47 χρόνια πέρασαν από εκείνο το ξημέρωμα ....
20 Ιουλίου 1974 οι Τούρκοι εισβάλουν στη Κύπρο .Μια χούφτα παλικάρια με εσένα μποστάρη πατέρα μου ζωντανεύετε τις Θερμοπύλες ,τη Σαλαμίνα, την Αλαμάνα ,το έπος του 40 στα βράχια του Πενταδαχτύλου .Όλοι οι ήρωες που γαλούχησαν την γεμάτη φιλοπατρία ψυχή σου ήταν μαζί σου εκείνες τις ώρες Μέχρι το τέλος οδηγούσες τα παλικάρια σου πολεμώντας λυσσαλέα τον βάρβαρο εχθρό . Και όταν κατάλαβες ότι η βοήθεια που περίμενες δεν θα ερχόταν ποτέ ,λίγο πριν περάσεις στο πάνθεον των ηρώων είπες στα γενναία σου "παιδιά ".
Όταν τελειώνουν τα πολεμοφόδια και οι φυσικές αντοχές τότε πολεμάει η ψυχή μας.
Έτσι είναι πατέρα μου, η ιστορία γράφεται πάντα με ψυχή .
Η ψυχή του Κατσάνη ,οι ψυχές των παλικαριών του περιμένουν τη στιγμή της κάθαρσης . Σαρανταεφτά χρόνια μετά αυτή η Λύτρωση δεν έχει έρθει .Οι αλυσίδες κρατούν ακόμη σκλαβωμένο τον Πενταδάχτυλο .Τα βράχια του ποτισμένα με αίμα φυλάνε τα άταφα οστά των ηρώων μας περιμένοντας την Αγια ώρα της Λευτεριάς .
Ο λαός των λειψάνων ζει και βασιλεύει
χιλιόψυχος· το πνεύμα και στο χώμα λάμπει·
Κωστής Παλαμάς
