Θεοφάνης Μαλκίδης
Η Γενοκτονία στη Θράκη.
Από την ομιλία στη Θρακική Εστία Εορδαίας
Η Γενοκτονία η οποία ξεκίνησε το 1908 με την άνοδο στην εξουσία των Νεότουρκων και με τη στρατιωτική και την πολιτική καθοδήγηση των Γερμανών συμμάχων τους, συνεχίστηκε και από τους Κεμαλικούς μέχρι το 1923 στοιχίζοντας συνολικά τη ζωή σε πάνω από 1.000.000 Έλληνες, Ελληνίδες και παιδιά. Στη Θράκη 250.000-300.000, στην κεντρική Μικρά Ασία 300.000 με 350.000, στον Πόντο 350.000, ενώ θύματα υπήρξαν και στην Καππαδοκία.
Στην αρχή η εξόντωση έγινε με την εξορία των ανδρών στα τάγματα εργασίας και συνεχίστηκε με την εξόντωση των ηγετών, την εκτόπιση των γυναικών, των παιδιών. Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου δόθηκε η ευκαιρία στους Νεότουρκους να υλοποιήσουν με μεγαλύτερη ευκολία το σχέδιό τους – η «Ειδική Οργάνωση» διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο – ενώ η υποχρεωτική στρατολόγηση Θρακών τους οδήγησε σαν Οθωμανούς στρατιώτες στον θάνατο, σε μία από τις φονικότερες μάχες στην Καλλίπολη.
Έτσι οι Έλληνες της Θράκης αντιμετώπισαν και αυτοί όπως και οι Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας, την ίδια πολιτική βίας που εξελίχθηκε σε Γενοκτονία. Έτσι ερημώθηκε από το ελληνικό στοιχείο η Θράκη και εγκαταλείφθηκαν πόλεις όπως η Αδριανούπολη, η Βιζύη, η Τυρολόη, η Αρκαδιούπολη, οι Σαράντα Εκκλησιές, η Κεσσάνη, τα Μάλγαρα, η Χαριούπολη, η Μακρά Γέφυρα, η Ραιδεστός, η Ηράκλεια, η Καλλίπολη και άλλες, ενώ στις 6 Απριλίου του 1914, το “Μαύρο Πάσχα” όπως ονομάστηκε, κορυφώθηκε η Γενοκτονία εναντίον των Ελλήνων της Θράκης. Συνέχεια της Γενοκτονίας εναντίον των Ελλήνων της Βόρειας Θράκης (Ανατολική Ρωμυλία), και σταθμός μέχρι την τελική φάση μαζικής δολοφονίας των Ελλήνων στον Πόντο και την Μικρά Ασία.
Οι μεταπολεμικές εξελίξεις, οι συζητήσεις που έγιναν στο Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι για το Θρακικό ζήτημα, και η υπογραφή το 1920 της Συνθήκη των Σεβρών, έδωσαν στην Ελλάδα την Ανατολική Θράκη μέχρι την Τσατάλτζα σε απόσταση είκοσι χιλιομέτρων από την Κωνσταντινούπολη, και τη χερσόνησο της Καλλίπολης. Επίσης η Ελλάδα πήρε την Ίμβρο και την Τένεδο καθώς και τη Σμύρνη με ολόκληρη την περιοχή της.
Δύο χρόνια όμως αργότερα, η αλλαγή των προσανατολισμών και της πολιτικής έναντι των Κεμαλικών από τις μεγάλες δυνάμεις, είχε σαν αποτέλεσμα να υπογραφεί η Συνθήκη Ανακωχής των Μουδανιών, με την οποία ο ελληνικός στρατός διατάχθηκε να εκκενώσει όχι μόνο τη Μικρά Ασία, αλλά μέσα σε δεκαπέντε μέρες και την Ανατολική Θράκη, εκεί όπου υπήρχαν μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις του και εύρωστο ελληνικό στοιχείο.
Έτσι τα συμφέροντα κάλυψαν την
αλήθεια και το έγκλημα εναντίον των Ελλήνων δεν τιμωρήθηκε και
επαναλήφθηκε μετά από λίγα χρόνια από τους Ναζί και το καθεστώς του
Χίτλερ – στις 6 Απριλίου του 1941 οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ελλάδα – ως
Ολοκαύτωμα και εκατοντάδες μαρτυρικά χωριά και πόλεις.
Σήμερα η αναγνώριση της Γενοκτονίας είναι ένα τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα: Η Τουρκία ως θύτης πρέπει να αποδεχθεί το έγκλημά της και να προχωρήσει σε όλες τις ενέργειες που προβλέπουν το Διεθνές Δίκαιο και η Σύμβαση του ΟΗΕ για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, ενώ το θύμα γνωρίζει ότι δεν μένουν ατιμώρητες οι μαζικές δολοφονίες των προγόνων του.
Εμείς, ως απόγονοι των θυμάτων της Γενοκτονίας, οφείλουμε όπως έχουμε το καθήκον να απαιτήσουμε και να προσπαθήσουμε να μην επαναληφθούν άλλες Γενοκτονίες. Εγκλήματα που δεν συμβαδίζουν με το Δίκαιο, την Ιστορία, τη Μνήμη και τον Άνθρωπο”.
