Θ. Μαλκίδης
Τις τελευταίες μέρες και ενώ ο βόθρος της αποκαλούμενης <<ελίτ>> έχει ξεχειλίσει, μας ζητούν να δεχθούμε την υποταγή.
Έτσι με δηλώσεις όπως “και οι Τούρκοι έχουν δικαιώματα στο Αιγαίο, να μην είμαστε μοναχοφάηδες στο Αιγαίο, το Καστελόριζο ανήκει στην ανατολική Μεσόγειο, και να χάσουμε μερικά νησιά δεν πειράζει, μπορεί να γίνει συνεκμετάλλευση με την Τουρκία στο Αιγαίο, μπορεί στη Χάγη να χάσουμε την ΑΟΖ του Καστελόριζου, αλλά θα κερδίσουμε της Ρόδου, έχει σύνορα η θάλασσα”, <<η Συμφωνία των Πρεσπών δεν ακυρώνεται>>, << μπορούμε να φέρουμε 10.00 εισβολείς του Ερντογάν στον Έβρο>> και άλλα συναφή γίνεται η ανάλογη προετοιμασία.
Η συνέντευξή μου για τον Ελληνισμό
Πρέπει λοιπόν να γίνουν ξεκάθαρα αφού το τελευταίο χρονικό διάστημα ετοιμάζεται προσφυγή στη Χάγη, τα εξής : Το Διεθνές Δικαστήριο είναι εξάρτημα των μεγάλων δυνάμεων που ελέγχουν τον ΟΗΕ. Έναν οργανισμό που στις μέρες μας έχει ουσιαστικά αυτο-ακυρωθεί στην πράξη με παράδειγμα που μας αφορά τη «Συμφωνία των Πρεσπών» η οποία μέχρι σήμερα παραμένει νομικά εκκρεμής, καθώς δεν έχει ολοκληρωθεί όπως προέβλεπαν οι Αποφάσεις 817 και 845 του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Οι δικαστές του δικαστηρίου εκλέγονται «με βάση τα προσόντα τους» δηλαδή διορίζονται ανάλογα με τα συμφέροντα κάθε μεγάλης δύναμης, ενώ η γνωμοδότησή του αφορά μόνο νομικά ζητήματα και όχι πολιτικά, όπως είναι αυτά που βάζει η Τουρκία.
Εάν η Ελλάδα εναποθέσει στα χέρια του Δικαστηρίου την εθνική της κυριαρχία κινδυνεύει να χάσει κατά ποσοστό εδάφη-νησιά, χωρικά ύδατα, FIR, και ΑΟΖ ή ό,τι απαιτήσει η Τουρκία, έχοντας επιπλέον υπόψη τη Σύνοδο της Μαδρίτης ( Ιούλιος 1997), όπου η Ελλάδα αναγνώρισε “νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας” στο Αιγαίο και παραιτήθηκε από ενέργειες χωρίς την συγκατάθεση της Τουρκίας» και το Ελσίνκι, (10/12/1999) , όπου η Ελλάδα υπέγραψε το κείμενο συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπου η χώρα μας αποδέχτηκε «όλες τις εκκρεμούσες συνοριακές διαφορές και άλλα σχετικά θέματα.»
Επιπλέον η Ελλάδα με δήλωσή της, 1994, αναγνώρισε ως υποχρεωτική τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου, υπό την αίρεση της αμοιβαιότητας, αντίθετα η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει τη γενική δικαιοδοσία ενώ είναι γνωστόν ότι δεν έχει υπογράψει ούτε τη Σύμβαση περί Δικαίου της θάλασσας (1982) . Οπότε με ποιο δίκαιο θα δικάσει η Χάγη τον μονομερή (!) διαμοιρασμό του Αιγαίου και της ελληνικής ΑΟΖ –αφού η Ελλάδα δεν διεκδικεί κάτι από την Τουρκία;
Μέχρι τώρα αντιμετωπίσαμε με ψυχραιμία ένα γείτονα που αισθάνεται ισχυρός και θέλει να το δείχνει; Τι όμως μας επιφυλάσσει το μέλλον κατά τη δική σας εκτίμηση;
Ο Θουκυδίδης γράφει για τον αδύναμο που υποχωρεί όσο του επιτρέπει η αδυναμία του. Ψυχραιμία λοιπόν με ανάλογη όμως εγρήγορση και προετοιμασία της κοινωνίας, της παιδείας, της πολιτικής, των θεσμικών μηχανισμών, του λαού, του έθνους για ό,τι έχει σχέση με το Τουρκικό πρόβλημα. H συνεχής επίκληση του Διεθνούς Δικαίου έχει όρια και προϋποθέσεως. Δεν μπορεί για παράδειγμα η καθημερινή εισβολή της Τουρκίας στο Αιγαίο και τη Θράκη να ονομάζεται “πολιτική ασύλου, χοτ σποτ κλπ” ή οι συμμαχίες και οι εξαρτήσεις χωρών από την Τουρκία, όπως η Αλβανία, τα Σκόπια, η Λιβύη, να αποσιωπούνται.
