“Εκείνο το βλέμμα με το τσιγάρο στο στόμα… Εκείνος ο ύστατος χαιρετισμός με το τσιγάρο αναμμένο, θα πρέπει να τοιχοκολληθεί παντού… Στα σχολεία, τα δημόσια κτίρια, στις πλατείες, στις καρδιές μας…
Το βλέμμα του Καραολή καθώς οδηγείται στην αγχόνη… Και το βλέμμα του Σολωμού που ούτε στιγμή δεν καταδέχτηκε να κοιτάξει τους Τούρκους… Ανέβασε την χαμένη περηφάνια μας στα πιο ψηλά σκαλοπάτια αυτά που τραγούδησε ο Ευαγόρας..
Σαν άλλος Σολωμός με το τσιγάρο αναμμένο τραγούδησε τον δικό του ύμνο ελευθερίας, που κανένας λόγος και καμιά γραφίδα δεν μπορεί να άδει…
Οι Τούρκοι σάστισαν… Το ίδιο και εμείς… Δεν το πίστευαν… Το ίδιο και εμείς… Άρχισαν να στρέφουν τα όπλα πάνω του… Εμείς τους βλέπαμε και φωνάζαμε, στάματα παιδί μου, που πας, θα σκοτωθείς.
Οι Σκύλοι πυροβόλησαν και άρχισαν να τρέχουν και να ρίχνουν… πανδαιμόνιο, φονικό, πανικός… Και ο Σολωμός καθώς γλιστρούσε τους έφτυνε για τελευταία φορά, μαζί και την αδιαφορία μας και όλους αυτούς, που λίγες μέρες μετά θα άρχιζαν να λοιδορούν, να χλευάζουν, να λασπώνουν και να ψηφοθηρούν το παλικάρι…”
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Θ. Τζιούμπας, Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν
Τα προσχηματικά επιχειρήματα και οι δειλοί
Β. Φτωχόπουλος, Αναστάσιος Σολωμός
Κ. Γεώρμας, Το Άρδην στην Νέα Υόρκη
Γ. Παπαγιαννόπουλος, Παρασπονδίες Ριχάρδου
Β. Φτωχόπουλος, Ποιος φοβάται την 15η Νοεμβρίου;
Τ. Χατζηαναστασίου, Χρονικό της πορείας των μοτοσικλετιστών
