Θ. Μαλκίδης
Για τους ζωντανούς Έλληνες σε μια ζωντανή Ελλάδα
Aπο τη συνέντευξή μου στο Ράδιο Μετρόπολις Θεσσαλονίκης Μακεδονίας
Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα με το σχεδιασμό, την οργάνωση και την εκτέλεση της Γενοκτονίας από το Οθωμανικό κράτος και στη συνέχεια από το καθεστώς του δασκάλου του Χίτλερ Μουσταφά Κεμάλ ξεκίνησε η εξαφάνιση του Ελληνισμού της Ιωνίας, του Πόντου, της Θράκης, της Καππαδοκίας. Στη συνέχεια η Τουρκία εξελισσόμενη σε ένα μόρφωμα με φασιστικά και ρατσιστικά στοιχεία, επεδίωξε και κατάφερε να εξαφανίσει τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Τενέδου και της Ίμβρου με μεθόδους Ολοκαυτώματος που κατέληξαν σε νύχτες κρυστάλλων, οικονομικό στραγγαλισμό και απελάσεις, ενώ η Κύπρος ήταν αυτή που δέχτηκε εν τέλει και τη στρατιωτική έκφραση του κρατικού και παρακρατικού πλαισίου. Το Αιγαίο και η Θράκη αποτελούν πλέον το σχετικό Τουρκικό επεκτατικό δόγμα με θεωρίες και πρακτικές για “Γαλάζιες Πατρίδες” και “Στρατηγικό βάθος” που είναι αντιγραφή και εξέλιξη του μεσοπολεμικού ζωτικού χώρου του Χίτλερ και των Ναζί. Συνεπώς η παρούσα κατάσταση με προβολή τα ενεργειακά, την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, το μεταναστευτικό, την υφαλοκρηπίδα, τον εναέριο χώρο και μία σειρά από σχετικά ζητήματα που προβάλλει η Τουρκία, δεν είναι παρά η μετεξέλιξη των παραπάνω σημαντικών απωλειών για την Ελλάδα. Συνεπώς η γνώση της Ιστορίας, από τους έχοντες στοιχειώδη Μνήμη Ελληνίδες και Έλληνες, είναι χρήσιμη για την ανάλυση των σημερινών Ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Ο διάλογος με την απέναντι πλευρά προϋποθέτει έναν ειλικρινή διάλογο εντός. Είμαστε έτοιμοι να δούμε και τις αλήθειες των άλλων ή πιστεύουμε ότι μόνο εμείς έχουμε δίκαιο;
Είναι μία λογική ερώτηση, μάλιστα τίθεται πολλές φορές με προκλητικό, για να μην πω απαράδεκτο, τρόπο προκειμένου να αποδεχθεί ο Ελληνικός λαός την υποταγή. Έτσι με δηλώσεις όπως “και οι Τούρκοι έχουν δικαιώματα στο Αιγαίο, να μην είμαστε μοναχοφάηδες στο Αιγαίο, το Καστελόριζο ανήκει στην ανατολική Μεσόγειο, και να χάσουμε μερικά νησιά δεν πειράζει, μπορεί να γίνει συνεκμετάλλευση με την Τουρκία στο Αιγαίο, μπορεί στη Χάγη να χάσουμε την ΑΟΖ του Καστελόριζου, αλλά θα κερδίσουμε της Ρόδου, έχει σύνορα η θάλασσα” και άλλα συναφή γίνεται η ανάλογη προετοιμασία.
Πρέπει λοιπόν να γίνουν ξεκάθαρα αφού το τελευταίο χρονικό διάστημα ετοιμάζεται προσφυγή στη Χάγη, τα εξής : Το Διεθνές Δικαστήριο είναι εξάρτημα των μεγάλων δυνάμεων που ελέγχουν τον ΟΗΕ. Έναν οργανισμό που στις μέρες μας έχει ουσιαστικά αυτο-ακυρωθεί στην πράξη με παράδειγμα που μας αφορά τη «Συμφωνία των Πρεσπών» η οποία μέχρι σήμερα παραμένει νομικά εκκρεμής, καθώς δεν έχει ολοκληρωθεί όπως προέβλεπαν οι Αποφάσεις 817 και 845 του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Οι δικαστές του δικαστηρίου εκλέγονται «με βάση τα προσόντα τους» δηλαδή διορίζονται ανάλογα με τα συμφέροντα κάθε μεγάλης δύναμης, ενώ η γνωμοδότησή του αφορά μόνο νομικά ζητήματα και όχι πολιτικά, όπως είναι αυτά που βάζει η Τουρκία.
Εάν η Ελλάδα εναποθέσει στα χέρια του Δικαστηρίου την εθνική της κυριαρχία κινδυνεύει να χάσει κατά ποσοστό εδάφη-νησιά, χωρικά ύδατα, FIR, και ΑΟΖ ή ό,τι απαιτήσει η Τουρκία, έχοντας επιπλέον υπόψη τη Σύνοδο της Μαδρίτης ( Ιούλιος 1997), όπου η Ελλάδα αναγνώρισε “νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας” στο Αιγαίο και παραιτήθηκε από ενέργειες χωρίς την συγκατάθεση της Τουρκίας» και το Ελσίνκι, (10/12/1999) , όπου η Ελλάδα υπέγραψε το κείμενο συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπου η χώρα μας αποδέχτηκε «όλες τις εκκρεμούσες συνοριακές διαφορές και άλλα σχετικά θέματα.»
Επιπλέον η Ελλάδα με δήλωσή της, 1994, αναγνώρισε ως υποχρεωτική τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου, υπό την αίρεση της αμοιβαιότητας, αντίθετα η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει τη γενική δικαιοδοσία ενώ είναι γνωστόν ότι δεν έχει υπογράψει ούτε τη Σύμβαση περί Δικαίου της θάλασσας (1982) . Οπότε με ποιο δίκαιο θα δικάσει η Χάγη τον μονομερή (!) διαμοιρασμό του Αιγαίου και της ελληνικής ΑΟΖ αφού η Ελλάδα δεν διεκδικεί κάτι από την Τουρκία;
Μέχρι τώρα αντιμετωπίσαμε με ψυχραιμία ένα γείτονα που αισθάνεται ισχυρός και θέλει να το δείχνει; Τι όμως μας επιφυλάσσει το μέλλον κατά τη δική σας εκτίμηση;
Ο Θουκυδίδης γράφει για τον αδύναμο που υποχωρεί όσο του επιτρέπει η αδυναμία του. Ψυχραιμία λοιπόν με ανάλογη όμως εγρήγορση και προετοιμασία της κοινωνίας, της παιδείας, της πολιτικής, των θεσμικών μηχανισμών, του λαού, του έθνους για ό,τι έχει σχέση με το Τουρκικό πρόβλημα. H συνεχής επίκληση του Διεθνούς Δικαίου έχει όρια και προϋποθέσεως. Δεν μπορεί για παράδειγμα η καθημερινή εισβολή της Τουρκίας στο Αιγαίο και τη Θράκη να ονομάζεται “πολιτική ασύλου, χοτ σποτ κλπ” ή οι συμμαχίες και οι εξαρτήσεις χωρών από την Τουρκία, όπως η Αλβανία, τα Σκόπια, η Λιβύη, να αποσιωπούνται.
Η συνεχής επίκληση του διεθνούς δικαίου πόσο μας θωρακίζει σε Κύπρο και Αιγαίο; Μήπως η Χάγη άργησε μια μέρα; Και θα έλθει η στιγμή που θα μετανιώνουμε για όλες τις προτάσεις λύσεων αρχίζοντας από το Σχέδιο Ατσενσον; Δηλαδή τη διπλή ένωση και αναγκαστικά τη διχοτόμηση;
Είναι προφανές όπως ανέφερα και παραπάνω πώς το να επικαλείσαι το αποκαλούμενο διεθνές δίκαιο που έχει γίνει λάστιχο στα μέτρα των μεγάλων δυνάμεων και των συμμαχιών δεν είναι πανάκεια. Είδατε τι έγινε με το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο και το πως οι Γκέμπελς ήθελαν να επιβάλλουν “λύση” που δε είχε καμία σχέση με δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα που συχνά –πυκνά επικαλείται αυτό το “δίκαιο” . Ο σεβασμός και η επίκληση του διεθνούς δικαίου πρέπει να μετουσιώνεται σε πολιτικές και διπλωματικές πρωτοβουλίες οι οποίες οφείλουν προστατεύουν τα εθνικά μας συμφέροντα. Είναι σίγουρο ότι χρειάζεται λειτουργική και πρακτική αντιμετώπιση των εξαιρετικής σημασίας για τη συνέχειά μας ζητημάτων. Ο αληθινός Ελληνισμός δεν έχει καμία σχέση με την Ύβρη και τον ευτελισμό, με την παράδοση για λίγα χρόνια “ειρήνης”....
Επιπλέον δεν υπάρχουν χαμένες ευκαιρίες στην πολιτική. Τι έλεγαν για τα Σκόπια: ότι τα έχουν αναγνωρίσει 140 χώρες ως “Μακεδονία” , ότι έχει αναγνωριστεί η “μακεδονική γλώσσα” και άλλα πολλά, τα οποία αποδείχτηκαν πως ήταν ψεύδος. Τώρα τι λέγεται προς το λαό που από “ετερόκλητος όχλος από αμόρφωτα εθνίκια και φασίστες, εθνικιστές και τραμπούκους, παρακρατικούς και σωβινιστές” τώρα πλέον “δεν πρέπει να επηρεάζεται από συναισθηματισμούς” και πως η λύση είναι μία : η υποταγή !
Να τα βρούμε στο Αιγαίο (και τη Θράκη), μέχρι να χορτάσει το θηρίο και μετά βλέπουμε. Κάπως έτσι δε ξεκίνησε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος όταν οι μεγάλες δυνάμεις έκαναν συμφωνία με το Χίτλερ και έδωσαν Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Αυστρία, αλλά εν τέλει το αποτέλεσμα ήταν άλλο;
Τι είναι η συναλλακτική διπλωματία που χαρακτηρίζεται ως νέο δόγμα της Άγκυρας;
Είναι ξεκάθαρο πως έχουμε εισέλθει σε μια διαφορετική περίοδο διεξαγωγής των αντιπαραθέσεων μεταξύ των κρατών, εν προκειμένω μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, όπως για παράδειγμα ο συνεχής πόλεμος νεύρων με εμπρηστικές δηλώσεις, τους χάκερς που κατεβάζουν ιστοσελίδες, την εισβολή με πρόσχημα το μεταναστευτικό – προσφυγικό, τα κατασκοπευτικά drones, τα fake news μέσω διαδικτύου, τη “συναλλακτική διπλωματία” που αφορά την οικονομία των διεθνών σχέσεων, την εξωτερική πολιτική (της ενέργειας, των φυσικών πόρων, της θάλασσας, του αέρα…)
Η Ελλάδα οφείλει και πρέπει να προστατεύει τα κυριαρχικά της δικαιώματα, με την αντίσταση στη μη καθιέρωση της 'συναλλακτικής διπλωματίας', με την Τουρκία στη βάση του απόλυτου (οικονομικού ) κυνισμού. Δεν μπορεί δηλαδή να είναι όλα μια καθαρά οικονομική συμφωνία. Η αυτονόητη πολιτική και διπλωματική πρωτοβουλία της Ελλάδας είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, ενώ είναι βέβαιο ότι δεν βοηθούν κινήσεις όπως η μερική επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο ή η μερική οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών με την Αίγυπτο που αναδεικνύουν το μη ρυθμιζόμενο ζήτημα και μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως επιχείρημα από την Τουρκία υπέρ της ύπαρξης «ειδικών περιπτώσεων-περιστάσεων» στο Αιγαίο ή την Ανατολική Μεσόγειο.
Αυτό σημαίνει υποχώρηση έναντι της Τουρκίας, αδυναμία συγκρότησης εθνικής γραμμής, παράδοση του ονόματος και μία σειρά από άλλα ζητήματα που σχετίζονται με τη Μακεδονία, απαράδεκτες προτάσεις για συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο, πρόταση ομοσπονδίας στην Κύπρο με παρόντα τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής, αδυναμία επίλυσης του μεταναστευτικού και άλλα πολλά.
Είναι κατανοητό επίσης ότι οι κυβερνήσεις λειτουργούν στη βάση των δεσμεύσεων από συμμαχίες, διμερείς σχέσεις και ταπεινωτικά για τον ελληνικό λαό Μνημόνια και Συμφωνίες. Άρα γίνεται αντιληπτό ότι είναι και περιορισμένες οι κινήσεις της οποιαδήποτε κυβέρνησης, αλλά και απολύτως προβλεπόμενες και δεδομένες για το αποτέλεσμά τους….
Εσείς όπως και μια μεγάλη μερίδα των συμπατριωτών μας έχετε βιωματικές μνήμες και μεγάλη επιφύλαξη σε συμβιβαστικές λύσεις. Μήπως όμως έτσι δίνουμε την εντύπωση ότι τα θέλουμε όλα άκριτα;
Είναι πολύ κρίσιμη ερώτηση που φορά την ανάπτυξη και την παραγωγή μίας διαφορετικής πολιτικής πράξης. Η οποία θα βασίζεται στη λογική και στο ρεαλισμό, αλλά και στην ιστορική μας παράδοση και Μνήμη, στην ετερότητα και την ιδιοπροσωπεία μας.
Ποια είναι τα δυνατά χαρτιά που πρέπει να βάλουμε στο τραπέζι κάποιας πιθανής διαπραγμάτευσης;
Την Ελληνικότητα, τον Πολιτισμό μας , την Ιστορία αλλά και τα σύγχρονα επιτεύγματα. Την αστείρευτη δύναμη των ανθρώπων και των μνημείων, τον Ελληνικό Λόγο και την Ελληνική Πολιτισμική και Πολιτική Πράξη. Δυστυχώς όλοι κρύβονται πίσω από αναφορές και δηλώσεις ξένων ηγετών, υπερεθνικών οργανισμών και συμμαχιών και απουσιάζει η Ελλάδα, ο Ελληνισμός, η αυτόχθονη πολιτική σκέψη….
Στην ατέλειωτη διαμάχη μας με την απέναντι πλευρά χάσαμε και κερδίσαμε. Ποια ήταν η στιγμή που η διπλωματία μας υπερίσχυσε και ίσως χρειαστεί να την αντιγράψουμε;
Ο Καποδίστριας θα μπορούσε να απαντήσει πως αυτή η στιγμή δεν υπήρξε ποτέ, αφού είναι γνωστή η γνώμη του για τους φιλήκοους των ξένων, που επέβαλλαν ή θέλουν να επιβάλλουν “διπλωματικές λύσεις”. Μπορεί να μην περιμένω τίποτα από την αποκαλούμενη πολιτική και πνευματική ηγεσία, περιμένω όμως πολλά από “τη μαγιά”, “τους ζωντανούς”, “τις εξαιρέσεις”, για να αντισταθούν στην Ύβρη και να υπερασπίσουν τον Ελληνισμό.
