Οι Χριστιανοί βάζουν τον
Σταυρόν πανταχού, εις τους τρούλλους και εις τα κωδωνοστάσια των
εκκλησιών, εις τους τάφους, εις τας οικοδομάς, εις τας σημαίας, εις τα
κατάρτια των πλοίων, εις μέρη υψηλά δια να φαίνεται μακρόθεν, εις τα
στολίδια των γυναικών, εις τα ψωμιά, εις τας κρήνας.
Οι παλαιοί έκαμναν συχνά το σημείον του σταυρού. Εις τα μέρη της
Βιθυνίας, κοντά εις μίαν λίμνην λεγομένην Μανιάζ-γκιόλ, είδα κάποιους
ψαράδες Ρώσσους τους οποίους λέγουν Καζάκους.
Αυτοί σταυροκοπούνται εις πάσαν περίστασιν, εις την τράπεζαν, οσάκις
πίνουν νερόν, οσάκις πταρνίζονται, οσάκις χασμώνται, οσάκις βήχουν,
οσάκις αρχίζουν κάποιαν εργασίαν ή την τελειώνουν, οσάκις καθίσουν
οσάκις σηκωθούν.
Ημείς όμως αυτό το ιερόν σχήμα το έχομεν δι’
εντροπήν. Άκουσε όμως τι λέγει ο άγιος Κύριλλος ο Πατριάρχης
Ιεροσολύμων: «Μή τοίνυν επαισχυνθώμεν τω Σταυρώ του Χριστού, αλλά, κάν
άλλος αποκρύπτη, συ φανερώς επί του μετώπου σφραγίζου, ίνα οι δαίμονες
το σημείον τρέμοντες το βασιλικόν, μακράν φύγωσι τρέμοντες. Ποίει δε
τούτο το σημείον εσθίων και πίνων, καθήμενος, κοιταζόμενος,
εξανιστάμενος, λαλών, περιπατών, απαξαπλώς εν παντί πράγματι».
Φώτιος Κόντογλου
