Θ. Μαλκίδης
Το ζήτημα της Γενοκτονίας στη Γερουσία του Καναδά
Πριν λίγο καιρό όταν βρέθηκα στον Καναδά για να μιλήσω στο Συνέδριο του Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου για το ζήτημα της Γενοκτονίας ήξερα τις δυσκολίες. Είχαν ήδη υπάρξει όταν τέθηκε το αίτημα της αναγνώρισης από τους Δήμους της Οττάβα και του Τορόντο. Με την εισαγωγή όμως του ψηφίσματος στη Γερουσία του Καναδά από τους συμπατριώτες μας Παναγιώτα Παπαγεωργίου-Μέρτσαντ και Λεωνίδα Χουσάκο, με το οποίο ζητούσαν την αναγνώριση της Γενοκτονίας και την υιοθέτηση της 19ης Μαίου ως ημέρα μνήμης για το κράτος του Καναδά υπήρξαν αντιδράσεις, τόσο από την Τουρκία, όσο και από την Ελλάδα (!).
Αναμενόμενες πλέον και συνηθισμένες οι αρνήσεις και οι υπονομεύσεις από το ένα μέτωπο που βρίσκεται στην Άγκυρα και το άλλο μέτωπο που κατοικοεδρεύει στην Αθήνα. Θα αναφέρω, με στοιχεία και ονόματα τις πράξεις τους, στον κατάλληλο χρόνο..........
Είναι αυτονόητο ότι ο αγώνας, γιατί περί αυτού πρόκειται, για το ιερό ζήτημα αναγνώρισης της Γενοκτονίας και των συναφών πράξεων επανόρθωσης και αποκατάστασης συνεχίζεται. Και αναμένοντας το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας από τους Γερουσιαστές του Καναδά, οι οποίοι πρέπει να επιτελέσουν το καθήκον τους χωρίς να υποχωρήσουν σε καμία πίεση ψεύδους από την Άγκυρα και υπονόμευσης, οφείλω να αναφέρω ξανά τις προτάσεις μου για το ζήτημα. Προτάσεις που θα πρέπει να υλοποιηθούν μέχρι το 2019, όταν θα τιμηθούν τα 100 χρόνια από την 19η Μαίου, της αποβίβασης του δασκάλου του Χίτλερ Κεμάλ και την έναρξη της τελευταίας και πιο σκληρής φάσης της Γενοκτονίας. Το 2019 όταν ο λαός μας, οι απόγονοι των διασωθέντων θα τιμούν τα θύματα και δυστυχώς το ελλαδικό κράτος θα ¨εορτάζει¨(!!!!!) τη Γενοκτονία, η πατρίδα μας θα πρέπει να έχει Εθνικό Μνημείο Γενοκτονίας, Μουσείο Γενοκτονίας και πολιτική -ιστορική- διπλωματική συγκρότηση θεσμικού υποκειμένου διεθνοποίησης και Αναγνώρισης της Γενοκτονίας.
Προτάσεις συμβολικές και ουσιαστικές, οι οποίες μαζί με άλλες, μπορούν να μας οδηγήσουν ψηλά .
