"Και θα κλάψεις. Και θα σου λείψει.
Και θα το μετανιώσεις. Και θα χάσεις. Και θα φύγεις.
Και θα σε πονέσεις.
Και θα μάθεις. Θα μάθεις να ζεις με όλα. Θα μάθεις να ζεις με δάκρυα στο λαιμό σου. Και θα μάθεις να τα κλειδώνεις. Θα μάθεις να ζεις με λαχτάρα, ακόμα κι αν τη νιώθεις να σε δαγκώνει κάθε μέρα που περνάει, να ζεις με τύψεις... παρά την πίεση που ασκούν στην ψυχή σου, θα μάθεις να ζεις με απώλειες, ακόμα κι αν νιώθεις τα χέρια σου κρύα...
Θα μάθεις να ζεις με τον πόνο, ακόμα κι αν κάποια στιγμή θα νιώσεις ότι θα μάθεις να χαμογελάς όταν νιώθεις ότι θέλεις να κλάψεις ή όταν έχεις ψυχή στο χώμα. Θα μάθεις να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια και να νικάς τα άδικα λόγια τους. Θα μάθεις να περπατάς ευθεία και με αυτοπεποίθηση.
Θα μάθεις να κρύβεις τις όποιες ανησυχίες σου και θα μάθεις να λες το περίφημο "είμαι καλά" όταν είσαι πραγματικά σκονισμένος. Θα μάθεις να ζεις με τη λήθη.
Θα μάθεις να ξεχνάς...Θα μάθεις να αφήνεις τους ανθρώπους πίσω και να συνεχίζεις τον δρόμο σου.
Θα μάθεις να είσαι δυνατός. Η ζωή θα σου διδάξει κάθε μάθημα και αν δεν το μάθεις στην αρχή, δεν πειράζει, να σου το επαναλάβει μέχρι να μπει στο αίμα σου.
Μην ανησυχείς λοιπόν, θα μάθεις! Με ή χωρίς άδεια…»
Αγαπημένες ψυχές, από πού αντλείτε τόση δύναμη; Από πού πηγάζει τόση δύναμη να συγχωρείς και να συνεχίζεις να χαμογελάς, όταν ξέρεις πόσα δάκρυα θα έπρεπε να ρίξεις; Που έχεις ελπίδες; Πού μαζεύεις ακόμα τη δύναμη και το θράσος να ονειρεύεσαι; Από πού; με εκπλήσσεις...
π. Χρυσόστομος Φιλιπέσκου
