Αενάως, αλλά ιδιαίτερα αυτή την περίοδο των διπλών γιορτών της πατρίδας μας, οφείλουμε και θα πρέπει να εκφράζουμε την απέραντη ευγνωμοσύνη μας στον δωρεοδότη Θεό που γεννηθήκαμε προικισμένοι με αυτή την ανεκτίμητη διπλή κληρονομιά της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας.
Αποτίοντας φόρο τιμής στους αγωνιστές του ’21 διακόσια χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση, είναι επίκαιρο όσο ποτέ να αξιολογήσουμε αυτό το αιώνια επαναστατικό λάβαρο του ξεσηκωμού, «Ελευθερία ή Θάνατος», με όρους της τρέχουσας επικαιρότητας. Ένα ανεπανάληπτο δίπολο με αξιακά ισοδύναμες επιλογές αφού ο αγώνας για την φυσική ελευθερία γίνεται για του Χριστού την πίστη την Αγία ενώ παράλληλα ο θάνατος αποτελεί εκούσια θυσία για τον πλησίον και την Πίστη με στόχο την παραδείσια αιωνιότητα.
Δυστυχώς, μέσα στη σύγχρονη πραγματικότητα του Ελληνισμού, οι όποιες εναπομείνασες πνευματικές χορδές των ψυχών μας, μάλλον δεν είναι δεκτικές για να συντονιστούν στο άπιαστο ίσως για την εποχή μας αιματοβαμμένο αλλά συνάμα αναγεννητικό σύνθημα της Ελληνικής επανάστασης. Μάλλον θα ταίριαζε η υποβάθμισή του στο κακόηχο «Ελευθερία ή Βίος» για να προσαρμοστεί στα πεζά μέτρα του αποστερημένου από ζωή βίου μας. Ένα διάχυτα επαναλαμβανόμενο δίλημμα που στις μέρες μας πρακτικά αντιπαραθέτει την Θεόσδοτη Ελευθερία με την εφήμερη επιλογή ενός βίου που κυνηγά το βιός και χάνει το πνευματικό νόημα της ζωής αποχωριζόμενο από την αιώνια προοπτική.
Το Ελληνικό και το Κυπριακό κράτος που δημιουργήθηκαν από τους ήρωες του ’21 και του ’55 αντίστοιχα, με φάρο τον Χριστό και την Ορθόδοξη Πίστη, εδώ και δεκαετίες διολισθαίνουν σταδιακά μέσα από την βίαιη προώθηση και αιρετική εξύψωση του πρόσκαιρου επίγειου βίου με το βιός μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία με όρους προτεσταντικής αυτό-δικαίωσης, ως λάφυρα της άνωθεν δοθείσας δήθεν «Θεϊκής Χάριτος», αδιαφορώντας για την αντιορθόδοξη περιφρόνηση της αληθινής αιώνιας ζωής. Γι’ αυτό και δεν προκαλεί έκπληξη και δεν αντέχει σε καμία σοβαρή κριτική αξιολόγηση, η πραγματικά απογοητευτική και συνάμα τραγική για τον Ελληνισμό σύγκριση ανάμεσα στον Παπαφλέσσα του γένους που ύψωσε το λάβαρο της Επανάστασης «Ελευθερία ή θάνατος» μέσα στην Εκκλησία, με τους σημερινούς ιεράρχες που κλείνοντας τις Εκκλησίες και δραπετεύοντας από την Θεία Λειτουργία ψέλλισαν ένα προδοτικό ψευτοδίλημμα «εμβόλιο ή τάφος» προς τέρψιν των σύγχρονων αφεντάδων τους(;;). Συνεκδοχικά, όσο απάνθρωπο και αιρετικό κι αν προέκυψε το συγκεκριμένο σύνθημα, μέσα από την ωμή πραγματικότητα και με βάση και τον αρχικό του σχεδιασμό του, αναπόφευκτα κατέληξε από ασεβές δήθεν δίλημμα στο αναμενόμενο θανατηφόρο διαρκές έγκλημα δηλαδή στο «εμβόλιο και μετά τάφος».
Επιλέγοντας και προωθώντας, ως μη όφειλαν, οι ιεράρχες το συγκεκριμένο κορωνο-σκεύασμα στον πιστό λαό του Θεού, όχι μόνο αποστέρησαν τον πρόσκαιρο βίο σε πολλούς, αλλά πολύ περισσότερο ακύρωσαν την προοπτική της ζωής, δηλαδή της αιωνιότητας, αφού με όρους ανελευθερίας προσπάθησαν να επιβάλουν ένα σκεύασμα που δημιουργήθηκε από την χειρότερη μορφή φόνου, την έκτρωση, με προδιαγεγραμμένο στόχο να μαγαρίσει τον γενετικό κώδικα της ίδιας της Δημιουργίας, δηλαδή τον Θεϊκό κώδικα της ζωής.
Οι νέες προκλήσεις που καθημερινά συσσωρεύονται, καθώς και τα προετοιμαζόμενα και προβαλλόμενα από τους αντίχριστους παγκόσμιους αφεντάδες επερχόμενα δεινά, δεν επιτρέπουν καμιά πολυτέλεια καθυστέρησης για ειλικρινή μετάνοια και πνευματική προετοιμασία από όλους.
Διανύοντας αυτή την περίοδο της εορταζόμενης Ελευθερίας του γένους που αψήφησε τον φυσικό θάνατο με ορόσημα την 25η Μαρτίου 1821 της μάνας Ελλάδας και την 1η Απριλίου 1955 της κόρης Κύπρου, αναμένουμε το Πάσχα του γένους για να μας χαρίσει την αληθινή και αιώνια απελευθέρωση από τα δεσμά της αμαρτίας.
Αναβαπτιζόμενοι πια στο αυθεντικό «Ελευθερία ή θάνατος» δεν έχουμε παρά να επιλέξουμε την ασυμβίβαστη και ένθεη Ελευθερία όχι μόνο ως μοναδική επιλογή φυσικής επιβίωσης αλλά και ως λυτρωτική πνευματική αναγέννηση και απαλλαγή από την αμαρτία που οδηγεί στην τελική νίκη πάνω στον θάνατο.
Εύχομαι ο Πανάγαθος Θεός να ελεήσει τις ψυχές όλων μας και να απαλλάξει τους απανταχού Έλληνες αλλά και τον κόσμο όλο από το όνειδος και την ύβρη της κορωνοπτώσης, μέσα από την αναγεννητική μετάνοια, αναζωογονώντας την φυσική μας μητέρα Ελλάδα και την μητέρα μας Ορθόδοξη Εκκλησία με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, ώστε να επαναλαμβάνουμε σε κάθε μελλοντική δοκιμασία μέσα στην Θεία Λειτουργία το προσδοκούμε ανάσταση νεκρών και Ζωήν αιώνιον.
Χριστός Ανέστη!
Γράφει ο Ελπιδοφόρος Σωτηριάδης MD, SM, ScD
Αναπληρωτής Καθηγητής Επιδημιολογίας και Δημόσιας Υγείας
Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου
