Εκκωφαντική σιωπή…
της Χριψιμέ Χαρουτουνιάν
Δημοσιογράφου
Διευθύντριας της Αρμενικής καθημερινής εφημερίδας ΑΖΑΤ ΟΡ
Αν η ιδεολογία του παντουρκισμού, δηλαδή το όραμα της δημιουργίας ενός ενιαίου κράτους από την Μικρά Ασία έως την Κεντρική Ασία, υπήρξε η βασική αιτία των Γενοκτονιών που διέπραξε η Οθωμανική Τουρκία σε βάρος τριών λαών, των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασυρίων, η πολιτική άρνησης του σημερινού Τουρκικού κράτους, με άτοπες ρητορείες και προσπάθεια υποβάθμισης του ιστορικού γεγονότος, αποτελεί την συνέχεια του αποτρόπαιου εγκλήματος.
Από το 1943, όταν ο Ραφαέλ Λέμκιν επινόησε τον όρο Γενοκτονία, περικλείοντας μέσα σε μια και μόνη λέξη (έστω δύο, εφόσον είναι σύνθετη από την ελληνική και λατινική ρίζα) το ιστορικό-πολιτικό γεγονός ενός συστηματικού σχεδίου εξόντωσης των λαών, κληρονόμησε στην ανθρωπότητα ένα άτυπο δικαστήριο, μια ύψιστη ηθική αρχή στην υπηρεσία της δικαιοσύνης. Πόσο όμως αποτελεσματικό βρέθηκε να είναι το δικαστήριο αυτό; Θα έπρεπε να αναρωτηθούμε σοβαρά, γνωρίζοντας ότι μέχρι σήμερα οκτώ μονάχα άνθρωποι έχουν καταδικαστεί για Γενοκτονία, σε μια αντίστοιχη περίοδο, κατά την οποία έχουν πεθάνει εκατομμύρια άλλοι, από διαφορετικούς λαούς, εξαιτίας του εγκλήματος της Γενοκτονίας. Οξύμωρο; Όχι και τόσο, γιατί πάμπολες φορές έχουμε υπάρξει μάρτυρες της πολιτικής
«πολιτισμένων κυβερνήσεων» που προτιμούν να εφαρμόζουν την «ναι μεν, αλλά» …ξεκάθαρη θέση.
Στον αντίποδα βρίσκεται το πρόσφατο παράδειγμα της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, που ψήφισε νομοσχέδιο που ποινικοποιεί την άρνηση της Γενοκτονίας, επιφέροντας ατελείωτες πιέσεις από την Τουρκία και τους εκπροσώπους της. Μετά το θετικό αποτέλεσμα της Εθνοσυνέλευσης, το Συνταγματικό Δικαστήριο δεν επικύρωσε το νόμο, κρίνοντας τον αντισυνταγματικό, αλλά το γεγονός αυτό –που είναι ξεκάθαρο το πώς επήλθε- δεν υποβαθμίζει στο παραμικρό την τόλμη και την αποφασιστικότητα των γάλλων βουλευτών, που επέμειναν στην απόφαση τους να ποινικοποιήσουν την άρνηση της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Τον πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί διαδέχθηκε ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, που έσπευσε να διαβεβαιώσει ότι θα επαναφέρει στη διάταξη το σχετικό νομοσχέδιο. Η γαλλική θέληση και αποφασιστικότητα ενάντια στην εκκωφαντική σιωπή των «πολιτισμένων» κυβερνήσεων.
Αυτή ακριβώς η πολιτική άρνησης του Τουρκικού κράτους, κρατά τους λαούς που αποτέλεσαν τα θύματα των Γενοκτονιών, όπως και του δίκαιους ανθρώπους, ενωμένους και συνεπείς, σε έναν συνεχή αγώνα υπεράσπισης των εθνικών δικαίων και της ιστορίας τους. Έναν αγώνα, με επιτυχίες αλλά και αποτυχίες, με πολλούς συμμάχους αλλά και ισχυρούς αντιπάλους. Βασικότερος αντίπαλος πάντοτε είναι η Τουρκία, κύρια πολιτική της οποίας είναι, αφενός να επιβάλλει τη δική της εκδοχή της ιστορίας, στην παγκόσμια κοινή γνώμη, διαστρεβλώνοντας και υποβαθμίζοντας τα γεγονότα, και αφετέρου, να χειραγωγεί τις πολιτικές ιδιαίτερα ισχυρών δυτικών κρατών, κάθε φορά που αυτά καλούνται να αναγνωρίσουν τη Γενοκτονία.
Απώτερος στόχος των τριών λαών μας, είναι η ηθική δικαίωση, η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, και η πολιτική διευθέτηση του θέματος.
