Πρίν 114 ἔτη κατά τήν 3ην Ἰανουαρίου τοῦ 1911, ὁ Κυρ-Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης μέσα στήν ἡσυχίαν τῆς προσευχῆς, ψάλλων τόν ὕμνον τῶν Ἁγίων Θεοφανείων:
«Τὴν χεῖρά σου τὴν ἁψαμένην, τὴν ἀκήρατον κορυφὴν τοῦ Δεσπότου.
μεθ᾽ ἧς καὶ δακτύλῳ αὐτόν, ἡμῖν καθυπέδειξας, ἔπαρον ὑπὲρ ἡμῶν, Βαπτιστά,
ὡς παρρησίαν ἔχων πολλήν· καὶ γὰρ μείζων τῶν Προφητῶν ἁπάντων, ὑπ᾽ αὐτοῦ μεμαρτύρησαι.
Τοὺς ὀφθαλμούς σου πάλιν δέ, τοὺς τὸ Πανάγιον Πνεῦμα κατιδόντας,
ὡς ἐν εἴδει περιστερᾶς κατελθόν, ἀναπέτασον πρὸς αὐτὸν Βαπτιστά, ἵλεων ἡμῖν ἀπεργασάμενος.
Καὶ δεῦρο στῆθι μεθ᾽ ἡμῶν.
ἐπισφραγίζων τὸν ὕμνον, καὶ προεξάρχων τῆς πανηγύρεως».
παρέδωσε τήν Ὁσία ψυχήν του εἰς χείρας τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ, τόν ὁποῖον «ἑνόσω» ζοῦσε καί ἀνέπνεε οὐδέποτε ἔπαψε νά ὑμνεῖ καί νά δοξάζει.
