Θεοφάνης Μαλκίδης
Εύρεση και ταυτοποίηση των οστών του μέχρι πρότινος αγνοούμενου Παύλου Παύλου του Γεωργίου .
Βρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν τα ιερά οστά του μέχρι πρότινος αγνοούμενου Καταδρομέα της 33ης Μοίρας Παύλου Παύλου του Γεωργίου , ο οποίος αγνοούνταν από την 21η Ιουλίου 1974 αντιστεκόμενος στους Τούρκους εισβολείς στην Κύπρο.
Αιωνία του Μνήμη. Αθάνατος !
Ο ήλιος έγερνε στη δύση του , όταν δρασκελίσαμε το κατώφλι του πατρικού σπιτιού του Παύλου.
Τα χρυσοπόρφυρα σύννεφα μας αποχαιρετούσαν , καθώς μας καλωσόριζε η μυρωδιά από τα ανθισμένα κρινάκια της περιποιημένης αυλής.
Ανασαίναμε βαθιά . Το ανοιξιάτικο αεράκι είχε κάτι από τη λευκότητα των κρίνων, από την αγνότητα του παλικαριού που σε λίγο θα γνωρίζαμε. Νοιώθαμε ότι μπαίναμε σε ιερό εκκλησίας. Αισθανόμαστε ήδη την παρουσία του αγνοούμενου γιου και είμαστε σίγουροι πως και σήμερα η ψυχή μας θα γεμίσει από το μεγαλείο της φυλής μας.
Η μάνα του Παύλου, η Αναστασία, μάς δέχτηκε με καλοσύνη. Λόγια αμήχανα στην αρχή . Δεν θέλαμε να την κάνουμε να λυπηθεί.
Κατάλαβε την αγωνία μας, γι’ αυτό ξεκίνησε να μας μιλά για το μοναχογιό της:
«Ο Παύλος μου είναι το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά μου. Γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου το 1956. Μας έδωσε μεγάλη χαρά η γέννησή του, γιατί είχαμε ήδη δυο κόρες και θέλαμε γιο. Τον μεγάλωσα με πολλή αγάπη, όπως μια μάνα ξέρει να αγαπά το παιδί της. Το 1962 γράφτηκε στο Α΄Δημοτικό σχολείο Ξυλοτύμβου, από το οποίο αποφοίτησε το 1968. ΄Ηταν πολύ καλός μαθητής. Μελετηρός , φιλότιμος, ντροπαλός , υπάκουος, συγυρισμένος. Οι δάσκαλοί του τον αγαπούσαν και τον έφερναν σαν παράδειγμα στους άλλους μαθητές.
Στην ίδια τάξη με τον Παύλο ήταν και ο Γεώργιος Πετρή Δημήτρη , ο οποίος επίσης αγνοείται.
Ενώ φοιτούσε ακόμα στο δημοτικό, μπήκε στην ομάδα του προσκοπισμού. Του άρεσε πάρα πολύ και ήταν πολύ περήφανος, όταν φορούσε την στολή του προσκόπου.
Όμως δεν ήθελε να πάει στο Γυμνάσιο, παρόλο που τον παρακαλούσε η μεγαλύτερή του αδελφή. Τελικά, ακολούθησε την τέχνη του οικοδόμου κοντά στο μακαρίτη Βασίλη Αντωνίου. Όσο μεγάλωνε καταλάβαινα καλύτερα το θαυμάσιο χαραχτήρα του και ευχαριστούσα το Θεό που μου χάρισε τέτοιο γιο. Όλοι τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν.
Μια από τις μεγαλύτερες αγάπες του ήταν το ποδόσφαιρο . Ήταν φανατικός οπαδός του Πεζοπορικού. Όταν ο ίδιος έπαιζε ποδόσφαιρο, φορούσε πάντα την φανέλα της αγαπημένης του ομάδας και, όταν η ομάδα του αγωνιζόταν , αυτός μαζί με τους φίλους του βρισκόταν πάνω στις κερκίδες και παρακολουθούσε την αγαπημένη του ομάδα. Ήταν ένας από τους ποδοσφαιριστές του «Κίμωμα» Ξυλοτύμβου.
Το όνειρο του ήταν να καταταγεί στα Λ.Ο.Κ. , όταν θα υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία . Όταν πλησίασε ο καιρός της κατάταξής του, έκανε πολλή προετοιμασία, για να μπορέσει να πραγματοποιήσει το όνειρό του .
Έκανε ο ίδιος βάρη με τσιμέντο , πρώτα πιο μικρά και μετά πιο μεγάλα και μ’ αυτά γυμναζόταν συστηματικά.
Η χαρά του , όταν τελικά τα κατάφερε να καταταγεί στα Λ.Ο.Κ. , στην 33η μοίρα στο Πέλλαπαϊς, ήταν πολύ μεγάλη. Κατατάγηκε στο στρατό αρχές Ιανουαρίου του 1974.
Στο στρατό ήταν πολύ ευχαριστημένος . Ο Έλληνας διοικητής της μοίρας του, Γεώργιος Κατσάνης , ( ο οποίος έπεσε μαχόμενος στον Άγιο Ιλαρίωνα) τον αγαπούσε πάρα πολύ. Αυτό τον διοικητή τον γνωρίσαμε όταν πήγαμε στο στρατόπεδό του , για να γιορτάσουμε μαζί το Πάσχα του 1974. Το τελευταίο Πάσχα που περάσαμε μαζί…..
Θυμούμαι τα γεμάτα θλίψη και πόνο τραγούδια που αφιέρωνε σε μας και στους φίλους του μέσω του προγράμματος «το ημίωρο του εθνοφρουρού.» Το τελευταίο τραγούδι που μας αφιέρωσε ήταν το «Δεν θέλω να με κλάψετε».
Εγώ τον είδα τελευταία φορά στις 29 Ιουνίου 1974 , όταν βγήκε με άδεια, την μέρα της ονομαστικής του γιορτής.
Ήταν ολοφάνερο ότι κάτι τον βασάνιζε. Δε μιλούσε , δε γελούσε, μόνο ήταν σκεφτικός. Και έφυγε παίρνοντας μαζί του αυτή τη μελαγχολία, χωρίς να πει σε κανέναν τίποτε. Τον περίμενα να’ ρθει και τη μέρα των γενεθλίων του , στις 4 Ιουλίου αλλά δεν φάνηκε. Θα έκλεινε τα 18 του χρόνια.
Από πληροφορίες που πήραμε ο Παύλος μου , μαζί με τον υπόλοιπο Λόχο Κρούσεως στον οποίο ανήκε, κατέλαβαν ορισμένα φυλάκια στην περιοχή «Πετρομούδκια» ανατολικά του Αγίου Ιλαρίωνα, μετά από μάχη με τους Τούρκους.
Στην επιχείρηση αυτή ο Παύλος εκτελούσε χρέη ελεύθερου σκοπευτού μαζί με άλλους δυο στρατιώτες, σαν ομάδα αποκοπής στην περιοχή Αγύρτας.
Το πρωί τη ς 21ης Ιουλίου οι μάχες, όχι μόνο συνεχίζονταν αλλά οι Τούρκοι τους έριχναν από όλες τις πλευρές : θάλασσα, ξηρά και αέρα. Δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τους Τούρκους αλλά και το αβάστακτο μαρτύριο της δίψας, αφού στο βουνό ανέβασαν μόνο ένα παγούρι με νερό και οι στρατιώτες ήταν 226. Ούτε δέντρα υπήρχαν για να κρυφτούν από κάτω , παρά μόνο μερικοί θάμνοι.
Ενισχύσεις δεν ερχόντουσαν από πουθενά. Όταν οι στρατιώτες πληροφορήθηκαν ότι ο Έλληνας διοικητής της μοίρας Κατσάνης Γεώργιος σκοτώθηκε στη μάχη, κλονίστηκαν. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Οι Τούρκοι έφεραν μεγάλες ενισχύσεις και οι στρατιώτες διατάχθηκαν να επανασυνταχθούν στην έδρα τους, στο Πέλλαπαϊς .
Όπως μας είπαν ο Παύλος μου στην οπισθοχώρηση χάθηκε. Δεν τον είδαν ούτε σκοτωμένο , ούτε ζωντανό.
Εγώ τον περιμένω εδώ και είκοσι οκτώ χρόνια και όσο ή καρδιά μου κτυπά θα τον περιμένω. Δεν μπορώ ούτε καν να διανοηθώ ότι είναι νεκρός. Καμιά μάνα αγνοουμένου δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Πάντα ελπίζουμε.
Και μακάρι ο Θεός να εισακούσει τις προσευχές μας.»
Νύχτωσε για τα καλά όταν φύγαμε . Στο δρόμο είμαστε σιωπηλοί . Τα παιδιά με κοίταζαν με τα αθώα μάτια τους γεμάτα απορία. Η απορία τους, γιατί να συμβούν όλ’ αυτά στο άλλοτε ωραίο νησί μας, θα μείνει άλυτη, μέχρι να καταλάβουν πως στο κόσμο που γεννήθηκαν δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα. Το συμφέρον των ισχυρότερων , η ιδιοτέλεια των ανθρώπων , το μίσος μεταξύ των λαών, η αδικία , κυριάρχησαν και έδιωξαν τη χαρά, το γέλιο την ηρεμία από τις ψυχές των ανθρώπων.
Πιο κάτω παραθέτουμε αυτούσια την μαρτυρία του ανθυπολοχαγού κ. Σάββα Μέντζη από την Πλατανιστάσα, ο οποίος ήταν Διμοιρίτης στον 31ον Λόχο Κρούσεως της 33 Μ.Κ. , στον οποίο υπηρετούσε ο Παύλος.
Θερμά τον ευχαριστούμε για την πολύτιμη προσφορά του.
«Ο καταδρομέας Παύλου Παύλος εκ Ξυλοτύμβου υπηρετούσε στην 33η Μοίρα Καταδρομών στο Πέλλα- Παϊς Κυρηνείας.
Ανήκεν στον 31ον Λόχο Κρούσεως με Διοικητή του Λόχου τον Υπολοχαγό Πεζικού Κατούντα Νικόλαον.
Ήτο ενταγμένος στην Διμοιρία μου όπου εκτελούσα τα καθήκοντα του Διμοιρίτη και του διευθυντού του 1ου γραφείου της 33ης Μοίρας Καταδρομών.
Ο 31ος Λόχος Κρούσεως την νύκταν της 19ης προς 20ης Ιουλίου του 1974 βρισκόταν στο Αεροδρόμιο Λευκωσίας μαζί με τον 32ον Λόχο Κρούσεως για φρουράν του Αεροδρομίου.
Τα χαράματα της 20ης Ιουλίου το αεροδρόμιο εκτυπήθη με βόμβες από Τουρκικά αεροπλάνα. Τότε ο Διοικητής της 33ης Μοίρας Καταδρομών Ταγματάρχης Πεζικού Κατσάνης Γεώργιος διέταξε τον 31ον Λόχο Κρούσεως να επιβιβασθή σε φορτηγά αυτοκίνητα και να μεταβή στο στρατόπεδο μας στο Πέλλα-Παϊς.
Επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο με προορισμό το Πέλλα-Παϊς . Μόλις φθάσαμε κοντά στο Crammar School διακρίναμε τους Τούρκους αλεξιπτωτιστές που έπεφταν πάνω από το Κιόνελι. Καταφέραμε και φθάσαμε στο Πέλλα –Παϊς χωρίς να κτυπηθούμε από τα Τουρκικά αεροπλάνα.
Απ’ εκεί μεταβήκαμε πεζοί στην πρώην εξοχική κατοικία του Μακαρίου “V. Ladys”και λάβαμεν προκεχωρημένες θέσεις μάχης με μέτωπο την διάβασην Αγύρτας.
Στις 7.00 μ.μ. μας εδόθη διαταγή από τον Διοικητήν του 31ου Λόχου Κρούσεως ότι την νύκτα της 20 Ιουλίου 1974 θα διενεργούσαμε καταδρομικήν επιχείρησην στα Υψώματα Πετρομούθκια του Αγίου Ιλαρίωνα, για κατάλήψη των και μετά θα προχωρούσαμεν για κατάληψη του Φρουρίου του Αγίου Ιλαρίωνα. Ώρα κρούσεως ωρίσθη η 23.00 της 20ης Ιουλίου 1974.
Έτσι ξεκίνησε η προετοιμασία των ανδρών.
Το ηθικόν των ανδρών της Διμοιρίας μου ήτο ακμαιώτατον και με χαμόγελο δέκτηκαν την διαταγήν από τον Διοικητήν του Λόχου. Μεταξύ των ανδρών της Διμοιρίας μου ήτο και ο Παύλος Παύλου.
Μόλις νύκτωσε ξεκινήσαμε για να εκτελέσουμε την αποστολήν.
Κινηθήκαμε κατά μήκος του δρόμου Πέλλα –Παϊς –Αγύρτας.
Στις 11.00 μ.μ. ακριβώς η Διμοιρία μου βρισκόταν κατόπιν εκκαθαρίσεων των Τουρκικών πολυβολείων πάνω στα υψώματα Πετρομούθκια, χωρίς να έχωμεν καμίαν απώλειαν.
Ακολούθως ακροβόλισα την Διμοιρία με μέτωπον τον Άγιον Ιλαρίωνα .
Δεν προχωρήσαμε κατά την διάρκεια της νύκτας προς το Φρούριο διότι δεν ήλθαν δυνάμεις του Πεζικού να μας αντικαταστήσουν ως προέβλεπεν το σχέδιον.
Όταν ξημέρωσεν δεχθήκαμε πυρά από Τουρκικά ελικόπτερα από όπλα ευθυτενούς και καμπύλης τροχιάς , από το φρούριο και τα γύρω υψώματα Κοτζάκαγια και ΄Ασπρη Μούττη.
Οι καταδρομείς μεταξύ των οποίων και ο Παύλος καθ’ όλην την διάρκεια των Τουρκικών αντεπιθέσεων έμειναν στις θέσεις τους και πρόβαλαν σθεναρήν αντίστασην.
Λόγω ελλείψεως νερού, τα δε πυρομαχικά άρχισαν να λιγοστεύουν και επειδή ο ασύρματος δεν λειτουργούσε ήλθα σε συνεννόηση με τον Διοικητήν του Λόχου Υποστηρίξεως Υπολοχαγόν Πεζικού Αργύρην Αθανάσιον για το τι θα γινόταν.
Να σημειωθεί ότι ο Διοικητής της 33ης Μοίρας Καταδρομών Κατσάνης Γεώργιος σκοτώθηκε γύρω στις 8.30 το πρωί της 21ης Ιουλίου 1974. Αυτό το πληροφορήθηκα από τον Υπολοχαγό Αργύρην Αθανάσιον. Έγινε επικοινωνία με την Διοίκηση Καταδρομών και διετάχθη η αποχώρηση των τμημάτων περί ώραν 11:30 π.μ. της 21ης Ιουλίου 1974.
Κατά το γενόμενον προσκλητήριον στην Φάρμα Πέλλα –Παϊς διεπιστώθη ότι τρείς από τους στρατιώτες του 31ου Λόχου Κρούσεως απουσίαζαν, μεταξύ των οποίων και ο Παύλος Παύλου».
https://www.xylotymbou-cyprus.com/ppgeorgiou.htm
