Το “Atmanirbhar Bharat”, το οποίο μπορεί να μεταφραστεί ως “αυτοδύναμη Ινδία”, είναι ένα σχέδιο που προωθείται από την
ινδική κυβέρνηση και τον επικεφαλής της πρωθυπουργό
κ. Narendra Modi σχετικά με το οικονομικό όραμα και την ανάπτυξη της χώρας.
Η Ινδία σκοπεύει, με αυτό το έργο, να έχει ευρύτερη συμμετοχή στην παγκόσμια οικονομία, ακολουθώντας πολιτικές που είναι αποτελεσματικές, ανταγωνιστικές και ανθεκτικές και πάνω απ’ όλα αυτάρκεις. Στον αμυντικό τομέα, για την επιδίωξη της αυτάρκειας, έδωσε έμφαση στη συμπαραγωγή μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα: κάτι που είχε ήδη ξεκινήσει το 1992 και δεν έχει επιτευχθεί ποτέ πλήρως. Πάνω από το ήμισυ του ινδικού στρατιωτικού εξοπλισμού είναι στην πραγματικότητα σοβιετικό ή ρωσικό και οι πρόσφατες αποκτήσεις νέων μαχητικών-βομβαρδιστικών επηρέασαν επίσης έναν ξένο κατασκευαστή: το Νέο Δελχί παρήγγειλε μια παρτίδα 36 Rafale από τη Γαλλία για την αντιμετώπιση μιας έκτακτης ανάγκης που συνίσταται στο τεχνολογικό κενό (και αριθμητικό) που τη χωρίζει από τον περιφερειακό της αντίπαλο, την Κίνα. Τώρα, η ινδική Πολεμική Αεροπορία, ακριβώς λαμβάνοντας υπόψη αυτή την πολιτική «αυτάρκειας», σχεδιάζει να αποκτήσει επιπλέον 114 μαχητικά αεροσκάφη από τα οποία τα 96 θα κατασκευάζονταν στην πατρίδα και τα υπόλοιπα θα εισάγονταν από τον ξένο προμηθευτή που θα επιλεγεί για το έργο.
Η Ινδική Πολεμική Αεροπορία (IAF) θέλει να αποκτήσει 114 μαχητικά αεροσκάφη πολλαπλών ρόλων (Mrfa) ως μέρος του προγράμματος «Buy Global and Make in India» βάσει του οποίου οι ινδικές εταιρείες θα εξουσιοδοτηθούν να συνεργαστούν με έναν ξένο κατασκευαστή. Φαίνεται ότι η ινδική Πολεμική Αεροπορία πραγματοποίησε συναντήσεις με εκπροσώπους ξένων εταιρειών για να συζητήσουν την υλοποίηση του έργου που θα περιελάμβανε την αρχική εισαγωγή 18 αεροσκαφών και την τοπική παραγωγή μιας πρώτης παρτίδας 36, η οποία θα πληρωνόταν εν μέρει σε ξένο νόμισμα και εν μέρει σε ινδικό νόμισμα.
Η ινδική Πολεμική Αεροπορία διαθέτει επί του παρόντος έναν ετερογενή στόλο αεροσκαφών: αυτή η γραμμή πτήσης ήταν επαρκής για τις ινδικές ανάγκες των δεκαετιών του ’80 και του ’90, αλλά γρήγορα κατέστη παρωχημένη με την έναρξη λειτουργίας των πιο σύγχρονων μαχητικών-βομβαρδιστικών από τη δεκαετία του 2000.
Οι εργασίες για την κατασκευή ενός αεροσκάφους πέμπτης γενιάς, το Advanced Medium Combat Aircraft, προχωρά, αλλά θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να το δούμε σε υπηρεσία. Η IAF αναζητά λοιπόν μια ενδιάμεση λύση που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της, καθώς θέλει ένα αεροσκάφος που να έχει χαμηλό λειτουργικό κόστος αλλά και να είναι ικανό. Η πιθανότητα το Νέο Δελχί να κοιτάξει προς την κατεύθυνση της Μόσχας θα μπορούσε να συγκινήσει την Ουάσιγκτον, η οποία ανακαλώντας την “δαμόκλεια σπάθη” του Caatsa (Countering America’s Adversaries Through Sanctions Act),-η οποία ωστόσο ποτέ δεν εφαρμόστηκε πλήρως στην Ινδία-, θα μπορούσε να προσφέρει μια προνομιακή συνεργασία με τις αεροπορικές της βιομηχανίες.
Τι συμβαίνει με εμάς
Πρόσφατα (2021) προχωρήσαμε στην αγορά μιας μοίρας, ήτοι 18 πολεμικών αεροσκαφών, Rafale από την σύμμαχο Γαλλία, εκ των οποίων τα πρώτα 6 έχουν ήδη παραλειφθεί. Με αυτό τον τρόπο προσπαθεί η Ελλάδα να καλύψει το “χαμένο έδαφος” στο επίπεδο των εξοπλισμών, γεγονός που επέτρεψε στην γειτονική Αναθεωρητική Τουρκία να αποκτήσει υπεροπλία σχεδόν παντού. Τώρα, με την αγορά των Rafale αποκαθίστανται οι ισορροπίες στον αέρα. Υπολείπονται στην στεριά και κυρίως στη θάλασσα. έχουν γίνει κινήσεις για την ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού με νέες μονάδες, υπολείπονται κι΄άλλα. Εντούτοις, πρόκειται για αγορές: τα χρήματα προέρχονται από τον Δημόσιο κορβανά και καταλήγουν σε ξένες τσέπες.
Πρέπει πάραυτα να εκπονηθεί ένα σχέδιο για το ποιά τμήματα αεροσκαφών (δύσκολο) ή Ναυτικών σκαφών (ευκολότερο) μπορούν να κατασκευαστούν εδώ. Τούτο σημαίνει: λιγότερο κόστος αγοράς, νέα τεχνογνωσία, θέσεις εργασίας στη Χώρα μας. Με αφορμή λοιπόν την αγορά αεροσκαφών από την Ινδία, την αντίστοιχη αγορά από μας και την σύγκριση του τρόπου απόκτησής τους, καταλήγουμε σε ένα γενικότερο συμπέρασμα:
Για μας είναι μονόδρομος η ενίσχυση του αξιόμαχου των Ενόπλων Δυνάμεων. Θα πρέπει να υπάρξουν μέτρα για ενίσχυση της Ελληνικής Πολεμικής Βιομηχανίας, η οποία θα πρέπει να προσανατολιστεί στο στόχο κάλυψης του μεγαλύτερου μέρους των αμυντικών αναγκών της χώρας, με πλήρη αξιοποίηση όλων των αντισταθμιστικών ωφελειών που, μέχρι τώρα, πολλά χρόνια πλέον, δεν έχουν υλοποιηθεί. Προσανατολισμός της πολεμικής βιομηχανίας σε οπλικά συστήματα που μπορούν να παραχθούν στη Χώρα μας, όπως π.χ. drones. Αυτά, πρέπει να γίνουν ΤΩΡΑ!
