Θεοφάνης Μαλκίδης
Επέτειος ανακήρυξης του ψευδοκράτους και ο κατακτητής της Κύπρου
στην Αθήνα!
Σε κάθε άλλη περίπτωση η εισβολή στην
Κύπρο και η κατοχή της Τουρκίας από το 1974, θα αποτελούσε σημαντικό αν όχι
κεντρικό θέμα στους διεθνείς οργανισμούς και στην συζήτηση στο διεθνές πολιτικό
και δικαιικό σύστημα. Όχι υποκριτικά, αλλά με όρους ουσίας και πραγματικής
κατάστασης. Όχι εξίσωσης θύτη και θύματος, αλλά όπως προστάζει η αλήθεια. Δηλαδή ως ζήτημα εισβολής και κατοχής
και ό,τι εκφράζουν αυτές οι έννοιες, οι οποίες έχουν την ίδια βαρύτητα παντού,
χωρίς να ερμηνεύονται αλά κάρτ…..
Τι συμβαίνει όμως σήμερα: Υπάρχουν συνομιλίες με τον Ερνογάν, με τους Κουίσλινγκς του Ερντογάν, με τους
ψευδουπουργούς και μάλιστα με δολοφόνους όπως με τον Ακίν,με τον εκτελεστή του Σολωμού και του Ισαάκ ! Αποδοχή δηλαδή και αναγνώριση του ψευδοκράτους, νομιμοποίησης των ιθυνόντων και των
τετελεσμένων της εισβολής και της κατοχής. Η Τουρκία από την άλλη πλευρά κάνει
τα πάντα για τη νομιμοποίηση της παρανομίας, όπως η συμμετοχή του ψευδοκράτους στον Οργανισμό Τουρκογενών Κρατών (ΟΤΚ). Εκεί
όπου η ενδιαφερόμενη Τουρκία, αλλά και
το Αζερμπαϊτζάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργιζία,
Καζακστάν, Τουρκμενιστάν και Ουγγαρία αποδέχτηκαν ως παρατηρητή τη λεγόμενη
«Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», γεγονός που, συνεπάγεται την έμμεση
αναγνώριση του μορφώματος ως κρατικής οντότητας. Το ψευδοκράτος απέκτησε,
δηλαδή, ίδιο κύρος με το αναγνωρισμένο κράτος της Ουγγαρίας, η οποία συμμετείχε
επίσης υπό το καθεστώς παρατηρητή…..
Το γεγονός αυτό, μεταξύ των άλλων, αποδεικνύει τη βούληση της
Τουρκίας να επιβάλλει με ακόμα πιο εντατικές προσπάθειες προς αυτή την
κατεύθυνση, την αποδοχή της παρανομίας. Συνεπώς, τα κράτη που ανήκουν στον ΟΤΚ,
αντιμετωπίστηκαν ως μια σχετικά άμεση και αποτελεσματική οδός, εφόσον σε αυτά η Τουρκία ασκεί, προφανώς, πολύ μεγάλη
επιρροή. Πιέσεις δέχτηκαν, επίσης, το Πακιστάν και η Βρετανία, μετά την
αποχώρηση της τελευταίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, είναι γνωστά τα
τουρκικά σχέδια για παρουσίαση του ζητήματος στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων
Εθνών. Στην προκειμένη περίπτωση, στόχος της Τουρκίας είναι η αναβάθμιση και η
ανάπτυξη εμπορικών, οικονομικών και άλλων σχέσεων με τις υπόλοιπες χώρες-μέλη
του οργανισμού κάτω από τη σκέπη ενός «κοινού έθνους».
Πρακτικές όπως οι παραπάνω, δράσεις
όπως η εισβολή στη νεκρή ζώνη, το άνοιγμα της Αμμοχώστου, με παράλληλες ικεσίες
για «Λύση» χωρίς καταδίκη της παρανομίας του 1974 δεν είναι Λύση. Κάθε πρόταση
για την Κύπρο και μάλιστα για «λύση» τύπου Ομοσπονδίας με την οποία τα
στρατεύματα κατοχής και οι έποικοι δεν φεύγουν, δεν είναι μονόδρομος, ή
τελευταία ευκαιρία όπως παρουσιάζεται. Κάθε πράξη για την Κύπρο οφείλει να έχει
εφαρμογή των ψηφισμάτων διεθνών οργανισμών- εκεί ανήκουμε ως κράτη και όχι σε ζούγκλα στρατών, οργανωμένου
εγκλήματος, φαμίλιας και παρακρατικών δολοφόνων- και των στοιχειωδών
κανόνων διεθνούς δικαίου καθώς και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εδώ υπάρχει ένας
παραλογισμός: Ο τουρκικός παράνομος μηχανισμός του 1974 θέλει να επιβάλλει μία
«λύση» βασισμένη στη βία και στην νομιμοποίηση της εισβολής. Η πλειοψηφία υποταγμένη
στη μειοψηφία και μία «λύση» που δεν αναφέρεται με όρους δικαίου στους
εποίκους, στις περιουσίες, στις επιστροφή των προσφύγων, στη διακρίβωση της
τύχης των αγνοουμένων. Για να μην αναφερθούμε και στο ζήτημα της εκ περιτροπής
προεδρίας, και του μηχανισμού επίλυσης των αδιεξόδων ή και στο ζήτημα της
εθνικής συνείδησης η οποία τίθεται υπό αμφισβήτηση και εξαφάνιση. (Άραγε στο νέο κράτος, που προτείνεται
από τη «λύση» θα επιτρέπεται η ελληνική σημαία;)
Επίσης, επιβάλλεται να τερματιστεί η
συντήρηση του ψευδοκράτους από τον Ελληνισμό, μέσω του καθεστώτος χρήσης των
οδοφραγμάτων της ντροπής, καθώς και της τροφοδότησής του. Δεν επιτρέπεται να ενισχύεται ο κατακτητής, συνεισφέροντας στην
επιβίωσή του, χρηματοδοτώντας ακόμη και το ρεύμα για την επιγραφή στον κατεχόμενο
Πενταδάκτυλο «τι ευτυχία να λες είμαι Τούρκος»!
Απαιτούμε, λοιπόν, την άμεση και
έμπρακτη καταδίκη από τη διεθνή κοινότητα, την Κυπριακή και την Ελληνική
Δημοκρατία της παραπάνω ενέργειας των κρατών του ΟΤΚ, αλλά και κάθε ενέργεια
που προωθεί την παρανομία. Η
Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και τα Ηνωμένα Έθνη, οφείλουν να υπερασπιστούν τα
δικαιώματα και το κύρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως το μοναδικό νόμιμο και
διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος. Όσο κερδίζει το ψευδοκράτος ισχύ, τόσο
υποβιβάζεται η Κυπριακή Δημοκρατία και απειλείται η Ελευθερία της Κύπρου. Και η
επικείμενη επίσκεψη του κατακτητή σε
λίγες μέρες στην Αθήνα δεν αποτελεί
μήνυμα αντίστασης στην παρανομία της εισβολής και της κατοχής.
Ο ελληνικός λαός μπορεί να πετύχει
πολλά. Πλέον όλη η Ευρώπη και οι ΗΠΑ μιλούν για την τουρκική στάση, για την
επίλυση του Τουρκικού προβλήματος. Και βεβαίως υπάρχουν πολλά διαπραγματευτικά
και πολιτικά όπλα, που μας δίνουν δύναμη.
Ο Ελληνισμός έχει δυνάμεις παντού, η
Ελλάδα δεν είναι μικρή και ανίσχυρη, η Κύπρος δεν είναι αδύναμη, όπως θέλουν να
μας παρουσιάσουν κάποιοι και κάποιες, διαδίδοντας ψεύδη. Και εάν αυτοί
φοβούνται να αναλάβουν την ευθύνη που τους έχει δώσει η ιστορία και κυρίως το
μέλλον της Κύπρου και του Ελληνισμού, ας καταφύγουν στο λαό. Δεν είναι άδικο
στην πατρίδα της δημοκρατίας να μην γίνονται δημοψηφίσματα; Άλλωστε το 2004
έγινε δημοψήφισμα για την τότε προτεινόμενη «λύση» και αποδείχτηκε ότι η πλειοψηφία του Κυπριακού Ελληνισμού δεν θέλει
να επιθυμεί την τουρκική κατοχή ως παρόν, πόσο μάλλον ως μέλλον.…..
