Θεοφάνης Μαλκίδης
Θλιβερά πρόσωπα, ανήμπορα να προτάξουν μήνυμα και πράξη απελευθέρωσης, ακολουθούν ως απλοί εντολοδόχοι τα κελεύσματα των αφεντικών τους:Μνημόνια, οικονομική και εθνική υποδούλωση, εξαθλίωση, εγκλεισμός, μετανάστευση, Μακεδονία, Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος....
Εξευτελίζουν και καταναλώνουν τόπους, σύμβολα, αντιστασιακές πράξεις, υβρίζουν νεκρούς και ζώντες, προηγούμενες και επόμενες γενιές:
Επανάσταση, 1821, Αγώνας, Αντίσταση, Αγάπη, ΟΧΙ, αξιοκρατία, Ορθοδοξία, Παράδοση, Ελευθερία, Ελληνικότητα....
Τι σχέση έχουν αυτές οι φιγούρες παρακμής με την παράδοση του 1821 και του Μακεδονικού Αγώνα, με την υπεράσπιση των θυμάτων της Σμύρνης και της Κερασούντας, του Διστόμου, των Καλαβρύτων, της Κύπρου, πως αντιλαμβάνονται τον Βλαχάκο, τον Γιαλοψό, τον Καραθανάση, το Σολωμό, τον Ισαάκ και ό,τι αυτοί οι τόποι και μορφές εκφράζουν;
Το βέβαιο είναι αυτό που γράφει ο Γιώργος Σεφέρης από το 1945 στο ημερολόγιό του: «η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία, η γενική αναπηρία της ηγέτιδας τάξης στην Ελλάδα, σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις (...). Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα».
