Ἡ κυρά της Ρω: Μάνα τῆς Ρωμιοσύνης - Κόρη τῆς ἀθάνατης Ἑλλάδας

 

Σέ μιά ἐποχή πού βασιλεύει ὁ ἐνδοτισμός στά ἐθνικά θέματα, τό ἀσυμβίβαστο πνεῦμα πού δίδαξε ἡ κυρά της Ρω, εἶναι πιό ἐπίκαιρο ἀπό ποτέ.

Τέσσερεις ὁλόκληρες δεκαετίες κύλησαν στό αὐλάκι τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας ἀπό τότε πού μιά γυναῖκα - σύμβολο, ἡ κυρά της Ρω, ἔφυγε ἀπό τήν ἐπίγεια πατρίδα της πού τόσο λάτρεψε, γιά νά ταξιδέψει στήν οὐράνια.

Ἦταν 13 Μαΐου τοῦ 1982.

 

 

Ὁ χρόνος μπορεῖ νά εἶναι ἀμείλικτος, ἄλλα ἡ φθορά του δέν... ἀγγίζει τούς γενναίους, δέν σκεπάζει τούς ἥρωες, δέν ξεθωριάζει τά αἰώνια ἰδανικά. Ἡ κυρά της Ρω, κατά κόσμον Δέσποινα Ἀχλαδιώτη, γιά 40 χρόνια ὕψωνε περήφανα τήν γαλανόλευκη στό νησάκι Ρῷ (ὀνομάζεται καί Ἅγιος Γεώργιος) 12 μόλις μίλια ἀπό τίς Τουρκικές ἀκτές καί 4 μίλια δυτικά ἀπό τό Καστελόριζο.

Μιά γυναῖκα μόνη της σέ ἕνα ἐρημονήσι, μιά ἀνάσα ἀπό τόν κόκκινο γίγαντα, δέν δίστασε νά ἀφιερώσει τή ζωή της στή διακονία τῆς Ἑλλάδας, νά γίνει ἕνας φάρος πατριωτισμοῦ μέσα στήν ἀπεραντοσύνη τῆς Μεσογείου. Δέν λογάριασε ἀπειλές, ἀντιξοότητες, κακουχίες. Δέν ὑπολόγισε οὔτε κἄν τήν ἀχαριστία τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους.

Σέ ὁλόκληρη τή ζωή της ἔνοιωθε πύρινο τό χρέος πρός τήν πατρίδα νά τῆς φλογίζει τή καρδιά. Ὅσο ταπεινή - τόσο καί περήφανη, τό ρυτιδιασμένο της πρόσωπο καί τό καθάριο βλέμμα, φανέρωναν ἕνα ταλαιπωρημένο σῶμα μέ μιά νεανική ψυχή πού ἔκλεινε μέσα της, τήν δροσιά τῆς ἀδούλωτης Ἑλλάδας.

Ἡ κυρά της Ρω γεννήθηκε τό 1890 καί ἐγκαταστάθηκε στή βραχονησῖδα μέ τόν ἄντρα της Κώστα, τό 1927. Ἄγονος ξερότοπος, μέ ἐλάχιστους κατοίκους τότε, πού ἐγκατέλειψαν τό νησί στή συνέχεια. Ἡ παρουσία τῆς γενναίας Δέσποινας στό ἀκριτικό νησί ἐνοχλοῦσε τούς Τούρκους, οἱ ὁποῖοι ὕψωσαν τήν τουρκική σημαία στή Ρῷ τό 1929. Ἡ Δέσποινα ἔραψε μιά γαλανόλευκη καί μαζί μέ τόν ἄντρα της, κατέβασαν τή σημαία τῶν παρείσακτων καί ὕψωσαν τήν Ἑλληνική.

Ὁ σύζυγος τῆς ἀρρώστησε καί πέθανε τό 1940, μή προλαβαίνοντας νά μεταφερθεῖ στό Καστελόριζο. Τό 1943 ἐγκαταστάθηκε στή Ρῷ καί ἡ τυφλή μητέρα τῆς Δέσποινας. Ὅμως ἡ ἔπαρση τῆς σημαίας ἔγινε ἀναπόσπαστο ἱερό καθῆκον, παρά τά βάσανα καί τά χτυπήματα τῆς ζωῆς.

Στόν Β' Παγκόσμιο οἱ συμμαχικές δυνάμεις ἔκαναν ἕδρα τους τη Ρῷ καί βοηθοῦσαν τή Δέσποινα μέ τρόφιμα καί ἐφόδια. Σάν ζωντανό σύμβολο τῆς Ἑλλάδας καί τοῦ ἐλεύθερου πνεύματος, ἡ κυρά της Ρῷ ἀνέμιζε τήν ἑλληνική σημαία στά περαστικά πλοῖα τῶν συμμάχων, ἐνῶ ἀκόμα καί ὅταν βομβαρδίστηκε τό Καστελόριζο ἀπό τούς Γερμανούς, τό νησί ἐκκενώθηκε, ἄλλα ἡ κυρά της Ρῷ δέν ἐγκατέλειψε τό πόστο της.

Ὅποτε τύχαινε νά λείπει, οἱ Τοῦρκοι ἔβρισκαν εὐκαιρία γιά νά ὑψώσουν τήν τουρκική σημαία καί νά δημιουργήσουν τετελεσμένα. Τό 1974 ἕνας Τοῦρκος δημοσιογράφος ὕψωσε τήν ἡμισέληνο στή Ρῷ, ὅμως ἡ κυρά ἐπέστρεψε καί τήν κατέβασε.

To φωτεινό παράδειγμα τῆς κυρᾶς της Ρῷ, ὁδηγός γιά τήν ἐποχή μας

Σέ αὐτή τήν ταπεινή ἐσχατιά τῆς χώρας, ἡ κυρά της Ρῷ ἔζησε σάν ἐρημίτισσα πού ἀφιερώθηκε στόν ἔρωτα γιά τήν Ἑλλάδα, σάν ποιητική ὕπαρξη πού ὑμνολογοῦσε τό Ἔθνος - ὄχι μέ στίχους - ἄλλα μέ τό παράδειγμά της, μέ τή βιωματική τέχνη τοῦ ἴδιου τοῦ τρόπου ζωῆς της.

Ἀπό ἐκείνη τήν ἄγονη γῆ, κατάφερε νά καλλιεργήσει γόνιμες ἀξίες καί καρπερά ἰδανικά πού ἔθρεψαν τό μεγάλο ὅραμα τῆς ἐλεύθερης πατρίδας. Πιστή στό εὐλογημένο πόστο της, δίδαξε τί θά πεῖ αὐταπάρνηση καί ἱερή «τρέλα», ἴδια καί ἀπαράλλακτη μέ ἐκείνη πού μεθοῦσε τούς Ἕλληνες μέ τό ἀθάνατο κρασί του Εἰκοσιένα.

Ἡ κυρά της Ρῷ μέ τή συναρπαστική ζωή της πέτυχε ἕναν πραγματικό ἆθλο. Ἕνα ἐρημικό νησί στήν ἄκρη τῆς ἐπικράτειας ἔγινε ἐπίκεντρο τῆς Ρωμιοσύνης, ὀμφαλός τῆς ἐλεύθερης καί περήφανης Ἑλλάδας, «πρωτεύουσα» τοῦ ὑγιοῦς πατριωτισμοῦ. Τό ὄνομα τῆς ἔγινε σύμβολο ἡρωισμοῦ. Καί μόνο στό ἄκουσμα τοῦ, νοιώθει κανείς τήν αὔρα τῆς ἀσκλάβωτης ἑλληνικῆς θάλασσας. Ἡ αὐτοθυσία της γιά τήν πατρίδα δίδαξε τέτοια ἐξωτερική «πολιτική», ὅση δέν μποροῦν νά διδάξουν χίλιοι ὀσφυοκάμπτες διπλωμάτες τοῦ σήμερα, σέ ὅλη τους τή ζωή.

Στίς μέρες μας, σέ μιά ἐποχή πού βασιλεύει ὁ ἐνδοτισμός καί οἱ... «διερευνητικές ἐπαφές» τῆς ὑποχωρητικότητας, τό ἀνυπότακτο πνεῦμα πού ἐμφύσησε στίς μεταγενέστερες γενιές ἡ κυρά της Ρῷ, εἶναι πιό ἐπίκαιρο ἀπό ποτέ. Τό παράδειγμα της, μᾶς καλεῖ νά παραμείνουμε ἀσυμβίβαστοι μπροστά στά ὕπουλα μηχανεύματα πού λειτουργοῦν ἐντός καί ἐκτός συνόρων. Μᾶς καλεῖ νά παραμείνουμε ἀφοσιωμένοι στή «σκοπιά» μας, ὅπως ἔμεινε ἐκείνη μέχρι νά κλείσει τά κουρασμένα μάτια της.

Ἡ ἴδια εἶχε πεῖ: «Μέ τήν Ἑλληνική σημαία ὑψωμένη καί τήν ἀγάπη γιά τήν Ἑλλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου, πέρασα ὅλες τίς κακουχίες. Βέβαια ἡ ζωή στή Ρῷ δέν εἶναι καί τόσο εὐχάριστη, ἄλλα νιώθεις πιό πολύ τήν Ἑλλάδα, χαμένος ὅπως εἶσαι στό πέλαγος, λίγες ἑκατοντάδες μέτρα ἀπό τίς Τουρκικές ἀκτές. Τήν Ἑλληνική Σημαία θέλω νά μου τή βάλουν μαζί μου στόν τάφο».

Μεγάλη ἀλήθεια. Νιώθεις πιό πολύ τήν Ἑλλάδα ὅταν βρίσκεσαι στήν ἐσχατιά της, ἤ στήν ξενιτιά. Δέν σέ ὑπνωτίζει ἡ ἐπίπλαστη ἀσφάλεια τῆς πολύβουης πόλης. Δέν νιώθεις τήν ψευδαίσθηση πώς τό χῶμα πού πατᾶς εἶναι δεδομένο. Καί πρίν ἀνεμίσεις τή γαλανόλευκη κόντρα σέ «θεούς» καί δαίμονες, πάει νά πεῖ πώς τήν ἔχεις ὑψώσει πρῶτα ἀπ' ὅλα μέσα στήν καρδιά σου.

Αἰωνία ἡ μνήμη.

 

 http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2022/05/blog-post_33.html#more