του με χιλίους με τσεκούρια και με άρματα και έστειλε στην Μεσσηνία να βάλουν φωτιά και τσεκούρι. Όσα δεν εκαίονταν, να βάνη τσεκούρι, ελαιώνας, συκαίς, μουριαίς. …
Και η ζωή σου, έλεγε στον Κεχαγιά, θα με πληρώση την ζωήν οποιουδήποτε φονευθή, διότι δεν σε στέλνω να πολεμήσης, αλλά να καύσης.
Και εκείνος λοιπόν επήγεν εις την Ζαχάρω,…
Του Κεχαγιά, του έδωσαν μιαν προσταγήν να στείλη να προσκυνήσουν εις τους Μεσσηνίους, ειμή και δεν προσκυνήσουν, να αρχίση το έργον του, και την προσταγήν την έδωσε εις δύο σκλαβωμένους Γαστουναίους και την ήφεραν εκεί οπού έντεσα και εγώ. Διαβάζοντας την διαταγήν που ήταν τόσο σφοδρά, του αποκρίθηκα όχι από μέρους μου, από μέρος του λαού της Μεσσηνίας ότι:
Αυτό οπού μας φοβερίζεις, να μας κόψης και κάψης τα καρποφόρα δέντρα μας, δεν είναι της πολεμικής έργον, διατί τα άψυχα δένδρα δεν εναντιώνονται εις κανένα, μόνον οι άνθρωποι οπού εναντιώνονται έχουνε στρατεύματα και σκλαβώνεις, και έτσι είναι το δίκαιον του πολέμου…όχι τα κλαδιά να μας κόψης, όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μόνον πέτρα απάνω στην πέτρα να μην μείνη, ημείς δεν προσκυνούμεν. Τι τα δένδρα μας αν μας τα κόψης, και κάψης την γην δεν θέλει την σηκώσης και η ίδια η γης που τα έθρεψε, αυτή η ίδια γη μένει δική μας και τα ματακάνει. Μόνον ένας Έλληνας να μείνη, πάντα θα πολεμούμε και μην ελπίζης πως την γην μας θα την κάμης δική σου, βγάλτο από το νου σου.
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Απομνημονεύματα
