Ο Κύριος Ιησούς λοιπόν δε γεννήθηκε στη Ρώμη, στο παλάτι του Καίσαρα, για να γίνει κύριος της οικουμένης με τη δύναμη των όπλων. Γεννήθηκε ανάμεσα στους ποιμένες, για ν’ αποκαλυφτεί έτσι ο κυρίαρχος χαρακτήρας της ειρηνικής και αγαπητικής διακονίας Του στον κόσμο.
Όπως ο ποιμένας αγαπά και φροντίζει το ποίμνιό του, έτσι κι Εκείνος αγαπά και μεριμνά για κάθε άνθρωπο. Όπως ο ποιμένας φροντίζει για το ένα άρρωστο ή παραστρατημένο πρόβατο περισσότερο από τα ενενήντα εννιά που είναι ασφαλή και υγιή, έτσι κι Εκείνος έχει μεγαλύτερη μέριμνα για τους αμαρτωλούς παρά για τους δίκαιους, περισσότερο για τους ανθρώπους παρά για τους αγγέλους. Όπως ο ποιμένας γνωρίζει το κάθε πρόβατό του χωριστά και κάθε πρόβατο γνωρίζει τον αφέντη του, έτσι γίνεται και με τον μεγάλο, τον καλό Ποιμένα και τη λογική ποίμνη Του. Όπως ο ποιμένας ξαγρυπνάει για το ποίμνιό του, τότε που όλη η φύση ησυχάζει αμέριμνη, έτσι κι ο Καλός Ποιμένας αγρυπνεί νύχτες γεμάτες τρόμο και πειρασμούς. Παρακολουθεί τη λογική Του ποίμνη και προσεύχεται γι’ αυτούς με ταπείνωση κι υπακοή στον ουράνιο Πατέρα Του.
Κάθε Του πράξη στη γη είναι από μόνη της ένα ολοκληρωμένο ευαγγέλιο. Ακόμα και τότε που ήταν νεογέννητος και δεν μπορούσε ν’ ανοίξει το στόμα του για να προφέρει μια λέξη, έδινε στην ανθρωπότητα ένα ολόκληρο ευαγγέλιο με τον τρόπο, τον τόπο και τις περιστάσεις της γέννησής Του.
Δε θα μπορούσε ο Κύριος Ιησούς να γεννηθεί σε αυτοκρατορικό παλάτι, γιατί καθήκον Του δεν ήταν να γίνει εγκόσμιος κυβερνήτης. Η βασιλεία Του δεν είναι «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» που είναι σκοτεινός σαν την καταιγίδα, παροδικός σαν το όνειρο. Δε θα μπορούσε να γεννηθεί σαν γιός κάποιου επίγειου αυτοκράτορα, γιατί ο σκοπός Του δεν είναι η φωτιά και το ξίφος, οι διαταγές και η βία, αλλά η θεραπεία των άρρωστων κι η σταδιακή αποκατάσταση της υγείας τους. Τα έργα που έκανε στη Ζωή Του δεν έρχονται σε αντίθεση με τα λόγια Του αλλά τα επιβεβαιώνουν. Η διδασκαλία Του εμπεριέχεται στη ζωή και τα λόγια Του, είναι το σωτήριο ευαγγέλιό Του.
Όλα όσα ήρθε για να ζήσει στη γη ήταν τόσο καλά μελετημένα και προσχεδιασμένα, με τόσο μεγάλη σοφία, που ανθρώπινη γλώσσα δεν μπορεί να εξηγήσει. Γι’ αυτό κι εκείνο που έχουμε να κάνουμε είναι να λατρεύουμε τη σοφία Του με υπακοή και ταπείνωση, γιατί Εκείνος όχι μόνο ικανοποιεί το νου μας αλλά γεμίζει και την καρδιά μας με χαρά. Και μείς, γεμάτοι χαρά κι αγαλλίαση, ας επαναλάβουμε τον αγγελικό ύμνο:
«Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ
καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη
ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».
