Σήμερα πέρασα μια υπέροχη μέρα: πήγα εκδρομή στη χώρα της ελπίδας! Μιας ελπίδας ολοζώντανης και σπαρταριστής πως, ναι, το αύριο θα είναι φωτεινό και όμορφο!
Καλεσμένη στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Καστοριάς, στην Στ’ τάξη του, από τη δασκάλα κ. Ελένη Κομπάνη, συζήτησα με τα παιδιά της τάξης αυτής για τους Πόντιους και την Ιστορία τους. Πήγα να γράψω “μίλησα στα παιδιά”, αλλά στην πραγματικότητα συζητήσαμε κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο! Κι οι ερωτήσεις τους επιπέδου και βάθους, όχι αστεία! Με ρώτησαν τα πάντα, ακόμη κι αν έχουν μείνει εκεί Έλληνες! Άκουγαν, έβλεπαν και ρωτούσαν! Όχι εύκολα πράγματα! Τους ζήτησα κάτι: όσοι έχουν ποντιακή καταγωγή καλό είναι να ξέρουν την περιοχή καταγωγής τους. Κάποια παιδιά ξέραν ήδη: “Από την Κερασούντα”, έλεγαν κι η συγκίνησή μου ξεχείλιζε. Αν εγώ είμαι τρίτης γενιάς Πόντια, αυτά είναι πια πέμπτης γενιάς ποντιόπουλα και ξέρουν!!!
Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια τέτοιοι μαθητές, τα αξίζουν κι οι δάσκαλοί τους και το σχολείο τους, το οποίο διευθύνει η κ. Δώρα Τελλίδου! Πήγα να διδάξω και διδάχτηκα! Μα προπαντός χάρηκα κι ευχαριστήθηκα ένα ξεχωριστό πρωινό με ένα πραγματικά ξεχωριστό κοινό! Στο κοινό αυτό κι η μικρή Πόντια, η Αθηνά, που θυμόταν πολύ καλά το ονοματεπώνυμο του ομιλητή από τον οποίο άκουσε πέρσι μια από τις ιστορίες που τους αφηγήθηκα κι όταν τη ρώτησα χωρίς να περιμένω πως θα ξέρει, “Θεοφάνης Μαλκίδης” μου είπε, αφήνοντάς με άναυδη!!!


ΥΓ: Νιώθω την ανάγκη να συγχαρώ και τη συνάδελφο Λίτσα Καραμανίδου, που επέλεξε να έρθει να παρακολουθήσει, μολονότι είχε κενό και μπορούσε να κάνει ό,τι άλλο ήθελε…