του Σάββα Μαστραππά
Κατά την εισβολή του 1974 στην Κύπρο βιάστηκαν από τους Τούρκους εισβολείς περισσότερες από 800 γυναίκες, σύμφωνα με τις καταθέσεις των ίδιων, που βρίσκονται στα αρχεία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ανεπίσημα ο αριθμός τους ανέρχεται σε 1.500 (αρκετές από τις παθούσες, επέλεξαν να μην καταγγείλουν τους βιασμούς για ευνόητους λόγους).
Το τραγικό θέμα επανάφερε στο προσκήνιο ο έγκριτος δημοσιογράφος Κώστας Βενιζέλος στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο του 1974, Μυστικά και αλήθειες.
Όπως αναφέρει «Χρειάζεται γερό στομάχι και πολλές αντοχές για να διαβάσει κανείς όλο αυτό το υλικό. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να φανταστεί πλην των ιδίων, τι έχουν περάσει τα θύματα των βιασμών».
Ακόμη και τα τυχαία περιστατικά που επιλέξαμε είναι σοκαριστικά.
Υπάρχουν πληροφορίες ότι βιάσθηκε ένα μικρό κοριτσάκι 9 χρονών. Υπάρχει η επώνυμη καταγγελία της ογδοντάχρονης Αναστασίας Σαμψού από την Λάπηθο προς τον Ερυθρό Σταυρό ότι βιάσθηκε από Τούρκο. Ένα κορίτσι με νοητική υστέρηση βιάσθηκε στο σπίτι του από είκοσι στρατιώτες, τον έναν μετά τον άλλον και μετά το πέταξαν από το παράθυρο του δεύτερου ορόφου με αποτέλεσμα να μείνει παράλυτο. Μία δεκαεπτάχρονη στην Γύψου βιάσθηκε και μετά την σκότωσαν.
Τούρκοι αξιωματικοί βίασαν έγκυο πέντε μηνών. Γυναίκα που αντιστάθηκε στον βιασμό, κατήγγειλε ο σύζυγός της, την μαχαίρωσαν στον λαιμό.
Όπως αναφέρει ένας από τους ειδικούς που προσπάθησαν να παρέχουν ψυχολογική βοήθεια στις παθούσες: «οι βιασμοί σε περίοδο πολέμου συνιστούν ένα ζωντανό θάνατο. Μία βιασμένη κοπέλα το πιθανότερο είναι να μην μπορέσει να συνέλθει ποτέ από το μετατραυματικό σοκ».
Ο γιατρός Α. Βασιλείου αναφέρει ότι «οι γυναίκες αυτές είχαν μεγάλα τραύματα και χρειάστηκε να συρραφτούν. Και πιο κάτω στην κατάθεση του: Νιώθαμε άβολα να κοιτάζουμε της γυναίκες, ιδιαίτερα της ηλικιωμένες στις οποίες ήταν τόσο εμφανής η αηδία και η ντροπή στο πρόσωπο τους που το έκρυβαν με τα χέρια τους, για να μην τις βλέπουμε. Μία γυναίκα πενήντα πέντε χρονών οδυρόταν και φώναζε θέλω να πεθάνω».
Υπάρχουν και περιπτώσεις για άντρες που βιάσθηκαν από τους Τούρκους, όμως απ’ αυτούς κανένας δεν μίλησε.
Αποτελεί μέρος της τακτικής του τουρκικού στρατού να ταπεινώνουν και να εξευτελίζουν άνδρες και γυναίκες που πέφτουν στα χέρια τους βιάζοντας τους, γνωρίζουν ότι αυτό το γεγονός είναι κάτι το οποίο το κουβαλούν και τους κάνει να υποφέρουν σε όλη τους την ζωή.
Τότε στην Κύπρο απαγορεύονταν οι εκτρώσεις, οι αρχές άλλαξαν την νομοθεσία και η Εκκλησία συγκατέθεσε σιωπηρά.
Οι αρχές των Βρετανικών βάσεων ανταποκρίθηκαν στην έκκληση της ΚΔ, προσφέροντας ιατρική βοήθεια σε περισσότερες από σαράντα παθούσες, οι οποίες νοσηλεύτηκαν στο Ακρωτήρι ( Νοσοκομείο Princess Mary). Όμως η Ύπατη Αρμοστεία στην Λευκωσία εισηγήθηκε στο Φορειν όφις «ότι θα έπρεπε να κλείσει το θέμα των βιασμών για να προχωρήσουν οι συνομιλίες Κληρίδη- Ντενκτάς που διεξάγονταν τότε».
Η Κυπριακή κυβέρνηση προσέφυγε το 1974 και το 1975 στην Επιτροπή για τα Δικαιώματα του ανθρώπου. Καμία ποινή όμως δεν επιβληθεί στην Τουρκία. Στην προσφυγή της η εγκαλούσα κυβέρνηση αιτιάται: «μαζικούς και επαναλαμβανόμενους βιασμούς γυναικών όλων των ηλικιών από 12 έως 71 χρονών, σε ορισμένες δε περιπτώσεις σε τέτοιο βαθμό, ώστε τα θύματα να υποφέρουν από αιμορραγίες ή να καταστούν διανοητικά ερείπια. Σε μερικές περιοχές εξασκήθηκε η βίαιη πορνεία. Όλες οι γυναίκες και τα κορίτσια τα συνάθροιζαν σε χωριστά δωμάτια άδειων σπιτιών. Εκεί βιάζονταν επανειλημμένα από τα τουρκικά στρατεύματα». Σε ορισμένες περιπτώσεις μέλη της ίδιας οικογένειας βιάσθηκαν επανειλημμένα, μπροστά στα ίδια τα παιδιά τους. Σε άλλες περιπτώσεις, γυναίκες βιάσθηκαν δημόσια, κατά τρόπο κτηνώδη. Οι βιασμοί σε άλλες περιπτώσεις συνοδεύονταν από κτηνώδεις πράξεις, όπως βίαια δαγκώματα, έτσι που να προκαλούν σοβαρές πληγές στα θύματα, χτυπήματα της κεφαλής στο δάπεδο και στραγγάλισμα του λαιμού, σχεδόν μέχρι πνιγμού. Σε αρκετές περιπτώσεις οι απόπειρες βιασμού συνοδεύονταν από μαχαιρώματα ή σκοτωμό του θύματος. Στα θύματα του βιασμού συμπεριλαμβάνονταν έγκυες και γυναίκες νοητική υστέρηση».
