Μπορεί για την βουλευτή Σάρα Βάγκενκνεχτ του γερμανικού κόμματος
“Die Linke” ο Ερντογάν να είναι ένας αδίσταχτος «νονός της
τρομοκρατίας», οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές τον κατατάσσουν
όμως στους αυταρχικούς ηγέτες με δικτατορικά χαρακτηριστικά, αλλά και
επικοινωνιακό ταλέντο.
Με το που ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο Ερντογάν απέκτησε όμως
ξαφνικά και άλλες ιδιότητες.
Σκηνοθετεί για τον εαυτό του, εκτός από τον ρόλο του “ειρηνευτή”
στην ρωσοουκρανική σύγκρουση και αυτόν του “ανθρωπιστή” και
μεγαλόψυχου προστάτη των Τεχνών και των διωκόμενων στην
χριστιανική Ευρώπη υπηρετών της. Παίρνοντας ως παράδειγμα την
απόλυση του Ρώσου μαέστρου της Φιλαρμονικής του Μονάχου και φίλου του Πούτιν, Βαλερύ Γκιεργκίεφ, δεν δίστασε ν΄ ασκήσει σκληρή κριτική για τον τρόπο που φέρονται
στους Ρώσους καλλιτέχνες στην Εσπερία.
Η Τουρκία, τόνισε ο Ερντογάν σε ομιλία του σε κομματικά του στελέχη στην Άγκυρα, δεν εγκαταλείπει την Ουκρανία, όμως και δεν αποδέχεται «καμία πρακτική που να μοιάζει με κυνήγι μαγισσών κατά του ρωσικού λαού, της ρωσικής λογοτεχνίας, των μαθητών και των καλλιτεχνών του»! Στο “φιλοκαλλιτεχνικό” του στόχαστρο δεν τέθηκε όμως μόνο η Γερμανία, αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη.
Ο “φιλότεχνος” Ερντογάν
Τι κάνει όμως ο ίδιος στη χώρα του με τους καλλιτέχνες και μάλιστα χωρίς να τολμά κανείς να τον ενοχλήσει; Από το 2014 υπάρχει στην Τουρκία το άρθρο 299 του ποινικού κώδικα που προβλέπει φυλάκιση από ένα έως τέσσερα χρόνια σε όποιον προσβάλλει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είτε γράφοντας και τραγουδώντας, είτε χορεύοντας και παίζοντας! Σύμφωνα με στοιχεία του τουρκικού υπουργείου Δικαιοσύνης, με βάση αυτό το άρθρο έγιναν στην Τουρκία από το 2014 περισσότερες από 170.000 έρευνες για “προσβολή του προέδρου”. Σε 35.507 υποθέσεις απαγγέλθηκε κατηγορία, ενώ 12.881 κατηγορούμενοι έχουν καταδικαστεί. Πολλοί από αυτούς τους καταδικασθέντες και ταλαιπωρηθέντες είναι προφανώς και καλλιτέχνες που “υπερασπίζεται” σήμερα ο Ερντογάν.
Χωρίς αμφιβολία, ο Τούρκος πρόεδρος είναι ίσως ο μοναδικός πολιτικός ηγέτης που, για τους δικούς του λόγους, τόλμησε να ξεστομίσει μια αλήθεια για την αντιμετώπιση των Ρώσων καλλιτεχνών – και όχι μόνο – σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Μια αλήθεια, η οποία αντικατοπτρίζει ουσιαστικά την εφαρμοσθείσα κάποτε ναζιστική ιδεολογία “Aίμα και Xώμα” (Blut und Boden). Είναι αξιοσημείωτο, όσο και αντιφατικό πάντως, που ειδικά ο Ερντογάν υπερασπίζεται στην Ευρώπη ανθρώπους – και μάλιστα της Τέχνης – τους οποίους στη χώρα του πιθανότατα θα τους οδηγούσε στη φυλακή, ή βρίσκονται ήδη φυλακισμένοι.
Και αυτή η σκηνοθεσία του “ανθρωπιστή” είναι μια ακόμη επιτυχία του Ερντογάν, ο οποίος με περίσσια αυτοπεποίθηση από τις τελευταίες διεθνείς εξελίξεις θα βρεθεί αύριο απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ίσως να αποδειχτεί η χειρότερη στιγμή που διάλεξε Έλληνας πρωθυπουργός να συνομιλήσει για την Κύπρο και τη “Γαλάζια Πατρίδα” με έναν “ανθρωπιστή”, όπως ο Ερντογάν. Προφανώς η συνάντηση σχετίζεται και με τις επιθυμίες των νατοϊκών συμμάχων μας, μια και το ΝΑΤΟ αυτές τις ημέρες του καταστροφικού “Ευρωπαϊκού Πολέμου” αναζωογονείται και πάλι με τη βοήθεια του επίσης αυταρχικού Πούτιν. Και επειδή είμαστε όλοι ΝΑΤΟ, για άλλη μια φορά ισχύει κι εδώ η λαϊκή ρήση: “όπως στρώνει ο καθένας, έτσι και κοιμάται”!
