Τι έμορφη που είναι η καλωσύνη!
Τι χαροποιό που είναι το πρόσωπό της και η κάθε κίνηση του χεριού της.
Και με πόση απλότητα έρχεται θαρρετά κοντά σου για να σε ξεκουράζει και με πόση ταπείνωση σε σιμώνει, σα να’σαι αδερφός της, δείχνοντάς σου φυσικά και απροσπάθητα πώς σ’αγαπά και πώς πονά για σένα!
Τι χάρη που έχει ο καλομίλητος άνθρωπος!
Σαν πρωινός ουρανός ασυννέφιαστος, σα βρυσούλα που τρέχει ταπεινά σ’ένα παράμερο μέρος και καρτερά υπομονετικά να περάσει ο κουρασμένος στρατοκόπος για να τον ξεδιψάσει με το κρύο νερό της, δίχως να θέλει άλλη πληρωμή παρεχτός απ’την χαρά να τον φχαριστήσει!
κύρ Φωτίου Κόντογλου.
