Χρυσούλα Ιωαννίδου
Πρώην πρόεδρος της κοινότητας Ορμενίου Έβρου
Για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη
Μέσα σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου ο θάνατος ερχόταν από πολλές μεριές. Αγαπημένοι φίλοι έφυγαν από την ζωή και η καρδιά μου σφιγμένη. Καθισμένη δίπλα στην άρρωστη μητέρα μου, που και αυτή είχε πάρει τον δρόμο που δεν έχει επιστροφή βλέπω ξαφνικά και την ανάρτηση του Θεοφάνη ότι έφυγε για την γειτονιά των Αγγέλων ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Δεν ήθελα να το πιστέψω ότι συνέβηκε και αυτό. Είχαμε προγραμματίσει εκδηλώσεις, με ομιλητή τον Μιχάλη....
Ο Μιχάλης έφυγε από κοντά μας μα όχι από την σκέψη μας. Πώς να ξεχάσεις τον άνθρωπο που πορεύτηκες μαζί του; Πώς να ξεχάσεις τον Μιχάλη που ήξερε να λέει μόνο αλήθειες και να σου δίνει νέες ιδέες; Τον Μιχάλη τον γνώρισα πρώτα από τα βιβλία του που μου έφερε ο αδερφός μου από τα πρώτα συνέδρια Θρακών. Αργότερα γνώρισα τον ίδιο. Το 1995 ανέλαβα την προεδρία της κοινότητας Ορμενίου. Νομάρχης Έβρου ο Γιώργος Ντόλιος, βουλευτής ο Χρήστος Κηπουρός. Δήμαρχος Αλεξανδρούπολης ο Ηλίας Ευαγγελίδης, δήμαρχος Φερών ο Γιώργος Δουδουλακακης. Κοινός παρονομαστής όλων μας ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. 1996. Καλοκαίρι.
Στήθηκε μια μεγάλη εξέδρα μπροστά στην κοινότητα Ορμενίου, συγκροτήματα χορευτικά από την Ελλάδα και την Βουλγαρία και κόσμος πολύς κατέβαινε από το τραίνο στον σιδηροδρομικό σταθμό Ορμενίου. Δεν νομίζω να είχαν ταξιδέψει τόσοι άνθρωποι ποτέ με προορισμό το Ορμένιο. Όλος αυτός ο κόσμος συμμετείχε στην εκδήλωση που γινόταν για την σιδηροδρομική Εγνατία Αλεξανδρούπολη Μπουργκάς. Η ιδέα ήταν του Μιχάλη που τον πιστέψαμε όλοι όσοι τον είχαμε εμπιστοσύνη.
Ο Μιχάλης το υπερασπίστηκε και περίμενε να αλλάξουν τα πράγματα για την περιοχή. Όμως όχι μόνο δεν έγινε μέχρι τώρα τίποτα, σταμάτησαν και τα δρομολόγια που είχε τότε το Ορμένιο.
Ένα δρομολόγιο μόνο το απόγευμα και κείνο με το λεωφορείο. Η σιδηροδρομική γραμμή υπάρχει για εμπορικά τρένα που κουβαλάνε στρατιωτικό εξοπλισμό. Όπως ακριβώς το πρόβλεψε ο Μιχάλης το κράτος των Αθηνών δεν ενδιαφέρεται για την περιφέρεια. Δεν ενδιαφέρεται για τον Έβρο. Μας κοροϊδεύουν κανονικά με τον φράχτη που σήκωσαν στα χερσαία σύνορα. Δεν περνάει κουνούπι μας λένε. Λές και μείς είμαστε χαζοί όλοι όσοι μείναμε στον τόπο μας. Μιχάλη λίγο καιρό αργότερα από την εκδήλωση της σιδηροδρομικής Εγνατίας κάποιος φορέας έκανε εκδήλωση για τις γυναίκες με ομιλητή εσένα. Επιλέχτηκε το κτίριο που υπάρχει ανάμεσα στην Φτελιά και το Ορμένιο και δίπλα έχει την πισίνα... Γεμάτος με όμορφες ιδέες ήρθες να μας συναντήσεις. Μας εμψύχωσες λέγοντας ότι μπορούμε να κάνουμε σπουδαία πράγματα οι γυναίκες. Τελείωσες λέγοντας: πρόταση μου είναι να πάρετε τριακόσια τριγωνάκια, να ανεβείτε στα λεωφορεία και να έρθετε στην Αθήνα, στο Σύνταγμα. Ξέρετε, αλήθεια σας λέω θα κάνετε πάταγο. Όλο και κάποιο πρόβλημα της περιοχής θα λυθεί. Δεν τον ακούσαμε τον Μιχάλη, δεν είχαμε την οικονομική άνεση να το κάνουμε. Κάθε φορά που συναντιόμασταν μου το έλεγε. Τότε, έπρεπε να κατεβείτε στην Αθήνα. Μίλησα αρκετές φορές μαζί του για πράγματα που θέλαμε να κάνουμε στην περιοχή του Βορείου Έβρου. Το 2017 στο Σπήλαιο, συναντηθήκαμε στην εκδήλωση της Γαία. Τότε ο κυρ Μαργαρίτης τον ρώτησε γιατί ένα τέτοιο δυνατό στέλεχος έφυγε από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Ο Μιχάλης με τον ήρεμο λόγο του απάντησε: κύριε Μαργαρίτη, έφυγα γιατί δεν μου άρεσαν αυτά που γινόταν στα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ. Ούτε μου άρεσε να λέω ψέματα. Δεν μπορούσα να λέω ψέματα. Δεν σχολίασε τίποτα από όλα αυτά που άκουσε ο κυρ Μαργαρίτης. Η τελευταία φορά που συναντήθηκα μαζί του ήταν στην Αθήνα σε ένα σοκάκι. Μιχάλη, φώναξα με χαρά. Κοντοστάθηκε και γύρισε το κεφάλι του πίσω. Χαρήκαμε και οι δύο που έστω και για λίγο δώσαμε τα χέρια μας και ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες. Θα τα λέμε είπαμε χαμογελώντας και οι δύο. Ήρθε ο COVID, σταμάτησαν οι εκδηλώσεις οπότε αναβλήθηκε και η εκδήλωση που σχεδιάζαμε να κάνουμε στην Ορεστιάδα. Μία το ένα, μια το άλλο μετέφεραν την συνάντηση μας για του χρόνου. Ο χρόνος Μιχάλη έγινε αστραπή και χάθηκε ανάμεσα από τα χέρια μας. Έφυγες για το μεγάλο ταξίδι 15 μέρες πριν από την μάνα μου. Είχες να προσφέρεις ακόμη Μιχάλη, όμως μας έμεινε παρακαταθήκη το σπουδαίο έργο σου. Χαίρομαι που σε γνώρισα, χαίρομαι που συνεργάστηκα μαζί σου. Λυπήθηκα πολύ που έφυγες τόσο νωρίς, τόσο νέος. Θα σε θυμόμαστε πάντα. Αυτά έγραψα αυθόρμητα τότε αφού έφυγε και η μάνα μου. Μετά από λίγο καιρό έμαθα ότι στην Αλεξανδρούπολη θα γίνει εκδήλωση από τους ποντιακούς συλλόγους της περιοχής της Αλεξανδρούπολης. Μίλησα κάποια στιγμή με τον Θεοφάνη Μαλκίδη και με ρώτησε αν ήθελα να μιλήσω για τον Μιχάλη. Με μεγάλη χαρά είπα ναι. Υπολόγισα ότι θα έχουν περάσει εννέα μήνες έως τις 29/12/2024. Εγώ δεν είμαι Πόντια αλλά τον Μιχάλη τον εκτιμούσα πολύ. Είναι σαν να είναι δίπλα μου και να ακούω την φωνή του. Να, λέγαμε να πάμε με τον αγροτικό συνεταιρισμό γυναικών Τριγώνου στην Σωζόπολη, στην Καλαβρία. Να δούμε τις διατροφικές τους συνήθειες και αυτοί να μάθουν τις δικές μας. Μπορεί να είναι και κάπου ίδιες. Δεν ξέρουμε αν μόνες μας καταφέρουμε να πετύχουμε κάτι, χωρίς να έχουμε μαζί μας τον Μιχάλη. Ο Μιχάλης ήταν άνθρωπος που τον σεβόταν οι περισσότεροι άνθρωποι και πίστευαν σε αυτόν. Πίστευαν σε αυτόν γιατί απέδειξε πολλές φορές ότι αν ξεκινούσε κάτι το τελείωνε κιόλας. Όσοι ήμασταν στην αίθουσα χθές, νομίζω ότι ήμασταν όλοι που τον πιστέψαμε και δεν τον προδώσαμε ποτέ. Σας ευχαριστώ πολύ.
