Κατά τον Ιερόν Χρυσόστομο είναι κακόν και απηγορευμένον να πιστεύη κανείς εις την τύχην.
Καί λέγει: Αν η τύχη κάνη τον καλόν ή τον κακόν (άνθρωπον), τότε γιατί συμβουλεύεις τα παιδιά σου και τα νουθετείς;
Όλα τότε άσκοπα και χαμένα. Αν η τύχη κάνει τους πλουσίους, και τους πτωχούς, τότε δεν χρειάζεται μόρφωσις, ούτε αγών διά απόκτησιν περιουσίας.
Αν δεν υπάρχη Θεός, ο οποίος εποπτεύει τα πάντα, τότε δεν θα υπήρχε τάξις και αρμονία, χωρίς δηλαδή την πρόνοιάν Του• Αν δεν υπάρχη Θεός, πως έγιναν όλα αυτά; Κι’ αν υπάρχη, πως τα παραβλέπει αυτά; Αν πάλι – όπως συμβαίνει – τα εδημιούργησεν όλα, τότε πρόσεχε την ασέβειαν και βλασφημίαν!
Αν υπάρχη τύχη, δεν υπάρχει κρίσις.
Αν υπάρχη τύχη, δεν υπάρχει πίστις.
Αν υπάρχη τύχη, δεν υπάρχει Θεός.
Αν υπάρχη τύχη, δεν υπάρχει αρετή.
Αν υπάρχη τύχη, δεν υπάρχει κακία.
Αν υπάρχη τύχη, όλα άδικα τα κάνομε και ανώφελα τα υπομένομε.
Είναι να θαυμάζη κανείς, την Πάνσοφον, Δικαίαν και Στοργικήν Πρόνοιαν του Παναγάθου Θεού και Πατρός ημών.
Είναι να γεμίζη η καρδία μας, από ευγνωμοσύνην και εμπιστοσύνην προς τον Παντοδύναμον Θεόν και Παντοκράτορα του κόσμου.
Είναι η πίστις που πρέπει να μας κάνη δυνατούς κι’ αποφασιστικούς εις την ζωήν, ώστε να προχωρούμε εις τον δρόμον της αρετής. Είναι αυτή, η οποία μας δίδει δύναμιν, να μη λυγίσωμεν εις τας δυσκολίας της ζωής, τας δοκιμασίας και τας θλίψεις.
Είναι η Θεία Πρόνοια για όλους και για όλα.
