Ελάχιστοι στην Ευρώπη γνωρίζουν ότι οι πρώτες εκδόσεις βιβλίων με τον τρόπο του Γκούτεμπερκ στο Παρίσι (1471) έγιναν από τον τότε πρύτανη της Σορβόνης Γ. Φισσέ, φίλο, συναθλητή και συνεργάτη του Βησσαρίωνα του Τραπεζούντιου.
Τα βιβλία αφορούσαν τους Έλληνες κλασικούς και ένα κείμενο του Βησσαρίωνα για τους Οθωμανούς Τούρκους. Ο μεγάλος αυτός ανθρωπιστής, ο μεγάλος αυτός πατέρας της Ευρώπης αγωνίσθηκε επί τρεις δεκαετίες να οικοδομήσει μια συμμαχία των λαών της Μικράς Ασίας, της Μεσοποταμίας, του Καυκάσου, της Περσίας ενάντια στην οθωμανική εισβολή.
Ένας μεγάλος σύμμαχός του ήταν ο ηγεμόνας της αρχαίας Άμιδας, του Άμεντ. Σύζυγός του ήταν η Δέσποινα Αικατερίνη Κομνηνή, πριγκίπισσα της Τραπεζούντας. Έζησαν ως ζευγάρι, αυτή με την παιδεία και τον πολιτισμό της Τραπεζούντιας χριστιανής πριγκίπισσας και αυτός ως πεφωτισμένος μουσουλμάνος. Η Κομνηνή έζησε τα τελευταία χρόνια και πέθανε σε ένα χριστιανικό μοναστήρι που η ίδια έχτισε. Μια μέρα, ένας νέος κυβερνήτης του Άμεντ θα τιμήσει τη μνήμη αυτής της αγνοούμενης μεγάλης γυναίκας.
Ο Βησσαρίων ο Τραπεζούντιος ήταν αυτός που προειδοποίησε τον κόσμο για την καταστροφικότητα του οθωμανικού τουρκικού ισλάμ και η ιστορία του έδωσε δίκαιο και σε αυτό…
Πατέρας όλων αυτών των ιστορικών διεργασιών, των ανέμων της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της αδελφοσύνης των λαών είναι ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν και η παρέα των συναθλητών του, που ξεκινώντας από τη Σχολή Πολιτικών Επιστημών της Άγκυρας αποφάσισαν να καθορίσουν μια άλλη σχέση με την ιστορία των λαών της περιοχής. Είμαι υπερήφανος που γνώρισα ορισμένους από αυτούς όπως τον καπετάνιο Τζουμά, τον Τζεμίλ Μπαγίκ. Αναρωτιέμαι γιατί το Χάρβαρντ, το Καίμπριτς, το Αριστοτέλειο της Θεσσαλονίκης δεν τον καλούν για μια διάλεξη. Η επιστήμη ή είναι ελεύθερη ή δεν είναι επιστήμη. Ήταν ένας μεγάλος ανθρωπιστής ο Όλαφ Πάλμε, που προσκάλεσε στην Στοκχόλμη έναν μεγάλο ηγέτη και ποιητή τον Αμιρκάλ Καμπράλ. Αν ζούσε θα τον εκλέγαμε Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Τώρα δεν έχεις ποιον να εκλέξεις…
Παρακολουθούμε εδώ και χρόνια την μικρότητα, τον κυνισμό, την υποκρισία των εθνικών και διεθνών θεσμών. Το μετασχηματισμό της υποκριτικής ρητορικής για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε εμπορικές και οικονομικές συμφωνίες. Η ρατσιστική Τουρκία γνωρίζει αυτήν την αδυναμία τους...
Οι εδώ έβαλαν τα κασκόλ στα στάδια. Την ίδια στιγμή στην Κουρδία βρίσκονταν σε υψηλό επίπεδο απόδοσης η μηχανή θανάτου. Φαίνεται ότι το θεωρούν εθνοκάθαρση, όχι γενοκτονία, και γι’ αυτό δεν μίλησαν. Εδώ που γεννήθηκε η φωνή, ο Λόγος, κυριαρχεί το έγκλημα της ΣΙΩΠΗΣ. Όλες, όμως, αυτές οι συμπεριφορές, οι ανηθικότητες, οι απανθρωπισμοί, είναι πλέον εκτός ιστορίας. Είναι αντίθετες με τις σημερινές κοινωνικές, οικονομικές, ιστορικές δυναμικές. Ανήκουν πλέον στον σκουπιδότοπο μιας ιδιαίτερα ύπουλης και απάνθρωπης αποικιοκρατίας που επινόησε γεωπολιτικά αυτό το κράτος-τέρας. Η ρατσιστική Τουρκία έχει συνείδηση του τέλους της...
Υπάρχει ένα ζήτημα που αφορά πολλούς. Αφορά πολύ περισσότερο εμάς τους Έλληνες, την Ελληνική Δημοκρατία, τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Πώς μπορεί ένας στρατός που πολέμησε τον φασισμό και το ναζισμό στην Βόρειο Ήπειρο, την Κρήτη, τον Γοργοπόταμο, το Μακρυνόρος, το Ελ Αλαμέιν, το Ρίμινι, να συνυπάρχει με έναν ρατσιστικό στρατό που κάνει πόλεμο με γυναικόπαιδα στην Κουρδία; Που βιάζει και δολοφονεί νέες γυναίκες όπως την Κεβσέρ Ελτούρκ. Γιατί ένας επίσημος του ΟΗΕ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, δεν επισκέπτεται τους γονείς της; Τελικά το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε για να βιάζει γυναικόπαιδα ή να προστατεύει τους βιαστές τους; Γιατί δεν αποπέμπονται οι γυναικομάχοι, παιδομάχοι και βιαστές από το ΝΑΤΟ; Γιατί δεν παραπέμπονται στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης; Όπως δήλωσε η πρώην πρόεδρός του Κάρλα Ντελ Πόντε…
Οφείλουμε να αρχίσουμε με τον πρωταγωνιστή της ιστορίας, το πρώτο πρόσωπο της Τραγωδίας. Τον Προμηθέα της Καλολίμνου, τον Αμπντουλλάχ Οτζαλάν. Αυτόν που πήρε την ιστορία στις πλάτες του. Το 1997, μιλώντας στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης πρότεινα την πρόσκλησή του στην Ελλάδα από ένα Πανεπιστήμιο ή έναν Δήμο. Μίλησα μάλιστα με τον Πρύτανη ενός Πανεπιστημίου. Αν γινόταν αυτό τότε και συνοδευόταν από προσκλήσεις Πανεπιστημίων και Δήμων και άλλων ευρωπαϊκών πόλεων, όταν δημιουργήθηκε η έκτακτη κατάσταση του 1999 ο ερχομός του στην Ευρώπη θα ήταν υπόθεση ρουτίνας.
Είναι γνωστή η άποψή μου, ότι η πολιτική είναι πρόβλεψη, πρόλογος. Εγώ είχα μια πολιτική, μια μεγάλη πολιτική για το Νέο Ανατολικό Ζήτημα, που οδηγούσε το κουρδικό στην ΕΕ, στους διεθνείς θεσμούς, στον ΟΗΕ. Άλλοι το πήγαν στις ζούγκλες της Αφρικής, και στο Ιμραλί. Η απόφαση πάρθηκε στην Ουάσιγκτον και μετά από περιπετειώδεις διαδρομές σε πολλές πρωτεύουσες και ζούγκλες και κατά τρόπο ανιστόρητο και αφύσικο από την μη Αθήνα κατέληξε στη νήσο φυλακή, στο Γκουλάκ της Προποντίδας.
Μίλησα γι’ αυτά στο δικαστήριο φάρσα της Αθήνας. Μου έκανε εντύπωση ότι και ο Πρόεδρος και ο Εισαγγελέας του Δικαστηρίου ήταν μαζί μας. Θα πρότεινα στους φίλους Κούρδους να εκδώσουν το κείμενό μου στην κουρδική γλώσσα…
Μετά τον Οτζαλάν, το τραγικό δίδυμο για την Ελλάδα, οι Γιωργάκης – Σημίτης έδιναν, επαναπροωθούσαν και άλλους αγωνιστές κατόπιν συμφωνίας με τον Τζεμ. Με την λίστα Τζεμ. Μέχρι και έναν Πόντιο φοιτητή του Παντείου, πολιτικό πρόσφυγα από την Τραπεζούντα επεδίωξαν να τους δώσουν. Αντί για το μεταναστευτικό αυτοί έδιναν, επαναπροωθούσαν αγωνιστές...
Σήμερα, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα παγκόσμιο, οικουμενικό κίνημα για την απελευθέρωση του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν. Πολύ μεγαλύτερο από αυτό που αναπτύχθηκε για τον έγκλειστο επί δεκαετίες σε ένα άλλο νησί, το Ρόμπεν Άιλαντ, τον Νέλσον Μαντέλα. Μεγαλύτερο από αυτό που αναπτύχθηκε για την απελευθέρωση του Αλέξανδρου Παναγούλη.
Να επαναφέρω μια πρότασή μου. Τον προσεχή Σεπτέμβριο μπορούμε να πάρουμε το δρόμο των παλιών Αργοναυτών. Αυτή τη φορά δεν θα είναι από όλη την Ελλάδα, θα είναι απ’ όλη τη γη. Ξεκινώντας από τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη, θα πλεύσουμε προς τον Ελλήσποντο, την Προποντίδα, την Καλόλιμνο. Αργοναύτες για την απελευθέρωση του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, του Προμηθέα της Καλολίμνου, του πατέρα της μελλοντικής Δημοκρατίας στη Μικρά Ασία.
Είναι ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν αυτός που μπορεί να εγγυηθεί την ειρήνη, τη συναδέλφωση, τη Δημοκρατία. Μια νέα θεσμική αρχιτεκτονική που θα σέβεται και θα εκφράζει τους ανθρώπους, τους λαούς, τους τόπους της Μικράς Ασίας. Θα σέβεται κυρίως την ανθρώπινη ζωή. Στη ρατσιστική Τουρκία η ζωή δεν έχει καμία αξία. Τι λέει γι’ αυτό η Κομεκόν, συγγνώμη η Κομισιόν; Είναι η Δημοκρατική Κουρδική Εθνική Ταυτότητα ο εχθρός των πολιτικών θρησκευτικών και ιδεολογικών ολοκληρωτισμών και θεμελιοκρατισμών κάθε μορφής...
Θα ήθελα, όμως, από εσάς, από τον αγαπητό Ντεμιρτάς, να θέσει δύο ζητήματα, δύο ερωτήματα στο Κοινοβούλιο της Άγκυρας. Το ένα είναι γιατί επεδίωξαν – σχεδίαζαν να με δολοφονήσουν. Το δεύτερο ζήτημα: Θα ήθελα να διαβαστεί, να μοιρασθεί μία επιστολή μου προς τον Ερντογάν, όταν επισκέφθηκε την Αθήνα. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο μου στην τουρκική γλώσσα, με τίτλο «PONTOS – ANTİK BİR GERI KİMLİĞİN DÖNÜSÜ», το οποίο σας προσφέρω. Η επιστολή έχει τίτλο «Πού είναι οι 353.000 γείτονές σου Ταγίπ;», «Tayip Senin 353.000 Komsuların Nerede Kayıp?». Στους απογόνους μεγάλων πατέρων της Μικράς Ασίας, της Ευρώπης, αναφέρομαι. Τότε που ο Πόντος, η Τραπεζούντα ήταν ένα από τα πολιτιστικά κέντρα του κόσμου. Τώρα είναι εργαστήριο θανάτου...
