ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ
Αλέξανδρος Παναγούλης (2 Ιουλίου 1939 – 1 Μ α ΐ ο υ 1976)
Γιάννης Ρίτσος (1 Μ α ΐ ο υ 1909 – 11 Νοεμβρίου 1990
Πως θα ήθελα να ήξερα τι σκέφτεσαι, Ποιητή...
Όταν στις 02:5' το πρωί της Πρωτομαγιάς 1976 το Μιραφιόρι Φίατ 131 S του Αλέκου προσέκρουσε στο τσιμεντένιο στηθαίο, που βρίσκεται στον αριθμό 272 της λεωφόρου Βουλιαγμένης, ήταν φυσικό ο κρότος να αναστατώσει την ελληνική και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.
Οι αντιδράσεις υπήρξαν άμεσες από κάθε κατεύθυνση, τα ερωτηματικά πλήθαιναν ώρα με την ώρα, αλλά και οι επιπτώσεις πολιτικές και άλλες γινόντουσαν πλέον φανερές. Κλιμακώνονταν από απλές υποψίες, μέχρι σαφείς δηλώσεις περί δολοφονίας. Ο νεκρός βουλευτής συσπείρωνε για μία ακόμα φορά γύρω του όλους τους δημοκρατικούς πολίτες!
Ήταν φυσικό να θυμηθούν όλοι αμέσως τις δολοφονίες εμβληματικών προσώπων και αγωνιστών, όπως ο Ματεόττι, ο Σαράφης, ο Λαμπράκης. Και όλοι βέβαια είχαν ένα κοινό: ανήκαν στον προοδευτικό πολιτικό χώρο, χωρίς όμως να είναι μέλη κομμουνιστικών κομμάτων.
Και το καίριο ερώτημα τέθηκε από την πρώτη στιγμή που μαθεύτηκε ο θάνατος του βουλευτή: Ο Αλέξανδρος Παναγούλης σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα, όπως ανέφεραν οι πρώτες ανακοινώσεις των κρατικών μέσων ενημερώσεως ή δολοφονήθηκε; Εκείνος ο περίφημος Στέφας και πρώην οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων (!) ''έχασε τον έλεγχο'' του αυτοκινήτου του και ''κτύπησε κατά λάθος'' μοιραία τον Ήρωα Παναγούλη;
Οι Έλληνες πολίτες δεν είχαν ξεχάσει πως 13 χρόνια πριν, η δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη, του "ζωηρού ειρηνιστή" στη Θεσσαλονίκη - που έγινε μπροστά σε χιλιάδες κόσμο - είχε χαρακτηρισθεί στην αρχή σαν "τροχαίο ατύχημα....ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!
