ΕΦΥΓΕ ΣΤΙΣ 06-01-2018 Ο ΛΟΧΙΑΣ ΧΑΛΑΡΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ // ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΚΥΠΡΟΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Του Χαράλαμπου Καραγιάννη επίστρατος 32ης μοίρας καταδρομών ,Κύπρου
Ο καλύτερος επικήδειος είναι η συνέντευξη που έδωσε ο ίδιος στον Χαράλαμπο Καραγιάννη , 1974 , επίστρατο της 32 μοίρας καταδρομών ,Κύπρου. θα συμπληρώσω μόνο τα απαραίτητα στοιχεία της ταυτότητας του .
Ο Αργύρης Χάλαρης έζησε μέσα στο ίδιο του το σπίτι την διχόνοια των Ελλήνων, ο πατέρας του λοχίας του πυροβολικού , βίωνε την αναπηρία από θραύσματα κομμουνιστικών βολών αμέσως μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο είναι γνωστά τα γεγονότα και ο εμφύλιος που ακολούθησε . . Ο αδελφός του ο Αντώνης , βατραχάνθρωπος , το 1964 , υπηρετούσε την θητεία του με βάση την Κερύνεια ως πλήρωμα της ακταιωρού Φαέθων βρέθηκε σε αποστολή στον κόλπο του ξερού , ο Αντώνης διασώθηκε του βομβαρδισμού .Επέστρεψε στην Ελλάδα αλλά δυστυχώς νέος άνθρωπος αποβίωσε από την νόσο των δυτών .
ΚΑΤΑΔΡΟΜΙΚΗ ΖΩΗ ΑΡΓΥΡΗ
Η Ιστορία ξεκινά από την Καλαμάτα, 2 Ιανουαρίου 1974.Αφού σε διορθώσω πρώτα, ήμουν στην Ε! Μ.Κ στη Δράμα Παρουσιάστηκα σαν ανεπίλεκτος και στην διάρκεια έως τήν ορκωμοσία, πέρασε κλιμάκιο των καταδρομών για αυτούς πού ήθελαν να πάνε στα ΛΟΚ. Εγώ λόγο αδυναμίας στον αδελφό μου Αντώνη, το ήθελα σαν τρελός. Έτσι και έγινε, μετά από κάποια αθλητικά τεστ πήρα μετάθεση στο ΚΕΜΚ Μεγάλο Πέυκο, μετά από τήν 2μηνη απαιτητική, σκληρή, με αυστηρή αξιολόγηση στο κάθε τι, γνωστή σε σένα καταδρομική εκπαίδευση για να πάρουμε τόν πράσινο μπερέ, πήγα στά ΛΥΒ για άλλους 3 μήνες σχεδόν, για να γίνω λοχίας και ύστερα στα αλεξίπτωτα ( Ασπρόπυργο) άλλον ενάμιση μήνα. Ξανά στο ΚΕΜΚ, εκεί πήρα τήν ειδικότητα του καταστροφέα μετά από δύο μήνες εκπαιδεύσεις στο Καντίλι, ένας χώρος έξω από το μεγάλο πεύκο .
Μετά πήρα μετάθεση στην Δράμα Ε!Μ.Κ (Μαύρη μοίρα) η φήμη της προηγείται μεταξύ των μονάδων της 1ης Ταξιαρχίας Καταδρομών-Αλεξιπτωτιστών. Εκεί πολύ απαιτητική η εκπαίδευση και βαριά, ο λόγος ήταν ο ανταγωνισμός με τις άλλες μοίρες, πάση θυσία έπρεπε να παίρνουμε την πρώτη θέση στους αγώνες.
Επιστράτευση..... με καλούν στο γραφείο του διοικητή, παίρνω διαταγή μετάθεσης για τήν Α! μ.κ στο Μάλεμε και να παρουσιαστώ την 21 Ιουλίου 1974, σάστισα γιατί δεν ήταν χρόνος μεταθέσεων, έπρεπε σε δύο μέρες να βρισκόμουν στην Ελευσίνα. Όπως μου είπαν θα έπρεπε να πάω Ελευσίνα και με το χαρτί τής μετάθεσης θα έπαιρνα ένα C130 μαζί με άλλους για την μεταφορά μας στην Σούδα και από εκεί στο Μάλεμε.
Κατέβηκα Θεσσαλονίκη και με το τρένο Αθήνα, πήρα ταξί και πήγα στο σπίτι. Καταλαβαίνεις τώρα το κλίμα ανησυχίας που είχαν οι γονείς μου, τους καθησύχασα..... το πρωί 21 του μήνα με ταξί για Ελευσίνα, ένας χαμός εκεί άγνωστος μεταξύ αγνώστων, ρωτώντας κατάλαβα ότι όλοι αυτοί ήταν περίπτωση σαν την δική μου και μία διμοιρία της Γ!ΜΑΚ γύρω στα 35-40 άτομα Αξιωματικοί και οπλίτες.
Επιβιβαστήκαμε κατά τις 7,30 μ.μ σε δύο noratlas και πετάξαμε για Σούδα, Το κλίμα μέσα στο αεροπλάνο λίγο βαρύ καταλαβαίνεις την αμηχανία μου, βουβαμάρα ανάμεσα σε άγνωστα πρόσωπα, φτάσαμε και μας οδήγησαν σε ένα τολ .Ακούγαμε να προσγειώνονται και άλλα αεροπλάνα, επικρατούσε ένας πανικός, τελικά μας παρέδωσαν όπλα και πυρομαχικά, μας έκανε εντύπωση οι 300 σφαίρες, 5-6 χειροβομβίδες δέν θυμάμαι και ο πολύς βαρύς οπλισμός που είχαν στην διμοιρία της Γ! ΜΑΚ .
Άρχισαν οι ψίθυροι μεταξύ μας και κάποιοι πού γνώριζαν κάποιους Αξιωματικούς έλεγαν ότι μάλλον πάμε για Κύπρο.
Αργότερα έφτασε και η Α! Μ.Κ με λεωφορεία τραγουδώντας το πότε θα κάνει ξαστεριά, Μας χώρισαν και αρχίσαμε την επιβίβαση , οι δυο Αξιωματικοί που ήταν μαζί μου, ήταν τα αδέλφια ΚΟΙΜΤΖΌΓΛΟΥ , απογειωθήκαμε. Κανείς δεν μιλούσε, όλοι κουρασμένοι από την ταλαιπωρία λαγοκοιμόντουσαν, μας ενημέρωσαν ότι πάμε Κύπρο και μας έδωσαν οδηγίες όταν θα προσγειωθούμε, πρέπει να είμαστε γρήγοροι για να μπορέσει το αεροπλάνο να απογειωθεί αμέσως.
Επικρατούσε ηρεμία, ο βόμβος του αεροπλάνου και η ταλαιπωρία μας έκανε να νιώθουμε υποτονικά, ένας ταγματάρχης ( Παναγιωτόπουλος ) μας είπε να κοιμηθούμε για να είμαστε ξεκούραστοι όταν θα φτάναμε Κύπρο.
Μπαινόβγαινε στο πιλοτήριο και συνομιλούσε με τους άλλους αξιωματικούς χαμηλόφωνα. Δεν ξέρω πόσες ώρες πέρασαν όταν ξαφνικά υπήρξε πανικός, ακούγαμε εκρήξεις και οι αξιωματικοί σε διέγερση μας είπαν να σηκωθούμε όρθιοι γιατί η άτρακτος δεχόταν βλήματα, έτσι θα είχαμε λιγότερη Επιφάνια, μερικά βλήματα διαπερνούσαν το σκάφος, ο διπλανός μου δέχτηκε ένα βλήμα ευτυχώς στην άκρη τής μπότας και τρελάθηκε.
Δεν μπορώ να σου πώ και να περιγράψω εκείνες τις στιγμές, δέν κράτησε πολύ, μετά από πολλούς κραδασμούς προσγειωθήκαμε και ορμίσαμε έξω σχεδόν προτού σταματήσει το αεροπλάνο. Με το βάρος του μπέρκεν έσκασα με την μούρη στο έδαφος κάνοντας γκελ, μου έφυγε το όπλο από τα χέρια, πυκνό σκοτάδι δεν βλέπαμε τίποτα, ο ουρανός γεμάτος λάμψης αντιαεροπορικών και ήχοι εκρήξεων και ριπών από βαριά όπλα, μας μάζεψαν έξω από τον διάδρομο, το Νoratlas απογειώθηκε αμέσως.
Ένα με το χώμα περιμέναμε εντολές, τα μπλε φωτάκια του διαδρόμου αναβόσβηναν το κτίριο κατασκότεινο ακροβολιστήκαμε σε κύκλο γιατί δεν ξέραμε από που θα μας την πέσουν οι Τούρκοι, υπήρχε η εντύπωση ότι οι Τούρκοι να είχαν καταλάβει το αεροδρόμιο, ακούσαμε Ελληνικές φωνές, δεν ξέραμε αν ήταν δικά μας, ο ταγματάρχης αφού μας είπε να μην σηκωθεί κανένας, προχώρησε έρποντας προς τις φωνές, κάποιος από αυτούς που ερχόντουσαν προς εμάς κρατούσε φακό, έλα κουμπάρε φωνάζει στον αξιωματικό, ποιος είσαι το απαντά, Κύπριος έφεδρος αξιωματικός είμαι από την 33 μ.κ. Μας οδήγησαν σε ένα μέρος έξω από το αεροδρόμιο και περιμέναμε.
Αφού έγιναν κάποιες διακτινίσεις μεταξύ των αξιωματικών μας μετέφεραν στο κτίριο του αεροδρομίου, εκεί έγιναν κάποιοι διαπληκτισμοί μεταξύ των αξιωματικών του αεροδρομίου και των δικών μας, οι περισσότεροι γνωρίζονταν μεταξύ τους γιατί είχαν υπηρετήσει και παλιότερα στην Κύπρο και ξέρανε τα κατατόπια.
Κάποιοι που ρώτησαν για την απουσία της τρίτης διμοιρίας του λόχου, τους είπαν ότι το αεροπλάνο γύρισε πίσω. Όταν ξημέρωσε μας πήγαν στην ιερατική σχολή, ανοίξαμε μικρά ορύγματα και οχυρωθήκαμε ανάμεσα σε κάτι πορτοκαλιές για προστασία από τούρκικους βομβαρδισμούς. εκεί μάθαμε για το αεροπλάνο που έπεσε, μας ενημέρωσε ο ίδιος ο Παπαμελετίου και προσπάθησε να μας ανεβάσει το ηθικό. Ο υπολοχαγός Ντούβας μαζί με Κύπριους καταδρομείς πήγαν στο αεροπλάνο αναγνώρισε 3 η 4 καταδρομείς οι υπόλοιποι ήταν καμένοι και ένα με τα σίδερα. Κατόπιν μάθαμε ότι για να μην μείνουν εκτεθειμένοι οι σωροί τους σκέπασαν με γκρέιντερ μαζί με την άτρακτο.
Το πρωί 23 Ιουλίου πήραμε διαταγή και ένας λόχος έφυγε για το αεροδρόμιο για να το καλύψει από πιθανή επίθεση κατάληψης από τους Τούρκους, δεν πέρασαν 2-3 ώρες και πήραμε εντολή και εμείς 42ος λόχος με τον Ρούκα να πάμε στο αεροδρόμιο όπως και έγινε με λεωφορεία. Μπήκαμε στο κτίριο ακροβολιστήκαμε στα παράθυρα και αφού σπάσαμε τα τζάμια, πήραμε θέσεις μάχης. Δεν άργησαν να φανούν οι Τούρκοι, το κτίριο είχε γίνει αστακός, παντού ακροβολισμένοι και στην ταράτσα με ελεύθερους σκοπευτές οπλοπολυβόλα και πολλά ΠΑΟ, άρχισε η μάχη.... οι Τούρκοι σχεδόν ακάλυπτοι με 3-4 τανκς άρχισαν να έρχονται, αραιωμένοι περνώντας μια ρεματιά και φτάνοντας παράλληλα με τα δύο κτίρια του στρατοπέδου του ΟΗΕ άρχισαν την επίθεση.
Χαμός ...αρχίσαμε τις ριπές οι Τούρκοι έπεφταν νεκροί κατά δεκάδες πρέπει να είχαν πολλούς νεκρούς, ένα η δύο τανκς πρέπει να αχρηστεύτηκαν και άρχισαν να οπισθοδρομούν σε μια συστάδα δέντρων με ένα μικρό κτίριο και εκεί καθηλώθηκαν, δεν κράτησε πολύ 1-1,30 ώρα και μετά μας είπαν παύσατε πυρ, οι ΟΗΕ με άσπρα σημαιάκια βγήκαν από τα φυλάκια τους και εκεί έλαβε τέλος η μάχη. Εμείς παρόλο την ζέστη και την μυρωδιά από τίς γομώσεις ντοπαρισμένοι νιώθαμε χαρά , δεν υπήρχε κανένας νεκρός, ο Μπένος στην ταράτσα που τραυματίστηκε ελαφριά στο πόδι, ο Ανδρουλάκης και ο Φθενός και αυτοί με ελαφριά τραύματα.
Βλέπαμε από την μεριά των Τούρκων πολλά ασθενοφόρα. Έγιναν κάποιες διαπραγματεύσεις και αποχωρίσαμε από το αεροδρόμιο, αφήνοντάς την διοίκηση στους ΟΗΕ. Μετά μάθαμε από τους αξιωματικούς ότι υπήρχε ένας λόχος τίς ΕΛΔΥΚ και μια μοίρα Κυπρίων καταδρομέων, νομίζω η 33 μ.κ που πολέμησαν μαζί μας, ιδιαίτερη μνεία έγινε από τον διοικητή μας για την μαχητικότητα των κυπριών καταδρομέων (Δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από εμάς) μας είπε, πολέμησαν γενναία και τους δίνω συγχαρητήρια.
Στις εγκαταστάσεις του εφεδρικού σώματος μείναμε καμιά δεκαριά ημέρες.
Ένα βράδυ μας έβαλαν σε στρατιωτικά φορτηγά, χωρίς να μας αναφέρουν τίποτα διαπιστώσαμε ότι πηγαίναμε αντίθετα από την γραμμή των Τούρκων, μετά από λίγο στρίβουμε σε έναν χωματόδρομο και σταματάμε σε ένα μικρό δάσος η ταμπέλα στο δρόμο έγραφε προς Σταυροβούνι. Φαινόταν σαν παλιό στρατόπεδο, ακροβολιστήκαμε ανάμεσα στα δέντρα, μπήκαν σκοπιές και περίπολοι και στήσαμε σκηνές. Από την άλλη ημέρα υπήρξε κινητικότητα, ήρθαν οχήματα με ασυρμάτους και μετά καταλάβαμε ότι είχε έρθει όλο το ΓΕΕΦ μαζί με τον στρατηγό Καραγιάννη. Έμειναν στο μεγάλο κτίριο που υπήρχε στον λόφο.
Οργανωθήκαμε, στήθηκαν σκοπιές και μπόφορντ με αντιαεροπορικά, κύλησε αρκετός καιρός , όταν ξεκίνησε ο δεύτερος Αττίλας 15 Αυγούστου πήραν διαταγή τα 6 από τα 12 ΠΑΟ να φύγουν για Λευκωσία για να καλύψουν κάπου υψώματα και να εμποδίσουν την προέλαση των Τούρκων. Είναι γνωστή η μάχη στο ύψωμα Κολοκασίδη, και δεν έχω κάτι να προσθέσω. Μετά το πέρας και αυτού τού γεγονότος τα πράγματα ηρέμησαν, μόνο που για δύο μήνες περίπου κάθε βράδυ φεύγαμε για τον Λυθροδόντα και ακροβολιζόμαστε καλυπτόμενοι μέχρι να ξημερώσει, γιατί φοβόντουσαν αεροπορική επιδρομή των Τούρκων.
Στην πορεία άρχισαν να φέρνουν ξύλα και λαμαρίνες, όποιοι ήξεραν από μαραγκοδουλειά άρχισαν να φτιάχνουν καταλύματα για να στεγάσουν τους λόχους . Σκάφτηκαν μεγάλα ορύγματα καλυμμένα από κορμούς δέντρων ώστε να μην φεύγαμε από το στρατόπεδο και παράλληλα ένας- ένας ο κάθε λόχος κατά διαστήματα φεύγαμε πορεία για τον Όλυμπο έπρεπε να μάθουμε την διαδρομή στα τυφλά, ώστε αν χρειαστεί να καλύπταμε την διαφυγή του ΓΕΕΦ προς την Πάφο. Εμείς σε περίπτωση πού επιχειρούσαν οι Τούρκοι την κατάληψη και άλλου εδάφους θα μέναμε στον Όλυμπο για καταδρομικές επιχειρήσεις. Όταν πλέον μάθαμε την διαδρομή, μάς πήγαιναν με πούλμαν και σκάβαμε ορύγματα.
Τον Ιανουάριο του 1975 η Α! Μ.Κ έφυγε από την Κύπρο, μείναμε πίσω καμιά 40ριά καταδρομείς και από αξιωματικούς θυμάμαι τον Μπένο ,Φθενό, Κουτσιουκο,Ντούβα, Παπαδόπουλο και Ρούκα. Πρέπει να πλαισιώθηκαν οι αξιωματικοί από ανώτερους που ήταν στην Κύπρο γιατί η πρώτη φουρνιά από Ελλάδα είχε έρθει Νοέμβριο η Δεκέμβριο, Εν το μεταξύ είχα αναλάβει επιλοχίας του 42 λοκ .
Η επικοινωνία με τους γονείς όλο αυτό το διάστημα ήταν ελλιπής, κάποια αλληλογραφία κάθε 15-20 ημέρες και αυτή περνούσε από λογοκρισία, Δεν έπρεπε να γράφουμε πού βρισκόμαστε παρά ότι είμαστε καλά. Κάποια στιγμή που έβαλαν ένα πούλμαν για Λευκωσία μία φορά την εβδομάδα, πηγαίναμε στον ΟΤΕ. Εκεί ήταν επικίνδυνη η κατάσταση γιατί οι Τούρκοι πυροβολούσαν προς το μέρος μας και έπρεπε να πλησιάζουμε καλυπτόμενοι ρισκάροντας.
Έμεινα μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου 1975 με μία άδεια 30 ημερών ενδιάμεσα (δε θυμάμαι ημερομηνία) στην επιστροφή όσοι είχα φυλακή πήραν μετάθεση για τής μονάδες τους , εγώ και αρκετοί άλλοι το υπόλοιπο 20ήμερο μέχρι την απόλυση την πήραμε σε άδεια. Το αστείο είναι ότι στις Κεχριές που άραξε το οχηματαγωγό, μας περίμεναν τελωνειακοί για να δηλώσουμε όσοι είχαμε φέρει πράγματα.....τούς πετάξαμε στην θάλασσα και όταν παρέδωσα τον σάκο μου , μου χρέωσαν ένα εθνόσημο που μου έλειπε !!!
Χαράλαμπος Καραγιάννης 1974 , επίστρατος 32 μοίρας καταδρομών ,Κύπρου
