Μετά από κάθε καταιγίδα, έρχεται η γαλήνη, όπως μετά τον Σταυρό ανατέλλει η Ανάσταση. Και εκείνοι οι άνθρωποι που, μέσα στη θλίψη τους, επιλέγουν να χαμογελούν, είναι οι αληθινοί μάρτυρες της δύναμης του Θεού μέσα τους. Το χαμόγελό τους δεν είναι απλώς μια έκφραση· είναι ένα μυστικό δώρο της Χάριτος, ένας αόρατος ύμνος που υψώνεται από τη γη προς τον ουρανό.
Χρειάζεται πίστη βαθιά για να μεταμορφώνεις τον πόνο σου σε φως, για να κάνεις τα δάκρυά σου ποτάμι που ποτίζει τις καρδιές των άλλων. Αυτοί οι άνθρωποι γίνονται ζωντανές εικόνες του Χριστού, που στην πιο μεγάλη Του δοκιμασία δεν έπαψε να αγαπά, να συγχωρεί, να δίνει. Το χαμόγελό τους είναι σαν το καντήλι που καίει σιωπηλά μπροστά από το τέμπλο, φωτίζοντας με ταπεινότητα και αγιότητα τον χώρο γύρω του.
Όταν βλέπεις έναν τέτοιο άνθρωπο, νιώθεις ότι κρατά μέσα του κάτι αιώνιο. Το χαμόγελό του δεν προέρχεται από τη γαλήνη των περιστάσεων, αλλά από τη γαλήνη της ψυχής που εμπιστεύεται τον Θεό. Είναι μια πρόσκληση και μια υπενθύμιση σε όλους μας: να σηκώνουμε με υπομονή τους δικούς μας σταυρούς και να μη σταματάμε ποτέ να σκορπίζουμε ελπίδα.
Ας αντλήσουμε δύναμη από το παράδειγμά τους, και ας γίνουμε κι εμείς φως για τους άλλους. Ένα χαμόγελο μπορεί να γίνει ο καθρέφτης της πίστης μας, η μαρτυρία της αγάπης μας για τον συνάνθρωπο, η γέφυρα που μας ενώνει με την αιωνιότητα. Όπως ο Ήλιος της Δικαιοσύνης ανέτειλε για όλο τον κόσμο, έτσι κι εμείς ας αφήσουμε το φως της ψυχής μας και το χαμόγελο μας να διαλύει τα σκοτάδια γύρω μας.
Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης
