Πολλές μουσικοθεατρικές παραστάσεις για την Μικρά
Ασία
αποπνέουν μια κλισέ παραπλανητική νοσταλγία, που
απολιτικοποιεί το παρελθόν και εξιδανικεύει την
αποικιοκρατική
οθωμανοκρατία ως περίοδο δήθεν “αρμονικής
συμβίωσης” που
διαταράχθηκε γιατί “έτσι ήθελαν οι μεγάλοι”. Très banal
Γενικολογουν και κλαψουρίζουν, αρκετά με αυτή την
βλαπτική
μνημονική πρακτική που μας αυτο υπονομεύει…
δράστε πολιτικά, μιλήστε για γενοκτονία, ονομάστε
ξεκάθαρα τους
ενόχους, καταδικάστε Νεότουρκους και κεμαλισμό,
κάντε πολιτική τέχνη.
Αλλιώς δεν έχει νόημα, κουράζει πολύ…
Ωραία τα βιολιά, οι αμανέδες και τα ζεϊμπέκικα και οι
νοσταλγίες αλλά εγκλωβιστήκατε σε αυτά και χάσατε την πολιτική ουσία…. καληνύχτα
