Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας.
Ο τρόπος με τον οποίο συνομιλούμε,
φλερτάρουμε, περπατάμε στο δρόμο,
κρατάμε την πόρτα να περάσει ο άγνωστος στο ασανσέρ.
Παιδεία είναι οι λέξεις μας,
η διακριτικότητά μας,
η ελευθερία μας, τα όρια της ελευθερίας μας,
η μουσική που ακούμε,
η γλώσσα του σώματός μας,
το πόσο αγαπάμε να μαθαίνουμε,
να αλλάζουμε,
να διαβάζουμε σαν να είμαστε κάθε φορά άγραφα χαρτιά.
Παιδεία είναι η ταπεινότητα αλλά και η επιμονή στις αξίες μας,
το ότι δεν είμαστε προς πώληση,
το ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο,
το παιδί του άλλου,
την κυρία που καθαρίζει το γραφείο μας,
τον κύριο που καθαρίζει το πάρκο στο οποίο βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας,
την κοπέλα στο ταμείο.
Παιδεία είναι η μεγαλοψυχία μας,
το να ποτίσουμε μια άγνωστη γλάστρα,
το να φροντίζουμε την πίσω όψη του σπιτιού μας.
Παιδεία είναι το να προστατεύουν τα χέρια μας τον αδύναμο,
να τα βάζουν με το θηρίο.
Παιδεία είναι το πόσο μπορούμε να έρθουμε απέναντι στο σύστημα και στους συστημικούς,
παιδεία είναι η γενναιότητα και η ευθύνη.
Παιδεία είναι το να διαλέγεις τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας, της μοναξιάς
και συνάμα να καίγεται το μέσα σου για το κοινό καλό.
Για το ωραίο και τη σωτηρία του.
Αντρέ Μπρετόν.
