Χαρίτα Μάντολες: «Στις 21 Ιουλίου του '74, στην Ελιά, εχαθήκαν ο σύζυγός μου, ο πατέρας μου, οι σύζυγοι της μικρής και μεγαλύτερης αδελφής μου, ο θείος μου και νονός μου —αδελφός της μάμας μου— μαζί με τον γιο του. Οι Τούρτζιοι μάς είχαν πάρει από το σπίτι και, μετά την κακοποίηση, εκτέλεσαν εν ψυχρώ τους άντρες μας μπροστά μας. Σύνολο, εχάσαμεν 12 ανθρώπους.»
Δημοσιογράφος: «Θέλετε να στείλετε ένα μήνυμα σήμερα, 48 χρόνια πια μετά την εισβολή και όλα όσα βιώσατε;»
Χαρίτα: «Αγώνας! Αυτό. Αγώνας για Απελευθέρωση. Μας κοροϊδεύουν. Μας κοροϊδεύει και ο Τούρκος. Φτάνει πια.»
Δημοσιογράφος: «Κάτι τελευταίο: Πότε θα βγάλετε τα μαύρα, κυρία Μάντολες;»
Χαρίτα: «Ποτέ! Συνεχίζω να αγωνίζουμαι για όλες τις μανάδες που έχουν ακόμα μωρά αγνοούμενους. Η ψυχή μου εμαύρισε πλέον, γιε μου. Γιατί να φκάλω τα μαύρα;»
Η σημερινή συνέντευξη της Γυναίκας της Κύπρου, Χαρίτας Μάντολες, στην εφημερίδα Φιλελεύθερος της Λευκωσίας.
