Είναι η Χαρίτα Μάντολες, κατάγεται από ένα όμορφο χωριό της Κερύνειας, στην Όρκα γεννήθηκε, ήταν ο πατέρας της από εκεί, η μητέρα της από τον Καραβά. Κατάγεται από μιαν πολύτεκνη οικογένεια, 11 αδέρφια, 8η στην σειρά . Η μητέρα της δυστυχώς, πέθανε όταν ήταν 11 χρονών.
Ήταν 34 ετών όταν είδε μπροστά στα μάτια της να πυροβολούνται εν ψυχρώ από Τούρκους στρατιώτες ο άνδρας της, ο πατέρας της, οι σύζυγοι των δύο αδελφών της, ο θείος και νονός της και ο ξάδελφός της.
Ήταν 20 Ιουλίου του 1974, μια αποφράδα μέρα για την ίδια αλλά και για χιλιάδες οικογένειες στο μαρτυρικό νησί της Κύπρου. Η Χαρίτα Μάντολες, ένα πρόσωπο-σύμβολο του αγώνα για τους συγγενείς των αγνοουμένων αλλά και για ολόκληρη το νησί, δηλώνει αποφασισμένη να συνεχίσει να αγωνίζεται για τη δίκαιη επιστροφή στο σπίτι της και στο χωριό της, την Ελιά της Κερύνειας.
Για πολλά χρόνια πίστευε ότι ο άντρας της δεν ήταν νεκρός γιατί, όπως λέει η ίδια, όταν τον πυροβόλησαν, οι στρατιώτες δεν την άφησαν να τον αγγίξει.
Ακολούθησαν μεγάλες περιπέτειες για εκείνη και τα παιδιά της. Όμως δεν έπαψε να ελπίζει ότι μπορεί κάποιος μπορεί να είχε επιζήσει. Ακόμη και στο γραφείο του Ντενκτάς τηλεφώνησε, το 1978, επιχειρώντας να αποσπάσει κάποια πληροφορία. Τελικά, το 2009 ταυτοποιήθηκαν τα οστά των συγγενών της.
Συγκλονιστική είναι η αφήγησή της όταν ανατρέχει στις μνήμες από την εκταφή των οστών, στο σημείο όπου πυροβολήθηκαν οι δικοί της άνθρωποι.
«Εγώ πήγαινα εκεί πέντε μέρες και έσκαβα με τα χέρια και έβρισκα λείψανα. Και όταν η μπουλντόζα έμπηξε τη φούχτα για να βγάλει χώμα, κρεμάστηκε πάνω μου το κίτρινο πουκάμισο του ξαδέλφου μου. Μακάβρια πράγματα ζήσαμε».
Τονίζει παράλληλα το δράμα που βίωσε περνώντας στις ελεύθερες περιοχές με δύο παιδιά γυμνά. «Τότε δεν είχα τίποτε. Η Ελλάδα να είναι καλά και ο ελληνισμός. Αυτοί μας βοήθησαν να επανέλθουμε. Μας έστειλαν ρούχα, παπούτσια, την αγάπη τους, τη δύναμη και το κουράγιο».
