...Οἱ ἄνθρωποι συχνά ἀποφαίνονται γιά τό ἄν εἴμαστε καλοί ἤ κακοί. Ἀνάλογα μέ τήν ἀπόφασή τους μᾶς ἐκτιμοῦν, μᾶς θαυμάζουν ἤ μᾶς κατακρίνουν.
Οἱ διάφορες κρίσεις τῶν ἀνθρώπων δέν μοιάζουν γιά μᾶς με χιτῶνες; Τή μιά μᾶς ντύνουν με τον χιτώνα τοῦ σοφοῦ, τήν ἄλλη μέ τόν μανδύα τοῦ τρελοῦ. Τή μιά μᾶς περιβάλλουν μέ τόν μανδύα τῆς ἀνδρείας, τήν ἄλλη μᾶς σκεπάζουν μέ τα κουρέλια τῆς ἀπαξίωσης.
Ἀλλά ὅλοι οἱ χιτῶνες γρήγορα βγαίνουν καί ἀλλάζουν ἀνάλογα μέ τίς ἀσταθεῖς καί συχνά ἐναλλασσόμενες κρίσεις τῶν ἀνθρώπων.
Ὅμως ἐν τέλει τήν ὥρα τοῦ θανάτου ὁ καθένας ἀπό μᾶς θά φανεῖ μέ τό δικό του χρῶμα, μέ τόν δικό του χιτώνα.
Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
