Τι προσπαθούν να αποδείξουν όσοι επιχειρούν να υποβαθμίσουν τη σημασία των πρακτικών από τις συναντήσεις του Κραν Μοντάνα, που αποκαλύπτει ο Φιλελεύθερος, ή όσοι ανακαλύπτουν σκοπιμότητες πίσω από τη δημοσίευση, δύσκολο να αντιληφθούμε.
Διότι, άλλο είναι να έχεις πολιτικές απόψεις για το τι έπρεπε να γίνει εκεί, για το τι έπρεπε να κάνει ο Νίκος Αναστασιάδης, άλλο είναι να κάνεις εκτιμήσεις με βάση κάποια πληροφόρηση που έχεις, κι άλλο είναι να διαβάζεις επ΄ ακριβώς τη θέση της Τουρκίας από το στόμα του Τσαβούσογλου, όπως κατατέθηκε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, και να αναζητείς τρόπο να τη δικαιολογήσεις και να εξηγήσεις ότι δεν είναι έτσι ακριβώς κι ότι μπορεί να ερμηνευθεί και διαφορετικά. Σε δύο συναντήσεις με τον Γκουτέρες, ο Τσαβούσογλου ήταν κατηγορηματικός: Τουρκικά στρατεύματα θα μείνουν για πάντα στην Κύπρο, οι εγγυήσεις θα συνεχιστούν και θα προνοούν μονομερές δικαίωμα επέμβασης και όταν οι Ελληνοκύπριοι δεχθούν όλες τις άλλες απαιτήσεις της Τουρκίας, η Άγκυρα θα προσπαθήσει να επιδείξει κάποια ευελιξία στο θέμα του μονομερούς δικαιώματος επέμβασης.
Αντί να συζητούνται αυτά, όμως, που είναι η ουσία όσων αποκαλύφθηκαν μέχρι τώρα, παρακολουθούμε μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια από πολιτικούς, δημοσιογράφους και διάφορους ειδικούς του διαδικτύου, από τη μια να ανακαλύψουν με τη φαντασία τους τα παιχνίδια που παίξαμε εδώ στον Φιλελεύθερο για να σώσουμε τον Αναστασιάδη (από τι;) και από την άλλη, να αποδείξουν ότι ο Τσαβούσογλου δεν εννοούσε αυτά που γράφουν τα πρακτικά των Ηνωμένων Εθνών, διότι οι ίδιοι γνωρίζουν (τους φώτισε ο Άιντε, κατά τον Πρόεδρο) ότι ήταν έτοιμος να δεχθεί κατάργηση των εγγυήσεων, αλλά ο Αναστασιάδης σηκώθηκε κι έφυγε. Πώς σηκώθηκε κι έφυγε αφού είναι ο Γκουτέρες που κήρυξε τη λήξη της Διάσκεψης κι έφυγαν όλοι μαζί, είναι άλλη απορία.
Γιατί, λοιπόν, αυτή η έγνοια τους να ξεπλύνουν τον Τσαβούσογλου και την Άγκυρα; Τι έχουν να κερδίσουν, τι έχει να κερδίσει η Κύπρος; Και δεν απορούμε για διάφορους «λόχους ηλιθίων» του διαδικτύου, αλλά για το ΑΚΕΛ, που πρωταγωνιστεί, για πολιτικούς, για δημοσιογράφους. Θα μπορούσαν απλώς να διαβάσουν τα πρακτικά και να καταγγείλουν την Τουρκία γι΄ αυτές τις θέσεις της ή απλώς να σχολιάσουν αυτά που έλεγε ο Τούρκος υπουργός. Διότι, δεν αμφισβητεί κανένας ότι τα έλεγε, αμφισβητούν ότι τα εννοούσε. Λες και οι Τούρκοι έδειξαν ποτέ ότι άλλα λένε κι άλλα εννοούν.
Για παράδειγμα, άκουγα χτες την Ελένη Βρετού στο ΡΙΚ, η οποία φιλοξενούσε τον κυβερνητικό Εκπρόσωπο. Ξεκίνησε λέγοντας (δυο – τρεις φορές) «είναι έγγραφα», «είναι έγγραφα εμπιστευτικά» «είναι σημειώσεις από συναντήσεις» και τελικά ρώτησε: «Πρώτα-πρώτα έχετε καταλάβει τι είναι αυτά τα έγγραφα και πόσα ακόμα θα δημοσιευτούν; (…) Δεν είναι πρακτικά είναι εμπιστευτικά έγγραφα των Ηνωμένων Εθνών, έτσι;».
Πρώτα-πρώτα, λοιπόν, από την περασμένη Παρασκευή δημοσιεύσαμε και φωτοτυπίες των εγγράφων, που λένε ότι πρόκειται για τα πρακτικά των συναντήσεων με ημερομηνίες και ώρες, ποιοι ήταν παρόντες και ανάμεσα τους ο «Matthias Schuster – note taker», ο πρακτικογράφος, δηλαδή. Αλλά, τι σημασία έχει αν ήταν πρακτικά ή εμπιστευτικά έγγραφα; Αυτό είναι το πρόβλημα τους, όμως. Να βρουν τρόπο να ρίξουν σκιές. Εξού και η ερώτηση: Πρώτα-πρώτα έχετε καταλάβει τι είναι αυτά τα έγγραφα; Η Βρετού δεν κατάλαβε και ρωτούσε τον κυβερνητικό Εκπρόσωπο. Και αναφέρομαι στην Βρετού ως την πιο κραυγαλέα εκφραστή της γραμμής υποβάθμισης της σημασίας των αποκαλύψεων ώστε να επηρεαστεί η κοινή γνώμη και να μην χαλάσει το επί τέσσερα χρόνια επαναλαμβανόμενο παραμύθι ότι φταίει ο Αναστασιάδης για το ναυάγιο και όχι η Τουρκία.
Εμάς ολίγον μας ενδιαφέρουν οι εντυπώσεις σε βάρος του Αναστασιάδη, αλλά μας ενδιαφέρει το ότι με αυτό τον τρόπο ξεπλένουν την Τουρκία σε βάρος της πατρίδας μας. Εξάλλου, είναι σε αυτούς τους ίδιους τους δικούς του -για τους οποίους έλεγε προχτές ότι είναι «ομάδα δημοσιογράφων»- που έστελνε εμπιστευτικές επιστολές να τους ενημερώσει και να τους καλοκρατά μετά από το Κραν Μοντάνα, σ΄ εμάς δεν έστειλε ποτέ. Οπότε, τα παραμύθια τους αλλού, όχι σ΄ εμάς. Αν συμπίπτει η αλήθεια να εξυπηρετεί τον Αναστασιάδη, δεν θα την κρύψουμε μπας και ενοχληθούν αυτοί που τον έκαναν δύο φορές Πρόεδρο και τώρα το μετάνιωσαν.
του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
