«Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες» βροντοφώναζαν οι Έλληνες της Κύπρου μέσα από τη συμμετοχή τους σε όλους ανεξαιρέτως τους αγώνες του Ελληνισμού.
Κατακλυσμένοι δρόμοι και πλατείες σε Κύπρο και Μητροπολιτική Ελλάδα ζητούσαν την ενσωμάτωση της μεγαλονήσου στον εθνικό κορμό. Το δημοψήφισμα του 1950 αποτέλεσε την «κραυγή» του Ελληνισμού της Κύπρου για το αίτημα της Ένωσης. Ένας λαός ενωμένος, αγωνιζόταν για εθνική ολοκλήρωση, εναντίον της καταπίεσης, εναντίον της μεγαλύτερης δύναμης της εποχής. Μπορεί το επιθυμητό αποτέλεσμα να μην επήλθε, αλλά το Ενωτικό κίνημα της εποχής μετουσιώθηκε αργότερα στον ένοπλο αγώνα που ξεφτίλισε ολόκληρη αυτοκρατορία εις το όνομα της Ένωσης.
Σήμερα, παρατηρούμε ότι η γενικότερη φθίνουσα πορεία του Ελληνισμού οφείλεται απόλυτα στη διαίρεση του λαού σε όλα τα εθνικά θέματα. Δεν υπάρχει καμιά εθνική γραμμή και ουδείς ικανός ηγέτης να την επιβάλει, χωρίς να επηρεάζεται από τις «μεγάλες δυνάμεις» της δικής μας εποχής. Αυτό αποδείχθηκε πριν από μερικά χρόνια, στις 7 Απριλίου 2017, ημερομηνία κατά την οποία έμελλε να γραφτεί ακόμα μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της κυπριακής πολιτικής σκηνής. Με 30 ψήφους των βουλευτών του ΔΗ.ΣΥ και του Α.Κ.Ε.Λ ψηφίστηκε ο «Νόμος Ακιντζί» που ακύρωσε τον εορτασμό της επετείου του Ενωτικού Δημοψηφίσματος στα σχολεία της Κύπρου, μετά από απαίτηση του τότε «ηγέτη» του ψευδοκράτους Μουσταφά Ακιντζί.
Έχουμε αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι οι λίγοι είναι που γράφουν την ιστορία και πως τη μοίρα του ένας λαός την καθορίζει με τις πράξεις του. Κανένας άλλος δεν του την επιβάλλει. Έχουμε την επιλογή, λοιπόν, να παραμείνουμε ραγιάδες και υπόδουλοι στα αφεντικά των ηγετών μας ή να σταθούμε στο ύψος μας και να υποσχεθούμε στους ήρωες, που μας κοιτάνε από ψηλά, ότι η λεβεντογέννα Κύπρος θα ελευθερωθεί. Έχουμε χρέος απέναντι στην ιστορία, απέναντι στους ήρωες να στείλουμε την ιδιαίτερή μας πατρίδα στα χέρια της μητέρας Ελλάδας.
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΝΩΤΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ
ΕΛΛΑΣ – ΚΥΠΡΟΣ – ΕΝΩΣΙΣ
