Οι χιτλερικές ορδές σε όποια Ευρωπαϊκή χώρα έμπαιναν, συμπεριλαμβανομένης και της Πατρίδας μας, της Ελλάδας, αν εύρισκαν την παραμικρή αντίσταση, έφερναν τον όλεθρο και την καταστροφή. Κατασκοπεία και σαμποτάζ, για να παραλύσουν την επικοινωνία μέσα στη χώρα που εισέβαλαν, ήταν στην πρώτη γραμμή.
Σε κάποια περίπτωση, κατάφεραν και ανατίναξαν μια μεγάλη γέφυρα επάνω από την οποία περνούσε σιδηροδρομική γραμμή, η κυριότερη σιδηροδρομική αρτηρία της χώρας. Την εποχή εκείνη βέβαια δεν υπήρχε αυτόματη ηλεκτρική φύλαξη των διαβάσεων, αλλά υπήρχαν οι ηρωικοί φύλακες, άγρυπνοι φρουροί και επίγειοι Άγγελοι, οι οποίοι με τις σημαίες στα χέρια (κόκκινη και άσπρη) και με φανάρια την νύκτα ειδοποιούσαν έγκαιρα τους μηχανοδηγούς για το εάν ήταν ελεύθερες οι γραμμές και τα περάσματα.
Σε μια τέτοια διάβαση, άγρυπνος φύλακας ήταν ένας άνδρας αρκετά ηλικιωμένος αλλά πολύ έμπειρος και ευσυνείδητος. Ένα μεγάλο ρολόι ακριβείας ήταν ο αχώριστος σύντροφός του. Επάνω του κάρφωνε τα μάτια του άπειρες φορές την ημέρα και τη νύχτα, γιατί έπρεπε με ακρίβεια να σηματοδοτεί σε τακτά χρονικά διαστήματα τα διερχόμενα τραίνα. Από το φυλάκιό του, που αποτελούσε και την μικρή του κατοικία, έβλεπε και έλεγχε την μεγάλη γέφυρα επάνω από την οποία περνούσαν τα τραίνα.
Εκείνη την αξέχαστη μέρα, πλησίαζε η ώρα που θα διερχόταν ο μεγάλος επιβατικός συρμός, ο οποίος λόγο του πολέμου ήταν επιταγμένος και μετέφερε στρατό στα σύνορα της χώρας, όπου μαινόταν ο πόλεμος. Ξαφνικά, μπροστά στα έντρομα μάτια του γέρο- φύλακα εκτυλίχτηκε το μεγάλο κακό. Μέσα σε μια εκκωφαντική έκρηξη η γέφυρα τινάχτηκε στον αέρα! Μόλις συνήλθε από την έκπληξη ο φύλακας, με αγωνία κοίταξε το ρολόι. Το τραίνο σε λίγο έφθανε! Έπρεπε να ειδοποιήσει εγκαίρως, για να ανακόψει ταχύτητα και να σταματήσει προ της κατεστραμμένης γέφυρας, αλλιώς το αποτέλεσμα θα ήταν τραγικό για τους εκατοντάδες στρατιώτες που μετάφερε.
Ταραγμένος τρέχει να πάρει τις κόκκινες σημαίες για να δώσει το σήμα του κινδύνου και να σταματήσει το συρμό, αλλά με φρίκη βλέπει ότι έλειπαν! Άνθρωποι του εχθρού είχαν φροντίσει να του της αφαιρέσουν, ώστε να πραγματοποιηθεί το μεγάλο έγκλημα που ετοίμασαν. Ήξεραν ότι σ’ εκείνη την ερημιά δεν θα μπορούσε ο φύλακας να βρει κάποια λύση. Πράγματι, εκείνος γεμάτος με μεγάλη αγωνία έψαχνε να βρει ένα τρόπο, ένα άλλο κόκκινο πανί ή χαρτί κόκκινο για να σώσει το τραίνο και τους επιβάτες του. Δεν υπήρχε όμως τίποτα και το τραίνο πλησίαζε!
Θεέ μου!.. Θεέ μου!.. φώναξε σαν άνθρωπος πίστεως που ήταν και ζήτησε την βοήθεια του Παντοδύναμου Θεού. ‘’Φώτισέ με τι να κάμω! Σώσε τους ανθρώπους, Κύριε!’’ Τότε φωτίστηκε η σκέψη του. Βγάζει το λευκό του πουκάμισο και με μια απίστευτη γενναιότητα χαράζει με το μαχαίρι του το μπράτσο του αριστερού του χεριού και κόκκινο αίμα ανέβλυσε άφθονο από την τομή. Χωρίς να δειλιάσει καθόλου το σκούπιζε συνέχεια με το άσπρο του πουκάμισο, ώστε σε λίγα δευτερόλεπτα το λευκό πουκάμισο να γίνει κατακόκκινο
Το τραίνο ήδη ακουγόταν καθαρά. Με το όνομα του Θεού στο στόμα του, για να του δώσει δυνάμεις, βγήκε και στάθηκε επάνω στις ράγες κουνώντας με αγωνία την κόκκινη από το αίμα αυτοσχέδια σημαία! Με την χάρη του Χριστού ο Οποίος βοηθεί και βραβεύει κάθε άνθρωπο, που τον μιμείται στην αιματηρή θυσία Του, ο μηχανοδηγός την τελευταία στιγμή είδε την κόκκινη σημαία και σταμάτησε λίγο πριν την κατεστραμμένη γέφυρα. Ο ίδιος αλλά και οι επιβάτες δόξασαν τον Θεό που τους έσωσε από βέβαιο θάνατο. Όταν αναζήτησαν τον φύλακα για να τον ευχαριστήσουν, τον βρήκαν πλέων πεσμένο κάτω από την εξάντληση της αιμορραγίας. Στα χέρια του κρατούσε ακόμη το αιματοβαμμένο πουκάμισο! Τότε κατάλαβαν την μεγάλη θυσία και δεν έμεινε μάτι αδάκρυτο. Προσπάθησαν να τον βοηθήσουν, αλλά η εξάντληση είχε προχωρήσει. Παρ’ όλ’ αυτά όμως, στα χλωμά του χείλη άνθιζε ένα ευτυχισμένο χαμόγελο! Η θυσία του δεν είχε πάει χαμένη.
