Από το (όχι και τόσο) μακρινό 2012, όταν η εθνομηδενιστική ιστοριογραφία είχε βάλει στο στόχαστρο το Σούλι και τους Σουλιώτες.
“Ωστόσο, μετά τη μεταπολίτευση, αυτός ο χώρος άρχισε τη «μακρά πορεία» μέσα στους θεσμούς, εγκαταλείποντας, βήμα το βήμα, κάθε στοιχείο ανταγωνισμού, προσαρμόζοντας, ανάλογα και σταδιακά, την ιδεολογία του στα ζητούμενα της εποχής και του συστήματος. Βέβαια, υπήρξαν/με αρκετοί όσοι «μείναμε όπως μας γέννησε η μάνα μας Ισπανία», καταβάλλοντας το ανάλογο τίμημα, αλλά οι μηδίσαντες ήταν εκείνοι που έδιναν τον τόνο. Καθώς η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης και του «αντιεθνικισμού» απαιτούσε μια ανάλογη παραγωγή ιστορικών, παιδαγωγικών, κοινωνιολογικών και λοιπών πονημάτων και απόψεων, έφθασαν σταδιακώς, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», να μεταβληθούν στο σκεύος εκλογής ενός συστήματος που τους χρειαζόταν – με το αζημίωτο πάντα. Κατέκλυσαν τα Πανεπιστήμια, τα κρατικά αρχεία, τους πολιτιστικούς οργανισμούς του κράτους, των τραπεζών, ακόμα και των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, τις εφημερίδες – και, σχεδόν μονοπωλιακά, τα πολιτιστικά τους ένθετα. Και συγκρότησαν το μεταμοντέρνο κράτος των Αθηνών, όπου η δεξιά(;) αστυνομία ανελάμβανε τη βίαιη καταστολἠ και η αριστερή διανόηση την πνευματικο-ιδεολογική, κάτω από την μπαγκέτα επιδέξιων μικρομεσαίων σοσιαληστών. Έτσι, η πρώην ή κάποτε και δήθεν αριστερή διανόηση συγκρότησε, και εξακολουθεί να συγκροτεί, τον βραχίονα της ιδεολογικής τρομοκρατίας και του αποκλεισμού κάθε αντίπαλης και προπαντός κάθε «εθνικιστικής» αντίληψης από τους χώρους του πνεύματος και τα ακαδημαϊκά ιδρύματα.”
Διάλογος πάνω στα βιβλία
“Σούλι και Σουλιώτες”, Βάσω Ψιμούλη
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Κ. Χατζηαντωνίου, Απωθούμενα κατακρημνίζονταν
Λ. Βάσσης, …Οι οπισθοχωρούντες Σουλιώτες
