Κύριε Πρόεδρε, καλή θητεία, καλή δύναμη, κάθε επιτυχία στο κρίσιμο έργο σας. Από την πρωτεύουσα του ελληνισμού, την Αθήνα, θα μου επιτρέψετε κάποιες σκέψεις-προτάσεις σχετικά με την Κύπρο και την απελευθέρωσή της από τον τούρκικο ζυγό.
Εφ’ όσον ο χρόνος έχει αποδείξει την ισχύ της ρήσης του Αντισθένη, «αρχή σοφίας εστί η των ονομάτων επίσκεψις», τότε οφείλουμε να ξανασκεφτούμε πολύ σοβαρά την χρήση εκ μέρους μας κάποιων λέξεων/φράσεων καθοριστικής σημασίας. Και πρώτα απ’ όλα την χρήση της λέξεως: «ελληνοκύπριοι» ή «ελληνοκυπριακή» κοινότητα, πλευρά, διαπραγμάτευση κλπ. Από πότε οι Έλληνες της Κύπρου ονομάζονται «Ελληνοκύπριοι» και γιατί τόσες χιλιετίες ονομάζονταν Κύπριοι, απλώς, δηλαδή με προσδιορισμό της ιδιαίτερης καταγωγής τους, όπως Πελοποννήσιοι, Μακεδόνες, Αθηναίοι κ.λπ., που δεν ονομάζονται βέβαια Ελληνοπελοποννήσιοι, Ελληνομακεδόνες κ.λπ. Πώς ό,τι έχει σχέση με την Κύπρο, ξεκινώντας απ’ την Κύπριδα Αφροδίτη, τα Κύπρια Έπη, του κύκλου των ομηρικών επών, τα κυπριακά μοιρολόγια, που είχε στην βιβλιοθήκη του ο Σολωμός, ονομάζονται σωστά: κυπριακά αλλά οι κάτοικοί της «Ελληνοκύπριοι»; Είναι δυνατόν ολόκληρος ο ελληνισμός, εξήντα χρόνια τώρα, να μην αντιλαμβάνεται το νόημα των λέξεων και την σημασία της χρήσης τους; Κι αν η επικράτηση των όρων αυτών οφείλεται στην Ζυρίχη, δεν πρέπει να επανορθώσουμε, αντί να χρησιμοποιούμε μια ταυτολογία που εξυπηρετεί την Τουρκία; Γιατί, ναι μεν οι Τούρκοι κάτοικοι της Κύπρου, εξισλαμισθέντες Έλληνες ή τουρκικής καταγωγής, δεν είναι του παρόντος, ευλόγως αποκαλούνται Τουρκοκύπριοι, δηλαδή Τούρκοι που κατοικούν στην ελληνική Κύπρο, οι Έλληνες γιατί χρησιμοποιούν αυτήν την περιττή ταυτολογία, αφού Κύπρος ίσον Ελλάδα; (Συγγνώμη, γενναίε Σενέρ Λεβέντ, που όφειλε να ζητήσει τις υπηρεσίες σου ο κ. Χριστοδουλίδης, αλλ’ αυτή είναι η ιστορική πραγματικότητα.) «Τουρκοκρητικοί», για να αντλήσουμε ένα παράδειγμα από την Ιστορία, υπήρχαν και έτσι ονομάζονταν, «ελληνοκρητικοί» δεν υπήρξαν ποτέ και ποτέ δεν ονομάσθηκαν έτσι. Γιατί λοιπόν «Ελληνοκύπριοι»; Χρησιμοποιώντας κι εμείς την λέξη-παγίδα «Ελληνοκύπριοι» είναι σαν να δεχόμαστε την τουρκική αλλοίωση/προπαγάνδα ότι η Κύπρος είναι ένα ουδέτερο έδαφος, στο οποίο ζουν δυο «κοινότητες», η ελληνική και η τουρκική, που τι πιο λογικό και φυσιολογικό απ’ να έχουν ίδια ονομασία και δικαιώματα; Αυτό συνάγεται απ’ την χρήση των «Ελληνοκύπριοι»-Τουρκοκύπριοι, αντί των σωστών: Κύπριοι, δηλαδή Έλληνες, και Τουρκοκύπριοι, δηλαδή όχι μόνο μη γηγενείς κάτοικοι, αλλά, αντίθετα, εισβολείς και κατακτητές, για τους οποίους απαιτείται ο προσδιορισμός καταγωγής: Τουρκοκύπριοι, ώστε να αντιδιαστέλλονται απ’ τους γηγενείς Έλληνες που, φυσικά, δεν χρειάζονται προσδιορισμό καταγωγής.
Τα ίδια ισχύουν και με την καταστροφική αποδοχή και χρήση εκ μέρους μας της λέξεως «κοινότητα-ες» για να χαρακτηρίσουμε την πληθυσμιακή σύνθεση του νησιού: η «ελληνοκυπριακή» «κοινότητα» και η τουρκοκυπριακή, δηλ. πάλι δυο ίδιες οντότητες, που τι πιο φυσιολογικό και δημοκρατικό από το να έχουν ίσια δικαιώματα σ’ ένα «ουδέτερο» έδαφος, την Κύπρο; Έτσι είναι; Είναι ιστορικώς ακριβές αυτό ή η επιτομή της τουρκικής προπαγάνδας που αποδεχόμαστε καταργώντας πάλι την ιστορία και την πραγματικότητα; Στην Κύπρο η συντριπτική πλειοψηφία είναι Έλληνες, ελληνικός τόπος ων, και η μειοψηφία απαρτίζεται από διάφορες άλλες εθνοτικές ομάδες, μεγαλύτερη των οποίων οι Tουρκογενείς, οι Αρμένιοι, οι Μαρωνίτες του Λιβάνου, οι Λατίνοι κ.α. Συνεπώς, δεν υπάρχουν δύο «κοινότητες», αλλά η πλειοψηφία και η μειοψηφία που απολαμβάνει όλα όσα δικαιούνται οι μειοψηφίες, θρησκευτικές και φυλετικές, όπως συμβαίνει σε όλες τις αστικές δημοκρατίες και όλον τον Δυτικό κόσμο. Η χρήση των σωστών λέξεων-όρων θέτει αυτομάτως το Κυπριακό στην ορθή του βάση: πλειοψηφία-μειοψηφία κι όχι «κοινότητες», παραποίηση που εκμεταλλεύονται οι Τούρκοι για να ζητάνε «πολιτική κυριαρχική ισότητα» (σικ). Κι αν είναι έτσι, αυτοί έχουν δώσει κυριαρχική πολιτική ισότητα στους Κούρδους -κι αν όχι, γιατί, και γιατί δεν τονίζει την ανακολουθία τους η ελληνική πλευρά; (Όπως και την ανακολουθία τους με τα 12 μίλια: τόσα έχουν ανακηρύξει στην Μαύρη Θάλασσα, αλλά στο Αιγαίο το απαγορεύουν σε μας).
Όλα αυτά επιβάλλουν την άμεση διακοπή και της επίσης καταστροφικής τακτικής που από το 1974 νομιμοποιεί και ενισχύει την τουρκική προπαγάνδα: Ο εκάστοτε Κύπριος Πρόεδρος, αυτοϋποβιβαζόμενος σε επικεφαλής «κοινότητας», συναντάει επί ίσοις όροις τον επικεφαλής της τουρκικής μειοψηφίας, σαν να είναι ιδίου αξιώματος ο Πρόεδρος μιας χώρας με έναν πολίτη του! Τον εκπρόσωπο της τουρκικής μειονότητας οφείλει να δέχεται ο γραμματέας, π.χ., του υπουργείου Εσωτερικών, ο επιφορτισμένος με θέματα μειονοτήτων/παροικιών, όπως συνέβαινε μέχρι το 1974, αν δεν κάνω λάθος, με τις συναντήσεις Κληρίδη-Ντενκτάς. Όταν εμείς αναγνωρίζουμε έναν κατοχικό εκπρόσωπο ως ισότιμο, γιατί να μην τον αναγνωρίσουν οι άλλοι, που βυσσοδομούν κατά της Κύπρου, και πρώτοι οι Βρετανοί απ’ τους οποίους πρέπει να ελευθερώσουμε το κυπριακό έδαφος των βάσεων, όπως έκανε ο Άγιος Μαυρίκιος, κράτος σαφώς ασθενέστερο της Κύπρου που, ως μέλος της ΕΕ, έχει κάθε λόγο να απαιτήσει στήριξη από την ΕΕ.
Λοιπόν, τι λέτε, Κύπριοι και Ελλαδίτες πολιτικοί και όπου γης ελληνισμέ; Δεν είναι ώρα να αλλάξουμε πολιτική και να ξαναδιεκδικήσουμε την Κύπρο απαιτώντας πριν από κάθε συνομιλία την εφαρμογή των ψηφισμάτων του ΟΗΕ για την Κύπρο (και την Αμμόχωστο), την απομάκρυνση του τουρκικού στρατού κατοχής και των εποίκων, καθώς και την κατάργηση των εγγυήσεων, καταγγέλλοντας για την κατοχή την Τουρκία; Που επιλέγει να πεθαίνουν πολίτες της απ’ τον σεισμό απ’ το να δεχθεί την βοήθεια της Κύπρου! Την απάνθρωπη στάση της, ενδεικτική της ψυχοσύνθεσης της (που δεν εννοούμε να καταλάβουμε), αφού κι απ’ τον λαό δεν υπήρξε καμμία αντίδραση, δεν καταγγείλαμε, Ελλάδα και Κύπρος, ούτε την διασύραμε διεθνώς. Ευκαιρία τουλάχιστον να θέσουμε απαρεγκλίτως ως όρο κάθε συνομιλίας μεταξύ ΕΕ-Τουρκίας την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας εκ μέρους της Τουρκίας.
Αμ’ έπος, αμ’ έργον, λοιπόν! Ώρα να διορθώσουμε την Ζυρίχη και όσα άλλα λάθη του παρελθόντος είναι εφικτό. Τέρμα, η μεμψιμοιρία και η ηττοπάθεια.
ΥΓ: Πριν χρόνια, η εθνική ποδοσφαιρική ομάδα της Κύπρου κέρδισε εκτός έδρας την ισχυρότερή Βοσνία 2-1. Ο προπονητής της Κύπρου, δεν θυμάμαι το όνομά του, συγγνώμη, δήλωσε: “Σήμερα οι παίκτες μου δείξαν την ελληνική ψυχή τους”. Γιατί δεν είπε “ελληνοκυπριακή”;
Ο Αλέξανδρος Ασωνίτης είναι συγγραφέας. Τελευταίο του βιβλίο, το μυθιστόρημα Καθαρμοί, απ’ τις εκδόσεις Πατάκη. Διευθύνει την σχολή σεμιναρίων Ανοιχτή Τέχνη, στο Σύνταγμα.
