Επικήδειος της Χριστίνας Παύλου Σολωμή-Πατσιά για το μέχρι πρότινος αγνοούμενο πατέρα της και αδελφό Παύλο Σολωμή και Σολωμή Σολωμή
Σήμερα κλείνει η σελίδα της αναμονής. Πάντα είχαμε την ελπίδα για μια διαφορετική, χαρούμενη αντάμωση στην Κώμη Κεπήρ, στο χωριό μας.
Το χαμπάρι όμως ήρθε, 43 χρόνια μετά και σας ανταμώνουμε μικρότερους από εμάς παγωμένους στο χρόνο, τα οστά σας μόνο σε ένα κασελάκι, εδώ στην εκκλησία του Αγίου Λουκά στον οικισμό Αγίου Αθανασίου, στη Λεμεσό, για την κηδεία σας.
Ήταν 15 Αυγούστου 1974, που συνέλαβαν όλη την οικογένεια από το σπίτι μας στην Κώμη Κεπήρ, Τουρκοκύπριοι χωριανοί μας και μας μετέφεραν στο χωριό Γαλάτεια.
Εκεί, ήταν η τελευταία στιγμή που σας είδα ζωντανούς και αυτό φευγαλέα, αφού βιαστικά μας απομάκρυναν από κοντά σας, εκείνη την μαύρη μέρα.
Ο Πασιάς, μας είχε τότε προσωπικά υποσχεθεί ότι σε τρεις μέρες, θα ερχόσασταν πίσω, κοντά μας στο σπίτι μας στην Κώμη. Αυτό όμως ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε.
Περάσαμε χρόνια δύσκολα μόνες μας, η μάνα μου και εγώ, με την σκέψη πάντα σε εσάς και την αγωνία για μια καλή είδηση, ένα καλό χαμπάρι.
Θέλω να σας πω παπά μου και Σόλο μου, ότι ο Θεός δεν μας πέταξε…. Έσμιξα με μια πολύ καλή οικογένεια που με στήριξε όσο μπορούσε στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου και τους ευχαριστώ.
Από εκεί ψηλά όμως θα βλέπετε και θα καμαρώνετε όλοι μαζί…
Από αυτή την υπέροχη οικογένεια είναι ο σύζυγος μου Βάσος, που αν ήσουν εδώ παπά μου θα καμάρωνες την καλοσύνη και την αξιοσύνη του…. Πόσο σου μοιάζει….
Η οικογένεια μεγάλωσε, έχεις παπά μου 3 εγγόνια και εσύ Σόλο μου, αδελφοτέχνια , τον Παύλο την Αργυρώ και τον Γιώργο.
Ποτέ όμως δεν είχαν την τύχη να γνωρίσουν τον παππού τους ή τον θείο τους, να παίξουν μαζί σας και να αστειευτούν, ή να πάρουν τις συμβουλές σας.
Η μάνα μου, έτρεξε παντού για να μάθει για εσάς. Μόνο υποσχέσεις έπαιρνε, όση ώρα ήταν μπροστά, ότι θα προσπαθούσαν. Υποσχέσεις της ώρας τις αποκαλούσα πάντα.
Κανένας όμως, από αυτούς ψηλά, δεν ήρθε μπροστά να μας στηρίξει, να δει αν χρειαζόμασταν κάτι, να μας συμβουλέψει.
Κανένας δεν βρέθηκε να πει, τι ήξερε για εσάς, τι σας συνέβηκε.
Και πάντα ζούσαμε με την ελπίδα.
Τα γιατί πολλά.
Όσο και να αγωνίστηκα, δεν μπόρεσα να βρω κάποιο να μου δώσει την απάντηση!
Το μόνο που κατάλαβα πέρα πάσης αμφιβολίας, είναι ότι ο φανατισμός και οι έχθρες, μας έφεραν εδώ που είμαστε τώρα!
Έκαμαν άλλοι, ψευτοπατριώτες, αυτά που έκαμαν σε αθώους και δυστυχώς πληρώσαμε εμείς το μεγάλο τίμημα, όπως τόσοι άλλοι, να σας θάβουμε σήμερα 2 λεβέντες, 42 και 18 χρονών που βρισκόσασταν στο χωριό σας και στις δουλειές σας, με τα όνειρα σας για το μέλλον με την οικογένεια σας, χωρίς να πειράξετε κανένα και χωρίς να είσαστε μπλεγμένοι πουθενά.
Αυτός, ήταν και ο λόγος που αποφασίσετε να μείνουμε στο χωριό μας.
Δεν είχαμε την τύχη να σας θάψουμε τουλάχιστο στο χωριό μας, στην Κώμη μας, που τόσο αγαπούσατε και στήνατε τα όνειρα σας, τα όνειρα όλης της οικογένειας μας εκεί.
Σας κηδεύουμε σήμερα εδώ, στη Λεμεσό που μας φιλοξενεί για τόσα χρόνια.
Ας είναι, φτάνει που είμαστε και πάλι όλοι κοντά!
Θα υπάρχει ο τάφος, ένα σημείο αναφοράς. Το νέο σας σπίτι, που θα έρχομαι να ανάβω το καντήλι σας και να λέμε τα δικά μας. Και έχω πολλά να σας πω.
Κάποτε, υποσχέθηκα στη μάνα μου, που δεν μπορούσε πλέον να αγωνίζεται και να σας αναζητά, ότι θα συνέχιζα εγώ τον αγώνα της, θα σας έβρισκα και θα σας έφερνα κοντά της πριν πεθάνει. Θα γινόταν μια κανονική κηδεία με βάση την θρησκεία μας, και ένας τάφος για να ανάβουμε το καντήλι σας.
Η υπόσχεση που έδωσα, πραγματοποιείται σήμερα.
Σήμερα, εδώ μπροστά στα ιερά οστά σας, δίνω νέα υπόσχεση.
Να αγωνιστώ όσο μπορώ για την Ειρήνη τη Συμφιλίωση και την Επανένωση της Κύπρου μας.
Μια Κύπρο για όλους μας, όπως πάντα μας έλεγες παπά μου.
Είναι μικρή για να είναι μοιρασμένη αλλά αρκετά μεγάλη για να μας χωρεί όλους.
Όχι άλλο κλάμα!
Όχι άλλο αίμα να χύνεται άδικα!
Όχι άλλες μαυροφορεμένες και παιδιά ορφανεμένα!
Φτάνει πια!
Τελειώνοντας
