Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ
Του Κώστα Χατζηαντωνίου
της καλλιτεχνικής- επιστημονικής ομάδας που εκπροσωπεί την Κυπριακή Δημοκρατία στην Μπιενάλε της Βενετίας (εκφράζοντας σε σχετικό έντυπο απόψεις που δικαιολογούν την τουρκική εισβολή, θέτουν επί ίσης νομικής μοίρας την Κυπριακή Δημοκρατία με το ψευδοκράτος και επιδιώκουν να αναγάγουν τον νεοκυπριακό επαρχιωτισμό σε νησιωτικό εθνικισμό), δεν είναι τόσο οι απόψεις τους.
Ελεύθεροι είναι να έχουν όποια άποψη θέλουν για την μοίρα τους όλοι οι άνθρωποι, ακόμη και τα θύματα της Βίας. Κι ούτε είναι ετούτη η πρώτη εμφάνιση της πέμπτης φάλαγγας. Η αθλιότητα είναι που παριστάνουν τους "αιρετικούς" οι οποίοι διαφοροποιούνται από το κράτος ενώ όλοι ξέρουμε, Ελλαδίτες και Κύπριοι, πως το κράτος αυτό ήταν πάντα στα χέρια τους και τους χρηματοδοτούσε αδρά - ειδικά όταν κυβερνά η δεξιά. Από την Ζυριχική κατασκευή του το 1960 αλλά ιδιαίτερα μετά το διπλό έγκλημα του 1974, όταν οι χειρότερες, οι πιο κυνικές πλευρές των δύο παρατάξεων του αδελφοκτόνου διχασμού, ενώθηκαν σε ένα κόμμα - κράτος που ενέπαιζε τους αγωνιστές με εθνικά μνημόσυνα και μεγάλα λόγια κάθε Απρίλη και Ιούλη, προκειμένου να βολεύουν τις μπίζνες και την ζωούλα τους. Στο κράτος αυτό (που κατάντησε να το περιπαίζει ένα νούμερο ονόματι Φειδίας, με την ψήφο 72.000 Κυπρίων), τώρα ήρθε η σειρά για να το φτύνουν οι πιο ευνοημένοι, οι κρατικοδίαιτοι και οι υπότροφοι των Ιδρυμάτων. Το ξέρουμε το φαινόμενο, στην Ελλάδα ανθεί αυτό το είδος των επαναστατών που σιτίζονται σχεδόν όλοι από το "καταραμένο" κράτος, από Ιδρύματα και Στέγες. Σε συνεργασία με αυτό το αθηναϊκό είδος, μια νέα ελίτ τάχα των γραμμάτων και των τεχνών, φτιάχτηκε και στην Κύπρο, ακολουθώντας τις πιο αεθνικές επιλογές των ελλαδικών ελίτ. Αυτοί οι τύποι, που αύριο θα φωνάζουν υποκριτικά "Λευτεριά στην Παλαιστίνη" και "από την θάλασσα ως το ποτάμι", θα έβγαζαν σπυράκια αν φωνάζαμε π.χ. "Λευτεριά από την θάλασσα (της Κερύνειας) ως το ποτάμι" - τον Πεδιαίο εν προκειμένω. Δικαίωμά τους, κι ας μην είναι βέβαια πολύ ηθικό ότι νέμονται κονδύλια και βολτάρουν στα κανάλια της Βενετίας, χάρη στα μνήματα αυτής της φωτογραφίας. Δικαίωμά τους επίσης να μας λένε, συχνά με περιφρόνηση, "εθνίκια". Δικαίωμά μας όμως να τους λέμε κι εμείς, με την ίδια περιφρόνηση, κρατίκια.
