Θ. Μαλκίδης
Ο εθνομηδενισμός και τα σχολικά βιβλία των συνταγών μαγειρικής, μπορούν να βγάλουν νέο Ευαγόρα Παλληκαρίδη ;
Η συμπλήρωση εξήντα δύο ετών από τον απαγχονισμό του Ευαγόρα Παλληκαρίδη- λίγες μέρες πριν είχε θυσιαστεί ο Αυξεντίου ένας άλλος σπουδαίος του αντιαποιοκρατικού αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου- έρχεται σε μία δύσκολη στιγμή για την πατρίδα μας. Και αυτό μεταξύ των άλλων λόγω της εθνικής, κοινωνικής, οικονομικής, δημογραφικής, πνευματικής και εκπαιδευτικής κρίσης.
Θα πρέπει να αναφέρουμε στους μη γνωρίζοντες, αλλά και σε αυτούς που αδρανούν για να θυμηθούμε τον Πλάτωνα που μιλά για την ευθύνη των πολιτών όταν οι θεσμοί απουσιάζουν, πως η ηρωική μορφή του Παλληκαρίδη που συνέχισε με το λόγο και την πράξη την ελληνική αντιστασιακή ιστορία, δεν έχει τη θέση που του αξίζει στην εκπαίδευση.
Ο Παλληκαρίδης δε χωρά ανάμεσα στις χιλιάδες σελίδες σχολικών βιβλίων που αναφέρονται στη γλώσσα, στην ιστορία, στη λογοτεχνία, στην ποίηση και σε άλλα αντικείμενα που διδάσκονται στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αφού του έχει αφιερωθεί μισή σελίδα (!).
Αντιθέτως τα παραπάνω σχολικά εγχειρίδια έχουν αμέτρητες συνταγές μαγειρικής, οδηγίες χρήσης καφετιέρας (!) και επιδιόρθωσης του κλιματιστικού (!) ύβρεις, υπονοούμενα και χυδαιότητες για το 1821 και το 1940, κείμενα όπως το «όταν βγάλαμε βόλτα τον επιτάφιο» (!) και για τη «σχέση του 25χρονου Σάκη με τη 15χρονη Αλέκα» (Αυτό αλήθεια πως λέγεται και πως τιμωρείται από τον ποινικό κώδικα; ).
Επιπλέον η Ελλάδα την οποία πόθησε και έδωσε τη ζωή του ο Παλληκαρίδης, στα σχολικά βιβλία περιγράφεται με το «νοστιμίζει το σέλινο τη φασολάδα/ και στη μέση δυο λάμδα/φοράει η πατρίδα μας/ η Ελλάδα» και με την πρόταση πως «…ήταν η Ελλάδα μια γυναίκα τόσο προκλητική σεξουαλικά που έπρεπε να την ερωτευτώ σωματικά και απελπισμένα»..........
Επιπλέον αυτή η παιδεία προτρέπει, υιοθετεί, αναγκάζει, να γίνονται συνέδρια για το «πολύχρωμο σχολείο» και υποχρεώνει τους μαθητές την παρακολούθηση της «θεματικής εβδομάδας»!
Ένα από τα ερωτήματα που ήρθαν σήμερα, ημέρα μνήμης του ανθρώπου, του μαθητή, του σπουδαίου πνευματικού ανθρώπου και αγωνιστή της Ελευθερίας Παλληκαρίδη είναι και αυτό:
Μπορεί να βγει ένας νέος Ευαγόρας Παλληκαρίδης από αυτήν την παιδεία;
Μπορεί να υπάρξει ένας αγωνιστής που να πιστεύει στην παράδοση του Ελληνισμού, της Ρωμηοσύνης, του Θεού;
Να γράφει και να μιλά, να εργάζεται, να αγωνίζεται ανιδιοτελώς για Πίστη και για Πατρίδα;
Που θα αγαπά τον τόπο του Κολοκοτρώνη, του Παύλου Μελά, της Ελευθερίας, της Αντίστασης, του Σεφέρη, του Κόντογλου, του Ελύτη, του Πετράκη Γιάλλουρου, του Αυξεντίου, του Καραολή και του Δημητρίου, των χιλιάδων ηρώων μας στον αντιφασιστικό αγώνα, των δολοφονημένων από τους Ναζί στο Χορτιάτη, στην Κάνδανο, στους Πύργους και το Μεσόβουνο, στο Δίστομο και τα Καλάβρυτα.
Που θα σέβεται τον τόπο της ελιάς και της αμπέλου, των εκκλησιών και των μοναστηριών.
Μπορεί αλήθεια ένας νέος Ευαγόρας Παλληκαρίδης να νικήσει σαν Άγιος Δημήτριος, σαν Άγιος Γεώργιος, να θανατώσει «τους αγενείς που γίνανε πρίγκιπες και τα τέρατα που γίνανε βασιλείς» ;
Μπορεί να υπάρξει ένας νέος Ευαγόρας όπως αυτός του 1957 που είχε το θάρρος και την πίστη του Αθανάσιου Διάκου, την πυγμή και το πνεύμα θυσίας του Αυξεντίου και το ποιητικό χάρισμα του Μόντη;
Που θα πει όπως ο Παλληκαρίδης λίγο πριν την αγχόνη πώς «ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην που ζητεί την Ελευθερίαν του ;»
Μπορεί;
ΗΡΩΩΝ ΓΗ
Στίχοι: Ευαγόρας Παλληκαρίδης
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας
Όλη η φύση κοιμάται, τη ναρκώνει το κρύο
και 'γω φεύγω λαλώντας το στερνό μου αντίο
και τη μάνα φιλώντας την κοιτάζω να κλαίει
μάνα, μην κλαις της λέω μάνα, μην κλαις και κλαίω
Κι όλο πάω και τρέχω και το δάκρυ της σβήνει
για μια μόνο στιγμούλα, και μιαν άλλη μανούλα
την Ελλάδα μας έχω π' όλο κλαίει κι εκείνη
Στου βουνού τη ραχούλα σ' ανθοστόλιστα πλάγια
τη γλυκειά μου μανούλα ψάχνω να βρω την άγια
θ' ανεβαίνω ραχούλες χιονισμένες κορφές
ώσπου να 'βρω ηρώων γη κι ηρώων μορφές
