του Μάριου Πούλλαδου
«Είμαστε ο ανθός της κυπριακής νεολαίας» έγραφε ένα ωραίο σύνθημα στην εκδήλωση διαμαρτυρίας του Σαββάτου, που ολοκληρώθηκε χωρίς ευτυχώς να ανοίξει ρουθούνι, σε αντίθεση με τη βίαιη καταστολή της προηγούμενης εκδήλωσης από την Αστυνομία.
Την πορεία οργάνωσαν κυρίως άτομα και συλλογικότητες της ευρύτερης λεγόμενης ριζοσπαστικής Αριστεράς. Οι απαιτήσεις των διαδηλωτών κινήθηκαν ουσιαστικά στους άξονες της διαφθοράς, των μέτρων διαχείρισης της πανδημίας, του μεταναστευτικού, των ζητημάτων πολιτισμού, ενώ στο βάθος τέθηκε και το Κυπριακό. Ακολούθησα το συλλαλητήριο βήμα-βήμα, από την αρχή μέχρι το τέλος. Μπροστά, πίσω και μέσα στο πλήθος αντάμωσα παλιούς φίλους, καθεστωτικούς πολιτικούς και ακαδημαϊκούς, νέους ακτιβιστές, γέρους και παιδιά. Όλοι εκεί για έναν διαφορετικό σκοπό και λόγο.
Τραγική διαπίστωση ήταν τα γνώριμα, χιλιοειπωμένα και ξεθωριασμένα συνθήματα ταξικού χαρακτήρα μιας άλλης εποχής. Ομολογώ πως δεν απέφυγα το «deja vu». Για όσους τουλάχιστον φοίτησαν στο πανεπιστήμιο της ζωής που λέγεται Ελλάδα και έχουν εμπειρία εκδηλώσεων διαμαρτυρίας του συγκεκριμένου ιδεολογικού χώρου, η πιο πάνω διαπίστωση ήταν κάτι περισσότερο από ευδιάκριτη. Η παρουσία των «συντρόφων» του ΚΚΕ, απλά επιβεβαίωσε τους συλλογισμούς μου.
Είναι αλήθεια ότι οι διοργανωτές φρόντισαν εξ αρχής να ξεκαθάρισουν την «ταξικότητα» και τον «αντιφασιστικό» χαρακτήρα των εκδηλώσεων. Δεδομένης, όμως, της εκεί παρουσίας και αρκετών νέων ανθρώπων του πολιτισμού και των τεχνών, θα ανέμενε κανείς κάτι εντυπωσιακά ριζοσπαστικό και συνάμα καινοτόμο. Τουλάχιστον στον τρόπο και το ύφος επικοινωνίας των μηνυμάτων-αιτημάτων. Μάταια. Μόνο το «Παραιτηθείτε» και το «Ακορντεόν» του Μάνου Λοΐζου εκφράζονταν με ένταση και πάθος. Τα υπόλοιπα συνθήματα «σέρνονταν», κουβαλώντας το αβάσταχτο βάρος περασμένων δεκαετιών, βγαλμένα από τη ναφθαλίνη της ιστορίας άλλων γενεών.
Πέραν των όποιων πολιτικών σκοπιμοτήτων υπήρχαν στο παρασκήνιο, η διαμαρτυρία ήταν αδιαμφισβήτητα και μια φυσική αντίδραση απέναντι στην άρχουσα πολιτικο-οικονομική ελίτ που όζει διαφθοράς. Αν ο σκοπός ήταν η αμφισβήτηση και ανατροπή του υφιστάμενου συστήματος στο σύνολό του, σημασία έχει να εξετάσει κανείς τους ιδεολογικούς σπόρους που ρίχθηκαν για να καλλιεργηθεί αυτό το έδαφος.
Το ζητούμενο είναι ο «ανθός της κυπριακής νεολαιάς» να φέρει καινούργιο άρωμα στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Προϋπόθεση για να γίνει αυτό, είναι ο καρπός να αφεθεί να μεγαλώσει με φυσικό τρόπο, προσαρμοσμένος στις εγχώριες κλιματολογικές-πολιτισμικές συνθήκες. Σίγουρα μακριά από εισαγόμενα ιδεολογικά «μπόλια» και «φυτοφάρμακα» που θα δηλητηριάσουν τις ρίζες του. Το τοξικό ιδεολογικό λίπασμα που ρίχνουν οι ταξικοί ιεραπόστολοι της παρακμής, φοβάμαι πως δύσκολα θα επιτρέψει τη συγκομιδή νέων καρπών στο άμεσο ζοφερό μέλλον.
Ας μην κρυβόμαστε άλλωστε. Δυτικοί είναι οι άνεμοι που έφεραν τα μαύρα σύννεφα, με αποτέλεσμα να σκοτεινιάσει ο καταγάλανος ελληνικός ουρανός. Όλα προμηνύουν μια τέλεια πολιτισμική καταιγίδα. Αφού πειραματίστηκαν για δεκαετίες, τα πανεπιστημιακά εργαστήρια των ΗΠΑ άφησαν να εξαπλωθούν σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο οι ριζοσπαστικές κοινωνικές θεωρίες περί «φυλετισμού», «σεξισμού», «λευκού εθνικισμού», «ισλαμοφοβίας» και «νεο-αποικιοκρατίας». Πρόκειται για ιδεολογικά τροπάρια της Νέας Αριστεράς, ενισχυμένα από το μανιφέστο του λεγόμενου δικαιωματισμού, το οποίο επικαλύπτει το άχαρο πέπλο της πολιτικής ορθότητας. Η εκδήλωση ήταν εμποτισμένη και με αυτά τα στοιχεία, τουλάχιστον από τους διοργανωτές.
Η ιδελογική αυτή «πανδημία» αφού σάρωσε την Ευρώπη έφτασε και στον ελληνικό χώρο, ετοιμάζοντας μεταστάσεις σε όλο το σώμα του πολιτισμού, του οποίου αμφισβητεί παραδοσιακές αρχές και αξίες. Ήδη τα πανεπιστήμια, τα θέατρα, ο κινηματογράφος, η μουσική, η ζωγραφική και η λογοτεχνία έχουν υποταχθεί στην πιο πάνω αποστολή. Ήδη ο παππούς Όμηρος κινδυνεύει με εξοστρακισμό από τα πανεπιστημιακά «curriculum» της Αμέρικας, καθώς οι μεταμοντέρνοι καθηγητάδες ανακάλυψαν πως οι ραψωδίες αντανακλούν παραστάσεις «λευκής υπεροχής» και «σεξισμού».
Αφού πέταξε τα παλιά κουρέλια του ορθόδοξου μαρξισμού, η νέα φινετσάτη Αριστερά και οι σημερινοί αντιφάδες του instagram κατέφυγαν στις αιρέσεις του πολιτισμικού μαρξισμού. Βλέπουν την ομολογουμένως εντυπωσιακή πολιτισμική τους αντεπίθεση σαν εκδίκηση στον ήδη ηθικά και πολιτικά χρεωκοπημένο νεο-φιλελευθερισμό. Επί της ουσίας, ωστόσο, αδυνατούν να συλλάβουν ότι είναι και οι ίδιοι γέννημα – θρέμμα και έσχατη συνέπεια του συστήματος που καταγγέλλουν. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, δεν ευαγγελίζονται το εντελώς καινούργιο, παρά μόνο αντανακλούν τα πιο σκοτεινά ένστικτα του υφιστάμενου βασιλείου της διαφθοράς. Είναι οι Ερινύες μιας εποχής που πάει να σβήσει. Ένα από τα πιο έντιμα συνθήματα της πορείας του Σαββάτου που είδα γραμμένο, ήταν το εξής: «Είμαστε μια νεολαία δημιούργημα δικό σας, που πλέον ‘’διορθώνετε’’ με τα γκλόπ σας».
Αναμφίβολα η δίκαιη και «ιερή» αγανάκτηση που εκφράζει μια νεολαία που νιώθει αβέβαιη για το μέλλον της, ενισχύει τη μέθη της δύναμης προκειμένου η ζωή να γίνει τουλάχιστον πιο υποφερτή. Αλήθεια, όμως, γιατί η πλειοψηφία των νέων μας ήταν ντυμένη στα μαύρα; Πώς μπορεί άραγε να ανθίσει ένα λουλούδι μέσα στα σκοτάδια, μακριά από το φως της αρετής και το οξυγόνο της ευμορφιάς;
Φέτος συμπληρώνουμε 200 άνοιξες από την Επανάστασή μας, που έγινε με κάτασπρες φουστανέλες σαν το χιόνι στα βουνά. Φρόνιμο θα ήταν να θυμόμαστε, λοιπόν, πως στον δρόμο της ιστορίας οι Έλληνες έσπασαν τον τρόμο των Οθωμανών και η πολυπόθητη ελευθερία ήρθε γιατί υπήρχε η υγεία του σκοπού.
πρώτη δημοσίευση: Sigma Live
