την ημέρα και σταμάτησε μόνο όταν τελείωσαν τα πυρομαχικά του. Ο Γερμανός διοικητής, όταν συνέλαβε τον μόνο εναπομείναντα Λοχία, έδωσε εντολή και η Μονάδα του παρουσίασε όπλα για να τιμήσει τη γενναιότητά του, αλλά ευθύς αμέσως διέταξε και τον εξετέλεσαν διότι, όπως ανέφερε, είχε αποδεκατιστεί η Μονάδα του από το πολυβόλο αυτό.
[Σημ. Φ.Μ.: Ο Αλ. Ζαούσης γράφει: «Ένα σκυρόδετο πολυβολείο, γνωστό ως Π9, σε μια μικρή δύναμη προκαλύψεως έξω από το Μπέλες. … Ο Γερμανός Δκτής ζήτησε να δει τον επικεφαλής Έλληνα. Λοχίας Δημήτριος Ίτσιος. Ο Γερμανός τον χαιρέτησε, τον συνεχάρη και μετά διέταξε να τον τουφεκίσουν! Με τις πρώτες απώλειες οι Γερμανοί άρχισαν τις θηριωδίες…»]
»Υπηρέτησα εις το Όρος Μπέλες και διέφυγα αμέσως με άλλους Αξιωματικούς και μέσω Αγ. Όρους, Λήμνου-Μυτιλήνης-Χίου έφθασα στο Τσεσμέ της Τουρκίας την 4η Μαΐου 1941 και την επομένη εις Πέργαμο, όπου ήδη ευρίσκετο ολόκληρη η Ταξιαρχία Έβρου. Με την είσοδο των Γερμανών εις την Θράκη, η Ταξιαρχία εισήλθε εις το τουρκικό έδαφος και αφοπλίστηκε από τους Τούρκους. Ο Διοικητής της, Υποστράτηγος Ιωάννης Ζήσης, όταν οι Τούρκοι τού ζήτησαν το πιστόλι του, αυτοκτόνησε.»
Ο δε Αλέξανδρος Λ. Ζαούσης, «Οι δύο όχθες, 1939-1945» (3 τόμοι), Παπαζήσης, 1987:
«Όταν έμαθαν ότι πρέπει να παραδοθούν, διότι η Θεσσαλονίκη κατελήφθη και ο Δκτής του ΤΣΑΜ Στρατηγός Μπακόπουλος συνθηκολόγησε, αρνήθηκαν να το πιστέψουν. Αξιωματικοί ξανατηλεφωνούν στις διοικήσεις των Μεραρχιών ζητώντας να συνεχίσουν την αντίσταση. Τραυματίες φαντάροι σηκώνονται από τα φορεία και φωνάζουν, θέλουν να ενισχύσουν την φρουρά, να πολεμήσουν με τους ματωμένους επιδέσμους. Ένας δάσκαλος κι ένα χωριατόπουλο που υπηρετούν στα οχυρά, αυτοκτονούν!
»24 ώρες μετά την παράδοση της Θεσσαλονίκης, οι Γερμανοί παρέταξαν μπροστά στο οχυρό Παληουριώνες ένα τάγμα δικό τους. Ο επικεφαλής αξιωματικός, αφού συνεχάρη τον Έλληνα διοικητή του οχυρού, τον κάλεσε να επιθεωρήσει το γερμανικό τάγμα σαν να ήταν τιμητικό απόσπασμα! Ανάλογες εκδηλώσεις έκανε ο Γερμανός αξιωματικός που παρέλαβε το θρυλικό Ρούπελ, εκφράζοντας τον θαυμασμό του, όχι μόνο για την ανδρεία των στρατιωτών μας, αλλά και για την κατασκευή των οχυρών, τα οποία χαρακτήρισε ανώτερα των γαλλικών της περίφημης «γραμμής Μαζινό».
»Ο Διοικητής της Ταξιαρχίας Έβρου, Υποστράτηγος Ιωάννης Ζήσης, αυτοκτονεί στην Τουρκία, από εθνική ευαισθησία. Ο Συνταγματάρχης Χονδρός, όταν κυκλώθηκε από τους Γερμανούς μεταξύ Νυμφαίου-Κλειδίου, στην πρώτη διάσπαση του μετώπου, αυτοκτονεί. Ο Ταγματάρχης (ΠΒ) Κωνσταντίνος Βερσής, όταν διατάχθηκε να παραδώσει στους Γερμανούς τα πυροβόλα του, τα παρέταξε, διέταξε τους άνδρες να αποδώσουν τιμές στα όπλα και αυτοκτόνησε υπό τους ήχους του Εθνικού Ύμνου που έψαλλαν οι πυροβολητές του!»
Αιωνία η Μνήμη των Μαχητών των Οχυρών της Γραμμής Μεταξά!
Φειδίας Ν. Μπουρλάς
Βιβλιογραφία:
Χρήστος Ζαλοκώστας, «Ρούπελ», Εστία, 1944 (επανεκδόσεις 1965, 1971, 1972, έως 2004).
ΠΗΓΗ: Ιστορικές μάχες
